پاورپوینت کامل دانش های غیبی امامان علیهم السلام در روایات ۹۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دانش های غیبی امامان علیهم السلام در روایات ۹۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دانش های غیبی امامان علیهم السلام در روایات ۹۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل دانش های غیبی امامان علیهم السلام در روایات ۹۳ اسلاید در PowerPoint :

>

مقدمه

شماره قبل در مقاله ای با عنوان علم و دانش امامان، با تاکید بر روایات، وعده دادیم که به خواست خدا در آینده به برخی از مصادیق غیب در روایات که امامان علیهم السلام از آن ها آگاهند اشاره خواهیم کرد.

به عنوان مقدّمه باید دانست که بر اساس روایات، علم [غیب] دو گونه است: یکی علمی است که نزد خدا و در خزانه ی او است و کسی جز او از آن آگاه نیست؛[۱] و دیگری، علمی است که خدا به فرشتگان و پیغمبرانش داده است.[۲] بنابراین، روایات، به صورت کلی – به دو علم ویژه ی الهی و دست نایافتنی برای غیر خدا و علمی که فرشتگان و پیامبران نیز از آن آگاهند – تقسیم می نما یند.[۳] در این راستا امام صادق علیه السلام می فرمایند: «همانا خدا دو [گونه] علم دارد: [یکی] علم نهفته و در خزانه ی او که جز او کسی آن را نمی د اند و بداء از این گونه است و [دیگری] علمی که آن را به فرشتگان و رسولان و پیغمبرانش داده که ما آن را می دانیم.»[۴]

از جمله علوم ویژه ی الهی می تو ان به اموری چون: حقیقت ذات و اکتناه صفات الهی و زمان فرا رسیدن قیامت اشاره کرد.

ملکوت آسمان ها و زمین

روایات مختلف و گوناگونی بیانگر آن هستند که امامان علیهم السلام از ملکوت آسمان ها و زمین آگاه بوده و چیزی از آن از ایشان پنهان نیست.[۵] امام باقر علیه السلام در بیان آیه «وَ کذلِک نُری إِبْراهیمَ مَلَکوتَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ لِیکونَ مِنَ الْمُوقِنین – و این چنین، ملکوت آسمان ها و زمین (و حکومت مطلقه خداوند بر آن ها) را به ابراهیم نشان دادیم (تا به آن استدلال کند،) و اهل یقین گردد» (انعام/۷۵) می فرماید: «پرده از روی زمین و آسمان برداشته شد تا آن حضرت، زمین و هر که در او است و آسمان و هر آن چه که در آن است و [نیز] فرشتگانی که آن را بر دوش می کشند و عرش و هر [موجودی] که در آن است را مشاهده کرد؛ [حضرت در ادامه افزود: همانند ابراهیم] برای صاحب شما [یعنی من] نیز [همه ی آن چه که بیان کردم] نشان داده شد.»[۶]

علامه ی طباطبایی رحمت الله علیه، ملکوت عالم را چهره ی درونی و باطنیِ جهان، و نه ظاهر محسوس آن دانسته؛[۷] می فرماید: «ملکوت بُعد دیگری از آفرینش است که از قیدهای زمانی و مکانی جدا و مجرد بوده و از هر گونه تغییر و دگرگونی به دور است؛[۸] [ملکوت] همان وجود اشیا می باشد، از آن جهت که منتسب به خدا بوده و قائم به او است.»[۹]

بنابراین، به یک معنا ملکوت، همه ی امور نهانی و ماورایی را در بر داشته و دارای معنایی عام می باشد. البته ملکوت همه چیز، تنها به دست خدا می باشد و تنها او از همه ی آن ها آگاه است، «بِیدِهِ مَلَکوتُ کلِّ شَیءٍ – مالکیت و حاکمیت همه چیز در دست اوست» (یس/۸۳) و دست کم – چنانچه پیش تر گفته شد – آگاهی از ذات و اکتناه صفات مقدّس الهی ویژه ی خداوند متعال می باشد و مخلوقات را راهی بدان نیست؛ ولی هر یک از انبیاء و اولیاء و امامان علیهم السلام – چنان چه در بحث آگاهی از اسم اعظم الهی خواهیم گفت – به اندازه ی جایگاه و ظرفیت وجودی خود، از ملکوت آگاهند.[۱۰]

اسم اعظم الهی

روایاتی گوناگونی وجود دارد که امامان علیهم السلام را آگاه به اسم اعظم الهی می دانند؛ به گونه ای که بر اساس برخی از آن ها، اسم اعظم الهی، هفتاد و سه حرف است که خداوند هفتاد و دو حرف آن را برای پیامبر اسلام و اهل بیت ایشان علیهم السلام آشکار کرده و تنها اندکی از آن را به پیامبران پیشین داده است.[۱۱]

آصف بن برخیا، تنها با داشتن یک حرف از آن هفتاد و دو حرف، زمین میان خود و تخت بلقیس را – سریع تر از یک چشم بر هم زدن – شکافته و تخت را نزد سلیمان علیه السلام آورد.[۱۲]

امام صادق علیه السلام می فرماید: «به عیسی بن مریم دو حرف [از اسم اعظم الهی] داده شد که با آن ها کارهایی [خارق العاده – مانند زنده کردن مردگان و شفا دادن بیماران – ] را انجام می د اد.[۱۳] و [به همین ترتیب] به موسی چهار حرف و به ابراهیم هشت حرف و به نوح پانزده حرف و به آدم بیست و پنج حرف داده شد و خدای تعالی تمام این حروف را برای محمد صلی الله علیه و آله و سلم جمع فرمود؛ همانا اسم اعظم خدا هفتاد و سه حرف است و هفتاد و دو حرف آن به محمد صلی الله علیه و آله و سلم داده شد و یک حرف [که مخصوص خداوند است] از او پنهان ماند.[۱۴]

نکته ی قابل توجّه در برخی روایات این است که از آن جا که اطاعت از امامان معصوم علیهم السلام واجب می باشد، پس آن حضرات، از ملکوت آسمان ها و زمین آگاهند. در روایتی چنین آمده:

«چگونه خداوند اطاعت از کسی که ملکوت آسمان ها و زمین را از او پوشیده داشته، بر بندگانش واجب می کند؟»[۱۵]

روشن است که نتیجه ی این روایت – که به صورت پرسش می باشد – این خواهد بود که: خداوند اطاعت از کسی که ملکوت آسمان ها و زمین را از او پوشیده داشته، بر بندگانش واجب نمی کند.

وحی و مقام نبوت

از جمله حقایق جهان هستی که با ابزار حسی بشر درک نشده، نیز از امور غیبی به شمار می روند، وحی و فرشتگان هستند. در این راستا امام سجاد علیه السلام وحی را حقیقتی نادیدنی دانسته که فرشتگان، آن را به پیامبران می رسانند.[۱۶]

مقام امامت

مقام امامت والاتر از آن است که بتوان آن را با عقل بشری شناخته و آن را درک کرد. به تعبیر امام رضا علیه السلام: «… کیست که توان شناخت امام یا انتخاب او را داشته باشد؟ هیهات که خردها در این باره گم گشته و خویشتن داری ها به بیراهه رفته و عقل ها سرگردان و دیده ها بی فروغ و بزرگان، کوچک و حکیمان، سرگشته و خویشتن داران، دست از پا کوتاه تر و خطیبان، درمانده و خردمندان، نادان و شعرا، وامانده و ادیبان، ناتوان و سخن دانان، درمانده شده اند که بتوانند یکی از شئون و فضائل امام را توصیف کنند؛ همگی به ناتوانی و کوتاه بودنِ دستشان از آن معترفند؛ پس چگونه می تو ان همه ی ویژگی ها و حقیقت امام را بیان کرده یا مطلبی از امر امام را فهمید… چگونه و از کجا؟! در صورتی که او به سانِ ستاره ی آسمان، از تیررس توصیفِ وصف کنندگان اوج گرفته است، او کجا و انتخاب بشر کجا؟! او کجا و خرد بشر کجا؟!…»[۱۷]

علم دین و معارف و احکام دین

در بسیاری از روایات تعابیر گوناگونی وجود دارد که به گونه ای بیانگر آن است که پس از پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم تنها امامان علیهم السلام هستند که از همه ی علوم و معارف دین برخوردارند[۱۸] و دیگران ناچارند که در این زمینه به ایشان مراجعه کنند. قرآن آگاهی از معنا و تاویل برخی از آیات قرآن را ویژه ی راسخان در علم می د اند؛ برخی از روایات نیز امامان معصوم علیهم السلام را راسخان در علم می دانند.[۱۹] در این راستا برخی از روایات آگاهی کامل از قرآن را ویژه ایشان می دانند؛ مانند: «… تنها کسانی که مخاطب قرآن هستند از آن [کاملاً] آگاهند.»[۲۰]

قرآن جایگاه [حقیقی] آیه های خود را در سینه ی صاحبان علم می داند.

«ءَایاتُ بَینَاتٌ فی صُدُورِ الَّذِینَ أُوتُواْ الْعِلْم – ولی این آیات روشنی است که در سینه دانشوران جای دارد.» (عنکبوت/۴۹) «ابوبصیر گوید: از امام باقر علیه السلام شنیدم که این آیه را قرائت می فرمود و با دست به سینه خود اشاره می کرد.»[۲۱]

برخی از روایات نیز آشکارا تنها مصداق آیه ی یادشده را امامان علیهم السلام دانسته اند.

توان علمی امامان علیهم السلام چنان بود که بزرگان علمی و دانشمندان روزگار هر یک از ایشان، در برابر اقیانوس بی کران دانش آن بزرگواران، همواره اظهار عجز نموده و آن ها را بی همتا دانسته و سترگی دانششان را ستوده اند؛ در همین راستا بر اساس روایات، امام جواد علیه السلام در حالی که ده سال بیشتر نداشت، تنها در یک مجلس، به سی هزار پرسش، پاسخ فرمود.[۲۲]

نکته: از آن جا که پاسخ گویی به سی هزار پرسش در یک مجلس، به طور طبیعی ممکن نیست، در توجیه این روایت، علامه ی مجلسی به هفت مطلب اشاره می کند که ما از میان آن ها سه نمونه را می آوریم:

۱. این عدد را باید حمل بر مبالغه و اغراق نمود.

۲. پاسخ های آن حضرت، قاعده های کلی بوده که از آن ها سی هزار پاسخ بیرون کشیده شده است.

۳. مراد از یک مجلس، یک دوره مجالس معین بوده که در چند روز و چند جا تشکیل شده است.[۲۳]

علم به کتاب مبین

بر اساس برخی از روایات، علم به همه ی مخلوقات – که از جمله ی آن ها خزانه داران آسمان ها و زمین هستند و نیز آگاهی از کوه ها و وزن آن ها و نیز مقدار رمل های بیابان ها و آب دریاها و نهرها و چشمه ها و ستارگان و تعداد آن ها و شمار برگ درختان و هر دانه ای که در ژرفا و تاریکی های زمین است و خلاصه هر گونه تر و خشکی – در کتاب مبین وجود دارد؛ نیز از جمله علوم پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم و اهل بیتش [که عبارتند از علی و فاطمه و حسن و حسین علیهم السلام] آگاهی از کتاب مبین است.[۲۴]

امور فرا طبیعی؛ مانند فرشتگان

در بسیاری از روایات، تصریح شده که امامان علیهم السلام با امور فرا طبیعی و نیز با فرشتگان، در ارتباط بوده و از پدیده های مربوط به آن ها مانند چگونگی آفرینش ایشان و تعداد فرشتگان و شکل و کارهای آن ها آگاهند.

در این راستا در برخی از روایات آمده که فرشتگان سه دسته اند، دسته ای دارای دو بال و دسته ای دارای سه بال هستند و گروهی نیز چهار بال دارند.[۲۵]

درباره ی تعداد فرشتگان نیز از امام صادق علیه السلام نقل شده که: «آفریدگانی بیش از فرشتگان وجود ندارند؛ [زیرا] به راستی که در هر شب از آسمان هفتاد هزار فرشته فرود آمده و بیت الحرام را طواف می کنند؛ و به همین صورت نیز در هر روز [چنین رویدادی رخ می دهد].»[۲۶]

درباره ی چگونگی آفرینش برخی از فرشتگان نیز آمده که: «در بهشت نهری است که جبرئیل هر روز یک بار در آن فرو رفته و هنگامی که بیرون می آید خود را حرکتی می د هد و خدای عز و جل از هر قطره آبی که از بدن او می چکد فرشته ای می آفریند.»[۲۷]

از امام صادق علیه السلام درباره ی چگونگی آفرینش برخی از فرشتگان نقل شده که: «خدای عزّ و جلّ فرشته ای دارد که فاصله ی میان لاله ی گوش او تا شانه اش به اندازه ی مسیر پرواز یک پرنده در پانصد سال است.»[۲۸]

به طور کلی بسیاری از روایات، در زمینه ی ارتباط امامان علیهم السلام با فرشتگان و آگاهی ایشان از امور فرا طبیعی است. از آن جا که نوشتار حاضر، گنجایش بیان همه ی روایاتی که در این باره می با شند را ندارد، تنها با بیان نشانیِ برخی از آن ها، خوانندگان محترم را به مطالعه ی این روایات، فرا می خو انیم.[۲۹]

آگاهی از اندیشه ها و حالات درونی دیگران

در بسیاری از روایات، به صورت کلی تصریح شده که امامان علیهم السلام از اندیشه ها و حالات درونی دیگران آگاهند. در این راستا امام جواد علیه السلام می فرماید:

«وَ اللَّهِ إِنِّی لَأَعْلَمُ خَوَافِی سَرَائِرِهِمْ وَ ظَاهِرِهِم – به خدا سوگند که من داناترین انسان ها به اسرار پنهان ایشان هستم.»[۳۰]

همچنین امام صادق علیه السلام می فرماید:

«إِنَّکمْ لَتَأْتُونَّا بِالْأَمْرِ فَنَعْرِفُ إِذَا أَخَذْتُمْ بِهِ وَ نَعْرِفُ إِذَا تَرَکتُمُوه – شما درباره ی کاری نزد ما آمده [و کسب تکلیف می کنید] سپس ما می فهمیم که شما به آن عمل می کنید یا عمل نمی کنید.»[۳۱]

در روایات آمده که امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف در زمان ظهور، همانند داود و سلیمان قضاوت کرده و بینه نمی خو اهد.[۳۲] زیرا که روح القدس آن حکم را به ایشان تلقین می کند؛ این مطلب نشانگر آن است که آن حضرت از اسرار و نهان انسان ها آگاه است.

از سوی دیگر امامان علیهم السلام در جریان هایی خاص و جزیی، بر آگاهی خود از اندیشه ها و حالات درونی دیگران تصریح داشته اند؛ برخی از این روایات از این قرار می با شند:

* پس از رحلت امام کاظم، حسن بن علی وشّاء که پیش تر واقفی مذهب بوده و به امامت حضرت رضا علیه السلام یقین پیدا نکرده بود؛ برای آزمایش آن حضرت، پرسش های زیادی را در نامه ای نوشته و آن را در آستینِ خود پنهان ساخت. او در این باره می گوید: «به [نزدیک] منزل حضرت رفتم و تصمیم داشتم در زمان مناسبی نامه را به ایشان تقدیم کنم. در حالی که در اندیشه ی اجازه گرفتن و وارد شدن به خدمت ایشان بودم، غلامی از خانه بیرون آمده و مرا صدا زد و نامه ای را به من داد… شروع به خواندن آن کردم؛ به خدا سوگند دیدم که به همه ی پرسش هایم یک به یک پاسخ فرموده بود؛ آن گاه بود که به امامت ایشان یقین پیدا کرده و مذهب واقفیه را رها نمودم.»[۳۳]

* حسن بن ظریف گوید: «در خاطرم دو پرسش بود که می خواستم با نگارش نامه به امام عسکری علیه السلام آن ها را بپرسم، یکی درباره ی قیام حضرت قائم علیه السلام و داوری و دادگستری آن حضرت – که آن را در نامه نوشتم – و دیگری درباره ی معالجه تب ربع[۳۴] بود که [نگارشش را] فراموش کردم. پاسخ نامه از سوی حضرت آمد که درباره ی حضرت قائم پرسیدی؛ هنگامی که او قیام کند از رویِ علم و یقین خویش داوری کرده [و] – همان گونه که داود علیه السلام داوری می کرد – به گواه نیاز ندارد؛ و می خواستی درباره ی تب ربع هم بپرسی که فراموش کردی. این آیه را بر کاغذی بنویس و بر شخص تب دار بیاویز، با اذن خدا بهبودی یابد، ان شاء اللَّه: “یا نارُ کونی بَرْداً وَ سَلاماً عَلی إِبْراهیم – ای آتش! بر ابراهیم سرد و سالم باش ” (انبیاء/۶۹) دستور امام را اجرا کردم و بیمارم بهبودی یافت.»[۳۵]

از آن جا که نوشتار حاضر، گنجایش گردآوری همه ی روایاتی که در این باره می با شند را ندارد، تنها با بیان نشانیِ برخی از آن ها، خوانندگان محترم را به مطالعه ی این روایات، فرا می خو انیم.[۳۶]

آگاهی کامل امام از اخبار و اوضاع و کردار انسان ها و شیعیان

بر اساس آیات قرآن، خداوند و پیامبر و امامان علیهم السلام، از اخبار و اوضاع انسان ها آگاه بوده و اعمال و کردار انسان ها را می بینند؛ از جمله این آیه که می فرماید:

«وَ قُلِ اعْمَلُوا فَسَیرَی اللَّهُ عَمَلَکمْ وَ رَسُولُهُ وَ الْمُؤْمِنُون – در عمل بکوشید که خدا و پیغمبر و مؤمنین کردار شما را می بینند.» (توبه/۱۰۵) یعقوب بن شعیب از امام صادق علیه السلام درباره ی این آیه پرسید، حضرت فرمود: «[مراد از] مؤمنین ائمه هستند.»[۳۷]

از حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف روایت شده است که:

«… فَإِنَّا نُحِیطُ عِلْماً بِأَنْبَائِکمْ وَ لَا یعْزُبُ عَنَّا شَی ءٌ مِنْ أَخْبَارِکم. .. – ما از اخبار و اوضاع