پاورپوینت کامل از چشمه سار ولایت ۵۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل از چشمه سار ولایت ۵۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل از چشمه سار ولایت ۵۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل از چشمه سار ولایت ۵۳ اسلاید در PowerPoint :

>

۲۰

در ادامه گوشه هایی از فرمایش های مقام معظم رهبری در مدرسه فیضیه در آذر ماه سال ۷۴ را که رؤوس و سرفصل ها و چارچوب
بازنگری را مطرح فرموده اند، می آوریم . ویژگی خاص این فرمایش ها، بررسی و ریشه یابی مسایل و مشکلات و نقصان های موجود
در کنار ارایه راه حل ها و طریق اصلاح است .

ما امروز در قبال چنین حوزه ای که میراث دوازده قرن است، وظیفه داریم . من به سه وظیفه در کنار هم اشاره می کنم که این ها از
بدیهیات است و استدلال و بحث نمی خواهد . اول، حفظ; دوم، ترمیم; سوم، بالندگی و رشد دادن و تنمیه و پیش بردن حوزه علمیه
.

«حفظ » حوزه، بحمدالله حاصل است و نسبت به گذشته، کما و کیفا افزایش پیدا کرده است . فی الجمله، در این، جای تردید نیست;
لیکن «ترمیم » قدری دقیق تر و سخت تر است و از آن سخت تر، «بالندگی » و رشد دادن و پیش بردن است . کفایت نمی کند که شما
فقط میراث گذشتگان را نگه دارید و به آیندگان تحویل بدهید; چون نفس توقف در چنین قضیه ای عقبگرد است .

ترمیم یعنی چه ؟ یعنی پس از ثلمه حاصل از فقدان ها، حوزه عناصری را تربیت کند تا موجودی فعلی، جایگزین آن ها باشد و نیز
پس از اندراس مفاهیم منسوخ، مفاهیمی بیافریند که جایگزین مفاهیم مندرس و کهنه شده باشد . مفاهیم، کهنه می شوند و
نشاط و شادابی را به تدریج و با مرور زمان، از دست می دهند . بعد از آن که فکری، به خاطر ورود انظار و دقت های گوناگون بر آن،
به مرور زمان دچار خدشه شد و از آن استحکام اولیه افتاد، باید جای آن مفاهیم نویی گذاشته شود .

از آن مهم تر، مساله بالندگی است . بالندگی به معنای پیشرفت و یک قدم جلو رفتن و آفاق تازه ای را کشف کردن است . بالندگی
به این نیست که ما در یک بحث، دقت بیشتری به خرج دهیم . فرض کنید مساله ای را که ملای قرن ششم به گونه ای استدلال
می کرد، ما حالا دقت بیشتری به خرج بدهیم و بعضی از استدلال های او را تحکیم و بعضی را رد کنیم و مساله را استوارتر از آب در
آوریم . کار، فقط این نیست، بلکه باز شدن آفاق نویی، هم در خود علم، یعنی فقاهت و هم در محصول علم، یعنی مباحث فقهی است
. اصول و کلام و دیگر مباحث نیز همین طور است همه این ها به بالندگی احتیاج دارد .

حوزه های علمیه، وقتی می توانند خود را ترمیم نمایند و رشد و بالندگی پیدا کنند که زنده باشند . . . .

حوزه، باید زنده و سالم و قوی باشد تا بتواند رشد کند و آفاق جدیدی را باز نماید و منطقه جدیدی را در اختیار مستفیدان از
فواید خود، قرار بدهد .

وقتی سابقه حوزه علمیه قم را توضیح می دهیم، نخواستیم فقط بگوییم از لحاظ زمانی و تاریخی، آن ها سلف این حوزه هستند،
بلکه از لحاظ محتوایی هم همین طور است . تحقیقات «شیخ طوسی » و بعد ابداعات «ابن ادریس » و «محقق حلی » و آن فعالیت
فقهی وسیع «علامه » و دیگر کارهایی که دیگران کردند، امروز همه این ها در این حوزه متبلور است . هر کسی در طول این دوازده
قرن، در فقه و اصول، فعالیتی کرده و هنری را بروز داده است، امروز در درس و بحث و تالیف و کتاب این حوزه علمیه متبلور است .

حوزه ای که این، سابقه و ریشه و شجره و نسب علمی آن است، الآن در چه وضعی است؟ این، آن چیزی است که ما باید دایما به آن
بپردازیم . واقعا اگر کسی به سرنوشت اسلام و مسلمین علاقه مند است، باید به این قضیه بپردازد . . .

البته اگر غیر روحانی به این قضیه فکر کند، راه به جایی نخواهد برد; همچنان که اگر کار کارستانی بخواهد انجام بگیرد، باید در
خود این حوزه انجام بگیرد . کار بزرگ و اساسی و ریشه ای و موفق، کاری است که شما در این حوزه بکنید . . .

امروز، حوزه نسبت به گذشته خیلی پیشرفت کرده است و هیچ کس نمی تواند این حقیقت را منکر بشود . یعنی اگر ما قدر مطلق
را حساب کنیم; قابل مقایسه با گذشته نیست . . . .

کسی نمی تواند بگوید که حوزه دچار عقبگرد است . نه، از این جهتی که بررسی می کنیم، حوزه پیشرفت کرده است . حرف های
گذشتگان هم دست علمای امروز است . امروز این کتاب مکاسبی که شما می خوانید، درس خارج «شیخ » است، عالی ترین تحقیقات
«شیخ » همین هاست . کفایه ای که شما می خوانید، اوج افکار اصولی «محقق خراسانی » است . اگر امروز طلبه کفایه خوان ما، کفایه را
که می خواند، آن را بفهمد، مثل اکابر شاگردان «آخوند» که آن روز آن حرف ها را بلد شدند، فهمیده است; منتها باید بداند که امروز
پله آخر نیست، ولی آن روز، پله آخر بود . . . .

اشکالی که حوزه ما، دیروز آن را نداشت و امروز دارد; این است که حوزه دیروز از دنیای زمان خود عقب تر نبود، بلکه جلوتر هم بود .

شما نگاه کنید در آن روز، علمای ما چقدر محصول علمی و فقهی و کلامی برای مردم زمان خودشان داشتند . . . .

هر کسی که در زمینه های فقهی و کلامی، بخصوص به شیعه چیزی می گفت، شیعه با قدرت و قوت، به زبان علمی به او جواب
می داد و سخن تلخ رقیب و حریف و معاند، راه به جایی نمی برد .

اما امروز، امواج فقه و فلسفه و کلام و حقوق، دنیا را فرا گرفته است . ما وقتی به خودمان نگاه می کنیم می بینیم با زمان خیلی
فاصله داریم; حتی در «اخلاق » هم این گونه است .

عین همین قضیه در «حقوق » هم مشاهده می شود . شما ببینید چقدر در باب حقوق مدنی، حقوق جزا و انواع و اقسام
باحث حقوقی، تحقیقات گوناگون شده است . این کار، هم در غرب و هم در دنیای اسلام غیر شیعه صورت گرفته است .

عیب دوم این است که از موجودی انسانی کنونی حوزه، استفاده بهینه نمی شود . همین حالا در همین حوزه علمیه قم، هزاران
استعداد برجسته و طلاب فاضل و جوان های خوب وجود دارد که اگر اندکی به آنان توجه شود و در جای خود قرار بگیرند و کار
بایسته ای از آنان خواسته بشود و از تضییع وقت آنان در امور زاید جلوگیری بشود، هر کدامشان خواهند توانست بخشی از این خلا
را پر کنند .

حوزه، نارسایی های آشکاری دارد، یکی از این نارسایی ها، «عدم گسترش متناسب و کمی روحانیت » است . درست است که الآن
روحانیت نسبت به آن وقت ها، ده برابر یا به اعتباری صد برابر شده است; اما در عین حال، هنوز ما گسترش کمی لازم را نداریم;
یعنی مسجد و دانشگاه و روستا و کارخانه و سربازخانه ای که روحانی ندارد و کشوری که مسلمانانش از وجود روحانی بی بهره اند،
زیاد داریم .

یکی از دیگر از نارسایی های حوزه، نارسایی آشکار «عدم گسترش محتوایی حوزه » است . ما مسایل حل نشده فقهی و کلامی زیاد
داریم . مجموعه لازم معارف برای عالم دین را هم خیلی کم داریم . در جاهای مختلف، روحانیونی داریم که آنچه را باید بدانند تا
یک عالم متناسب با امروز باشند، نمی دانند . این را هم تحت عنوان عدم گسترش کیفی، یعنی کمبود محتوایی حوزه، قرار
می دهیم .

عدم گسترش در نشر و تبلیغ، یکی دیگر از نارسایی های حوزه است . این نارسایی ها حاکی از وجود علت هایی در داخل است که
بایستی بگردیم، آن ها را پیدا کنیم .

علت اول این است که «فقه » که کار اصلی ماست، به زمینه های نوظهور گسترش پیدا نکرده یا خیلی کم گسترش پیدا کرده است .
امروز خیلی از مسایل وجود دارد که فقه باید تکلیف این ها را معلوم کند، ولی معلوم نکرده است . فقه، توانایی دارد، لیکن روال کار
طوری بوده که فاضل محقق کارآمد، به این قضیه نپرداخته است .

فقاهت، یعنی شیوه استنباط . خود این هم، به پیشرفت احتیاج دارد . اینکه چیز کاملی نیست، بلکه متکامل است . نمی شود ادعا
کرد که ما امروز دیگر به اوج قله فقاهت رسیده ایم و این شیوه، دیگر بهتر از این نخواهد شد .

چه دلیلی دارد که فضلا و بزرگان و محققان ما نتوانند بر این شیوه بیفزایند و آن را کامل کنند؟ ای بسا خیلی از مسایل، مسایل
دیگر را در بر بگیرد و خیلی از نتایج عوض گردد و خیلی از روش ها دگرگون شود . روش ها که عوض شد، جواب های مسایل نیز
عوض خواهد شد و فقه، طور دیگری می شود . این از جمله کارهایی است که باید بشود .

عیب دوم، عدم گسترش کافی و لازم علم کلام می باشد که این، حقیقتا فاجعه است .

سومین عیبی که وجود دارد «نارسایی در امر تبلیغ » است . حوزه، تبلیغ و درس مربوط به آن را ندارد است و می تواند یک علم باشد
و هست و باید تدریس بشود .

این ها حرف های جدیدی نیست .