پاورپوینت کامل روش های عملی، کارا و موثر در حوزه ی تربیت دینی(معنوی) ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روش های عملی، کارا و موثر در حوزه ی تربیت دینی(معنوی) ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روش های عملی، کارا و موثر در حوزه ی تربیت دینی(معنوی) ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روش های عملی، کارا و موثر در حوزه ی تربیت دینی(معنوی) ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

>

اشاره:

به منظور ایجاد زمینه لازم جهت تشویق و ترغیب اساتید و مربیان عقیدتی سیاسی بسیج نسبت به امر تحقیق و پژوهش، هر سال فراخوان مقاله با محورهای مختلف صورت می پذیرد که تاکنون با استقبال خوب این عزیزان مواجه و آثار قلمی مناسب و درخور توجهی واصل گردیده است.

مقاله حاضر حاصل تلاش یکی از مربیان محترم بسیجی است که در فراخوان سال ۱۳۸۸ به معاونت «تربیت و آموزش عقیدتی سیاسی سازمان بسیج مستضعفین» ارسال گردید که به جهت دارا بودن نکاتی پیرامون روش های عملی در حوزه تربیت دینی منتشر می گردد.

به همین بهانه از تمام مربیان و خوانندگان محترم نشریه دعوت می شود تا مقالات و آثار قلمی خود را با حفظ جنبه کاربردی و آموزشی به نشانی نشریه ارسال نموده تا پس از بررسی، در صورت همخوانی با اهداف نشریه و برخورداری از کیفیت لازم، در شماره های آتی مورد بهره برداری قرار گیرد.

مقدمه

بازنگری در روش ها، نقد و تصحیح رفتارها و تأمل و درنگ در باورها و نگرش ها، چشم اندازهای روشن تری را در عرصه ی تربیت دینی فراروی مان خواهد گشود. بازنگری، زمینه ساز بازآفرینی و بازسازی است و اگر هر از چندگاه چنین مجال و فرصتی را فراهم نیاوریم، ممکن است تغییر رفتارها بسیار دشوار و حتی ناممکن شود و به زبان قرآن، تبدیل به «رین»(۱) شوند؛ یعنی زدودن آن ها توان سوز و محال باشد. عادت ها؛ رفتارهای تکرار و سنگواره شده اند که همچون حصارهای بلند و دیوارهای عبوس، فرصت تماشای تازه را از انسان می گیرند. روش های نامطلوب وقتی مکرر شوند به عادت هایی تبدیل می شوند که خود بخشی از شخصیت و رفتار را شکل خواهند داد. همین است که امروز و همیشه نیازمند تحلیل و مطالعه ی رفتارهای خود هستیم تا مبادا «روش های نامحرم»! در رفتار و پندار ما رسوخ و رسوب یافته باشند و به عادت هایی تبدیل شوند که تغییر آن ها دشوار باشد.

خاستگاه روش مطلوب، دانش و بینش مطلوب است. روش های نامطلوب و زیان بار، ترجمان معرفت های اندک و ژرف نایافته اند. ما امروزه به همان اندازه که به استخراج و فهم دانش دینی نیازمندیم، نیازمند کشف و استخراج روش های سازنده از متن دین نیز هستیم و در کنار آن به حذف روش های ناهمخوان با دین، نیازمندتر. در این نوشتار بر آنیم تا در عین نقد روش های موجود که آفت زا و آسیب آفرین اند، روش های کارا و موثر در حوزه ی تربیت دینی را با تکیه بر سیره و روش الگوهای متعالی دینی تحلیل و تبیین کنیم.

۱ـ تبدیل موقعیت های منفی به مثبت، روش و سیرت اسوه های ماست

هنر انسان های بزرگ، تبدیل موقعیت های ناگوار و ناخوشایند به فرصت هایی صالح و سازنده است. پیشامدهای ناگوار، رخدادهای تلخ و موقعیت های رنج آور، قفل هایی نیستند که درها را به روی ما ببندند یا سدهایی که توقّف آفرین باشند. از این قفل ها می توان به «کلید» رسید و از این سدها به نیروآفرینی و شکوفایی!

این نکته ی بدیع و شگفت را از این آیه ی قرآن (۲) باید آموخت که «عسر» با خویش «یُسر» می آورد؛ یعنی هیچ قفلی نیست که با خود کلید نداشته باشد و اگر عمیق تر ببینیم هیچ قفلی نیست که خود «کلید» نباشد!

۲ـ سیر روش، باید از بسیط به پیچیده و از آسان به دشوار و بر اساس ظرفیت و موقعیت متربی باشد

روش ها باید همخوان با سعه و ظرفیت وجودی مخاطب ها باشند. آنان که در مسیر هدایت هستند، هنوز هاضمه های مناسب نیافته اند؛ به کودکانی می مانند که روانی «یُسر» را بر می تابند و لقمه های درشت و خشن، نیروی حیات را از آن ها می گیرد. در سال های نخستین بعثت پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم، جامعه هنوز کودک است. لذا می بینیم که نخستین سوره های نازل شده بسیار آهنگین و متناسب با ظرفیت این کودکان! کوتاه اند؛ هم در طول آیات و هم در مجموعه سوره.

در تربیت دینی همواره باید توجه داشت که ظرفیت و کشش، اختلاف استعدادها و تفاوت های فردی، نادیده انگاشته نشود، چرا که ما گونه گون «وَ قَدْ خَلَقَکمْ أَطْواراً»(۳) و با زیست مایه متفاوت «نَحْن قَسَمْنا بَینَهُمْ مَعیشَتَهُم »(۴) آفریده شده ایم. حرکت باید از یُسر به عُسر یا از ساده به مشکل و پیچیده باشد.

موقعیت های گوناگون و جایگاه و شرایط افراد را نباید نادیده انگاشت. امیر المومنین علی علیه السلام می فرماید:

«وَ مُجْتَنِی الثَّمَرَهِ لِغَیرِ وَقْتِ إِینَاعِهَا کالزَّارِعِ بِغَیرِ أَرْضِهِ ـ آن که میوه را نارسیده و در غیر زمان موعود بچیند به کشاورزی می ماند که زمین دیگری را برای کشت برگزیند.»(۵)

به اقبال و ادبار قلب ها نشیب و فرازهای درونی باید توجه داشت؛ زیرا قلب ها، شکفتگی ها و گرفتگی ها دارند. اگر به خوشایندها و ناخوشایندها و نفرت ها و پسندها توجه نکنیم، جریان تربیت، کارا و مؤثر نخواهد بود که امام علی علیه السلام می فرماید: « إِنَّ لِلْقُلُوبِ إِقْبَالًا وَ إِدْبَاراً فَإِذَا أَقْبَلَتْ فَاحْمِلُوهَا عَلَی النَّوَافِلِ وَ إِذَا أَدْبَرَتْ فَلْیقْتَصِرُوا بِهَا عَلَی الْفَرَائِض ـ قلب ها را اقبال و ادباری است؛ هر گاه قلب در حال اقبال (نشاط و سرزندگی) باشد به نوافل (عبادت مستحبی) بپردازید و هر گاه در حال ادبار (بی نشاطی و سستی و زدگی) باشد به همان فرایض (واجبات) اکتفا کنید.»(۶)

باید فرصت داد تا پس از جذب بخشی از داده ها به عرضه و القای داده های جدید بپردازیم. شتاب زدگی در این راه، نتایج وارونه خواهد داد و چه بسا جریان درک و دریافت و حتی ارتباط متربی با مربی و جریان تربیت را قطع کند.

متأسفانه روش های ما در تربیت، شتاب زده، القای فراتر از توان، تورم در القا و بسیاری اوقات بی توجهی به زیر و بم های روحی، نشیب و فرازهای روانی و دگرگونی های عاطفی ظرفیتی متربی در ضرورت و روند رشد است. شاید تمام سخن را در این آیه بتوان خلاصه کرد که «لا یکلِّفُ اللَّهُ نَفْساً إِلاَّ وُسْعَها»(۷)

۳ـ اندک تداوم پذیر بهتر از فراوان ملال آور و خستگی زاست

کم نیستند کسانی که انفجاری آغاز می کنند و به ناگاه به سکون و سردی می گرایند. این که حجم سنگینی از کار را بپذیریم نه هنر است و نه ارزنده و سازنده. روش هایی که آهستگی و پیوستگی ندارند سرنوشتشان یأس و گسستگی یا سردرگمی و پریشانی است. در تربیت دینی هر چند باید آرمان های بزرگ و متعالی داشت اما در حرکت، باید مسیری مستمر نه منقطع، باری سبک و متناسب با شانه ها نه سنگین و توان فرسا به ویژه در آغاز راه برگزید.

امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرموده اند: «عبادت اندک و مستمر بهتر از عبادت زیاد و ناگهانی است (که تداوم نداشته باشد)»

۴ـ به جای وجوه اختلاف، به وجوه مشترک و مورد اتفاق تکیه کنیم

آنان که در نخستین نگاه به دیگران، بر ضعف ها، نقص ها و «نداشتن ها» تکیه می کنند، داشته ها و قوّت ها را نیز حذف خواهند کرد. چه شیوه ی ناپسندی است که چونان مگس از همه ی یک بدن، زخم آن را جست و جو کنیم. روش هایی که به جای دیدن قوّت ها و توانمندی ها بر ضعف ها تکیه می کنند و سرانگشت اشارت آن ها به درّه هاست، هیچ کس را به قلّه نخواهند رساند.

در تربیت دینی، حتی با دیدن ضعف ها، از قوّت ها آغاز می کنیم تا به مدد آن ضعف ها را بگیریم. این «تغییر نگاه» ضرورت تربیت درست است. به دیگر زبان آن گونه که در زبان مردم رایج است به جای دیدن نیمه خالی لیوان، نیمه پر را ببینیم. دیدن و تکیه بر وجوه اختلاف و افتراق، لجاجت ها را بر می انگیزد، کدورت ها را دامن می زند و شکاف ها را عمیق تر می سازد. اگر دعوت قرآن آن است که با سایر ادیان وجه مشترک را که توحید(۸) است بیابیم چرا وجوه مشترک میان خود را که قطعاً بیشتر و عمیق تر است نیابیم. ما با هزار دلیل می توانیم پیوستگی بیابیم و تنها به یک دلیل گسستگی! و آن یک دلیل دقیقاً بی دلیلی ا