پاورپوینت کامل سبک زندگی، قسمت اول؛ اصول و مبانی ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سبک زندگی، قسمت اول؛ اصول و مبانی ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سبک زندگی، قسمت اول؛ اصول و مبانی ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سبک زندگی، قسمت اول؛ اصول و مبانی ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

>

مقدمه

واژه سبک زندگی به منظور توصیف روش زندگی انسان استفاده می شود. در فرهنگ غربی این عبارت بیشتر در خصوص تطابق زندگی فردی با تیپ های شخصیتی یا گروهی خاص به کار می رود و اساس آن بر محدوده این دنیایی زندگی انسان است که این خود مبانی اندیشه ای خاصی را به دنبال دارد و این پیش فرض به عنوان اصل مبنایی پذیرفته شده که انسان باید آزادانه روش زندگی خود را انتخاب نماید و در این خصوص، دین و ایدئولوژی خاصی نمی تواند تعیین کننده حدود و مرزها باشد و از این رو مبنای «سبک زندگی»در فردگرایی و اصالت سود و لذت خلاصه می شود؛ یعنی هر شیوه ای که فرد آن را دوست تر داشته باشد یا بیشتر به مذاقش خوش بیاید سبک زندگی خوب و مناسبی خواهد بود!

به هر حال این معنا را نمی توان از نظر دور داشت که «سبک زندگی» در معنای غربی آن به دنبال تعریفی است که از انسان، کرامت انسانی، کمال انسانی، خدا، دنیا و آخرت و… ارائه می گردد. طبیعی است وقتی هدف خاصی به عنوان غایت حرکت و کمال انسان معرفی نگردد و کرامت انسان تنها در توجه به نیازهای زیستی او تعریف شود و حیات این دنیایی و مادی به عنوان محدوده ظرف وجودی انسان در نظر گرفته شود و عالم ملکوت، معاد، ملائکه و… تنها به عنوان مفاهیمی انتزاعی در نظر گرفته شوند، در نتیجه روش زندگی انسان نیز شکل خاص خود را خواهد داشت و متفاوت از آن چیزی است که در اندیشه دینی – به ویژه دین خاتم و کامل ترین دین الهی – به عنوان سبک و روش زندگی معرفی می گردد.

اما فرد مسلمان می تواند – و می باید – زندگی خودش را بر اساس اصول و آموزه های دینی شکل دهد و بر اساس نگاه و فلسفه دینی سبک زندگی خود را طراحی یا انتخاب نماید.

در مطالعه ی جنبه های مختلف زندگی می توان به سطوح مختلف و در عین حال مرتبط اشاره کرد، برخی از این سطوح نقش زیربنایی برای تشکیل روش خاصی از زندگی کردن را ایفا می کنند و برخی لایه های رویین تر را سامان دهی می کنند؛ بر اساس آن چه عناصر شکل دهنده به شخصیت انسانی به شمار می آید، می توان سازه ها و عناصر شناختی را از جمله زیربنایی ترین اجزاء ساختمان سبک زندگی اسلامی برشمرد؛ شناختی که می توان ابعاد اصلی آن را در چهار محور شناخت خود، پروردگار، دنیا و آینده (آینده این دنیا، جهان آخرت) مورد توجه قرار داد.

در محدوده این نوشتار به بررسی بُعد خودشناسی و خداشناسی از دیدگاه اسلام و آثار رفتاری آن در سامان دهی سبک زندگی اسلامی می پردازیم و امید آن داریم تا بتوانیم در قسمت های آتی، ابعاد دیگری از اصول و مبانی شناختی سبک زندگی را مورد بررسی و تبیین قرار دهیم.

خودشناسی از دیدگاه اسلام و نقش آن در سامان دهی سبک زندگی

یکی از عوامل رشد و تکامل انسان، شناخت ابعاد وجودی و توانایی های خود است. از منظر قرآن کریم، هدف آفرینش انسان، عبادت خدای متعال و رسیدن به کمال مطلوب ازطریق شناخت خداست و بهترین راه شناخت پروردگار، شناخت خویشتن است. پیامبرگرامی اسلام صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: «مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّه – هرکس خویشتن را شناسد به تحقیق پروردگار خود را شناخته است.»[۱]

ازمنظر روانشناسی دلیل اهمیت خودشناسی آن است که اولاً برداشتی که هرکس از خودش دارد بر رفتار و عمل او تأثیرمی گذارد؛ ثانیا خودشناسی بر احساس فرد ازخود نیز تأثیر می گذارد. کسانی که احساس خوبی درباره ی خودشان دارند در مقایسه با کسانی که نگرش منفی به خود دارند، از اعتمادبه نفس و رضایت بیشتری برخوردارند، افراد موفق تری هستند وکمتر احتمال دارد که سراغ رفتارهای ناهنجار و پرخطر بروند.[۲]

به جهت اهمیت و نقش محوری خودشناسی در شکل گیری رفتار و نوع زندگی انسان است که آموزه های اسلام توجه وافری را به این موضوع مبذول داشته و مخاطبان خود را به تحصیل آن سوق داده است.

حرکت به سمت کمال و تحقق خویشتن، در گرو خودشناسی حقیقی و توجه به اصالت های انسانی خواهد بود؛ طبیعی است انسانی با این نگرش، هدف اصلی در زندگی خود را حرکت به سمت کمال حقیقی که همان قرب الهی است قرار خواهد داد. خداوند خطاب به انسان می فرماید: «یا أَیهَا الْانسَانُ إِنَّک کاَدِحٌ إِلی رَبِّک کدْحًا فَمُلَاقِیه – ای انسان تو با سعی و تلاش به سوی پروردگارت می روی و او را ملاقات خواهی کرد.»(انشقاق/۶)

حضرت آیت الله جوادی آملی حفظه الله می فرمایند: «بسیاری از اندیشوران، انسان را در مقام تعریف به “حیوان ناطق” شناخته اند؛ اما تعریف انسان در فرهنگ قرآن بیانی متفاوت دارد: دیگران انسان را یا زنده ای شناخته اند که سخن می گوید یا موجود جانداری که کلیات را ادراک می کند؛ ولی قرآن انسان را “حی متأله” می شناسد و می شناساند نه حیوان ناطق. در نگاه وحی، انسان آن موجود زنده ای است که متألهانه به سر می برد و حیات و زندگی او در تألّهش خلاصه می شود و تألّه یعنی این که انسان در عقاید، اخلاق، فقه، حقوق و سایر شئون خود موحّدانه بیندیشد و موحدانه عمل کند، پس شخص غیر متأله زنده نیست و از حقیقت حیات انسانی بهره ندارد.»[۳]

آثار شناختی و انگیزشی خودشناسی

۱. معرفت نسبت به خداوند متعال

یکی از مهمترین آثار خودشناسی از منظر اسلام، شناخت خداوند متعال است.

«انسانی که از رهگذر خودشناسی به معرفت خداوند راه یافته است، تمامی اعضا و جوارح و توانایی های خود را از آن خدا و فانی و وابسته به او می یابد. چنین فردی نسبت به دیگران دارای تفاوتی اساسی در نگرش خود به هستی است و همه چیز را طفیلی و وابسته خداوند می داند.»[۴]

این که انسان بفهمد نیازمند به خداست برای او آثار رفتاری و انگیزشی متعددی را به دنبال خواهد داشت؛ چنین فردی اتصال خود را با حضرت حق دریافته است و از احساس نیاز به دیگران رهایی می یابد و در مراحل بعد برای آن که نیازمندی خود را برطرف سازد به ارتباط و انس بیشتر با خالق خود رو خواهد آورد.

پس در زندگی چنین فردی، ارتباط و انس با خدا جایگاه مهمی دارد؛ ساعاتی از شبانه روز خود را به این مهنم اختصاص می دهد و این موضوع را جزو نیازهای اصلی و حیاتی خود برمی شمرد.

در بینش توحیدی، خدا سرچشمه ی همه ی کمال ها و زیبایی ها و منبع همه ی خوبی ها و منشأ هر کمالی است. برای این بهترین کمال با انس با خدا نصیب انسان می شود. هرچه انسان بیش تر با خدا مأنوس باشد و ارتباطش را با او بیش تر کند، از زندگی اش بیش تر احساس رضایت می کند؛ یعنی احساس می کند با نبود خدا میان تهی بوده و در ارتباط با خدا این خلأ پر شده و زندگی اش به واقع بامعناتر خواهد شد. توجه به خدا موجب درک بیشتر ارزش های انسانی است.[۵]

علامه طباطبایی رحمت الله علیه در مورد رابطه «خودشناسی» و «یاد خدا» می فرماید: «نفس هر آنی در حرکت و در طی مسافت است، و منتهای سیرش خدای سبحان است، چون نزد اوست حسن ثواب یعنی بهشت. بنا بر این بر انسان لازم است که این راه را ادامه داده و همواره به یاد خدای خود باشد و لحظه ای فراموشش نکند، چون خدای سبحان غایت و هدف است، و انسان عاقل هدف را از یاد نمی برد، زیرا می داند که فراموش کردن هدف باعث از یاد بردن راه است..»[۶]

همین دریافت فطری او را از زشتی ها نهی و به خوبی ها امر می کند و انسان می فهمد که تبعیت از این ندای فطری و حجت درونی، برای کمال و تحقق ظرفیت های وجودی اش ضرورت دارد. در این مرحله اگر به فرمان فطرت الهی خود عمل نمود، تقوای اولیه برای او حاصل می گردد و در نتیجه در پذیرش حجت های ظاهر و پیام وحی، تردید نخواهد کرد.

۲. اخلاص در عمل

روایات متعددی «اخلاص در اعمال» را به دنبال «خودشناسی» و در نتیجه آن معرفی نموده اند. رسول مکرم اسلام صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: «مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّهُ ثُمَّ عَلَیک مِنَ الْعِلْمِ بِمَا لَا یصِحُّ الْعَمَلُ إِلَّا بِهِ وَ هُوَ الْإِخْلَاصُ – هر که خود را شناسد، پروردگار خود را شناخته و آن گاه بر توست که معرفتی ر