پاورپوینت کامل نماد و سنت های سوگواری عاشورایی ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نماد و سنت های سوگواری عاشورایی ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نماد و سنت های سوگواری عاشورایی ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نماد و سنت های سوگواری عاشورایی ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

>

۳۹

اشاره:

انسان موجودی اجتماعی و دارای حالت ها و رفتارهای گوناگون
است که در رویارویی با برخوردهای اجتماعی، واکنش های متفاوتی دارد. سوگواری،
بازتاب یکی از این برخوردهاست که از عواطف انسانی بر می خیزد و با رفتارهایی
مانند گریستن و فریاد زدن به دلیل از دست دادن نزدیکان همراه است. بدین ترتیب،
گونه ای تخلیه روحی و روانی صورت می پذیرد.

مراسم عزاداری سالار شهیدان، فرهنگی پر بار و سنتی شکوهمند
است که تاریخی مقدس و جغرافیایی آسمانی، آن را در بر گرفته است. این عزاداری ها
با گذشت زمان، به یک جنبش اجتماعی تبدیل شده و بخشی از فرهنگ مردم گردیده است.
هر چند نوع و شکل آن از فرهنگ بومی آنان سرچشمه می گیرد ولی همه آن ها در ابراز
حزن و اندوه مشترکند. البته هر چه فرهنگ پر بارتر و ژرف تر باشد، این آیین با
پیام رسانی بیشتری برپا داشته می شود.

به یقین، همین ویژگی مرز جدا کننده اندیشه اسلامی از اندیشه
غربی است؛ چرا که نگاه غرب به دنیا و امیال حیوانی محدود شده و هر آموزه متعالی
را که خارج از دایره حس و ماده باشد، امری موهوم می انگارد. عاشورا، حادثه ای
است که در زمان و سرزمین معینی رخ داده است. با این حال، همانند قرآن و دیگر
احکام آسمانی، با غیب پیوندی جدا نشدنی دارد. عاشورا، مفهومی آسمانی است که
هماره در زندگی یک مسلمان جریان دارد. هر چند این حادثه در سال ۶۱ هجری روی
داده، ولی حصار زمان را در هم شکسته است و جاودان می باشد. بنابراین، یادبود
آن، هر ساله با چنان شور و التهابی برگزار می شود که گویی هم اینک رخ داده است
و این تکرار هرگز از شکوه آن نمی کاهد.

حساسیت زنده داشتن مراسم عاشورا

یکی از عنصرهای اصلی در هر سوگواری، زنده کردن یاد و خاطره
عزیزی از دست رفته و از سر گرفتن ماتم و مصیبت او است و دیگر عنصرها در پرتو
همین یادکرد، به پایداری و پویایی فرهنگ عزاداری می انجامد. در این میان
سوگواری عاشورایی، برقراری گونه ای ارتباط عاشقانه با عاشوراییان و بازتاب
دهنده اصل تولاّی اهل بیت «علیهم السلام» و تبرّی از ستم پیشه گان گذشته، حال و
آینده است. برپایی این مراسم با بخش ها و شیوه های گوناگون آن، به نحوی شرکت در
حماسه عاشوراییان به دلیل هماهنگی با روح ظلم ستیز آنان و اعتراضی آشکار به
ستم هایی است که به آن ها رفته است. بنابراین از جمله عالی ترین اهداف برپایی
چنین مراسمی، افشاگری و نمایاندن چهره واقعی کسانی است که در حادثه کربلا بر
اهل بیت اطهار «علیهم السلام» ستم روا داشته اند.

با برپایی آیین عزاداری، شرکت کنندگان در آن از ستم کاری
گروه باطل و مظلومیت سپاه حق آگاه می شوند که اگر این اهداف به نحو مطلوب پیاده
گردد، سرمشق گرفتن از نهضت آگاهی بخش امام حسین «علیه السلام» در جامعه،
نهادینه می شود. در این حالت، محفل های سوگواری به مکتبی برای آموختن درس
پایداری و ستم ستیزی تبدیل می شود. همزمان با آن، بینش دینی مردم، درباره مفهوم
عدالت و آزادی در مسیر اصولی و ناب آن جهت خواهد یافت. امام خمینی «ره» نیز بر
اساس همین نگرش در جمله ای تاریخی فرموده است:

«این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگه داشته است.» زنده
نگه داشتن عاشورا یک مسئله بسیار مهم سیاسی – عبادی است. عزاداری کردن برای
شهیدی که همه چیز را در راه اسلام داده، یک مسئله سیاسی است. یک مسئله ای است
که در پیشبرد انقلاب، اثر بسزا دارد. ما از این اجتماعات استفاده می کنیم، ما
از آن الله اکبرها، ملت ما از آن الله اکبرها استفاده کرد. آن الله اکبرها را
باید حفظ بکنیم».

مقام معظم رهبری نیز در این زمینه می فرماید:

«مردم باید در این مجالس شرکت کنند، قدر آن ها را بدانند و
از آن ها استفاده کنند. مردم این مجالس را وسیله ای برای ایجاد اتصال و ارتباط
هر چه محکم تر روحی و قلبی میان خود و حسین بن علی «علیه السلام» و خاندان
پیغبمر «صلی الله علیه و آله» و روح اسلام و قرآن قرار بدهند».

نمادهای عزاداری

آیین سوگواری عاشورایی در دوران زندگی پیشوایان معصوم شیعه
نیز جریان داشته و مورد تأیید و حتی تشویق آن بزرگواران نیز قرار گرفته است و
به جرأت می توان گفت ائمه معصوم «علیهم السلام» در گسترش فرهنگ سوگواری
عاشورایی نقش بسزایی داشته اند. آن بزرگواران با برپایی مجلس های گوناگون
عزاداری، یاد و خاطره شهیدان کربلا را زنده نگاه می داشتند. آنان بر این نکته
پافشاری می کردند که حتی اگر بر خود انسان، مصیبتی وارد شود، شایسته است به
نیّت زنده نگاه داشتن مصیبت امام حسین «علیه السلام» بر آن عزا بگرید.

پس از حادثه کربلا، مجالس سوگواری به صورت ژرف تر و رسمی تر
در جامعه گسترش یافت و عاشورا سبب انسجام و نوعی رسمیت یافتن آن گردید. امامان
در دوران خفقان اموی و عباسی، شاعران هم عصر خویش را به طور پنهانی فرا خوانده
و با برپایی مجالس عزاداری، نوحه سرایی آنان را می شنیدند و به همراه دیگر
حاضران می گریستند. «کمیت بن زید اسدی» یکی از این شاعران است که اشعار جان
سوزی در توصیف حادثه کربلا سروده است. امام باقر «علیه السلام» درباره ایشان
فرمود: «اگر سرمایه ای داشتیم، در پاداش شعر کمیت به او می بخشیدیم، ولی جزای
او همان دعایی است که پیامبر درباره حسّان بن ثابت فرموده است و به دلیل دفاع
از اهل بیت همواره از پشتیبانی فرشته روح القدس برخوردار خواهد بود».

هم چنین ایشان در تشویق مردم به برپایی این آیین می فرمود:

«در روز عاشورا برای امام حسین «علیه السلام» مجلس عزاداری
برپا دارید و همراه با خانواده بر مصایب آن حضرت بگریید و شیون و زاری کنید.»
هم چنین هنگام دیدار، بر آن حضرت بگریید و همدیگر را تعزیت دهید و بگویید:
اَعظَم الله اُجورنا بِمُصابِنا بِالحُسین «علیه السلام» و جَعَلنا و ایّاکُم
مِنَ الطّالبینَ بِثَارِهِ مَعَ وَلِیّهِ الامامَ المَهدی مِن آلِ محمّدٍ. هر
کس چنین کند، من پاداش دو هزار حج و عمره و جهاد در رکاب رسول الله «صلی الله
علیه و آله» و ائمه «علیهم السلام» را برایش تصمین می کنم.

در هر حال، سوگواری، نمادهای مختلف یافته و قالب های گوناگون به خود گرفته که
هر یک به شیوه های متفاوتی اجرا می شود.

هیئت های مذهبی؛ برجسته ترین نماد مراسم عاشورا

سوگواری عاشورایی بیش تر در قالب برپایی هیئت و تکیه صورت
می گیرد؛ زیرا رویکرد مردمی به آن بیش تر به چشم می خورد. در چنین مراسمی، مردم
در آغاز از سخنرانی یک واعظ بهره مند می گردند. از این رو می توان گفت چنین
محافلی بیشترین نقش را در ارتقاء سطح دانش و بینش اسلامی شرکت کنندگان ایفا
می کند. سپس به خواندن مراثی اهل بیت «علیهم السلام» می پردازند. در فرهنگ
دهخدا «مرثیه» چنین تعریف شده است: «مرده ستایی، عزاداری، شرح محامد و اوصاف
مرده، چکامه ای که در عزای از دست رفته ای سرایند، گریستن بر مرده و بر شمردن
ذکر محاسن وی، سوگواری، روضه، مراسم عزایی که به یاد شهیدان راه دین به خصوص در
ایام محرم و یاد واقعه کربلا برپا کنند، اشعاری که در ذکر مصیبت و شرح شهادت
پیشوایان راه دین به خصوص در ایام محرم و یاد واقعه کربلا بر پا کنند، اشعاری
که در ذکر مصیبت و شرح شهادت پیشوایان دین و به خصوص شهیدان کربلا سرایند و
خوانند».

اگر چه مرثیه مفهومی کلی دارد، اما می بینیم که در ادبیات
فارسی مرثیه از مفهوم خاص خود منصرف و در ردیف مفاهیم کلی قرار گرفته است به
گونه ای که در این فرهنگ، مرثیه – سوای مفاهیم کلی اش – به سوگواری عاشورایی
ترجمه شده است و از روی تعیّن، به دلیل کثرت استعمال در این معنی، حقیقت یافته
است.

این شیوه سوگواری مشتمل بر چند بخش دیگر مانند شعر خوانی،
روضه خوانی، سینه زنی، و در نهایت دعاست. در واقع برپایی هیئت یا تکیه،
سنتی ترین سبک عزاداری است که در زمان ائمه اطهار «علیهم السلام» نیز رواج
داشته است. نوحه، شعری است موزون که عزاداران با شنیدن آهنگ آن به سینه زنی
می پردازند. نوحه خوانی نیز بخش های گوناگونی دارد که عزاداران با شنیدن تغییر
آهنگ