پاورپوینت کامل تندیس پارسایی و استواری در سوگ عالم شهید آیه الله شیخ حسین غفاری «ره» ۴۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تندیس پارسایی و استواری در سوگ عالم شهید آیه الله شیخ حسین غفاری «ره» ۴۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تندیس پارسایی و استواری در سوگ عالم شهید آیه الله شیخ حسین غفاری «ره» ۴۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تندیس پارسایی و استواری در سوگ عالم شهید آیه الله شیخ حسین غفاری «ره» ۴۹ اسلاید در PowerPoint :

>

۳۲

اشاره

شجره پاک انقلاب شکوهمند اسلامی، ریشه در رشادت ها و
پایمردی های بزرگ مردانی دارد که با هدیه کردن خون پاک خود، ضامن تداوم حرکت و
حیات آن شدند. بررسی ابعاد مختلف زندگانی این شخصیت های بزرگ و تاریخ ساز
انقلاب، علاوه بر ارج نهادن بر مقام شامخ و مساعی آنان، سبب تداوم خط سرخ شهادت
و اشاعه اندیشه های ناب آنان است؛ چرا که دمیدن روح حماسه و شهادت طلبی، رمز
سربلندی جامعه اسلامی و نشاط و بالندگی در دستیابی به اهداف و آرمان های بلند
معمار سترگ انقلاب حضرت امام خمینی «ره» خواهد بود.

این نوشتار بر آن است تا با پرداختن به ابعاد گسترده
زندگانی مجاهد نستوه «حضرت آیت الله شهید شیخ حسین غفاری» گامی هر چند کوچک در
جهت ارج نهادن به تلاش ها و مجاهدت های این سرباز فداکار اسلام و یار وفادار
حضرت امام «ره» بردارد.

طلوع مهرانگیز

در تابستان سال ۱۲۹۳ ه. ش مطابق با عید قربان ۱۳۳۵ ه. ق،
شهر «دهخوارقان» تبریز (آذرشهر کنونی)، شاهد شکفتن غنچه ای در بوستان دانش و
اندیشه، بر دامان فرزانه پرور خود بود. شهری که یاد و خاطره دانشمندان
برجسته ای چون «شیخ حسن مامقانی»، «شیخ عبدالله مامقانی» (صاحب اثر ارجمند
تنقیح المقال)، آیت الله حاج مقدس تبریزی، و شهید محراب آیت الله مدنی را هم
چنان بر لوح سینه داشت. شهری که بیش از دو قرن مهد پرورش عارفان و دانشوران
فرهیخته ای چون:

ملا یوسف دهخوارقانی، شیخ رضا دهخوارقانی، ضیاء العلماء
دهخوارقانی، شمس العلماء دهخوارقانی، آیه الله شیخ علی توتونچیان، شیخ
ابوالقاسم دهخوارقانی، آیه الله سید جلال الدین دهخوارقانی، شیخ محمد حسن
منطقی، آیه الله عظیمی و… ده ها اسطوره دانش و استوانه عرفان و پارسایی، قرار
گرفته بود. و اکنون می رفت تا نام اسوه ای دیگر در دانش و پارسایی و استقامت را
در خاطره خویش حک کند.

پدرش «حاج عباس غفاری» به پاس بزرگداشت و ارادتی که به ساحت
مقدس بزرگ مرد عاشورا، حضرت سید الشهداء «علیه السلام» داشت، نام فرزند خویش را
«حسین» نهاد و از ابتدا جریده زندگانی و آینده روشن او را در طالع خون و شهادت
پیشگی پیچید. خاستگاه تربیتی حسین، خانه ای کوچک و ساده بود در میان سایر
خانه های شهر، اما شمیم دلنواز دوستی و ارادت به ساحت تابناک خاندان وحی، فضای
آن را آکنده بود.

او در دامان پدر و مادری پرورش یافت که الفبای زندگی ساده و
بی پیرایه آنان را دلدادگی به اهل بیت «علیه السلام»، تلاش در پارسایی، کوشش در
تربیت سالم فرزندان و سعی در به دست آوردن روزی حلال، تشکیل می داد و در روزگار
تاریک سر سپردگی به اجانب، که فساد و تباهی و ستم، سایه ای سنگین بر جامعه
انداخته بود، تمام همّ و غمّ والدین حسین به تربیت فرزندی صالح در فضای معنوی
خانواده معطوف شده بود.

از تبار شهیدان

در نیاکان حسین، شهیدان سربلندی بودند که دنیای سرخ شهادت،
نامی آشنا از آنان به یاد دارد که هر یک از آنان افتخار بزرگی برای تبار او و
پیشینه ظلم ستیز دیارش به حساب می آمدند. حسین یک سال و نیم نداشت که پدرش به
شهادت رسید. پدر او در غیرت دینی و ظلم ستیزی زبان زد مردم آب و خاکش بود. وی
در برابر زورگویی عوامل مزدور رضاخان که دست چپاول به سوی اموال و دسترنج
کشاورزان دراز کرده بودند قد علم کرد و در خون خود غلتید. نیاکان حسین، آشنای
شهادت بودند. «حاج ملا محسن» جدّ حسین نیز که از علمای نجف اشرف به شمار
می رفت، شخصیت برجسته ای در منطقه و روحانی ای بلند مرتبه بود. او نیز در
مبارزه با استبداد رضاخانی و ستم پیشگی استعمارگرانی که جان و مال و ناموس و
اعتقاد مردم را دستخوش تعرّض خویش قرار داده بودند، سرش بریده شد و بر افتخار
شیعه و عاشورا سیرتان افزود.

نگاشته اند هفت نفر از اجداد مادری حسین در مبارزه با اجانب و بیدادگران زمانه
به شهادت رسیدند و آیت الله حاج ملا احمد امین العلماء نیز که از دیگر نیاکان
او بود شربت شهادت نوشید. حسین با توشه ای پربار از تجربه شهادت، بزرگ می شد و
کم کم وارد اجتماع می گردید.

آغاز دوران تحصیل

فقدان پدر و مشکلات کمرشکن اقتصادی، هرگز آتش دانش دوستی را
در حسین سرد نگردانید. تربیت سالم و علاقه شدید به تحصیل او را در شش سالگی به
مکتب درس کشانید. وی در ضمن کار و تلاش برای امرار معاش خانواده، به تحصیل علوم
مقدماتی حوزه نزد «حاج شیخ علی» و میرزا محمد حسن منطقی در زادگاهش پرداخت و
خود را برای کسب سطوح عالی تر علمی آماده نمود. پس از چندی به تبریز رفت و در
مدرسه علمیه طالبی مشغول به ادامه تحصیل شد. او در آن جا نیز ضمن درس خواندن،
به شدت کار می کرد، اما فقر و تنگدستی خانواده فراتر از آن بود که به او رخصت
ماندن در تبریز را بدهد؛ از این رو به زادگاهش بازگشت و مصمم تر به کار کشاورزی
پرداخت و در کنار آن درس هایش را نزد دایی اش آیه الله «حاج سید محسن میر
غفاری» ادامه داد.

هجرت به قم

عطش و علاقه وافر شیخ حسین نسبت به علوم دینی اشباع ناپذیر
بود به گونه ای که در اثنای کار کشاورزی نیز هرگاه که کشاورزان برای تجدید قوا
و یا صرف چای و غذا، اندکی به استراحت می پرداختند، کتابش را باز می کرد و به
مطالعه می پرداخت و اغلب تا نیمه شب درس می خواند و مطالعه می کرد. بهبودی نسبی
وضعیت اقتصادی خانواده به او فرصتی داد تا در مورد وضعیت درس خود تجدید نظری
نماید.

او در سن سی سالگی، در سال های ۱۳۲۴ یا ۱۳۲۵ شمسی، آن گاه
که قم، رفته رفته به مرکزی مهم در علوم اسلامی بدل می شد، بار سفر بست و به شوق
ادامه تحصیل به قم مهاجرت نمود و از محضر اساتید و بزرگانی چون: حضرت امام
خمینی «ره»، آیت الله العظمی بروجردی «ره»، آیت الله فیض قمی «ره»، آیت الله
سید احمد خوانساری، آیت الله محمد تقی خوانساری و آیت الله حجت کوه کمره ای،
کسب دانش و بینش نمود. او نسبت به اساتید خود به ویژه حضرت امام خمینی «ره» و
مرحوم آیت الله حجت کوه کمره ای و دیگر اساتیدش ارادت ویژه ای نشان می داد و
همواره نام آن بزرگواران را با بزرگداشت و احترام بر زبان جاری می نمود.
فرزندشان حجت الاسلام هادی غفاری می نویسد:

ایشان ارادت خاصی به مرحوم آیت الله کوه کمره ای داشتند.
خیلی با احترام از ایشان یاد می کردند. یک عکس از ایشان موجود است که پشت آن
قبل از نام مرحوم آیت الله کوه کمره ای، ده، دوازده لقب که حاکی از ارادت ایشان
به مرحوم کوه کمره ای است، ذکر شده است. همچنین نسبت به مرحوم آیت الله فیض قمی
«ره» ارادت داشتند و هر وقت به قم می رفتیم ایشان با اصرار سر قبر مرحوم فیض
«ره» رفته، می گفتند: شما نمی دانید که این جا چه کسی خفته است. نسبت به مرحوم
حاج شیخ عبدالکریم حایری یزدی، بنیانگذار حوزه علمیه قم ارادت داشتند و همچنین
نسبت به آیت الله صدر بزرگ و آیت الله محمد تقی خوانساری که نماز معروف باران
را خوانده اند ارادت داشتند و از ایشان به نیکی یاد می کردند. ایشان در درس
مکاسب حضرت امام «ره» حاضر شده و علاقمندی و دلبستگی خاصی به حضرت امام «ره»
داشتند.

موقعیت برجسته علمی

جدیت در تحصیل و عطش سیری ناپذیر علمی، از شیخ حسین چهره ای
استوار از یک دین پژوه واقعی ساخته بود و سبب برانگیخته شدن تحسین و تشویق
اساتید و هم درسان ایشان شده بود و استادان او امید بسیاری به آینده روشن
علمی اش بسته بودند به گونه ای که موقعیت علمی و جدیت در تحصیل به صورت ویژگی
بارز شخصیت او گردید و زمینه های توجه بیشتر اساتید به خود را فراهم نمود، آن
سان که نگاشته اند همین موضوع عاملی بود تا استاد گرانقدر حضرت آیت الله حاج
میرزا علی مقدس تبریزی صبیه خود را با نهایت افتخار به عقد شیخ حسی