پاورپوینت کامل شرح حال خودنوشت شیخ اسماعیل محلاتی(قدس سره) (۱۲۶۹-۱۳۴۳ ق) ۴۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شرح حال خودنوشت شیخ اسماعیل محلاتی(قدس سره) (۱۲۶۹-۱۳۴۳ ق) ۴۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شرح حال خودنوشت شیخ اسماعیل محلاتی(قدس سره) (۱۲۶۹-۱۳۴۳ ق) ۴۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شرح حال خودنوشت شیخ اسماعیل محلاتی(قدس سره) (۱۲۶۹-۱۳۴۳ ق) ۴۷ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۰۳

مقدمه

شیخ اسماعیل محلاتی فرزند ملا علی محلاتی ^(۱) در ۱۲۶۹ ق متولد شد.نزد پدر فاضلش در
تهران درس خواند. سپس به بروجرد رفت و از عالمان آن جا بهره برد. آنگاه به
عتبات مقدس مهاجرت کرد و یک سال در سامرا نزد میرزای بزرگ شیرازی تلمذ کرد. سپس
به نجفت رفت و مدتی در درس میرزا حبیب الله رشتی شرکت کرد. پس از آن که
پایه های علمی خود را استحکام بخشید، به درس و بحث و تالیف مشغول شد و آثار
فراوانی از خود نیز بر جا گذاشت; در فقه تنقیح الابحاث (در باره نفقات سه گانه:
زوجه، خویشان، غلامان)، در علم کلام انوار العلم و المعرفه، در اصول فقه نفائس
الفوائد و لباب الاصول باسقاط القشور و الفضول تالیف کرد. مرحوم محلاتی در
مسائل سیاسی و اجتماعی نیز صاحب نظر بود. شاهد آن، تالیف اللئالی المربوطه در
حقیقت مشروطه و تایید آن و نیز الکلمات الموجزه در فواید کلامی و اخلاقی و سیاسی و
تاریخی است. ^(۲)

متن زندگی نامه

العبد محمد اسماعیل بن المولی محمد علی بن زین العابدین المحلاتی در عصر روز
چهارشنبه ۲۸ شهر جمادی الاولی از سنه ۱۲۶۹ ق در قصبه محلات -که موطن والدین او و
مرکز قرای آن اطراف و تقریبا به مسافت پانزده فرسخ در طرف جنوب غربی دار
الایمان قم واقع است- از بطن مادر[ی] که از نسوان صالحه دوره خود و در صفات حسنه
و مواظبت عبادات و اذکار، خاصه تهجد، در عنفوان شباب در اقران خود امتیاز
داشت، متولد شد.

تقریبا مرحله عمر او که به پنج رسید، به تعلم صورت قرآن مجید، پس از آن به کتب
فارسی مشغول شد. در سن هشت سالگی، تقریبا، به تربیت والد ماجدش که از بزرگان دوره
خود و در علوم ریاضیه و فقه و اصول، در آن دوره امتیازی بسزا داشت و در تخلق به
اخلاق اسلامیه و تحقق به حقایق دینیه و استغراق اوقات خود به وظایف طاعات و
عبادات، از اولین اشخاص آن دوره محسوب بود.خاتمه المحدثین صاحب کتاب
مستدرک الوسائل چندی نزد ایشان تلمذ داشته، به این مناسبت، در آخر آن کتاب
مستطاب که به ذکر حال خود [پرداخته] از اجمال احوال ایشان تذکاری می نماید.
در هر صورت، به تربیت آن مرد بزرگ به تعلم علوم عربیه مشغول شد تا آن که تقریبا
به سن دوازده سالگی رسید. تعلم سطوح کتب اصول فقه را از معالم، پس از آن قوانین و
بعض دیگر از کتب این فن، به تعلیم والد جسمانی و تربیت او -که والد روحانی او
هم شد- وجهه همت خود ساخت.

در اوایل بلوغ، در تهران، در محضر مبارک اولین تلمیذ بزرگ خاتم المجتهدین،
محیی علوم الدین الشیخ مرتضی الانصاری (طیب الله تربته الشریف) جناب الحاج
میرزا ابو القاسم النوری الطهرانی صاحب کتاب تقریرات، برای تعلم رسائل شیخ،
حاضر شد و در همان اوان به سعادت حضور محضر مبارک جناب الحاج میرزا محمد حسن
الاشتیانی -که از مشاهیر تلامذه ممتاز شیخ سابق الذکر بود- استسعاد یافت و
اغلب کتاب رسائل را -که عالم به حقایق آن کتاب، در آن دوره، محصور بود- از این
دو شخص بزرگ، که در این فن، مشار الیه بالبنان بودند، به حسب استعداد خود که حضرت
واهب العطیات بدو کرم فرموده بود، فرا گرفت.

در این بین هم به متفرقه خوانی، از ریاضیات و عقلیات و سایر مسالک علم اصول
فقه غیر از مسلک شیخ مشغول بود.

در سنه ۱۲۸۹ برای تکمیل تحصیل خود با کمال بی برگی و نهایت عسرت، عراق عرب را
وجهه همت خود قرار داد; گاهی سواره، گاهی پیاده، لنگان لنگان با پای مجروح -که
از تعب پیادگی بود- روز اول ماه مبارک رمضان کربلای معلا را مزار و مطاف خود
دید. تمام آن ماه در آن ارض مقدس اقامه کرد. رییس علمای آن دوره در این بلده طیبه
دو نفر بودند: مرحوم آخوند ملا حسین اردکانی که در اولین صف علمای دوره زمان
غیبت کبرا، من اولهم الی آخرهم، علما و زهدا واقع است، و نیز مرحوم شیخ بزرگ الشیخ
زین العابدین المازندرانی که آن هم امتیازی بسزا داشت. در هر حال، محضر دو
عالم بزرگ را در تمام این ماه شریف اشغال کرد و از اختلاف مسلک و تفاوت مشرب
آن ها در دخول و خروج مطالب علمیه بهره برد.

روز دویم شوال، به قصد نجف اشرف -که مقصد اصلی او بود- کربلای معلا را وداع کرد. از
طریق کوفه و راه طراده -که مصرف کم تر می برد- به تقبیل عتبه آستانه مقدسه علویه
که مطاف ملائکه و انبیا و اولیاست مشرف شد. در اول ورود به صحن مقدس [از] هیبت و
هیمنه و روحانیت و نورانیت آن مکان شریف -که از شش جهت مشهود می شد- بر مجامع قلب
احاطه غریبی دست داد.

در هر حال، در مدرسه کوچکی که در جنب صحن مطهر بود و فعلا خراب است، حجره یک طلبه
محلاتی -که آن جا سکنا داشت- به عنوان عاریه وارد شد. چهار ماه در این مکان به
همان عنوان اقامه کرد. پس از آن در مدرسه صدر حجره ای برای خود فراهم کرده بدان
جا منتقل شد.

مجالس تدریس در این ارض مقدس زیاد بود. اول همه از حیث اجتماع و تهاجم طلاب،
مجلس درس سید بزرگوار جناب آقای آقا سید حسین تبریزی کوه کمری بود که در ضبط
مطالب شیخ بکلها، فقها و اصولا، در غایت اتقان، عدلی برای او نبود و چون غایت مقصد
نوع محصلین آن دوره، فهم مرادات شیخ و اطلاع بر مقاصد او بود و این مطلب به نحو
اتم و اوفی در محضر مبارک آن سید بزرگوار حاصل بود، لهذا هجوم طلاب بر او
بیش تر از سایرین می شد. بعد از آن، مرحوم سید بزرگوار، جناب الحاج میرزا محمد
حسن الشیرازی بود که قلم را قدرت بیان کمالات نفسانیه و تحریر محاسن عقلیه و
شرعیه او نیست; بایست شخص، اولا حس و ادراک این گونه مطالب معنویه را پیدا بکند و
قلیل ما هم پس از آن، سیاحت اطوار و شئونات باطنیه و ظاهریه آن وجود مبارک را
وجهه همت خود قرار دهد و انگشت حیرت به دندان بگیرد که چگونه خداوند قادر علی
الاطلاق در وجود یک نفر از اولاد بشر، این همه کمالات و فضائل و فواضل را به قدرت
کامله خود ذخیره گذارده!

به ذات پاک ذو الجلال این عبارات حمل بر اغراق نشود; فوق آن است که عرض کنم.

در هر صورت، چون که مبنای درس آن مرحوم بر نقل و حکایت مطلب غیر نبود، بلکه هر
مطلبی را از همه جهت بایست در تحت نظر قرار دهد و به آن نظر ثاقب و حدس صائبی که
داشت -که آن هم از غرایب دهر بود- زیر و بالا کند، و این مسلک گذشته از این که
فوق طاقت اواسط طلاب بلکه اواخر آن ها که نظر عمیقی نداشتند بود، موجب می شد که هر
مساله ای طول می کشید و دیر از پیش می رفت، لهذا جمعیت درس او کم تر بود.

یکی دیگر از مجالس درس این ارض مقدس، محضر مبارک جناب الحاج میرزا حبیب الله
الرشتی بود که از اولین نمره تلامذه بزرگ شیخ است و خود او شخص متصرف واسع الفکری
بود که در هر مطلبی به تصرفات بدیع خود داخل و خارج می شد.

تصنیفات فقهی و اصولی آن مرحوم شایع و از قوت نظر و کمال علمی او برای کسی که
اهل خبره بوده باشد، به خوبی حاکی است.

مجالس درس دیگر هم زیاد بود، چه از تلامذه شیخ و چه از تلامذه صاحب جواهر و
دیگر فقهای عرب، و لکن مسود این ورقه، چنانچه ذکر شد، از اول در طهران به مطالب
شیخ مجذوب [ظ] شده بود، لهذا مسالک دیگر را پسند نمی کرد، از این جهت از درس این
سه بزرگوار -که ذکر شد- نوعا تخطی نکرد; یک مساله مهم بزرگی را در محضر آقای
کوه کمری حاضر شد; چندی هم محضر مبارک میرزای رشتی را اشغال کرد; از بعضی دیگر از
تلامذه شیخ هم قدری تلقی نمود.

بالاخره از همه