پاورپوینت کامل آیا نظام خانواده در اسلام نظامِ عرفی است؟ ۶۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آیا نظام خانواده در اسلام نظامِ عرفی است؟ ۶۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آیا نظام خانواده در اسلام نظامِ عرفی است؟ ۶۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آیا نظام خانواده در اسلام نظامِ عرفی است؟ ۶۰ اسلاید در PowerPoint :

>

۵۸

مدتی است در گوشه و کنار کشور و پاره ای از مطبوعات یا در لابه لای
برخی اظهار نظرهای حقوقی و فقهی، زمزمه هایی شنیده می شود که آن چه
به عنوان نظام خانواده در اسلام بیان می شود اولاً در زمره قوانین امضایی و
ثانیا نظام عرفی و بشری عرب و قریش است و نمی تواند ابدی و قابل
تعمیم به اقوام دیگر باشد.

صرف نظر از انگیزه برخی از این افراد یا جریان ها از طرح چنین
مسایلی، و نیز با صرف نظر از صلاحیت یا عدم صلاحیت روزنامه ها و
نشریات عمومی و خبری در طرح و نشر این گونه بحث های تخصصی، در
این نوشتار این دیدگاه را مورد ارزیابی و نقد قرار می دهیم.

اصل نظریه

این نظریه در برخی از مطبوعات چنین نقل شده است:

… مخاطبان قرآن در وهله نخست، قریشیان و سپس اعراب
مکه و مدینه بودند، عرف این ها بیش تر مورد نظر بوده و به بقیه

عرف ها اصلاً توجهی نداشته که قبول کند یا نه… ما نمی توانیم
امضای اسلام را برای آن مردم به مردم دیگر تعمیم دهیم، حتی
برای خود مردم مکه و مدینه در عصر حاضر. الآن مردم عرب مکه
و مدینه، مردم ۱۴۰۰ سال پیش نیستند، عرفشان عوض شده
است… ما به این نتیجه می رسیم که چون نظام خانواده در اسلام
نظام کاملاً عرفی و بشری بوده، مورد امضای اسلام به معنای ابدی
بودن نیست. یعنی یک نظام عصری است نه ابدی… فقه سنتی
براساس عرف جامعه عرب بوده است. همه این ها عرفی و مردمی
و بشری بوده. دین اسلام این ها را تأیید کرده است. حالا بدین معنا
نیست که خدا این جوری گفته است که تا ابد نمی شود غیر این
گفت. مگر خود مردم این ها را چه جوری وضع کردند که
نمی توانند آن ها را بردارند، به نظر من می توانند آن ها را بردارند و
اصلاحشان کنند…

ارزیابی و نقد

چنان که ملاحظه می شود این سخن، کلی گویی است و ظاهری زیبا و فریبنده
دارد، اگر کسی بدون مطالعه کافی در فرهنگ جاهلیّت و تاریخ فقه اسلامی با آن
روبه رو شود، آن را باور می کند. امّا با بررسی فرهنگ و عرف و آداب و سنن عرب
عصر جاهلیّت و با ملاحظه دگرگونی هایی که اسلام در آن به وجود آورد، متوجه
می شویم که این ادعا چه قدر بی پایه و شعار گونه و غیر علمی است. اساس این نظریه
و صغرای استدلال بر این مطلب نادرست استوار است که عرف عرب در مورد نظام
خانواده مورد تأیید و امضای اسلام قرار گرفت. مطالعه و بررسی علمی نشان می دهد
که اسلام نه تنها عرف اعراب درباره نظام خانواده را به صورت کلی تأیید نکرد، بلکه
آن را دگرگون و وارونه ساخت و به هم ریخت. امضای برخی از این قوانین عرفی نیز
نه به همان شکل، بلکه با تغییر و تبدیل بنیادی و به تعبیر برخی با «انقلابی درونی»
انجام شده است. و تنها موارد بسیار نادری از آن ها بدون تغییر بوده است.

مخاطبان قرآن

در بخش نخست این استدلال آمده است:

مخاطبان قرآن در وهله نخست، قریشیان و سپس اعراب مکه
و مدینه بوده اند.

در پاسخ این مطلب باید توجه داشت که در هیچ یک از آیات قرآن، قریش یا
عرب مورد خطاب نیستند، بلکه مخاطبان قرآن، ناس (= مردم) و در مواردی که پیام،
مخصوص پیروان اسلام است و وظایفی از آن ها خواسته شده یا از آن ها انتظاراتی
هست، مخاطبان، مؤمنان هستند. بنابراین اگر چه آیین اسلام در جزیره العرب و در
میان قوم عرب ظهور کرد و حضرت محمد صلی الله علیه و آله خود از نژاد عرب و از قریش بود، امّا
اسلام یک کیش محلی و مخصوص قوم عرب نبود تا مخاطبان پیام آن نیز، محدود به
قوم عرب و اهل مکه و قریش باشند.

گواه دیگر بر خطاب عمومی، آن است که پیامبر اسلام از سال های نخست بعثت
و دوران دعوت و تبلیغ در مکّه، آیین خود را جهانی اعلام کرد. تعدادی از آیات قرآن
که همگی از سوره های مکی هستند به روشنی جهانی بودن این دعوت را می رساند.

آیات: ۱۵۸ سوره اعراف^(۱)؛ ۲۸ سوره سبأ^(۲)؛ ۵۲ سوره قلم^(۳)؛ ۶۹ و ۷۰ سوره
یس^(۴)؛ ۳۳سوره توبه^(۵)؛ ۱۰۷ سوره انبیا^(۶) نمونه های گویایی در این زمینه هستند.

شریعت ابراهیمی، پایه شریعت اسلامی

فقه اسلامی، نه بر پایه عرف و فرهنگ قریش و اهل مکّه، بلکه بر پایه شریعت
ابراهیمی است. اعراب ساکن حجاز و نجد و تهامه، پیش از ظهور اسلام، سال ها پیرو
شریعت ابراهیم بودند و با وجود نفوذ بت پرستی و گسترش آداب و رسوم و
سنت های آن در مکه و به طور کلی در جزیره العرب، بقایای تعالیم و سنت های
ابراهیمی مانند: اعتقاد به الله، حرمت ازدواج با مادر و دختر، مناسک حج و عمره و
قربانی، غسل جنابت^(۷)، ختنه و کفن و دفن مردگان^(۸) تا زمان ظهور اسلام هم چنان در
میان آنان رایج بود و به سنت های ده گانه مربوط به نظافت بدن و ستردن موهای زائد
و کثافت ها پایبند بودند.^(۹) هم چنین حرمت و قداست چهار ماه حرام را که از
سنت های ابراهیمی است^(۱۰) باور داشتند و اگر به عللی جنگ و خونریزی در آن ماه ها
رخ می داد آن را جنگ فجار (= ناروا و گناه آلود) می نامیدند^(۱۱) و می دانیم که همه این ها
بعد از ظهور اسلام مورد تأیید قرار گرفت و جزء تعالیم این آیین شد. گویا به همین
جهت است که خداوند دین اسلام را، آیین ابراهیم، و او را پدر مسلمانان نامیده است:

ای کسانی که ایمان آورده اید، رکوع و سجود کنید و
پروردگارتان را بپرستید و کار خوب انجام دهید، باشد که رستگار
شوید. و در راه خدا چنان که حق جهاد [در راه] او است جهاد کنید،
اوست که شما را [برای خود] برگزیده و در دین، بر شما سختی
قرار نداده است. آیین پدرتان ابراهیم [نیز چنین بوده است] او بود
که قبلاً شما را مسلمان نامید…^(۱۲).

طبرسی، مفسر نامدار شیعه در تفسیر این آیه می نویسد:

لان مله ابراهیم داخله فی مله محمد.

:علت این عنوان و نامگذاری این است که شریعت ابراهیم،
جزء شریعت محمد صلی الله علیه و آله است.^(۱۳)

ماه حرام و بالأخره مباهله^(۱۴).

^(۱۵)

می فرمود:

به خدا سوگند پدرم و اجدادم؛ عبدالمطلب و هاشم و عبدمناف هیچ کدام بتی را
نپرستیدند. آنان پیرو دین ابراهیم بودند و به سوی کعبه نماز می خواندند^(۱۶).

انواع نکاح در میان عرب جاهلی

در میان عرب بت پرست جاهلی، انواع و اقسام ازدواج، معمول و رایج بود که
تعدادی از آن ها به اسم نکاح بود ولی در ماهیّت، فرقی با فحشا نداشت. در آیین
اسلام جز دو نوع از آن ها؛ یعنی ازدواج دائمی که امروزه بین همه مسلمانان رایج
است و نیز ازدواج موقّت، هیچ کدام به رسمیّت شناخته نشد.

اینک تعدادی از ازدواج های پیش از اسلام را که اسلام آن ها را تحریم کرد، مورد
بررسی قرار می دهیم. (و طلاق را به فرصت دیگری موکول می کنیم).

نکاح الَمقْتْ

نکاح المقت یا ازدواج زوری و تحمیلی، عبارت بود از ازدواج پسر بزرگ، با نا
مادری خویش، پس از مرگ پدر، یا طلاق نامادری^(۱۷). شواهدی تأیید می کند که پس از
مرگ شوهر، پسر بزرگش اگر تمایل به تصاحب زن او یعنی نامادری خویش داشت،
پارچه ای برسرش می افکند، و به این ترتیب به عنوان سهم الأرث به او تعلق
می گرفت، سپس اگر می خواست ، بی هیچ مهری -بلکه تنها از طریق ارث- با او
ازدواج می کرد، و اگر مایل به زناشویی با وی نبود، او را به دیگری تزویج کرده از مهر
او استفاده می کرد، و در صورت تمایل، حق داشت وی را به کلی از ازدواج با مردان
دیگر محروم ساخته او را هم چنان بی شوهر نگه دارد تا بمیرد و مال او را تصاحب
کند!^(۱۸)

از این کار نهی کرد و فرمود:

و با زنانی که پدران تان به ازدواج خود درآورده اند، ازدواج
نکنید مگر آن چه پیش تر رخ داده است، چرا که آن، زشت کاری و
[مایه [دشمنی و بد راهی بوده است.^(۱۹)

^(۲۰)

ازدواج کردند نام برده است.^(۲۱)

شد:^(۲۲)

یا ایهاالذین آمنوا لایحلُّ لکم أن ترثوا النساء کرها^(۲۳)…

ای کسانی که ایمان آورده اید، برای شما حلال نیست که زنان را به اکراه ارث ببرید…

نکاح الشِّغار

ازدواج شِغار به این ترتیب بود که زنان و دختران، مهر و کابین زنی دیگر واقع
می شدند، به عنوان مثال، شخصی دختر یا خواهرش را زن کسی قرار می داد و در
مقابل به جای اخذ مهریه، دختر یا خواهر آن شخص را تزویج می کرد. وقتی که
می خواستند چنین ازدواج تعویضی! صورت بگیرد، مردی به مردی دیگر می گفت:

خواهرت یا دخترت یا کسی را که اختیار دار او هستی به من تزویج کن تا خواهرم
یا دخترم یا کسی را که اختیار او دست من است به تو تزویج کنم.^(۲۴)

شده است^(۲۵).

^(۲۶)

به صورت لاشِغار فی الأسلام نقل شده است.^(۲۷)

نکاحُ الخِدْنْ

«خِدْن» -بر وزن اِذْن- در اصل به معنای دوست و رفیق است، امّا معمولاً به
افرادی گفته می شود که با جنس مخالف خود ارتباط نامشروع و پنهانی دارند. در
قرآن مجید، خدن، هم بر مرد و هم بر زن اطلاق شده است و جمع آن اَخدان است.

یکی از ازدواج های رایج پیش از ظهور اسلام، نکاح خِدن بود، یعنی زنان و
مردانی که به عللی موفق به ازدواج معمولی نمی شدند، یا انگیزه هوس رانی و عیاشی
آزادانه داشتند، می کوشیدند تا با فرد مورد پسند خود روابط پنهانی برقرار کنند.
این گونه زناشویی و نکاح دوستانه خالی از رسمیّت نبود و عرف محیط، آن را به
رسمیّت می شناخت. در فرهنگ آن مردم، این معنا جا افتاده بود که:

ما استتر فلا بأس به و ماظهر فهو لؤم.

:آن چه محرمانه و پنهانی باشد مانعی ندارد! ولی آن چه آشکارا
باشد مایه عار است.^(۲۸)

این نوع ازدواج، در اسلام طبق آیه ۲۵ سوره نساء و آیه ۵ سوره مائده تحریم شد:

و هر کس از شما از نظر مالی نمی تواند زنان [آزاد] پاکدامنِ با ایمان
را به همسری [خود]