پاورپوینت کامل حدود آزادی بیان در اسلام ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حدود آزادی بیان در اسلام ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حدود آزادی بیان در اسلام ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حدود آزادی بیان در اسلام ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۸

اشاره

از مطالب گذشته روشن شد که اسلام، آزادی بیان و قلم را برای
همگان در جامعه اسلامی پذیرفته، ولی حدود و مقرراتی برای آن مشخص کرده است. این
محدودیت ها و شرایط، بیش از آن که مقرراتی دست و پاگیر و سانسوری تحمل ناپذیر
باشد، دستور العمل هایی است در جهت استفاده بهتر از آزادی، که در صورت عدم
رعایت آن، نه تنها آزادی همگان در جامعه تحقق پیدا نمی کند که به مقوله ضد ارزش
تبدیل خواهد گردید و هرج و مرج فرهنگی ایجاد خواهد شد. مهمترین محدودیت هایی که
در این زمینه وجود دارد، عبارتند از:

الف) ممنوعیت توهین به مقدسات

یکی از مطالبی که در مقام بیان عقیده و فکر می بایست رعایت
گردد، خودداری از توهین به مقدسات اسلامی است. اساسا، اهانت به مقدسات دیگران و
برخورد غیرمنطقی، نه تنها کمکی در اثبات مدعا و مطلب نخواهد کرد که موجب تنفر و
انزجار خواهد شد و عکس العمل طرف مقابل را نیز بر می انگیزد و چنین عملی در هیچ
شرایطی، از کسی پذیرفته نیست.

قرآن مسلمانان را از اهانت به مقدسات دیگران بر حذر داشته و
می فرماید:

کسانی که دعوت به غیرخداوند می کنند (کفار) را دشنام ندهید؛
زیرا آنها نیز همین کار را با خدای شما خواهند کرد.

حضرت علی علیه السلام وقتی در جنگ صفین شنید که یارانش شامیان را دشنام
می دهند، فرمود:

من خوش ندارم که شما دشنام دهنده باشید، اما اگر کردارشان
را بیان و حالات آنان را بازگو می کردید به سخن راست نزدیک تر و عذرپذیرتر بود.
خوب بود به جای دشنام آنان می گفتید: خدایا! خون ما و آن ها را حفظ کن، بین ما
و آنان اصلاح فرما و آنان را از گمراهی به راه راست هدایت کن تا آنان که جاهلند
حق را بشناسند و آنان که با حق می ستیزند پشیمان شده به حق باز گردند.

خود آن حضرت نیز اجازه توهین به مقدسات اسلامی را تحت هیچ عنوانی، تحمل نمی کرد
و برای توهین کننده به مقدسات اسلامی مجازات های شدیدی در نظر می گرفت.

ب) ممنوعیت هتک افراد

باید در قلم و بیان، عرض و آبروی انسان ها حفظ گردد و آزادی
بیان را وسیله ای برای هتک شخصیت های محترم و بدگویی از یکدیگر قرار ندهند.

امام صادق علیه السلام می فرماید:

«اَذَلَّ النّاسِ مَنْ اَهانَ النّاسَ.»؛ «خوارترین مردم
کسی است که مردم را خوار بدارد».

در روایت دیگر آمده است:

کسی که چیزی را نقل می کند و قصدش تحقیر و کوباندن شخصیت
افراد و ساقط کردن آنها از چشم مردم باشد خداوند او را از ولایت خود به طرف
ولایت شیطان بیرون خواهد ساخت.

بنابراین، آبروی مسلمان دارای احترام است و یکی از وظایف مردم پاسداری از آن
است.

پیامبر گرامی اسلام در این باره می فرماید:

هر کس پرده ای از روی آبروی برادر خود بردارد پرده هایی از
آتش او را فرا می گیرد.

در روایت دیگر آمده است:

اخلاق مؤمن از بزرگی و عظمت و توانایی های خداوند است پس
تمسخر اخلاق مؤمن یا رد گفتار او رد خداوند است.

شایان ذکر است که حرمت توهین به اشخاص اختصاص به مسلمانان ندارد، بلکه اهانت
کافر ذمی نیز ممنوع و حرام است.

از همه این دستورات بر می آید که آزادی بیان محدود به حفظ
کرامت، آبرو و حیثیت افراد است.

ج) ممنوعیت افشای اسرار و شایعه پراکنی

هر نظامی دارای اسراری است که بر کتمان و مستور ماندن آن از
دید نامحرمان و نااهلان می کوشد و آن کس که مبادرت به افشا و کشف آن نماید خائن
محسوب می شود و آزادی بیان از وی سلب می گردد.

نظام اسلامی نیز، از این برنامه جدا نبوده و دارای اسراری
است که هیچ کس آزاد نیست به نشر و افشای آن بپردازد.

قرآن کریم از پخش اطلاعات امنیتی مسلمانان صریحا نهی نموده
و انتشار اسرار نظام اسلامی و مسلمانان را، گرچه به داعیه دلسوزی باشد، به
عنوان خیانت تلقّی کرده و مردم را از خیانت به خدا و رسول، که در اینجا یکی از
مصادیق بارزش همان افشای اسرار اسلام می باشد، بر حذر داشته است:

ای مؤمنان به خداوند و پیامبرش خیانت نورزید.

همچنین قرآن کریم مردمانی که اخبار و اطلاعات را، بدون تحقیق و بررسی، در جامعه
منتشر ساخته و اعتماد عمومی را متزلزل می سازند، نکوهش کرده و خواستار ارجاع
شایعات و اخبار به صاحب نظران و آگاهان گردیده است:

هنگامی که خبری از پیروزی و شکست به آنها برسد، بدون تحقیق
آن را شایع می سازند و اگر آن را به پیامبر و پیشوایان، ارجاع دهند، از
ریشه های مسائل آگاه خواهند شد.

آبرو و حیثیت نظام اسلامی نیز از مسائلی است که باید از تعرض دشمنان محفوظ
بماند. در هتک حیثیت نظام، که در مواردی به هتک حرمت اسلام بر می گردد، هیچ کس
آزاد نیست.

امام خمینی قدس سره فرموده اند:

«تذکر خوب است، اما های و هوی خوب نیست… ما باید در فکر
اسلام باشیم… باید فکر بکنید که اگر صحبتی بر خلاف باشد، که یک وقت، خدای
نخواسته، به حیثیت جمهوری اسلامی صدمه بزند، ازش جلوگیری کنید. خودتان را
بازدارید…در عین حالی که باید همه جا مناقشه باشد، لکن مناقشات طلبگی و
مناقشات علمی…»

اما نکته ای که می بایست مورد دقت قرار بگیرد این که، مرز بین خیرخواهی و توطئه
و مرز بین اموری که مربوط به حیثیت، اسرار نظام و انتشار آن، مایه ضعف و سستی
نظام است با اموری که نشر آن موجب آگاهی مردم و تقویت نظام می گردد، مرزی است
دقیق که می بایست به درستی تشریح گردد؛ چه بسا اشتباه بین این دو، گاه، خسارت
بزرگی به بار آورده است و شخصیتهایی هتک شده اند.

د) ممنوعیت توطئه

از محدودیت های دیگر آزادی بیان و بلکه سایر آزادی ها و
حقوق سیاسی و اجتماعی، آن است که هیچ شهروندی در زیر لوای نشر، تبلیغ افکار،
مکتب و حزب، اغراض سیاسی فاسد را دنبال نکند و هوای براندازی را در سر نپروراند
و گرنه، نظام اسلامی مجاز خواهد بود که از نظر و آزادی بیان این گونه افراد،
جلوگیری کند. این مسئله است که محتاج به استدلال نیست و همه عقلا بر این مطلب
هم داستانند و در تمام کشورهای مدعی دموکراسی نیز این قاعده اعمال می شود.

ماجرای تخریب «مسجد ضرار» و سوزاندن آن توسط پیامبر، بر این
مبتنی بود که گروهی، با اهداف توطئه گرانه، قصد داشتند از مسجد، کمینگاهی برای
کفار و نقطه نفوذی برای بیگانگان فراهم آورند.

آنان که مسجدی ساختند برای زیان به مسلمانان و تقویت کفر و
تفرقه بین مؤمنان و کمین گاهی برای آنانی که با خدا و پیامبرش از پیش مبارزه
کرده اند، آنان سوگند یاد می کنند که نظری جز نیکی نداشته ایم ؛ اما خداوند
گواهی می دهد که آنان دروغگو هستند.

نکته مهم در سلب آزادی آنان، همان به کار گرفتن روش منافقانه و تزویری بود که
از سوی عده ای به ظاهر مسلمان، به وقوع پیوسته بود.

به همین دلیل است که امام خمینی قدس سره ، خطاب به آن عده
از روشنفکران که به سبب سلب آزادی انتشار روزنامه ای متخلف فریاد بر آورده اند،
فرمود:

یک روزنامه ای، که بر خلاف مقاصد ملت و مقاصد اسلام است و
بی اذن هم منتشر می شده، جلویش گرفته می شود، یک دفعه می بینیم در روزنامه، آن
طایفه از روشنفکران، شروع می کنند به اعتراض که خیر، خوب، قلم آزاد است؛ اما هر
قلمی و بیانی آزاد است؟ اما هر بیان؟ یک بیان است که مملکت را به دامن
ابرقدرت ها می اندازد. آیا این بیان آزاد است؟ باز هم بگوییم که شما آزادید به
واسطه کلمه آزادی؟! باید حدود آزادی، آن چیزی باشد که ملت می خواهد، نه این که
بر خلاف ملت… آزادی موازین دارد.

ه) ممنوعیت سرپیچی از مقررات و تعهدات

از موانع و حدود دیگر آزادی های سیاسی و آزادی بیان، سرپیچی
از مقررات جامعه اسلامی و قراردادهای نظام اسلامی، برای غیر مسلمانان است.

نظام اسلامی، می بایست در مقابل تعهدات، جان، مال و آزادی
بیان و مذهب را برای اقلیت ها حفظ کند و آنان نیز ملزم به انجام وظایف و تعهدات
خود هستند، و در صورت وفای به پیمان،حق آزادی بیان، تبلیغ مذهب و انتشار کتاب
را دارند و گرنه، حکومت اسلامی حق دارد از اعطای آزادی به آنان خودداری کند.

بسیاری از این شرایط، ثابت و دائمی است که همیشه باید
مراعات گردد؛ مانند عدم مصرف مسکرات و گوشت خوک در اماکن عمومی و عدم ازدواج با
زنان مسلمان و عدم جاسوسی برای دشمنان و… برخی نیز تابع شرایط و قراردادهایی
است که حکومت اسلامی بر طبق مصالح طرفین، در ازمنه مختلف، با اقلیت های کشور
اسلامی و دولت های دیگر، می بندد.

دین اسلام اصل آزادی بیان را می پذیرد، اما محدودیت های
طبیعی آن را به رسمیت می شن