پاورپوینت کامل نگاهی گذرا به زندگانی حضرت آیت الله العظمی بروجردی (قدس سره) ۸۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی گذرا به زندگانی حضرت آیت الله العظمی بروجردی (قدس سره) ۸۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی گذرا به زندگانی حضرت آیت الله العظمی بروجردی (قدس سره) ۸۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی گذرا به زندگانی حضرت آیت الله العظمی بروجردی (قدس سره) ۸۶ اسلاید در PowerPoint :

>

۵

مقدمه

آن چه در پی می آید نگاهی گذرا به زندگانی حضرت آیت الله العظمی بروجردی قدس سره است.

ماخذهای این زندگانی نامه ی مختصر ، کتاب های ارزش مند «زندگی آیت الله العظمی بروجردی » (نوشته ی آیت الله واعظ زاده ی
خراسانی) و «المنهج الرجالی… لسید الطائفه آیت الله العظمی بروجردی » (نوشته ی فاضل گرامی آقای سیدمحمدرضا حسینی
جلالی) و «زندگانی زعیم بزرگ عالم تشیع، آیت الله العظمی بروجردی » (نوشته ی نویسنده ی ارزش مند آقای علی دوانی) و «شکوه
فقاهت » (تهیه و نشر از سوی مرکز انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزه ی علمیه ی قم) و… است.

علاقه مندان برای دانستن تفصیل زندگانی حضرت ایشان، به این کتاب ها و منابع دیگر مراجعه کنند.

پیش از مروری بر زندگانی حضرت آیه الله بروجردی، مناسب است شخصیت ایشان را در بیانی کوتاه و گویا، معرفی کنیم. پیام مقام
معظم رهبری، حفظه الله تعالی که به مناسبت محفل تکریمی که برای آن بزرگوار در سی امین سالگرد وفات ایشان بر پا شده بود
صادر شده چنین ویژگی ای دارد.

در این جا خلاصه ای از این پیام به نقل از کتاب «شکوه فقاهت » آورده می شود.

بسم الله الرحمان الرحیم

جای خوش وقتی بسیار است که همت و پشتکار مؤسسین این مجمع و شما حضار محترم آن، مصروف تجدید یاد و اعلای ذکر فقیه
عظیم القدر و کم نظیری شده است که برکات و آثار حیات پربار او به زمان خود او و به عرصه ی فقاهت، منحصر نماند و او، چون
خورشیدی درخشان برتعدادی از علوم اسلامی، بلکه بر روش ها و شیوه های تحقیق در آن ها و نیز بر فضای عام حیات مسلمین، در
زمان خود و پس از آن، پرتو افشانی کرده و هنوز علمای اسلام و جهان اسلام از تاثیرات مبارک آن عمر پر ثمر و ریاست و مرجعیت
تامه ی پانزده ساله ی او متمتع اند.

[..]. علم و تقوا و اخلاص و روشن بینی و بزرگ منشی و کیاست و نوآوری و جامع نگری و خستگی ناپذیری و بسی خصلت های کم
یاب و نفیس دیگر، از این مرد بزرگ و ذخیره ی الهی، چنان شخصیت ذو ابعاد و عظیمی فراهم آورده بود که نظیر آن را در فقهای
صاحب نام و برخوردار از زعامت، به ندرت می توان یافت.

او، در فقاهت، مبتکر شیوه ای جدید و در رجال و حدیث، صاحب سبک بود و در تدریس و تربیت شاگرد و تعلیم کار دسته جمعی،
بر زمان خود سبقت داشت.

[..]. حوزه ی علمیه تحت زعامت او، پرورش گاه و خاست گاه افکار نو و گوهرهای درخشانی شد که به برکت آن در سال های بعد،
نهضت روحانیت پی ریخته شد و حرکتی که در اوج آن، انقلاب عظیم و شکوهمند اسلامی به رهبری مجدد بزرگ اسلام، حضرت
امام خمینی قدس سره بود، سربرآورد.

با این همه، در مجموع شخصیت آن بزرگ مرد، آن چه بیش از همه درخشنده و چشم گیر بود، اخلاص و تقوایی بود که وی در
همه ی امور خود از آن بهره می گرفت.

[..]. شایسته است که حوزه های علمیه و زعمای علمی آن [..]. روش های علمی و تحقیقی آن بزرگوار را نیز – که همچنان از تازگی
برخوردار است – تعقیب و تکمیل کنند و گردونه ی فقاهت اسلام را به پیش ببرند [..]. .

ولادت

حضرت آیت الله العظمی حاج آقا حسین طباطبایی بروجردی قدس سره در پایان ماه صفر هزار و دویست و نود و دو، در بروجرد، در
خانه ای سرشار از علم و تقوا، از پدر و مادری عالی نسب، به دنیا آمد.

نسب نامه

ایشان، پسرعلی (۱۲۵۲ – ۱۳۲۹ ق)، پسراحمد (۱۲۱۱ – ۱۲۸۰ق)، پسر علی نقی (۱۱۸۸ – ۱۲۴۹ق)، پسرجواد (متوفای ۱۲۴۲ ق)،
پسر سید محمد (حدود ۱۰۹۰ – حدود ۱۱۶۰ ق)، پسر عبدالکریم، پسرمراد، پسر شاه اسدالله، پسر جلال الدین امیر، پسر حسن،
پسر مجدالدین، پسر قوام الدین، پسر اسماعیل، پسر عباد، پسر ابوالمکارم، پسر عباد، پسر ابوالمجد، پسر عباد، پسر علی، پسر
حمزه، پسر طاهر، پسر علی، پسر محمد، پسر احمد، پسر محمد، پسر احمد، پسر ابراهیم طباطبا، پسر اسماعیل دیباج،
پسرابراهیم غمر (متوفای ۱۴۵ ق در زندان منصور عباسی)، پسر حسن مثنی، پسر حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام است.

همان گونه که از این نسب نامه روشن می شود، نسب ایشان، با سی واسطه به حضرت امام حسن مجتبی و امام حسین علیهما
السلام می رسد. به همین خاطر، جدشان سیدمحمد طباطبایی، در رساله ها، نسب خود را «حسنی حسینی » معرفی می کند.

نیز نسب ایشان، با پنج واسطه به سیدمحمد طباطبایی – سر سلسله ی سادات طباطبایی ساکن بروجرد – و با بیست و شش
واسطه به «ابراهیم طباطبا» – جد اعلای همه ی سادات طباطبایی – می رسد.

مادر ایشان، سیده آغابیگم دختر سیدمحمدعلی، پسر سیدعابد، پسر سید علی، پسرسیدمحمد، پسر عبدالکریم است.

حضرت آیت الله، از طریق مادر، نسبت اش به علامه ی مجلسی اول می رسد.

همسر و فرزندان ایشان

حضرت آیت الله العظمی بروجردی قدس سره سه بار ازدواج کرده اند.

ایشان، از همسر نخست شان، دو پسر و سه دختر داشتند، همه ی این فرزندان در کودکی (یکی از دختران، در جوانی) وفات
کرده اند.

چون این بانوی بزرگوار، دیگر فرزندی نیاورد، به حضرت آیت الله پیشنهاد کرد که با دختر حاج محمدجعفر اصفهانی (از تاجران
متدین بروجرد) به نام «زهرا خانم » ازدواج کند.

از همسر دوم ایشان دو پسر و دو دختر باقی ماند.

پسر بزرگ ایشان مرحوم حجه الاسلام والمسلمین سیدمحمدحسن طباطبائی بروجردی مردی فاضل بود و در کارهای رجالی به
ایشان کمک می کرد. حجه الاسلام سید محمدصادق طباطبائی – زید عزه – فرزند ایشان است. پسر دیگر ایشان، حجه الاسلام
سیداحمد طباطبائی بروجردی بود که در عنفوان جوانی درگذشت. آقازاده ایشان – زید عزه – از فضلای حوزه می باشد.

یکی از دامادهای آیت الله العظمی بروجردی، آیت الله علوی از علمای تهران است که آیت الله علوی بروجردی از مدرسان کنونی
حوزه، فرزند ایشان می باشد.

داماد دیگر ایشان مرحوم آیت الله سیدجعفر احمدی که همشیره زاده ایشان و ابوالزوجه مرحوم حجه الاسلام والمسلمین حاج آقا
مهدی گلپایگانی می باشد.

حضرت آیت الله، پس از وفات همسر دومشان، با بانوی محترم به نام «نصرت آغا» (فرزند مرحوم سید عبدالواحد طباطبایی –
عموزاده ی ایشان – ) ازدواج کرد.

این بانوی گرامی، تا پایان عمر حضرت آیه الله، مانند پروانه، بر گرد شمع وجود حضرت آیه الله می چرخید و مواظب احوال ایشان
بود.

ایزد تبارک و تعالی، همه شان را مشمول رحمت خاص خویش بگرداند.

آیت الله العظمی بروجردی در سال

۱۳۴۵ ق، هنگام سفر به حج

آغاز تحصیل

ایشان، هفت ساله بود که به مکتب رفت. پس از گذراندن دوره ی مکتب خانه، به مدرسه ی «نوربخش » که در آن زمان، مجمع فضلا و
مرکز علمیه ی بروجرد بود وارد شد و تا هجده سالگی در این مدرسه، به فراگیری علومی مانند صرف و نحو و… و دوره ی سطح
اصول و فقه پرداخت.

از همان آغاز، حافظه ی قوی و استعداد سرشار و ذکاوت بی نظیر او، حکایت از آینده ای درخشان داشت.

هجرت به اصفهان

از آن جا که حوزه ی علمیه ی بروجرد، دیگر نیاز علمی او را پاسخ گو نبود، در آغاز سال هزار و سیصد و ده قمری به اصفهان کوچید.

این سفر، چهار سال طول کشید و ایشان در این مدت، با جدیت و پشتکار در مدرسه ی صدر اصفهان، به خوشه چینی از اساتید
بزرگ آن زمان پرداخت.

اساتید ایشان در اصفهان

ایشان، پس از ورود به اصفهان، به درس مرحوم حاج سیدمحمدباقر درچه ای پا نهاد.

آن استاد گران مایه، به حضرت آیت الله العظمی بروجردی، بسیار اظهار مهر و علاقه می کرد. به گونه ای که ایشان، تا آخرین
لحظات حیات، این استاد ارزش مند را فراموش نکرد.

وی افزون بر این درس، در درس های جناب میرزا ابوالمعالی کلباسی و جناب سیدمحمدتقی مدرس زانوی شاگردی بر زمین نهاد.

ایشان، علاوه بر فقه و اصول و رجال، به درس فلسفه ی دو فحل این فن، یعنی آخوند کاشی و جهانگیرخان قشقایی، حاضر شد.

ازدواج

حضرت آیت الله العظمی بروجردی قدس سره در سال هزار و سیصد و چهارده به فرمان پدر به بروجرد بازگشت و تاهل اختیار کرد.

پدرش، دختری به نام خدیجه را انیس زندگی او کرد. ایشان، تا پایان عمر از خدمات این زن در امر تحصیل و تدریس اش بسیار به
نیکی یاد می کرد. پس از وفات این بانوی گرامی، ایشان هفته ای یک بار یا بیش تر، پس از درس، در ایوان صحن بزرگ حضرت
معصومه علیها السلام بر سر قبر او می نشست.

ایشان، در ابتدا، چون می ترسید که ازدواج، مانع تحصیل او گردد، از ازدواج کردن گریزان بود. ولی آن هنگام که پدر به او گفت: «اگر
به فرمان پدر عمل کنی امید است که خداوند به تو، توفیقی دهد که به مراحل بالا برسی، ولی اگر به فرمان من گوش ندهی، شاید
همین توفیقات هم از تو گرفته شود.» ، پذیرفت که ازدواج کند.

و چه زیبا، حق بودن سخن پدر آشکار شد و آن بانوی گرامی، با تلاش های فراوان اش، تحصیل ایشان را آسان تر کرد.

بازگشت دو باره به اصفهان

ایشان، پس از متاهل شدن، دو باره به اصفهان کوچید. مدت این اقامت، پنج سال بود.

ایشان، در این مدت، افزون بر حضور در درس اساتیدی که نام شان گذشت، خود به تدریس دوره ی سطح حوزه پرداخت.

به سبب خوش استعدادی و بیان روان و… طلبه های فراوانی در درس ایشان حاضر می شدند.

حضرت ایشان در این مدت تقریبا ده سال، مبانی علمی خود را تقویت کرد تا آن جا که از سه استاد بزرگوارش (سیدمحمدباقر
درچه ای و سیدمیرزا محمدتقی مدرس و میرزا ابوالمعالی کلباسی) اجازه ی اجتهاد دریافت کرد.

هجرت به نجف اشرف

در سال هزار و سیصد و نوزده، پدر ایشان، زمینه ی هجرت او را به نجف اشرف فراهم کرد.

ایشان در هنگام این هجرت، مجتهدی بیست و هفت ساله بود.

اساتید ایشان در نجف

حضرت آیت الله العظمی بروجردی قدس سره در نجف اشرف به درس دو فحل بزرگ حوزه، یعنی جنابان آخوند خراسانی و شریعت
اصفهانی (شیخ الشریعه) حاضر شد و نه سال از محضر این دو بزرگوار سود جست.

البته، ایشان می فرمود که حوزه ی نجف نتوانست مبانی علمی اش را دگرگون کند.

مرحوم آخوند خراسانی، چنان به این شاگرد علاقه داشت که اگر او در جلسه ای سخن نمی گفت، به او رو می کرد و می گفت: «شما،
نظری ندارید؟» !

لله دره عالما!

ایشان، از این دو بزرگوار نیز اجازه ی اجتهاد دریافت کرد.

بازگشت به بروجرد

ایشان، در اواخر سال هزار و سیصد و بیست و هشت قمری، برای دیدار پدر و مادر و… به بروجرد بازگشت.

شش ماه از ورود ایشان به بروجرد نگذشته بود که پدرشان وفات کرد و چون وصی پدر و سرپرست یک خواهر و برادر صغیر بود،
دیگر نتوانست به نجف اشرف باز گردد و در بروجرد ماندگار شد.

از متن نامه های باقیمانده از مرحوم آخوند خراسانی می توان به میزان تاثر و تاسف ایشان از مفارقت این شاگرد فاضل، پی برد. نیز
مرحوم آیت الله العظمی بروجردی، همواره، مراتب تاثر خود را از فراق نجف اشرف یاد می کرد.

در مراجعت به بروجرد، مورد تکریم و استقبال گرم مردم قرار گرفت و همه جا، سخن از مراتب علم و نبوغ وی بود.

مسافرت به مشهد و بازگشت به بروجرد

به دنبال وفات فرزند و تالمات روحی، ایشان، در سال هزار و سیصد و چهل قمری، به مشهد مقدس کوچید و چند ماه در آن جا
توقف کرد.

در مشهد، مورد توجه علما و طلاب مشهد قرار گرفت و حوزه ی درس تشکیل داد و با بزرگان علمای مشهد و نیز عارف نامی شیخ
حسنعلی نخودکی – اعلی الله مقامه – مانوس گردید.

بر اثر اصرار اهالی بروجرد و نامه ها و تلگراف های پیاپی ایشان، و آمدن گروهی از بزرگان آن شهر به مشهد مقدس، سرانجام مشهد
را ترک گفت و عازم وطن گردید.

در بازگشت به بروجرد، وارد قم می شوند و مورد توجه علمای شهر، مانند آیت الله مؤسس، قرار می گیرند و به دنبال اصرار طلبه ها،
در قم درسی را شروع می کنند، اما باز نامه های فراوانی از بروجرد به قم فرستاده می شود که محتوایشان درخواست بازگشت ایشان
به بروجرد بود.

ایشان، پس از یک سال دوری از بروجرد، با استقبال گرم و پرشکوه مردم بروجرد، وارد این شهر می شوند.

سفر حج

ایشان، در سال هزار و سیصد و چهل و پنج قمری، عازم سفر حج شدند.

ابتدا، به نجف اشرف وارد شد و صد روز در آن جا ماند. آیات عظام نجف اشرف، مانند مرحوم سیدابوالحسن اصفهانی و مرحوم
میرزاحسین نایینی و مرحوم آقا ضیاء عراقی و مرحوم شیخ محمدحسین اصفهانی و… مقدم او را گرامی داشتند.

بازگشت ایشان از سفر حج، با اجتماع علمای اصفهان در قم به منظور اعتراض به روش ضد اسلامی رضاخان قلدر، مصادف شد.

تماس ایشان با علما و نقش ایشان در این حرکت، سبب شد که با ورودشان به ایران، به فرمان رضاخان قلدر، در مرز ایران دستگیر و
در تهران زندانی گردد.

اتفاقا، در همان زمان، رضاخان قلدر در بروجرد بود و خبر دستگیری ایشان را به سادات طباطبایی داد. در پی درخواست مؤکد
آنان، رضاخان قلدر، به آزادی ایشان فرمان داد.

در تهران، رضاخان قلدر، با ایشان ملاقات کرد و وی را مورد احترام! قرار داد و از او خواست که در تهران بماند.

توقف او در تهران، صد روز طول کشید. از تهران به مشهد کوچید و هفت ماه در آن شهر شریف ماند.

گویا، ایشان، مایل نبودند که مشهد مقدس را ترک کنند، اما عواملی سبب شد که ایشان در سال هزار و سیصد و چهل و شش
راهی بروجرد گردند.

مرجعیت تقلید

حضرت آیت الله العظمی بروجردی قدس سره در هنگام توقف در بروجرد، به عنوان یکی از مراجع تقلید، شناخته شده بود.

با وفات مرحوم آیت الله العظمی سیدابوالحسن اصفهانی – رضوان الله علیه – در سال هزار و سیصد و بیست و پنج قمری، بسیاری
از مقلدان آن جناب، به حضرت آیت الله العظمی بروجردی رجوع کردند.

با وجود آیات ثلاث در قم و علمای برجسته ی دیگر در نجف و… شخصیت آیت الله العظمی بروجردی، برجستگی خاص و مشخصی
داشت.

ایشان، در همان سال های نخست که از نجف اشرف برمی