پاورپوینت کامل امام خمینی و احیای تفکر دینی از نگاه خاورشناسان ۱۱۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امام خمینی و احیای تفکر دینی از نگاه خاورشناسان ۱۱۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امام خمینی و احیای تفکر دینی از نگاه خاورشناسان ۱۱۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل امام خمینی و احیای تفکر دینی از نگاه خاورشناسان ۱۱۹ اسلاید در PowerPoint :

>

۵

تهمید:

«تفکر دینی » نوعی اندیشه است که در آن متغیرهای اندیشه و عمل انسان به صورت تابعهایی از ثابتهای دینی عمل
می کنند.

«ثابتهای دینی » حقایق جاودانی هستند که در خارج از ذهن انسانی، چنان که وحی شده اند، وجود دارند. این ثابتها هرگز
نابود یا دستخوش کاهش و افزایش نمی شوند. اما این ذهن و اندیشه انسان است که در چگونگی و میزان دریافت، جذب و
عمل به آنها، شدت یا ضعف، نشان می دهد که در عرف جامعه شناسی دینی، ولو به غلط، در صورت شدت و قدرت تفکر
دینی از «زنده بودن دین » و در وضعیت عکس آن، از «نابودی و پایان حیات دین » سخن به میان می آید.

تفکر دینی که الزاما در جهت مخالف اندیشه های غیر دینی قرار می گیرد، در حیات کلیه ادیان فراز و نشیبهای متنوع و
تبعات آنها را تجربه کرده است. در عصر ما که سرعت تحولات و آثار سوء مدنیت با شتاب مادی و به بن بست رسیدن
تفکرات غیر دینی مولود آن، بشریت را در وادی دستیابی به بهزیستی و رستگاری واقعی سرگردان ساخته است، روند
بازگشت بسوی تفکر دینی به عنوان راه اصلی نجات در سر تا سر جهان آهنگ روبه رشدی یافته است.

احیای تفکر دینی

با آنچه گفته شد، «احیای تفکر دینی » نیز در واقع به چرخش درآوردن منظومه فکری و عملی انسان در مدار ثابتهای
دینی است. این پدیده که طی ۲۰ سال محققان و جامعه شناسان جهان، بویژه دنیای غرب را به خود معطوف کرده و
موضوع صدها سمینار، کنگره، کنفرانس، میز گرد، کتاب و هزاران مقاله و گزارش تحقیقی در مجامع علمی و رسانه های
جمعی شده است، یک احیاگر بزرگ و نستوه به نام حضرت آیت الله العظمی امام خمینی (ره) و یک جغرافیای آغاز به
نام ایران اسلامی و انقلابی دارد. ^(۱)

موضوع اصلی این نوشتار، صرفا «گشودن باب تمهیدی برای تبیین این نقش بلا منازع، قاطع و روشن حضرت امام
خمینی (ره) و اثری گذاری عمیق و گسترده انقلاب اسلامی بر روند شتابان و فراگیر تفکر دینی در جغرافیای اسلامی و
سایر نقاط جهان است که گواه ما در این تلاش، اعترافات صریح یا مستتر و ضمنی برخی از خاورشناسان، جامعه شناسان،
نویسندگان، رهبران دینی و آمار و حقایق منتشره در این زمینه می باشد. از آن جمله پرو فسور دکتر راینهاردلو، مدیر
انستیتوی پژوهشهای فلسفی درها نوور آلمان ^(۲) در کتابی که خلاصه مباحث ۳۰ تن از متخصصان اسلامی، علمای الهیات
مسیحی و فیلسوفان را در سمینار «اسلام و مسیحیت در اروپا» (۱۹۹۲) منتشر کرده است، اعتراف می کند که «نقش
اسلام در بیست سال اخیر قرن ما یک جهش و پیشرفت مهم و در عین حال شگفت آفرین پیدا کرده است ». وی سپس از
اثرگذاری احیای تفکر دینی برخاسته از انقلاب اسلامی در شرق و غرب جهان و حتی بر «تمدن غربی » سخن می گوید و به
مسیحیان توصیه می کند که اسلام را بهتر بشناسند و با مسلمانان باب گفت و گو را بگشایند.

وضعیت کنونی تفکر دینی

منحنی روند افزایش و گسترش تفکر دینی طی تقریبا دو دهه گذشته در جهان اسلام و سایر مناطق گیتی، یک سیر
صعودی با شتاب را نشان می دهد. مؤسسات پژوهشی و آمارگیران غربی درباره جهان اسلام و مسلمانان مقیم خارج
جهان اسلام متفق القولند که طی ۱۸ سال گذشته:

الف – در جهان اسلام

– خود آگاهی اسلامی و تفکر اسلامی، بویژه در میان جوانان، به شدت افزایش یافته است.

– مسلمانان در بکارگیری معیارهای اسلامی و پایبندی به ارزشهای اعتقادی جدی تر شده اند.

– جنبشها و نهضتهای اسلامی مبارز اسلام گرا در داخل و خارج جهان اسلام به طور مستمر بر تعداد خود افزاید.

– بازگشت نیرومند و گسترده مسلمانان به آموزش قرآن و احکام اسلامی بسیار مشخص تر شده است. ^(۳)

– اسلام برای مسلمانان بسیاری از مناطق جهان، بویژه در اروپای شرقی، به عنصر اصلی هویت ملی و اعتقادی تبدیل
شده است. ^(۴)

– کاهش شدید نفوذ ایدئولوژیک و تفکرات غیر دینی در جوامع اسلامی روند تکاملی خود را آغاز کرده است.

– گرایش پیروان سایر ادیان و ایدئولوژیها به اسلام در سطح جهانی رو به رشد می باشد. مثلا (به عنوان نمونه) ژان لین
کابل ^(۵) ، یکی از سرشناسترین تحلیلگرایان فرانسه، اعتراف توام با هشدار کرده است که هر سال در فرانسه ۰۰۰/۵۰ (پنجاه
هزار نفر) به آئین اسلام گرایش می یابند. ^(۶)

– افزایش تعداد کشورهای مستقل اسلامی از۴۶ کشور در سال ۱۹۷۹ به ۵۶ کشور در سال ۱۹۹۷ که یک سوم کل اعضای
سازمان ملل، بیش از ۲۵ درصد مناطق مسکونی را در اختیار خود دارند و با احتساب ۴۰۰ میلیون مسلمانانی که در خارج
جهان اسلام بسر می برند، ۲۵ درصد جمعیت جهان را تشکیل می دهند. ^(۷)

ب – در خارج جهان اسلام

– بازگشت به تفکر دینی و اعتقاد به وجود خالق و جهان دیگر (به چند نمودار که از پژوهشهای مطالعات ارزشها در اروپا
در سال ۱۹۹۰ اقتباس شده است، در زیرنویس مراجعه فرمایید).

– ارزشهای دینی و اخلاقی در صدر فهرست ارزشهای حیاتی جای خود را به صورت ممتد و منظم باز می کند. ^(۸)

– کاهش تفکر بی دینی (اته ایسم) در بسیاری از کشورهای جهان غرب و به صورت قاطع در اروپای شرقی ^(۹) که یکی از
نتایج بارز آن کساد شدن بازار تبلیغات ضد دینی و ترویج بی دینی در میان توده های عظیم مردم است.

– افزایش و تنوع جنبشهای اصولگرای دینی سازمان یافته که خطر ظهور انواع فرقه های شبه دینی و گمراه کننده
تجارتی را پدید آورده است.

– باور به این موضوع که ادیان در بردارنده شیوه صحیح زندگی هستند، پیوسته ولی با تامل گسترش می یابد.

– حرکتهای سازمان یافته و منظم برای ایجاد اصلاحات و گزینش راهکارهای نوین «تجدید حیات انجیلی » ^(۱۰) در جهان
مسیحیت و نیز در سایر ادیان آغاز شده است.

اینها موارد انتخابی از یک فهرست کامل رویدادهایی هستند که در بستر احیای تفکر دینی مشاهده شده اند. برخی از این
موارد را که در میان کلیه ادیان مشابهتهایی با هم دارند، پروفسور کراوس کینتسلر، نویسنده کتاب «بنیاد گرایی دینی »، ^(۱۱)
به عنوان عناصر مشترک کلیه نهضتهای نوین گرایش دینی می داند.

به این سؤال که احیای تفکر دینی با چنین گستردگی و تنوعی، بخصوص طی ۱۸ سال اخیر، در جوامع اسلامی و غیر
اسلامی، چه نیروی محرکی با انگیزه های دینی می تواند داشته باشد، پاسخهای گوناگون ولی غیر قانع کننده داده شده
است. برخی از جامعه شناسان غربی ناشیانه رویدادهایی نظیر سقوط شوروی سابق، وحدت دو آلمان، پایان جنگ سرد و
وحدت اروپا را به عنوان عوامل مؤثر در این زمینه قلمداد کرده اند، اما پای استدلال آنان چوبین است; زیرا علل، عوامل و
انگیزه های معنوی این رستاخیز عظیم را نمی توانند با ابزار پوزیتویستی خویش مشاهده و تجربه کنند، و گرنه بوضوح
مشاهده می کردند که این تحولات خود زائیده بازگشت توده های عظیم مردم جهان به تفکر دینی بوده و بیش از اینکه
علت باشند، معلول هستند. چنان که خواهیم دید، این قول را اعتراقات صریح یا ضمنی جامعه شناسان و خاورشناسان
نیز به نحوی تایید می کنند و امام راحل ما را آغازگر کبیر این احیاگری می دانند.

آرای خاورشناسان در مورد نقش امام (ره)

سنخ شناسی آرای خاورشناسان در مورد ابعاد گوناگون شخصیت متعالی حضرت امام خمینی (ره) با مقیاسهایی که از
خطوط فکری، اهداف و روشهای کاری آنان در دست داریم، بسیار سهل و ساده است. این آرا از سه مقوله سکوت و کتمان،
اظهارات معاندانه و مجعول، اعترافات ضمنی محتاطانه تجاوز نمی کند. البته حساب معدودی از خاورشناسان آگاه که
پایبند به صداقت علمی خود هستند، از این خیل عظیم جداست که خود آنان نیز از این کج اندیشی ها در فریادند، کما
اینکه پروفسور آن ماری شیمل، دانشمند و خاور شناسان برجسته آلمانی که بیشترین همدلی و صداقت را با اسلام نشان
داده است، فریاد می زند که: «آنچه مرا خیلی ناراحت کرده و آزار می دهد این است که شخص نبی گرامی اسلام (ص) در
غرب بسیار ناشناخته است. عده کمی در اروپا هستند که می دانند ایشان حلقه عشق میلیونها مسلمان است ». (از مصاحبه
شیمل با شماره ۳۰ بهمن ماه ۱۳۷۵ – ۱۸ فوریه ۱۹۹۷ روزنامه اطلاعات چاپ لندن)

همچنین ماکسیم رودینسون، خاور شناس نامدار فرانسوی، در کتاب «جاذبه های اسلام »، ضمن انتقادهای تلخ از خطوط
فکری و روشهای ناصواب خاورشناسان می نویسد: «… البته همیشه هدف از تحقیقات خاورشناسان درباره اسلام این بود
که با اسلام مبارزه شود». ^(۱۲)

مطالعات اسلام شناسی در اروپا از قرون وسطی تا امروز – یعنی از زمانی که از اسپانیا با هدف خدمت به میسیونرهای
مذهبی کاتولیک آغاز شده و تا دوران اصحاب دایره المعارف و هگل و بالاخره تا دوران ما – ادامه یافته است. در بسترهای
اروپا محوری، اختلاف شدید و اغلب ناسازگار سلیقه ها و روشهای تحقیقی، فرضیه پردازیهای نادرست و بکار گیری
روشهای فنی غیر دائمی تر، قرار داشته است. بنابراین رشته های به اصطلاح علمی که در این راستا تحت عناوین
«دین شناسی تطبیقی » «تاریخ ادیان » و «علوم دینی » بوجود آمده، تاکنون موفق نشده اند اسلام را چنانکه هست، به
اروپاییان بشناسانند; چرا که معیارهای بررسی تفکر دینی در اسلام را عروج و نزول این تفکر در تاریخ فکری مسیحیت
قرار داده اند. مشکل اصلی اسلام شناسان غربی در این است که ندانسته اند اسلام در حالی که یک دین جامع و کامل و
آخرین دین از ادیان ابراهیمی است، تمدنی است ریشه دار، گسترده و مستقل از سایر تمدنها. از این رو، اسلام شناسان
غربی که مصداق استعاره زیبای قرآنی «فی کل واد یهیمون » (الشعراء – ۲۲۵) می باشند، اسلام را به عنوان «دین » چنان که
هست، مطالعه نمی کنند و با پیشداوریها، آلایشها و پالایشهای دلخواه خویش در جایی قرار می گیرند که امروز قرار دارند
و به طریق اولی، از شناسایی واقعی مفهوم، تعالیم، احکام و پویایی آن عاجز می دانند.

با آنچه گفته شد، موضع اصلی خاورشناسان در رابطه با اسلام و بالتبع انقلاب اسلامی وبالاخص ابعاد درخشان
خصیت حضرت امام خمینی (ره) روشن است، اما اثرگذاری ایشان بر روند احیای تفکر دینی چنان عمیق، گسترده،
ریشه دار و واضح است که گزیری جز اعتراف ولو نیم بند و ضمنی و یا صریح ندارند. به نظر من، بدون تردید گذشت زمان
گواه صادقی برای آشکار شدن حقایق اندیشه های امام راحل (ره) می باشد و جریان اعترافات را قویتر و گسترده تر خواهد
ساخت.

امام خمینی (ره) احیاگر بزرگ تفکر اسلامی

اکثریت قاطع خاورشناسان و جامعه شناسان غربی متفق القولند که حضرت امام خمینی (ره) بزرگترین احیاگر تفکر
وارزشهای اسلامی هستند و اعتراف می کنند، آنچه را که «پان اسلامیست ها» ^(۱۳) ، «اصلاحگران » – ، «تجدید گرایان »،
«متجددها» – و «بیدارگران » اسلامی، از قرن ۱۹ میلادی تا زمان آغاز نهضت امام خمینی (ره) صرفا به عنوان یک آرمان،
«تبلیغ » می نمودند، حضرت امام خمینی (ره) در صحنه عمل پیاده فرموده، دوران جدید رنسانس اسلامی را آغاز نمودند.

پروفسور دکتر کلاوس کینتسلر، استاد کرسی اصول الهیات در دانشگاه آوگسبورگ و مؤلف آثاری مهم از جمله کتب
«قیامت » (۱۹۷۶)، «اسطوره و ایمان » (۱۹۸۵)، «فلسفه دین » (۱۹۸۸)، «بنیادگرایی نوین » (۱۹۹۰) و کتاب «بنیادگرایی
دینی » (۱۹۹۶)، در صفحه ۱۱ کتاب «بنیادگرایی دینی » خود می نویسد:

«از سالهای دهه هفتاد، اصطلاح «بنیادگرایی » بر جریانهایی که احیاگر حیات اسلامی نامیده می شوند، اطلاق شد. در این
رابطه، بیش از همه، افکار همگانی معطوف به ایران انقلابی تحت رهبری (امام) خمینی می شود که این نهضت پس از
ایران، بسیاری از کشورهای اسلامی را در نوردید.

این رنسانس اسلامی در نهایت برای همگان و بیش از همه، برای جهان غرب شگفت انگیز و غافلگیرانه بوده، زیرا در غرب
تا آن زمان تصور می شد که در نتیجه تجاوزات واقعا «بیرحمانه قدرتهای استعماری و امپریالیستی به کشورهای اسلامی و
عربی در سده ۱۹ میلادی، آیین اسلام دستخوش لیبرالیسم وتعصب شده است…»

وی سپس می افزاید:

«مفهوم بنیادگرایی با فعال شدن نیروی سیاسی آیین اسلام در کشور شیعی ایران (امام) خمینی، معنی و سنخیت
جدیدی یافت که مشخصه آن، سیاسی شدن دین اسلام است. گروههایی از اهل تسنن نیز در سودان، پاکستان و بسیاری
از کشورهای اسلامی از همین نوع بنیادگرا هستند. هدف این گونه بنیادگرایی، استقرار یک حکومت دینی (دولت الهی)
بر روی زمین است که در حال حاضر به شکل احیای خشونت آمیز نظام حقوقی سنتی اسلام یعنی شریعت اسلامی بروز
کرده و پایبندی و انقیاد دقیق این سنخ بنیادگرایی به تعالیم قرآنی که از الزامات آن است، در بسیاری از کشورهای
اسلامی منجر به طرد سرسختانه کلیه انواع نفوذ عقلگرایانه و لیبرالی غربی شده است.

پروفسور دکتر برنارد لوئیس، سرشناسترین خاورشناس یهودی تبار آمریکایی که آثارش تاکنون بر۲۳ زبان ترجمه شده
است، ^(۱۴) در صفحه ۲۱۴ کتاب «نفس الله، جهان اسلام و غرب: نبرد فرهنگها؟» – می نویسد:

«در سالهای آغازین بر پایی جمهوری اسلامی، آیین اسلام، اساس اعلام شده هویت و وفاداری بود. هدف سیاست خارجی و
همچنین سیاست دولت را به صورت کلی، تجدید حیات اسلام، تثبیت مجدد قدرت و عظمت اسلامی بوسیله توسعه
دامنه انقلاب اسلامی و احیای اعتقاد و حقوق اسلامی، تشکیل می داد. آمریکا به عنوان قدرتی که شاه و مزدورانش را
حمایت و در امور داخلی ایران مداخله می کرد و مهمتر از آن، رهبری دشمن قدیم، غرب را به عهده داشت، نخستین و
بزرگترین دشمن این برنامه می دانست ».

وی در ادامه، ضمن توضیحاتی که درباره صفت «شیطان بزرگ » برای آمریکا که از طرف امام راحل (ره) داده شد،
می نویسد:

«(امام) خمینی از موضع گیریهای دشمنانه ابر قدرت آمریکایی نمی هراسید، ولی از آن چیزی که از ناحیه آمریکا هراس
داشت، گمراه کنندگی و فریبندگی شیوه زندگی آمریکایی بود. خطر گمراهی غربی که در ایران غربزدگی خوانده می شود،
از مدتها قبل یکی از مورد توجه ترین موضوعات مورد بحث نویسندگان ایرانی شده است ».

پروفسور برنارد لوئیس در صفحه ۱۷۷ همین کتاب خود، ضمن مقایسه موفقیتهای جنبشهای نوین نهضت احیای تفکر
دینی در کشورهای اسلامی می نویسد:

«افراطیون مصری صرفا موفق شدند حاکم خود را نابود کنند، اما رژیم مصر نجات یافت و سیاست خویش را ادامه
می دهد، اما افراطیون ایرانی موفقیت بیشتر را از آن خود کردند، رژیم را نابود ساختند و در کشور خود چنان انقلاب
فراگیری را به پیروزی رساندند که شهرت آن سر تا سر جهان اسلام را فرا گرفت ».

هیات محققان و نویسندگان انجمن تحقیقاتی خدمات ارتشی وزارت دفاع ملی اتریش در کتابی با عنوان «نیروهای
ارتشی در کشورهای خاور نزدیک و شمال آفریقا» در سال ۱۹۹۵ ^(۱۵) در صفحات ۲۸۳ – ۲۸۲، می نویسند:

«همزمان با سقوط رژیم شاه و آغاز حکومت (امام) خمینی در ایران، یک تجدید حیات اسلامی در پیمانه وسیع و غیر
قابل انتظاری آغاز شد که طی مدت زمان کوتاهی، تاثیرات بسیار مهم سیاسی و فرهنگی خویش را بر سر تا سر جهان
اسلام به نحوی وارد کرد که هرگز قابل پیش بینی نبود.

بدون تردید، این نهضت تجدید حیات اسلامی چنان با شخصیت (امام) خمینی گره خورد که (امام) خمینی به عنوان
سمبل و مظهر «بیداری اسلامی » شناخته شدند.

همزمان با طلوع سیاسی (امام) خمینی، دین اسلام به عنوان مهمترین نیروی موجد انگیزه برای رویدادهای سیاسی
شد».

پروفسور دکتر اودو اشتاین باخ (Prof.Dr.Udo Steinbach) ، مدیر انستیتوی خاورشناسان آلمان (هامبورگ) و
یکی از دو مؤلف کتاب «اسلام در دوران معاصر»، طی مصاحبه ای با شماره ۲۴ هفته نامه «دی سایت » (Die Zeit)
مورخ ۹ ژوئن ۱۹۸۹ اظهار نمود:

«(امام) خمینی همان شخصیتی بود که برای نخستین بار اصول گرایش به بنیادهای اسلامی را در شکل یک دولت
اسلامی، دولت جمهوری اسلامی ایران، تحقق بخشید و (امام) خمینی همان شخصیتی بود که نیروهای اصولگرا را
بوسیله یک انقلاب اسلامی علیه رژیم نیرومند طرفدار غرب، یعنی رژیم شاه، بسیج کرد».

کلاوس برینگ (Klaus Bering) ، از نویسندگان برجسته مسائل اسلامی روزنامه «سالزبورگر نخریشتن » (Salzburger nachrichten) در شماره ۸ آوریل ۱۹۹۴ در تحلیلی که به مناسبت پیروزی حزب رفاه اسلامی ترکیه
در انتخابات آن زمان شهرداریهای ترکیه تحت عنوان «سرمشق (امام) خمینی اسلام گرایان را در سرتا سر گیتی به
حرکت در آورده است »، نوشت:

«نه تنها کلیه محرومان جوامع اسلامی شنوندگان پر و پا قرص مبلغان بازگشت به تعالیم قرآن و شریعت اسلامی هستند،
بلکه بسیاری از عقلا و نخبگان نیز از بازگشت به ارزشهای اصلی اسلامی جانبداری می کنند و مخالفت با شیوه زندگی نوع
غربی را یک راه رهایی از قیمومیت سیاسی و تکنیکی غرب و راه سرنگونی رژیمهای ظالم خویش می دانند. آنان به دولت
اسلامی که در سال ۱۹۷۹ توسط آیت الله خمینی در ایران مستقر شد، اقتدا می کنند، در واقع، گرچه اکثریت سنی ها
حاکمیت اسلامی نوع شیعی ایران را رد می کنند، با این وجود، مساعی (امام) خمینی و جانشینانش که می کوشند کشور
خویش را به استقلال سیاسی و اقتصادی برسانند، می ستایند.

(امام) خمینی از نظر بسیاری از مسلمانان، آخرین شخصیت از سلسله آموزگاران و داعیان بازگشت به خود آگاهی
اسلامی در عصر جدید است ».

پروفسور دکتر لودویگ هاگه من (Prof.Dr.Ludwig Hagemann) ، استاد کرسی «الهیات عملی » در دانشگاه
ورتسبورگ آلمان، طی مقاله ای که تحت عنوان «بین دیانت و سیاست، اصولگرایی اسلامی در حال پیشتازی » در شماره
۲۱ ژانویه ۱۹۹۲ روزنامه کثیر الانتشار سویسی نویه زوریخر تسایتونگ (neue Zدrch Zeitung) نوشته است. از
تحلیل تاریخی روند تکاملی نهضتهای اسلامی قرن ۱۹ و اوایل سده بیستم، سه اصل احیای تفکر اسلامی را چنین بر
می شمارد:

۱- اسلام باید بار دیگر به صورت وحدت دیانت و سیاست مطرح شود.

۲- اسلام باید بار دیگر بدون استثنا کلیه بخش حیات انسانی را در برگیرد.

۳- حکومت دینی اسلامی باید بار دیگر عنصر تعیین کننده شکل دولت باشد.

وی سپس تاکید می کند که:

«ایجاد نظامی به نام جمهوری اسلامی که توسط آیت الله خمینی در ایران عملی شد، برای تحقق این آرمان، یگانه مثال
برازنده و روشن است.

رهبران انقلاب اسلامی در ایران علی رغم اینکه شیعه هستند و شیعیان صرفا ۱۵ درصد جمعیت جهانی مسلمانان را
تشکیل می دهند، هیچ گاه جای تردید باقی نگذاشته اند که انقلاب آنان نه یک انقلاب شیعی و نه یک انقلاب ایرانی است،
بلکه یک انقلاب وحدت بخش امت اسلامی (پان اسلامیستی) می باشد. اصولگرایی اسلامی، اعم از نوع شیعی و سنی آن،
به طور کلی یک حرکت وحدت اسلامی است ».

پروفسور دکتر آندریا مایر (Prof.r.Andrea Meier) ، اسلام شناس و متخصص الهیات مسیحی و مؤلف کتاب
جالب «ماموریت سیاسی اسلام » ^(۱۶) در صفحه ۲۹۹ این کتاب می نویسد:

«با استقرار جمهوری اسلامی ایران که نتیجه انقلاب اسلامی است، ماموریت سیاسی اسلام به نحوی نهادینه شد که
تاکنون بی نظیر بوده است. برای نخستین بار، یک نظام سیاسی برخاسته از اسلامگرایی به شیوه انقلابی جایگزین یک
رژیم غیر دینی (سکولار) غربگرا شد.