پاورپوینت کامل گزند تندباد;بررسی بخل در فرهنگ رفتاری و گفتاری اهل بیت «علیهم السلام» ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گزند تندباد;بررسی بخل در فرهنگ رفتاری و گفتاری اهل بیت «علیهم السلام» ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گزند تندباد;بررسی بخل در فرهنگ رفتاری و گفتاری اهل بیت «علیهم السلام» ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گزند تندباد;بررسی بخل در فرهنگ رفتاری و گفتاری اهل بیت «علیهم السلام» ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

>

۵۵

اشاره

خداوند متعال دنیا را به بهترین وجه برای انسان آفریده تا
از آن برای عبودیت بیشترو بهتر بهره جوید، نه این که خود را وقف و صرف مطامع
دنیایی کند و هدف را در پیچ و خم آن و خواسته های مادی خود گم نماید. مال و
زیور دنیایی برای اندوختن نیست بلکه ابزاری برای امتحان و وسیله ای برای قرب
الهی است. در این میان برخی این امانت الهی را از آن خود انگاشته و از بخشیدن
آن امساک می ورزند و بسیاری از توفیقات خود را از دست می دهند که در برخی از
موارد می توان از آن به بخل یاد کرد.

سیره پیامبر اکرم «صلی الله علیه و اله»

نوشته اند پیامبر خسته و زخمی از غزوه حنین باز می گشت و
سپاه اسلام پیروزمندانه او را همراهی می کرد. پیامبر به مدینه نزدیک شد و مردم
به استقبال ایشان دویدند. عده ای از عرب های بادیه نشین، جلو پیامبر اکرم «صلی
الله علیه و اله» را گرفتند و از چند و چون غنایم پرسیدند.

آنان با پافشاری بر درخواست سهم خود از غنایم، پیامبر را
زیر نخلی متوقف کردند و از خواسته خود دست بر نمی داشتند. پیامبر آن ها را به
صبر دعوت کرد، ولی آنان نمی پذیرفتند. گستاخانه با پیامبر سخن می گفتند و
می خواستند هر چه زودتر سهم خود را بستانند. عربی گستاخ و بی شرم عبا را از دوش
پیامبر کشید و گفت تا سهمش داده نشود، عبا را پس نمی دهد. پیامبر به نخل تکیه
کرد و فرمود: «عبایم را پس بدهید! سوگند به خدایی که جانم در دست اوست، اگر به
تعداد این خارهای بیابان، شتر داشتم، همه آن ها را بین شما تقسیم می کردم و
هرگز بخل نمی ورزیدم و شما نیز هرگز مرا بخیل نمی یافتید.

در جایی دیگر آمده است: مسلمانان برای گرفتن سهمیه خود ازدحام کردند و حق خود
را از پیامبر می خواستند. پیامبر به آنان فرمود: به خدا سوگند، اگر به اندازه
درختان تهامه، شتر نزد من باشد، آن ها را میان شما تقسیم می کنم و مرا مردی
ترسو و بخیل نخواهید یافت. آنگاه همه شتران و اموال را میان مسلمانان قسمت و حق
هر کسی را ادا کرد.

حتی در فضیلت دوری از بخل آمده است: پس از پایان یافتن جنگ تعدادی اسیر را به
خدمت رسول خدا «صلی الله علیه و اله» آوردند. پیامبر به امیر المؤمنین علی
«علیه السلام» رو کرد و به او فرمود همه را بکشد. امیر المؤمنین علی
«علیه السلام» بی چون و چرا اطاعت کرد، ولی وقتی خواست یکی از آن ها را به قتل
برساند، پیامبر به او فرمود: دست نگه دار! امام علی «علیه السلام» شمشیر را از
سر او برداشت و پرسید: چه شده است؟ پیامبر اکرم «صلی الله علیه و اله» فرمود:
او را نکش؛ زیرا اکنون جبرئیل بر من نازل شد و گفت که این مرد انسانی بخشنده
است و بخل را ناخوش می دارد و خیر و مال خود را به همه می رساند. از کشتن او
درگذر. و بدین ترتیب جان او را به وی بخشید.

پیامبر گرامی اسلام می فرمود: تربیت من از خدا و تربیت علی
از من است. پروردگارم مرا به سخاوت و نیکی امر و از بخل و ستم نهی فرمود. نزد
خداوند بزرگ چیزی بدتر از بخل و اخلاق ناپسند نیست. این دو خوی زشت، هر عبادت و
عملی را که انسان برای انجام آن کوشیده است، تباه می سازد.

آری پیامبر تربیت یافته خدا بود، نوشته اند روزی گروهی از مسلمانان از یمن آمده
بودند تا با پیامبر اکرم «صلی الله علیه و اله» دیدار کنند. پیامبر از آنان
پذیرایی کرد و با آن ها سرگرم گفت و گو شد. در میان آنان مردی پرگو و چاپلوس
بود. او مهار سخن را در دست گرفت و بدون این که به کس دیگری اجازه سخن گفتن
بدهد، بی درنگ از پیامبر اکرم «صلی الله علیه و اله» بسیار تعریف و تمجید کرد.
ناگهان رنگ پیامبر به سرخی گرایید و رگ های پیشانی اش از ناراحتی متورم شد.
حضرت خواست تا به او اشاره کند که دیگر بس کند یا او را سرزنش کند، که در این
لحظه، جبرئیل امین بر پیامبر نازل شد و به پیامبر گفت: پروردگار سلامت رساند و
فرمود او مردی است که هرگز بخل نمی ورزد و هر چه دارد با گشاده دستی به دیگران
می دهد.

خشم پیامبر با شنیدن این جمله فرو نشست. نگاهش را از زمین
برداشت و به او فرمود: اگر جبرئیل به من خبر نداده بود که تو مردی بخشنده و
دوری گزین از بخل هستی، تو را از خود می راندم و عبرت دیگران می کردم. مرد
پرسید: ای رسول خدا! آیا پروردگار از این صفت (بخل) بیزار است؟ فرمود: آری. مرد
گفت: قسم به خدایی که یگانه است و تو را به پیامبری برگزیده، حال که چنین است
هرگز هیچ کس را از مال خود محروم نخواهم ساخت.

آتش دوزخ

بزرگی گناهی از بزرگی عذاب اخروی آن پیداست. بخل به
اندازه ای ناپسند است که در تعابیر روایی بدترین عذاب ها برای آن در نظر گرفته
شده است. نوشته اند روزی مردی عرب پرده خانه خدا را گرفته بود و به شدت
می گریست و از خدا بخشش می خواست. پیامبر اکرم «صلی الله علیه و اله» نزد او
آمد و از او پرسید: ای مرد! گناهت چیست؟ با اشک و ناله پاسخ داد: ای رسول خدا!
گناهم بزرگ تر از آن است که بخواهم برای شما توصیف کنم. پیامبر با ناراحتی
فرمود: وای بر تو! گناه تو بزرگ تر است یا وسعت خشکی ها؟ گفت: گناه من بزرگ تر
است، فرمود: ای وای! گناه تو بزرگ تر است یا گستره دریاها؟ دوباره گفت: گناه
من! ای رسول خدا! پیامبر پرسید: گناه تو بزرگ تر است یا آسمان ها؟ پاسخ داد:
گناهم بزرگ تر از آسمان هاست. باز پرسید: آیا گناه تو بزرگ تر است یا عرش خدا؟
باز همان پاسخ را داد.

پیامبر با عصبانیت فرمود: وای بر تو! بگو ببینم چه کرده ای؟
عرض کرد: ای رسول خدا! من مردی ثروتمند هستم، ولی هرگاه فقیری نزد من می آید و
از من کمکی می خواهد، گویی پاره ای آتش به جانم افتاده است و او را از خود
می رانم. پیامبر بی درنگ فرمود: از من دور شو که به آتش عذاب تو نسوزم! به
خدایی که مرا به هدایت و کرامت برانگیخت، سوگند اگر دو هزار سال بین رکن و مقام
گریه کنی، آن قدر که اشک چشمانت، درختان را سیراب کند، ولی در حالت بخل بمیری،
خدا تو را با صورت به آتش می افکند. وای بر تو! مگر نمی دانی که بخل، کفر است و
کفر در آتش. وای بر تو! مگر نمی دانی که خدا فرموده است: «هر کس بخل ورزد، به
خود بخل کرده است (محمد: ۳۸) و نیز در جای دیگر می فرماید: «کسانی که خداوند
آنها را از بخل و حرص خویش بازداشته است، از رستگارانند». (حشر: ۱۰) از من دور