پاورپوینت کامل بر سریر سخن;بلاغت در تبار حضرت عباس (علیه السلام) ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بر سریر سخن;بلاغت در تبار حضرت عباس (علیه السلام) ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بر سریر سخن;بلاغت در تبار حضرت عباس (علیه السلام) ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بر سریر سخن;بلاغت در تبار حضرت عباس (علیه السلام) ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

>

۴۰

اشاره

با اندکی دقت در زندگی غرورآفرین حضرت عباس (علیه السلام)
به ویژه درخشندگی چشم گیر او در واقعه کربلا، میراث سترگی که امام علی
(علیه السلام)و نیاکان حضرت عباس (علیه السلام) در او به ودیعه گذاشته بودند،
به خوبی دیده می شود. تلاش ها، رشادت ها و فداکاری هایی که حضرت عباس
(علیه السلام) در واقعه کربلا از خود نشان داد، یادآور شجاعت های حضرت علی
(علیه السلام)و نیاکان مادری حضرت عباس (علیه السلام)است چرا که عباس
(علیه السلام) ثمره پیوندی آسمانی بود بین ابرمرد تاریخ و زنی که شایسته ترین
برای ازدواج با او به شمار می رفت، آن هم با ازدواجی که مقصود آن به دنیا آوردن
حیدری دیگر بود.

این نوشتار بر آن است تا نیم نگاهی به ویژگی شعر و بلاغت
حضرت عباس (علیه السلام)در آئینه میراثی که پدران او برایش گذاشته بودند،
بیاندازد.

مفهوم فصاحت و بلاغت

در ادب پارسی جدا نمودن دو مفهوم فصاحت و بلاغت از هم تا
اندازه ای دشوار است. چرا که دو مفهوم نزدیک به هم اند اما می توان از روی
مسامحه در تعبیر برای آسان تر شدن فهم آن، فصاحت را شیوا سخن گفتن و بلاغت را
رسا سخن گفتن ترجمه نمود.

علی (علیه السلام)؛ آفتاب فصاحت و بلاغت

ترجمه فصاحت و بلاغت هر چه باشد بلاغت سخن علی
(علیه السلام)بر هیچ عصری پوشیده نبوده و نهج البلاغه اش، چشمه ای از دریای
گنجینه سخن اوست.

حاجظ نویسنده بزرگ قرن سوم و سخن شناس عرب پس از یاد کردن
جمله ای از حکمت های نهج البلاغه (قِیمَهُ کُلُّ امْرِءٍ مَا یَحسُنُهُ؛ ارزش
مرد به چیزی است که او را نیکو کند».می نویسد:

«اگر از کتاب سخنان علی (علیه السلام) غیر از همین یک جمله نمی یافتم برایم
کافی و بسنده بود بلکه از بسنده نیز بسنده تر و مقصود را از این جمله کوتاه
نارسا نمی دیدیم. نیکوترین سخن سخنی است که اندکش تو را از بسیارش بی نیاز کند
و معنای آن رسا و گویا باشد و خدای بزرگ آن را هماهنگ با آهنگ و نیت و پارسایی
و همت گوینده اش، در جامه ای از جلال و شکوه پوشانیده باشد و از فروغ حکمت، آن
را آب و تاب داده باشد».

او در جایی دیگر می افزاید: «سخن شناسان همگی همرأی اند که سخنی نیافته اند که
در کوتاهی لفظ و گستردگی معنا و سودمندی بسیار و برانگیزندگی خواننده، به بیان
و روانی و زودیابی مفهوم، با این جمله امام برابری کند».

سبط ابن جوزی، درباره سخنان نغز و گفتار شیوای امیرالمؤمنین
(علیه السلام)می نویسد: «سخنان علی (علیه السلام) همه سرشار از فروغ و شکوه است
و «میزان» معرفت و حکمت است. سخنانی است که خداوند چنان آنها را از شکوه و
برجستگی لبریز کرده که هر کس بشنود و بخواند، هیبت آنها او را فرا می گیرد.
خداوند در سخنان او، شیرینی و نمکینْ کلام بودن و طراوت و تازگی و شیوایی و
رسایی را به هم آمیخته است. واژه ای در آنها گزاف نیست و هیچ حجتی را با آنها
یارای برابری نیست. همه سخنوران را به ناتوانی کشیده و گوی سبقت را از همگان
ربوده است. واژه هایش از نور نبوت، آب و تاب گرفته و اندیشه ها را سرگردان خود
ساخته است».

میراث پدری حضرت عباس (علیه السلام) در فصاحت و بلاغت

از جمله گنجینه های پر ارزشی که حضرت عباس (علیه السلام) آن
را از پدر، مادر و نیاکان خود به ارث برده بود، توشه غنی فصاحت و بلاغت است.
عباس (علیه السلام)میراث دار علی (علیه السلام) در بلاغت و فصاحت است اما او از
سویی دیگر در دامان پر مهر مادری ادب دوست، پرورش یافته است. شمیمی از طراوت
بوستان سخن دانی این بانوی ارجمند، در مرثیه های جانسوزی که در سوگ عباس
(علیه السلام)می سراید به چشم می خورد.

فصاحت و بلاغت در نیاکان مادری حضرت عباس (علیه السلام)

پدران و نیاکان امّ البنین (علیهاالسلام)از این ویژگی والا
نیز برخوردار بوده اند. در بین آنان لبید بن ربیعه مشهورترین است. او از
معمّرین (افرادی که بسیار عمر کرده اند) بوده و ۱۴۵ یا ۱۵۷ سال عمر کرده است.
۹۰ سالش بود که اسلام ظهور کرد و در دوران خلافت معاویه بدرود زندگانی گفت.

وی با دیدن معجزه ای از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله)ایمان آورد. پیامبر
اکرم (صلی الله علیه و آله) در جنگ بئر معونه با قبیله آنان درگیر شد. ملاعب
الاسنه که پیشتر سخنی در مورد شجاعت او به میان آمد دو اسب ممتاز و چند شتر را
به رسم هدیه برای پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله)فرستاد. اما پیامبر (صلی
الله علیه و آله)فرمود: «به خدا قسم هدیه فردی مشرک را نخواهم پذیرفت» لبید از
این سخن پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) تعجب کرد و گفت: «گمان نمی کردم که
پیامبر (صلی الله علیه و آله)هدیه مردی را از قبیله مُضَر (اجداد لبید بن
ربیعه) را رد نماید». سپس به همراه ملاعب الاسنه خدمت پیامبر اکرم (صلی الله
علیه و آله)رسید و عرض کرد: «ملاعب الاسنه از بیماریی که در ناحیه شکم دارد رنج
می برد و از شما شفا می خواهد» رسول خدا (صلی الله علیه و آله)نیز کلوخی را با
آب دهان آغشته ساخت و به او خورانید و بیماری او برطرف شد.

این معجزه پیامبر (صلی الله علیه و آله)شگفتی آن دو را
برانگیخت و سبب مسلمان شدن آنها شد.

لبید بن ربیعه، از بزرگان جزیره العرب به شمار می آمد، او برادر خالد و عموی
حزام، پدر حضرت امّ البنین (علیهاالسلام) به شمار می آید. در عصری که فن شاعری،
اعجازی بی بدیل به شمار می رفت و برگزیده ترین شعرها را بر دیوار کعبه
می آویختند، لبید، شاعر یکی از هفت شعر برگزیده و سرشناس عربستان بود. اگر چه
او در عصر جاهلیت می زیست، اما مردی بخشنده، جوانمرد، حقیقت جو و در عین حال
دلاور و شجاع بود و اندامی تنومند و ورزیده داشت.

وی هنگام تشرف به اسلام، تک بیتی سرود که در آن، خداوند را
به سبب این فیض بزرگ چنین سپاس می گوید:

اَلحَمدُ لِلّهِ اِذْ لَمْ یَأْتِنِی اَجَلِی

حَتّی لَبِسْتُ مِنَ الإسلامِ سِرْبَالاً

عمر بن خطاب در روزگار خلافت خویش به مغیره بن شعبه دستور داد تا به شاعران
مسلمان بنویسد یک نسخه از اشعار خود را برای درج در دیوان شاعران اسلامی به
مدینه بفرستند. وقتی مغیره بن شعبه دست به کار انجام دستور شد نزد لبید بن
ربیعه و اغلب راجز عجلی رفت تا اشعار آنها را دریافت کند. لبید گفت: «من هرگز
شعری را که از جاهلیت رسیده در اسلام نخواهم سرود» و در پاسخ عمر سوره بقره را
در کاغذی نوشت و برایش فرستاد.

اما «اغلب راجز» شعر خود را نوشت و برای عمر فرستاد. عمر که
پیشتر دستور داده بود به هر شاعر هزار سکه بدهند، امر کرد ۵۰۰ سکه از بخششی که
به اغلب شده کم و به لبید بیفزایند.

اغلب ناراحت شده و گفت: «آیا سزاوار است من که از دستور
پیروی کرده ام ۵۰۰ سکه بگیرم و لبید که سرپیچی کرده ۱۵۰۰ سکه دریافت دارد؟» در
این میان معاویه هم ۵۰۰ سکه به بخششی که به لبید شده بود افزود اما لبید هرگز
این ۲۰۰۰ سکه را نپذیرفت و برای خودشان بازگرداند و تا آخر