پاورپوینت کامل وظایف کارگزاران حوزه در تولید علم و پاسخ به نیازها ۸۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل وظایف کارگزاران حوزه در تولید علم و پاسخ به نیازها ۸۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل وظایف کارگزاران حوزه در تولید علم و پاسخ به نیازها ۸۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل وظایف کارگزاران حوزه در تولید علم و پاسخ به نیازها ۸۲ اسلاید در PowerPoint :

>

۷۲

گفتگو با آیت الله محمد مؤمن

آنچه ملاحظه می کنید محصول دو جلسه گفتگو با حضرت آیت الله مؤمن – عضو شورای عالی حوزه و جامعه ی مدرسین – در
راستای پیام مقام معظم رهبری درباره ی نهضت نرم افزاری است . ایشان در این گفتگو دیدگاه های خود را پیرامون نظام علمی و
آموزشی حوزه و موانع و مشکلاتی که در راه تحقق خواسته های پیام رهبری وجود دارد، بیان نموده اند . هم چنین وظایف شورای
عالی حوزه ی علمیه را در زمینه ی هدایت حوزه به سوی تولید علم و نظریه پردازی برشمرده اند .

پیام حوزه: در آغاز از این که حضرت عالی فرصتی را در اختیار مجله گذاشتید تا دیدگاهتان را درباره ی پیام مقام معظم رهبری
بشنویم، سپاسگزاریم .

نامه ی فضلا و پیام مقام معظم رهبری زمینه ی مناسب و مجددی برای طرح موضوع تولید علم و پاسخ به نیازها و سؤالات که
یکی از وظایف حوزه ی علمیه است، فراهم آورد . لطفا دیدگاه خود را درباره ی رابطه ی تولید علم و حوزه ی علمیه بیان فرمایید و
وضعیت حوزه را در این زمینه تشریح نموده، بفرمائید که برای تحقق منویات رهبر انقلاب چه اقداماتی در حوزه ی علمیه باید به
انجام رسد؟

بسم الله الرحمن الرحیم . به صورت اجمال، ویژگی حوزه ی مقدسه ی علمیه در مواجهه با مسائل علمی، این امور است:

دقت، آزادی و نظریه دادن بر اساس ادله ای که اعتبار دارد .

آنچه امروز در دانشگاه های کشور ارائه می گردد و در قالب علوم جدید به فراگیران منتقل می شود عمدتا برگرفته از دیدگاه های
غربیان و آثار علمی آنان است که بعضا بر اساس ترجمه ی عینی افکار و اندیشه ها به دانشجویان ارائه می شود . اگرچه بعضا کارهای
علمی خوبی نیز صورت می پذیرد، اما هم چنان جای این پرسش باقی است که چگونه می توان اعتبار و سندیت این افکار و اندیشه ها
را توجیه کرد؟ آیا معیاری برای تشخیص سره از ناسره در این علوم وجود دارد؟

در مقابل نظراتی که در حوزه از سوی علمای صاحب نظر و یا نظریه فهم ابراز می گردد، از این نظر کم تر با مشکل مواجه است;چرا
که این نظرات برگرفته از ادله ی قطعی مانند قرآن کریم و یا روایات معتبر امام معصوم (ع) است که به لحاظ سند و اعتبار
خدشه ناپذیراند . بنابراین، مستند ابراز نظریه در حوزه ی مقدسه مدارک معتبر قطعی و یا به حکم قطعی است .

این ارزش والایی است که نظرات حوزه درهمه ی بخش ها رواج دارد . البته نمی خواهم ادعا کنم افرادی که نظریه می دهند، اشتباه
نمی کنند، اما نظریات بر پایه های معتبر استوار است و طبعا چون اشخاص نظریه پرداز، اهل انگیزه و کار کشته هستند، احتمال
اشتباه خیلی کم است و نظریه شان به خاطر استناد به مدارک معتبر ارزشمند است .

در حوزه ها عمدتا مسائل فقهی و اصولی رایج است . مسائل فقهی در همه ی ابواب آن رواج دارد .

البته بعضی ابواب فقهی برای این که بیش تر مورد بحث و کنکاش قرار می گیرند، امتیاز بیش تری دارند .

در یک دوره ی اصول هم، همه ی موضوعات علم اصول خوب به بحث گذاشته می شود . از این رو، اصول مستحکمی است و روز به
روز هم به خاطر کنکاش دقیقی که روی مسائل آن انجام می شود، پیشرفت می کند . مسائل فقهی هم از این ویژگی دقت عمل
برخورداراند و چون مبتنی بر مدارک معتبر است به نتیجه ی خوبی نیز می رسد .

پیام حوزه: در این دو نامه چند نکته درباره ی وضع فعلی جلب توجه می کند:

الف . باید زمینه ی مناسب تری در حوزه ا یجاد شود تا افراد بتوانند نظریات شان را ابراز کنند . این مطلب می رساند که زمینه ی
چندان مناسبی برای نظریه پردازی وجود ندارد .

ب . محصول علمی حوزه در قالب کرسی های نظریه پردازی، تولید علم و پاسخگویی به شبهات، عرضه شود . این موضوع نیز اشاره
دارد که عرضه و مواجهه ی با مسائل و مشکلات درحد مطلوب نیست! به نظر می رسد حوزه های علمیه ی معاصر در عرصه ی
گسترش علم مبتنی بر تولید نظریه پردازی همانند گذشته چندان فعال نیست . از این رو، دستاوردهای علمی فعلی اگرچه از نظر
سند و اعتبار متقن اند، اما با نیازهای فعلی مطابقت چندانی ندارد! چه باید کرد تا بتوانیم به مطلوب دست یابیم؟

متاسفانه آن چنان که بایسته است ازمدارک معتبر دینی که می تواند در هر جهت راهگشا باشند، استفاده نشده است . مثلا در
تفسیر موضوعی نسبت به مسائل مختلفی که در قرآن کریم هست، کار دقیقی که فراگیر باشد، کم تر انجام شده است و همه ی
مدارک و آیاتی که فرضا درباره ی مطلبی وجود دارد، استنباط نگردیده است . اخیرا مرحوم علامه ی طباطبایی رضوان الله تعالی
علیه در کتاب تفسیر المیزان در صدد برآمدند در تفسیری دقیق، مطالب متنوعی را که در قرآن هست، بیان کنند .

اگر این کار به طور جدی پیگیری شود، در قرآن شریف همه ی مسائل وجود دارد;مسائل اخلاقی، اعتقادی، ولایت و حکومت،
مسائل اقتصادی و … .

اگر همان طوری که در مباحث مختلف فقهی و اصولی کار شده است، در قرآن شریف در جهات مختلفی که قرآن متعرض آن است،
کار شود ، تولید علم یا ابراز علم خواهیم داشت .

دوست دارم به جای تولید علم کلمه ی «ابراز علم » را به کار ببرم . تولید در جایی گفته می شود که انگار علمی نبوده و می خواهند
آن را ایجاد کنند . در مسائل اسلامی با دقت در مدارک معتبری مانند قرآن شریف و کلمات معصوم (ع) و حکم قطعی عقل، آنچه
را که به دنبالش هستیم به دست می آوریم . این از دیدگاهی تولید علم نیست، بلکه یافتن، کشف و ابزار آن چیزی است که خداوند
تبارک و تعالی بر پیامبر و ائمه ی معصومین (ع) فرستاده است .

اسلام در مورد همه ی مسائلی که نیاز داریم، نظر دارد و این نظرات را می توانیم از لا به لای ادله ی نقلی – قرآن شریف و کلمات
معصومین (ع) – با اجتهاد استخراج و استنباط کنیم و یا از راه استدلال عقلی که قرآن شریف و کلمات معصومین برای آن اعتبار
قائل شده اند، استنباط کنیم . البته حکم قطعی عقل هم برای عقل اعتبار قائل شده و اصلا نمی شود عقل معتبر نباشد .

در گذشته حوزه های علمیه و علمای سابق در مسائل دیگری غیر از مسائل فعلی فقه و اصول نظراتی داشته اند که الان ندارند .
ولی چه بسا، داشتن این نظرات به خاطر نیازی بود که ارتباط علما و طلاب و فضلا باجامعه ای که در آن زندگی می کرده اند به
وجود می آورده است .

این مساله برای اثبات حقانیت تشیع در دوران گذشته بوده است که عموما حکومت ها ضد شیعه بوده اند و علمای شیعه وظیفه ی
خود می دانستند از حریم اعتقادات شیعی دفاع کنند . مثلا مرحوم سید مرتضی کتاب الذریعه یا کتاب های دیگری در مباحث
اعتقادی نوشته و اصول دین یا ولایت معصومین (ع) را اثبات می کند، شیخ مفید نیز این طور عمل کرده است، اما در دوره های
اخیر که حوزه های شیعه رونق یافته، در آن محدوده ای که حوزویان پیشین فعالیت داشته اند، به اثبات این مسائل کم تر احساس
نیاز کردند . چون درگیری چندانی نبوده مگر در جاهایی که به دلیل رفت و آمد و برخوردها احساس کرده اند که نیازمند
اطلاعاتی در این زمینه ها هستند .

من حدس می زنم به خاطر این که وضع تشیع بهتر از گذشته شده، چندان نیازی به این که مسائل اعتقادی و اصول مذهب و
اصول دین را بحث کنند، نمی دیدند . در حالی که ما در قبال نسل حاضر موظفیم اعتقادات را عرضه کنیم و از حریم اعتقادی با
پاسخ به پرسش ها و عرضه ی نو به نو دفاع کنیم . این وظیفه در تبلیغی که وظیفه ی علما هست و قرآن شریف هم اشاره دارد، بیان
شده است .

فلولا نفر من کل فرقه منهم طائفه لیتفقهوا فی الدین و لینذروا قومهم .

هم تفقه در دین لازم است و هم انذار قوم و رساندن مسائل به دیگران .

ما، هم از نظر تبلیغ مذهب حق که مذهب تشیع است، باید به مسائل اعتقادی و اصولی مذهب توجه کنیم و هم برای حفظ
اعتقادات جوانان . الان به خاطر شبهاتی که بر ضد اسلام و خصوصا ضد تشیع در رسانه های بیگانه یا رسانه های داخلی که خیلی
پایبند به ضوابط اسلامی نیستند و چه بسا از جاهای دیگری ارتزاق می شوند، ایجاد می گردد . شبهاتی که در زمینه های مختلف در
رسانه ها یا روزنامه ها یا در اینترنت است، اقتضا می کند که حوزه به فکر بیفتد و به این مسائل با توجه به متون صحیحی که در
دست دارد، رسیدگی و پاسخگویی کند .

به نظر من در حوزه مانعی برای این که شخصی بخواهد نظریات دینی مبتنی بر مدارک معتبر را ارائه کند وجود ندارد . اشکال
اساسی آن است که به این کارها پرداخته نشده است . رویه ی جاری حوزه، فقه و اصول و در مرتبه ی بعد تفسیر بوده و مباحث
فلسفی هم در مرتبه ی ضعیفی قرار داشته است، اما نسبت به معارف دینی کار اساسی انجام نمی شود . البته کارهای زیادی انجام
می شود، ولی تحقیق و تدریس به روشی که در فقه و اصول مرسوم است، با همان دقت نظر و استناد به ادله ی قطعی و استحکام
مباحث و بررسی موشکافانه انجام نمی گیرد .

پس روشن است که در حوزه مانعی برای ابراز نظریه وجود ندارد و افراد می توانند این کار را بکنند ولی مسیری که در حوزه
پیموده می شود، عمدتا در مساله ی فقه و اصول است . متاسفانه، این روشی است که در حوزه جا افتاده و اگر کسی بخواهد از این
روش به روش دیگری برود، یک کار خرق عادت محسوب می شود .

پیام حوزه: در بحث فقه و اصول، درس ها به موضوعاتی که در حد کفایت بر روی آن ها کار شده است، محدود گردیده . از سویی
دیگر گرچه در گذشته آرای فقها از زمان آنان جلوتر بوده و قواعدی اصولی ابداع می کردند که بسیار برتر از استنباط مسائل دوره ی
آنان بوده، ولی در حال حاضر مباحث رایج در حوزه پاسخگوی نیازها نیست و روش استنباط با استفاده از معیار فقه جواهری پیش
نرفته است، در این باره چه باید کرد؟

بله، از همه ی قواعد اصولی در مسائل فقهی به حسب نیاز استفاده می شود، اما این که در مباحث فقهی رایج حوزه به مسائل
مستحدثه ای که نو به نو به وجود می آید کم تر پرداخته می شود، حرف صحیحی است! اما جلوی آنکه گرفته نشده . ولی جمعی و
حوزه ای یا نظامی علمی که سال های مدیدی به یک سمت و سویی حرکت کرده است، خارج شدن از آن سمت و سو و حرف تازه
زدن و راه تازه ای رفتن نیاز به فهم و همت دارد . من این را قبول دارم .

من خودم در بحث های فقهی بنا دارم مسائل فقهی تازه را بحث کنم، ولایت ائمه و پس از آن حکومت اسلامی در زمان غیبت را
بحث می کنم . چه بسادیگران گفته اند، شما هم مثل بقیه همان بحث ها را ارائه کن، اما می دانم، الان که حکومت اسلامی به برکت
فهم و درک و شجاعت و از خود گذشتگی حضرت امام رضوان الله تعالی علیه و با همکاری دیگران تاسیس شده، باید طلاب و فضلا
بدانند منشا حکومت اسلامی چیست؟ دلیل آن کدام است؟ این مباحث برای ادامه ی کار و استحکام بیش تر نظام اسلامی مؤثر
است . پس این کار باید بشود، منتها یک مقدار همت نیست .

چه بسا توجه به نیازها، صحبت را به این جا می کشاند که باید مدیریتی قوی یا شورای عالی قوی ای باشند که نسبت به این مسائل
بحث کنند و تصمیم گیری قوی و قاطع و مؤثر، داشته باشند و جمعی را آماده کنند و بگمارند، تا نسبت به همه ی مسائل علمی
بحث و رسیدگی به عمل آید و نظر اسلام در آن ها به دست رسد .

من کمبود را در نبود منابع و دلیل اسلامی در قرآن و روایات و ادله ی عقلی نمی بینم، مشکل نداشتن همت و نرفتن اشخاص به
دنبال این مسائل است . زمینه سازی این کار هم، یا باید شخصی باشد;یعنی یک نفر عالم بیاید و جلو بیفتد و این کارها را انجام
بدهد و یا پیشرونده تر این است که از طریق کسانی که حوزه را اداره می کنند – در وضع فعلی شورای عالی حوزه و زیر نظر آنان
مدیریت حوزه – جمع هایی را درست کنند . نه این که صورت سازی شود و فقط گروه تخصصی درست بشود .

البته من برای همه ی این ها ارزش قائل هستم ولی اقتصار و اکتفا به این نباید باشد، همان طوری که در مسائل فقهی مان با کمال
دقت بررسی می کنیم، در هر یک از این زمینه ها نیز کار کنیم .

این طور بررسی کردن با یک گروه تخصصی – که در این مباحث جدید کار نکرده و تازه می خواهد این مباحث را بفهمد و بعد باید
ده، بیست سال کار کند تا صاحب نظر شود – عملی نیست .

خدا رحمت کند حضرت امام را، می فرمود هر کسی که می خواهد درس بخواند قاعده اش این است که یک دوره اصول را با
استدلال فرا گیرد، بعد یک کتاب روایی را یکی دو سالی در نزد استاد بحث کند و تعارض و جمع بین روایات و ادله ی اخبار علاج را
بررسی کند . رجال را هم آموزش ببیند و سه، چهار سالی مباحثی که با قواعد سرو کار دارد، مسائل معاملات، شبیه کتاب مکاسب
مرحوم شیخ رضوا ن الله تعالی علیه، را با استاد کار کند، آن گاه تازه مجتهد شده است و موقعی است که باید به استنباط بپردازد .

در علوم دیگر نیز همین طور است;فرق نمی کند، تفسیر دان خوب آن کسی است که هم یک م