پاورپوینت کامل عمده ترین نیازهای جهان اسلام و وظایف حوزه علمیه ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عمده ترین نیازهای جهان اسلام و وظایف حوزه علمیه ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عمده ترین نیازهای جهان اسلام و وظایف حوزه علمیه ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عمده ترین نیازهای جهان اسلام و وظایف حوزه علمیه ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

>

۴۰

این مقال، محصول بیانات ایشان در «اجلاسیه بررسی نظام آموزشی حوزه علمیه » است.

آیه الله مصباح، در این گفتار با مقایسه نیازهاو انتظارهای گذشته و حال از
حوزه های علمیه، بر وظایف مهم حوزه در زمینه بیان آرای اسلام در علوم انسانی و
رفع نواقص متون علمی موجود و ارایه اسلام برای مشتاقان و نیازمندان سراسر
گیتی مطابق با فهم و قابلیت آن ها، در کنار تلاش روزافزون برای تربیت فقها،
تاکید کردند.

بسم الله الرحمن الرحیم. الحمدلله رب العالمین. والصلاه والسلام علی سید
الانبیاء والمرسلین حبیب اله العالمین ابی القاسم محمد و علی اهل بیته
الطیبین الطاهرین المعصومین.

حوزه مبارکه قم، حقیقتا، یکی از مصادیق کلمه طیبه ای است که قرآن کریم اشاره
فرمود: « الم ترکیف ضرب الله مثلا کلمه طیبه کشجره طیبه اصلها ثابت و فرعها فی
السمآء » ^(۱) که البته خود این حوزه هم شاخه ای از درخت تناوری است که به دست مشرع
اسلام و به دست امیرالمؤمنین غرس و آبیاری شده است.

به هر حال، این درخت، در این اعصار، نقش حیاتی عظیمی در احیای اسلام و احیای
تشیع داشته و در آینده، بیشتر خواهد داشت; مخصوصا پس از پیروزی انقلاب عظیم اسلامی
ایران، که به رهبری امام راحل قدس سره و به برکت خون های پاک شهدا حاصل شد، وظیفه
بسیار سنگینی بر دوش همه ما آمده است; به خاطر این که امکان انجام دادن
کارهایی حاصل شده که قبلا امکانش نبود. در این زمینه، بحث ها و گفت وگوهای زیادی
شده، کارهای بسیار خوبی شروع شده که بنده به عنوان یک طلبه کوچک، وظیفه خودم
می دانم که از همه سروران و مخصوصا از مدیریت حوزه، تشکر کنم که قدم های بسیار
ارزنده ای در راه اعتلای حوزه علمیه و ادای وظایف این حوزه مقدسه برداشته اند و
طلیعه خوبی است برای کارهای عظیم تری که ان شاءالله در آینده خواهد شد.

منتها دو نکته است که در این جا خوب است مورد توجه قرار بگیرد: یکی این که این
گونه فعالیت ها باید در هر زمانی پاسخ گوی نیازهای آن عصر باشد. این که ما مقید
باشیم شیوه های خاصی را در تدریس یا سایر فعالیت های حوزوی به کار بگیریم که
صدها سال پیش به کار گرفته می شده، چندان موجه نیست. در طول تاریخ تشکیل حوزه های
علمیه تاکنون، تحولات بسیاری در تاریخ حوزه واقع شده و حوزه ها، اشکال و ویژگی های
خاصی پیدا کرده اند که متناسب با آن شرایط بود.

امروز هم که تحولات عالم سرعت فوق العاده ای پیدا کرده و شتاب عجیبی گرفته،
این تحولات، طبعا، در حوزه هم می بایست انعکاس داشته باشد.

امروز همه شما می دانید هر کس کم ترین فعالیت علمی، تحقیقاتی از او برمی آید، باید
بنشیند فکر کند که در بین واجبات کدامش اهم است. اگر ما به جای ۲۴ ساعت، ۴۸ ساعت
هم وقت می داشتیم، نمی توانستیم واجبات یک روزمان را انجام بدهیم. آن قدر
تکالیف واجب متوجه علما و روحانیون شده که انجام دادن آن ها به هیچ وجه در
خور توانایی ها و شرایط و امکانات ما نیست. به جای آن که ما بنشینیم فکر کنیم،
آیا یک کار مستحبی می شود انجام داد، باید ببینیم در بین واجبات کدامش اهم
است، آن را انتخاب کنیم که در تشخیص اهم مسؤول نباشیم. این وضع را با گذشته
مقایسه کنید، ببینید شرایط چه قدر تغییر کرده است.

ابداع یک روش تدریسی با برنامه خاص زمان بندی شده، معنایش این نیست که نسبت به
حوزه مبارکه علمیه اعتراضی هست یا اصل و مبنا زیر سؤال رفته، به هیچ وجه به
این معنا نیست، بلکه با اعتقاد کامل به این که تنها جایی که می تواند اسلام و
تشیع را ترویج کند، این جاست، این تلاش ها انجام می گیرد تا بهتر بهره برداری
شود. این یک نکته است که همه توجه دارند و تبعا شیوه های خاصی را می طلبد که به
آزمایش گذاشته شود; هر کدامش نتیجه اش بیشتر بود و انفع بود، همان دنبال شود و
تدریجا توسعه پیدا کند، شاید روزی بیاید که باید همه حوزه یک برنامه جدیدی را به
کار بگیرند. امروز در گوشه و کنار، برنامه های جدیدی مطرح شده و به آزمایش گذاشته
شده; بعضی کتاب ها تدریس می شود که قبلا اصلا اسمی از آن ها نبود و نتایج نسبتا
خوبی هم گرفته شده و این روند حتما ادامه خواهد یافت و نتایج بهتری هم به بار
خواهد آمد.

نکته دیگر آن که سلسله فعالیت هایی برای حوزه امروز مطرح شده که قبلا نبود. پیش
از انقلاب، هیچ زمینه ای برای این که در دانشگاه های کشور نفوذ کنیم یا در باره
مطالب علوم انسانی که در دانشگاه ها تدریس می شود، اظهارنظر کنیم، نبود; ولی پس
از انقلاب، تدریجا بخش مهمی از فعالیت های حوزه مربوط به دانشگاه ها می شود;
مخصوصا با توجه به این که خواه ناخواه اداره کنندگان کشور، قسمت اعظمشان از
فارغ التحصیلان دانشگاه ها خواهند بود. اگر اشخاصی که در دانشگاه ها تربیت
می شوند، از لحاظ فکر و فرهنگ اسلامی ضعیف باشند، نمی توانند در جهت صحیح برای کشور
اسلامی برنامه ریزی کنند; چه بسا در معرض انحراف فکری قرار گیرند و چه بسا خدای
نکرده روزی بیاید که باز دانشگاه خودش را رویاروی حوزه ببیند و ضد حوزه تلقی کند. به
هر حال، اشخاصی که در دانشگاه ها تحصیل می کنند، فرزندان مسلمانان هستند، فرزندان
همین اشخاصی هستند که انقلاب کردند خیلی از آن ها پدرانشان شهید شده، این بچه ها را
در دانشگاه ها به دست چه اشخاصی می سپاریم؟ چه مطالبی به این ها آموخته می شود؟
چه تربیتی می بینند؟ چگونه از دانشگاه بیرون می آیند؟ همه شما کم و بیش می دانید و
من نمی خواهم جهات منفی را این جا اشاره کنم، الان هم دانشگاه ها وضع مطلوبی
ندارند، یک بخش از مشکلات دانشگاه ها مربوط به کتب درسی آن هاست، نمی گویم همه آن ها،
ولی یک بخش مربوط به مطالبی است که در کتاب های درسی شان هست. این مطالب اگر
بخواهد اصلاح شود، اگر کتاب های درسی بخواهد نوشته شود، چه کسی باید آن ها را
تدوین کند؟ خود همان اشخاصی که این کتاب ها را نزد استادانشان خواندند و مثل
وحی منزل تلقی کردند، آن ها می توانند این کتاب ها را اسلامی کنند؟! می توانند
محتوایش را تغییر دهند؟ پیداست که نمی توانند. اگر معتقد هم باشند که بعضی از این
مطالب، اسلامی نیست و باید عوض شود، این کار از خودشان برنمی آید. امام قدس سره
خطاب به ستاد انقلاب فرهنگی فرمودند: دستتان را به طرف حوزه ها دراز کنید،
برای این که علوم انسانی دانشگاه ها اصلاح شود، کتب درسی اش اصلاح شود، به حق
اگر جایی باشد که اشخاصی بخواهند در این مسایل اظهارنظر کنند، حوزه های علمیه
خواهند بود. اما ما در حوزه های علمیه چه تعداد افرادی داریم که بتوانند در این
مسایل اظهارنظر کنند؟ اظهارنظر در مساله ای فرع این است که تصور صحیحی از
موضوع و محمول قضیه باشد، قبلا بدانند که آن ها واقعا چه می گویند تا ما بگوییم:
کجایش درست است و کجایش درست نیست، بعد هم آن وقت ما بدانیم که چه چیز باید
بگوییم. در برنامه های سنتی حوزه جایی برای این گونه مطالب وجود ندارد.

آیا این، رسالت حوزه نیست؟ اگر بخواهیم در آینده اشخاصی داشته باشیم که
بتوانند چنین وظیفه ای را عهده دار شوند، این ها چه درس هایی را باید قبلا بخوانند؟
چه مطالعاتی باید داشته باشند؟ البته این یک وظیفه خاصی است برای عده معدودی،
قطعا سی هزار طلبه حوزه، نباید به چنین برنامه ای بپردازند. ولی به هر حال، لااقل
یک سوم حوزه باید به چنین کارهایی بپردازند. یک رشته نیست، بلکه ده ها رشته
علوم انسانی تنها در دانشگاه ها هست که این گونه مطالبی دارند، مطالب
نادرستی در آن جا هست، اگر بخواهم صریح تر بگوییم، ضد اسلام در آن ها وجود دارد و
این ها تدریس می شود و استاد هم که بیان می کند، گویی وحی منزل را بیان می کند،
دانشجو هم وقتی تلقی می کند، می گوید: علم این را اثبات کرده است. آن وقت تعارضی
بین علم و دین به وجود می آورند و طبعا در این جنگ، علم پیروز خواهد شد!

کار کردن در این زمینه هم، شرایط و مقدمات و لوازم و مراتبی دارد، مراتب
ساده اش را می شود در برنامه ک