پاورپوینت کامل تحلیلی بر حضور فناوری اطلاعات در حوزه علمیه قم ۵۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تحلیلی بر حضور فناوری اطلاعات در حوزه علمیه قم ۵۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تحلیلی بر حضور فناوری اطلاعات در حوزه علمیه قم ۵۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تحلیلی بر حضور فناوری اطلاعات در حوزه علمیه قم ۵۳ اسلاید در PowerPoint :

>

۷۰

محمد سمیعی

حدود ۲۰ سال پیش، یکی از دوستان قدیمی به من گفت در نظر دارد با استفاده
از رایانه شخصی روی قرآن کریم کارهایی انجام دهد. در آن زمان انواع ابتدایی رایانه
به ندرت در ایران پیدا می شد و به طور کلی این پدیده، در جهان نوظهور بود. من در
آن روزگار مشغول تحصیل کفایه الاصول بودم و پس از سپری شدن چهار سال از
دریافت دیپلم متوسطه، به خاطر اشتغال به دروس حوزوی، به دانشگاه نرفته بودم؛
ولی آن دوست قدیمی در کنار دروس حوزوی در دانشگاه در رشته الکترونیک
تحصیل می کرد و به همین دلیل بود که چنین تصمیمی گرفته بود. یکی از برکات
انقلاب اسلامی برای حوزه های علمیه، اشتغال به تحصیل بسیاری از طلاب هم
زمان در حوزه و دانشگاه بود. آشنایی با دستاوردهای این دو طیفِ معرفتی، هم
برای حوزه و هم برای دانشگاه افق های تازه ای را گشود. بسیاری اعتقاد دارند در
دنیای امروز، نوآوری ها و خلاقیت ها، همواره محصول تقاطع رشته های مختلف
دانش یا مطالعات بین رشته ای هستند. کمتر اتفاق می افتد کسی که در یک رشته
متمحّض است، بتواند نوآوری خارق العاده ای تقدیم جامعه کند، ولی اگر در
رشته ای دیگر نیر پیش زمینه ای داشته باشد، زمینه های نوآوریِ بسیاری برای او
فراهم است.

من خود چند تجربه از نوع آوری در چهار راه رشته های مختلف دانش داشتم به
عنوان مثال: وقتی در سال ۱۳۷۳ توانستم ثابت کنم که زمان اعلام شده برای اذان
صبح از طرف مؤسسه ژئوفیزیک دانشگاه تهران، نادرست است و این استدلال به
فتوای مقام معظم رهبری در این مورد انجامید، از آشنایی خود در سه رشته مختلف
بهره گرفتم تا بتوانم محاسبات متخصصان را زیر سؤال ببرم. ریاضیات، مهارت در
برنامه نویسی با کامپیوتر و بالاخره آگاهی از متون فقهی و حدیثی به من کمک کرد تا
در این تقاطع، توفیقی به دست آورم.

از طرف دیگر یکی از دلایل موفقیت جریان های اسلامی در فضای دیجیتال،
ریشه دار بودن مؤسسان آن در حوزه علمیه است. مؤسسان این جریان ها، خود
حوزوی بوده اند و در عین حال با رایانه، برنامه نویسی با آن و منطق کار آن، آشنایی
داشتند؛ از این روی کاملاً به بزنگاه ها و موارد نیاز و نحوه کاربری این فناوری احاطه
داشتند و طبیعتا بهترین و عملی ترین راه ها را برمی گزیدند. در کنار این تجربه موفق،
تجربه های ناموفقی نیز از سوی کسانی که فاقد یکی از این دو بُعد تخصصی بودند،
سر می زد. برخی که با فقه آشنا بودند ولی با رایانه، بیگانه، از همان ابتدا اهداف
دست نیافتنی را انتخاب کردند. آنها فکر می کردند رایانه را می توان برای اجتهاد،
برنامه ریزی کرد. هنگامی که برخی از دستاوردهای نرم افزاری را می دیدند، گمان
می کردند، دستگاهی که این قدر توان دارد، حتما می تواند اجتهاد هم بکند و با این
هدفِ دور از دسترس، طرح های ناموفقی را در پیش گرفتند. البته نمی توان نفی کرد
که رایانه، روزی هم در استنباط برخی از احکام، به مجتهدان کمک کند، ولی برای
این کار، مقدمات بسیاری لازم است که هنوز فراهم نشده است. گروهی دیگر هم
کسانی بودند که با رایانه آشنا بودند، ولی نیازهای موجود در پژوهش های اسلامی را
نمی شناختند. برخی از این دوستان به چاپ فهرست الفبایی برخی از کتاب های
حدیث براساس حروف متن حدیث دست زدند که میزان کارایی ناچیز آن، اصلاً
قابل مقایسه با نرم افزارهای معجم الفاظ موجود در آن زمان نبود.

قصد من در اینجا نگاه تاریخی به موضوع نیست؛ گرچه اگر فرصت اجازه می داد
آن نگاه هم بسیار جذاب و سودمند می افتاد.

در دو دهه گذشته در دو عرصه اطلاع رسانی و ارتباطات، بسته های نرم افزاری و
سایت های بسیاری ارائه شده است. مقصود من از عرصه اطلاع رسانی، مدیریت
اطلاعات علمی و پژوهشی علوم اسلامی است. نرم افزارهای لفظی و موضوعی
حدیث و فقه و فلسفه، همین طور نرم افزار رجال در این گروه قرار می گیرند. البته تمام
این گروه ها اطلاعات آماده یا دست اول را ارائه می دهند و به اصطلاح، مراجع و
منابع آماده (Ready References) هستند؛ یعنی مراجعه کننده به آنها دنبال یک
واقعیت دست اول است و یک آیه قرآن، یا آدرس یک حدیث، یا نام مشایخ یک
راوی را جست وجو می کند. دسته دیگری از بانک های اطلاعاتیِ مرجع هستند که
موضوع اطلاع رسانی آنها منابع تحقیقاتی دسته دوم است؛ مانند: بانک های
کتاب شناسی و چکیده منابع علوم اسلامی. اما در هر حال، مخاطب هر دو دسته؛
پژوهشگران علوم اسلامی با سطح مطلوبی از تخصص هستند.

عرصه دوم، یعنی ارتباطات، از نرم افزار و اینترنت به عنوان یک رسانه بهره
می گیرد. مخاطبان این عرصه می توانند از همه اقشار باشند و نیازی به آشنایی آنان با
علوم اسلامی حتی در سطح ابتدایی نیست. اصلاً ممکن است یک سایت یا نرم افزار
برای ایجاد ارتباط با غیر مسلمانان طراحی شده باشد، یا نرم افزاری برای بازی
کودکان ایجاد شود که آموزه های اسلامی را به آنان بیاموزد.

مقصود من از این تفکیک، آن بود که نشان دهم ورود اندیشه اسلامی به فضای
دیجیتال از عرصه اطلاع رسانی آغاز شد و در عرصه ارتباطات ادامه یافت. یعنی
طلاب ابتدا با انگیزه برآوردن نیازهای پژوهشی، آغاز کردند و در ادامه به برآوردن
نیازهای ترویجی گرویدند. این حرکت، دو عامل داشت: نخست عامل اقتصادی، که
بسیاری از دست اندرکاران را واداشت به سمت طرح هایی بروند که خودکفایی را
برای آنان به ارمغان آورد. این از آن رو بود که طرح های دسته اول بسیار تخصصی
بودند و برای اجرا معمولاً نیاز به استفاده از یارانه ها و کمک های بسیار داشتند. دوم
اینکه مخاطب طرح های دسته اول بسیار محدود بودند و این طرح ها نمی توانستند
با فضای عمومی جامعه ارتباط برقرار کنند، ولی دسته دوم، مخاطب وسیعی
داشتند و به خصوص، خانواده هایی که می خواستند هم از فناوری جدید بهره ببرند
و هم از مضرات آن در امان باشند، از این نرم افزارها بسیار استقبال می کردند. طبیعی
است که هر تولید کننده ای نیز مایل است محصولش بیشتر مورد استقبال قرار گیرد و
در جامعه کاربرد محسوس تری داشته باشد.

البته هر دو گروه اطلاع رسانی و ارتباطات هنوز نتوانسته اند مشکلات خود را به
صورت اساسی حل کنند و سیستم پایداری را برای خود به وجود آورند. مهم ترین
مشکل دسته اول، لزوم اتکا به یارانه است. این نوع فعالیت ها در رشته های علمی
دیگر غیر از علوم اسلامی، بسیار سودآورند و می توانند سبب خودکفایی شوند.
مثلاً بانک های اطلاعاتی که پزشکی (مانند Medicus Index) یا شیمی مانند
(Chemical Abstracts) خدمات مشابهی را ارائه می کنند، محصولات خود را به
قیمت بالا در بازار به فروش می رسانند و چون استفاده کنندگان از خدمات آنان در
اهداف اقتصادی فعالیت می کنند، برایشان مقرون به صرفه است که هزینه بالای حق
اشتراک یا خرید این محصولات را بپردازند. اما مسئله، در علوم اسلامی هیچ گاه
نمی تواند این گونه حل شود. کسی از علوم اسلامی استفاده اقتصادی نمی کند،
بنابراین حاضر نیست یا حتی نمی تواند مطابق هزینه های انجام شده و حتی بدون
سودی برای تولید کننده نرم افزار، این گونه نرم افزارها را با قیمت واقعی خریداری
کند. بنابراین، این دسته از فعالیت های زیربنایی همواره متکی به یارانه می شود. البته
ممکن است بگوییم دولت اسلامی موظف به تأمین یارانه و حمایت از این
فعالیت هاست ولی یک آفت دیگر در بر دارد و آن اینکه کاری که با یارانه انجام
می گیرد و نیاز به محک خوردن در بازار ندارد، یعنی مجبور نیست خود را با ذائقه
مشتریان تطبیق دهد، معمولاً با بهره وری پایین ارائه می شود.

ما در کشور خود، در جای جای اقتصاد یارانه ای، این مسئله را تجربه کرده ایم.
تنها راه حلی که اکنون به ذهن می رسد، این است که نحوه تخصیص یارانه عوض
شود و به جای اینکه یارانه را مستقیما به تولید کننده پرداخت کنیم، آن را به مصرف
کننده بدهیم و با ایجاد رقابت بین تولید کنندگان، آنان را به بالا بردن کیفیت محصول
و تطبیق دادن آن با ذائقه بازار مجبور نماییم.

محصولات ارتباطی هم مشکلات خاص خود را داشته و دارند. از جمله
به خاطر رعایت نشدن حقوق مالکیت فکریِ تولیدکنندگان نرم افزارها در کشور، هیچ
امنیتی در این زمینه وجود ندارد. به رغم اینکه در سال ۱۳۷۹ قانونی در مجلس
شورای اسلامی د