پاورپوینت کامل غروب آفتاب دانش; به انگیزه سالروز شهادت حضرت باقر العلوم علیه السلام ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل غروب آفتاب دانش; به انگیزه سالروز شهادت حضرت باقر العلوم علیه السلام ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل غروب آفتاب دانش; به انگیزه سالروز شهادت حضرت باقر العلوم علیه السلام ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل غروب آفتاب دانش; به انگیزه سالروز شهادت حضرت باقر العلوم علیه السلام ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۳

اشاره

با نگاهی کوتاه به سیره خلفای بنی امیه، به خوبی فهمیده
می شود که روش آنان در حکمرانی بر پایه زورگویی و خفقان برای تثبیت پایه های
قدرت بنا نهاده شده بود تا با اتخاذ این شیوه، مردم را از اندیشه انقلاب دور و
نیز اهل بیت را منزوی و مردم را از اطراف آنان پراکنده کنند.

روشن است که افسار گسیختگی این حکمرانان در بهره گیری
از لذت های دنیایی و اظهار ضدیت آنان با اهل بیت علیهم السلام ، همه نوع صلاحیت
آن ها را در حاکمیت جامعه اسلامی سلب می کرد و از آنان درندگانی می ساخت که
برای شهوت پرستی، قدرت طلبی و فزون خواهی خود به هر جنایتی دست می زدند و از
ریختن خون هیچ کس باکی نداشتند و این تازه یکی از سیاست های آنان در مشی
سیاسی شان بود.

آنان با پی بردن به نقش انسان ساز احادیث پیامبر
صلی الله علیه و آله و خاندان او در تربیت انسان ها و بارور کردن اندیشه های
ظلم ستیزی، عدالت خواهی و خداباوری، برای از بین بردن این کلمات گهربار بسیار
کوشیدند و حتی با جعل احادیث، صدمات جبران ناپذیری بر پیکره اسلام وارد کردند و
همه این تلاش ها تنها با هدف تحکیم پایه های قدرت بود؛ بدون آن که کوچک ترین
هراسی از پیامدهای سوء و جبران ناپذیر آن در اعتقادات مردم داشته باشند و برای
لحظه ای در این اندیشه فرو نرفتند که به هر حال، خلیفه جامعه اسلامی و جانشین
پیامبر اسلام در حاکمیت بر مسلمانان هستند.

وضعیت زندگانی امام و شیعیان

فشارهای اعمال شده از سوی امویان در این دوره از تاریخ شیعه
نیز تداوم یافت و روزگار بسیار سختی را برای شیعیان و امام رقم زد. تمامی
حرکت هایی که با حاکمیت ضدّیتی داشت به شدت سرکوب می شد و چون شیعه جلودار
نهضت های عدالت خواه است، لبه تیز این سرکوب ها متوجه آن شد. سیاست سرکوب
امویان، شیعه را در تنگنای سه ضلعی «خفقان، جعل حدیث و اتهام های ناروا» قرار
داد و حیات فکری شیعه را با خطر جدی روبه رو کرد.

در این رهگذر، بیشترین فشارها و اتهامات متوجه امام
باقر علیه السلام ، سرپرست و پیشوای شیعه بود، به اندازه ای که اثر این
اتهام های ناروا و ناجوانمردانه و موج بزرگ تبلیغات سوء بر ضد امام، در توده
مردم نیز به چشم می خورد. امام صادق علیه السلام می فرماید:

«زمانی که پدرم به دمشق فراخوانده شد، مردم [با تمسخر
[می گفتند: این پسر ابوتراب است. پدرم [که از زخم زبان های آنان اندوهگین شده
بود [به دیواری تکیه داد، خدای را ستود، بر محمد صلی الله علیه و آله و دودمانش
درود فرستاد و فرمود: ما را رها کنید ای پیمان شکنان و دو رویان… همانا ما
[اهل بیت: [ماه درخشان در شب تار و… راه نجات شما امتیم… [از این دو رویی
دست بردارید] قبل از آن که چهره هایتان از عذاب الهی بسوزد و مورد نفرین ما
قرار گیرید، آن سان که «اصحاب سبت» مورد لعن قرار گرفتند… آیا علی
علیه السلام را که یار و غم خوار پیامبر صلی الله علیه و آله بود مسخره می کنید
یا مرا که پیشوای شما در دین هستم؟ کجا می روید و کدام دردتان را درمانی هست؟
به خدا، علی علیه السلام نخستین کسی بود که در کارزار ایمان درخشید و به
رستگاری دست یافت و به اوج کمال رسید».

در این روزگار سخت، امام تنها پشتیبان وفادار شیعه بود که همواره سختی های امت
را به جان می خرید تا مبادا به شیعه و شیعیان آسیبی برسد؛ زیرا حکمرانان
خون خوار اموی کمر به نسل کشی شیعه بسته بودند و هر روز بر حجم فشارهای
اقتصادی، سیاسی و اجتماعی خود می افزودند. نیکوست، ترسیم واقعی آن را از زبان
امام بشنویم. منهال بن عمر می گوید:

«پیش محمد بن علی علیه السلام نشسته بودم که مردی نزد او
آمد و سلام کرد و گفت: چگونه اید؟ امام [با اندوه] پاسخ فرمود: به راستی تا
کنون نفهمیده ای که بر ما چه می گذرد و چگونه ایم؟ [این روزها] مَثَل ما، در
میان مردم، مَثَل بنی اسرائیل شده که [فرعونیان [پسران آنها را می کشتند و
زنانشان را زنده نگه می داشتند و اکنون اینان فرزندان ما را می کشند و زنانمان
را نگه می دارند. عرب می پندارد که بر عجم برتری دارد و وقتی عجم می گوید برای
چه؟ پاسخ می دهد چون محمد صلی الله علیه و آله از ماست. آنان نیز می پذیرند.
قریش نیز می پندارد که بر سایر عرب ها برتری دارد و هنگامی که عرب ها از او
می پرسند به چه دلیل؟ می گوید: چون محمد صلی الله علیه و آله قریشی، از ماست.
آنان نیز می پذیرند. حال اگر به راستی برتری در این است ما که خاندان اوییم.
مرد گفت: به خدا سوگند که من شما اهل بیت را دوست می دارم. امام فرمود: پس باید
جامه ای از ناگواری ها بر تن کنی که به خدا سوگند سختی ها و ناگواری ها
شتابان تر از سیلابی که در جُلگه افتاده باشد به سوی ما و شیعیان مان در شتاب
است. [اما بدان[ که این سختی ها همواره نخست به ما می رسد و سپس به شما»…

امویان؛ کینه توزی ها و دشمنی ه

بغض و کینه فرزندان امیه به خاندان وحی هرگز قابل ترسیم
نبود و محدود به زمان و دوره خاصی نشد؛ کینه ای که آتش آن سال ها پیش از ظهور
اسلام برافروخته شد و در طول سالیان متمادی زبانه کشید و پس از فروپاشی سلطنت
اموی، نیز سرمشق و الگویی برای دیگر دشمنان اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام
شد. از رفتارهای مشترک امویان که ریشه در دشمنی آن ها با فرزندان پیامبر
صلی الله علیه و آله داشت، بد دهانی و پرخاشگری به آنان بود. تاریخ نشان می دهد
که چگونه این میراث زشت را به فرزندان و خلفای پس از خود می سپردند و از هیچ
فرصتی برای ناسزا گفتن به بزرگ پیشوایان اسلام نمی گذشتند. این ادبیات، چنان در
میان خلفای اموی رایج بود که هر یک در آن از دیگری پیشی می گرفت و روی دیگری را
سفید می کرد. بررسی دوره اموی نشان می دهد که هشام بن عبدالملک در این زمینه،
پیش گام تر از دیگران می نماید. دوران خلافت او روزگار سختی را برای شیعه و به
ویژه امام باقر علیه السلام رقم زد که برخاسته از دشمنی منحصر به فرد او در بین
خلفای پیشین بود؛ زیرا در دوره حکمرانان پیشین، آن امام از مدینه به دربار
احضار نشد و این خود گویای دشمنیِ خاص هشام با امام بود. ابوبکر حضرمی می گوید:

«هنگامی که ابوجعفر علیه السلام به شام احضار شد و نزد هشام
بن عبدالملک رفت و در آستانه در قرار گرفت، هشام به اطرافیان خود گفت: وقتی من
از توبیخ و ناسزا به محمد بن علی علیه السلام زبان برتافتم و باز ایستادم، شما
سرزنش او را آغاز کنید. هشام اجازه ورود داد، امام به همه حاضران یکجا سلام گفت
و نشست. هشام از این که امام خلیفه را در سلام دادن با دیگران مساوی دانست و
بدون اجازه نشست بسیار خشمگین شد و گفت: ای محمد بن علی! نشد یکی از شما
یکپارچگی مسلمانان را نشکند و کسی را به سوی خود فرا نخواند و از روی نادانی
گمان نکند که امام نیست و… هنگامی که خاموش شد ـ بنابر دستور ـ هر یک از
حاضران مجلس شروع به سرزنش کردند. امام درنگ کرد تا همگان خاموش شدند. آن گاه
ایستاد و فرمود: ای مردم، به کدامین سو می روید و شما را به کجا می کشانند؟
خداوند پیشینیان شما را به وسیله ما هدایت کرد و ختم هدایت آخرین شما را نیز به
ما واگذاشت. اگر شما چند صباحی حکمرانی دارید، بدانید که ما نیز فرمان روایی
تعیین شده داریم که پس از او حکمرانی از آن کسی نیست، که ما اهل «عاقبت» هستیم
و خداوند فرموده «وَالعاقِبَهُ للمُتَّقینَ» (اعراف: ۱۲۸). هشام که به سختی
احساس درماندگی می کرد، صحبت امام را قطع کرد و دستور داد که امام را به زندان
بیفکنند…».

بهانه جویی های هشام

تداوم حکمرانی هشام – از ۱۰۵ هجری تا ۱۲۵ هجری – تنگنای
بزرگی بر شیعیان و عامل مهمی در سختی روزگارشان بود. چه بسا هر روز بر خودرأیی
و خود کامگی های او افزوده می شد و هر روز به بهانه ای امام و شیعیان را بیشتر
در فشار ستم گری خود می گذاشت. از بهانه جویی های او برای دست یافتن به فرصتی
برای مخدوش کردن چهره امام و آزار رسانیدن به او، ترتیب دادن مسابقه تیراندازی
در شام بود که به شکست او انجامید. او، همچنان در تب و تاب این رسوایی می سوخت
تا این که امام را به سوی مدینه رهسپار کرد، ولی پیش تر مأمورانی را فرستاد تا
در مسیر رسیدن به مدینه به مردم بگویند کسی اجازه فروختن نیازمندی های زندگی از
خوردنی و آشامیدنی به امام را ندارد و به مدت سه روز کسی به آنان چیزی
نمی فروخت و نیز هنگام رسیدن به مدینه دروازه ها را به روی آنان نگشودند تا
خلیفه بدین وسیله آتش کینه خود را با انتقام جویی خاموش کند.

هشام حتی از اختلافات درونی علویان برای ضربه زدن به امام بهره می جست و ب