پاورپوینت کامل ولایت ولی خدا ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ولایت ولی خدا ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ولایت ولی خدا ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ولایت ولی خدا ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

>

به هر صورت این یک بعد از ابعاد ولایت است. ان شاءالله یک بعد دیگر از ولایت را که شاید از جنبه ای اهمیتش بیشتر است، عرض خواهم کرد و آن ولایت ولی الله است. ولایت شیعیان با هم معلوم شد، پاورپوینت کامل ولایت ولی خدا ۵۶ اسلاید در PowerPoint یعنی چه؟ ولایت علی بن ابیطالب علیه السلام یعنی چه؟ ولایت امام صادق علیه السلام یعنی چه؟ این که من و شما امروز باید ولایت ائمه را داشته باشیم یعنی چه؟

عده ای خیال می کنند ولایت ائمه یعنی این که فقط ائمه را دوست بداریم و چه قدر اشتباه می کنند!

ولایت فقط دوست داشتن نیست. مگر در تمام عالم اسلام کسی پیدا می شود که ائمه معصومین و خاندان پیغمبر را دوست نداشته باشد؟ پس همه ولایت دارند؟ مگر کسی هست که دشمن این ها باشد؟ مگر کسانی که در صدر اسلام با آن ها جنگیدند، همه با آن ها دشمن بودند؟ خیلی از آن ها این ها را دوست می داشتند، اما برای خاطر دنیا حاضر بودند با آن ها بجنگند؛ با این که می دانستند این ها دارای چه مقامات و چه مراتبی هستند.

وقتی خبر رحلت امام صادق علیه السلام را به منصور دادند، بنا کرد به گریه کردن. فکر می کنید تظاهر می کرد؟ آیا پیش نوکران خودش می خواست تظاهر کند؟ پیش ربیع حاجب می خواست تظاهر کند؟ تظاهر نبود واقعاً دلش سوخت. واقعاً حیفش آمد که امام صادق علیه السلام به شهادت برسد. اما چه کسی او را کشت؟ خود منصور، دستور داد که امام صادق علیه السلام را مسموم کنند. اما وقتی که خیر رسید که کار از کار گذشته است، قلبش تکان خورد. پس منصور هم ولایت داشت؟ از همین قبیل است اشتباه کسانی که می گویند مامون عباسی شیعه بود. شیعه یعنی چه؟ شیعه یعنی کسی که بداند حق با امام رضا علیه السلام است؟ فقط همین؟ اگر چنین است پس مامون عباسی، هارون الرشید، منصور، معاویه، یزید از همه شیعه تر بودند. آیا آن کسانی که با امیرالمؤمنین درافتادند به او محبت نداشتند؟ چرا، غالباً محبت داشتند. پس شیعه بودند؟ پس ولایت داشتند؟! نه ولایت غیر از این حرف هاست. ولایت بالاتر از این هاست که اگر ولایت علی ابن ابیطالب و ولایت ائمه را فهمیدیم که چیست، آن وقت حق داریم به خودمان برگردیم و ببینیم که آیا ما دارای ولایت هستیم یا نه؟ آن وقت اگر دیدیم ولایت نداریم از خدا بخواهیم و بکوشیم که ولایت ائمه را به دست بیاوریم.

عده ای خیال می کنند که چون به ائمه اظهار محبت و اعتقاد دارند، دارای ولایت هستند. این ولایت نیست، ولایت از این بالاتر است. البته شرح خواهم داد که ولایت ائمه هدی علیهم السلام به چه معناست، چگونه می شود ما ائمه را ولی خودمان بدانیم و ولایت آن ها را داشته باشیم. آن وقت می فهمیم که چه قدر داعیه های ولایت، نا آگاهانه و برخلاف واقع است.

در ایام عید غدیر معمول است که مردم این دعا را می خوانند:

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی جَعَلَنَا مِنَ الْمُتَمَسِّکینَ بِوَلَایهِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْأَئِمَّهِ علیهم السلام.

بنده به دوستانم غالباً می گویم که نگویید: الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی جَعَلَنَا، ممکن است دروغ باشد. بگویید: اللهم اجعلنا من المتمسکین (خدایا ما را از متمسکین به ولایت قرار بده.)

زیرا باید دید که ما از متمسکین به ولایت هستیم یا نه؟ که ان شاءالله به این مطلب خواهیم رسید که آن هم یک بعد دیگر از ابعاد ولایت است.

آن چه که گفتم، در این کلمات خلاصه می شود: ولایت امت مسلمان، و ولایت آن جبهه ای که در راه خدا و برای خدا می کوشد، بدین معناست که میان افراد این جبهه هر چه بیشتر اتصال و پیوستگی به وجود بیاید و هرچه بیشتر دل های این ها به هم گره بخورد و نزدیک بشود و هرچه بیشتر از قطب های مخالف، از کسانی که برضد آن ها می اندیشند و برضد آن ها عمل می کنند، جدا بشود؛ این معنای ولایت است.

آیه اول سوره ممتحنه گویای این حقیقت است که فکر می کنم اسم سوره را به این معنا می شود سوره ی ولایت گذاشت.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ یأَیهَُّا الَّذِینَ ءَامَنُواْ لَا تَتَّخِذُواْ عَدُوِّی وَ عَدُوَّکمْ أَوْلِیاءَ – ای کسانی که ایمان آورده اید دشمن من و دشمن خودتان را ولی و هم جبهه خود مگیرید.»

در بعضی از ترجمه ها آمده است که دشمن من و دشمن خودتان را دوست خود مگیرید، این معنای کاملی نیست. فقط مسئله دوستی و محبت نیست. بالاتر از این هاست. ولی خودتان نگیرید یعنی هم جبهه خودتان ندانید، خودتان را در صف آن ها قرار ندهید، یعنی در دل، خودتان و آن ها را در یک صف فرض نکنید. آن کسی را که دشمن خدا و دشمن و معارض با خودتان ببینید.

«تُلْقُونَ إِلَیهِْم بِالْمَوَدَّهِ – هم جبهه و هم صف ندانید که پیام دوستی به آن ها بدهید.»

«وَ قَدْ کفَرُواْ بِمَا جَاءَکم مِّنَ الْحَقّ – در حالی که می دانید این ها به آن چه که پروردگار از حق و حقیقت برای شما فرو فرستاده است، کافر شده اند.»

«یخُْرِجُونَ الرَّسُولَ وَ إِیاکمْ – پیامبر و شما را از شهر و دیارتان، بیرون می کنند.»

«أَن تُؤْمِنُواْ بِاللَّهِ رَبِّکمْ – برای این که شما به الله، که پروردگار شماست، ایمان می آورید.»

«إِن کنتُمْ خَرَجْتُمْ جِهَادًا فی سَبِیلی وَ ابْتِغَاءَ مَرْضَاتی – دشمن من و دشمن خودتان را، هم جبهه و یار و یاور مگیرید، اگر در راه جهاد و مجاهدت و کوششش برای من و برای به دست آوردن خشنودی من بیرون آمده اید.»

اگر واقعاً راست می گویید و در راه من تلاش و مجاهدت می کنید، حق ندارید آن را که دشمن من و دشمن شماست، هم جبهه، یار و پیوسته ی خودتان قرار دهید.

البته در ادامه روشن می کند که منظور کدام کفار است، و آن آیات گروه های کافر را دسته بندی می کند.

«تُسِرُّونَ إِلَیهِْم بِالْمَوَدَّهِ – که در خفا و نهان محبت و مودت خود را به آنان تحویل دهید»

«وَ أَنَا أَعْلَمُ بِمَا أَخْفَیتُمْ وَ مَا أَعْلَنتُمْ – و من داناتر هستم به آن چه که شما نهان کرده اید و آن چه شما آشکار ساخته اید.»

«وَ مَن یفْعَلْهُ مِنکمْ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاءَ السَّبِیل – و هرکس از شما با دشمنان خدا طرح دوستی و یاوری بریزد و خودش را هم جبهه آن ها بداند و نشان بدهد، از راه میانه گمراه شده است.»

لازم به تذکر است که شأن نزول این آیات درباره «حاطب بن ابی بلتعه» است. وی یک مسلمان کم ایمان است. وقتی پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم می خواست به جنگ با کفار قریش برود، حاطب فکر کرد ممکن است پیغمبر در این جنگ شکست بخورد و خویشاوندان او که در میان کفار هستند، مورد آسیب قرار بگیرند و او جزو سربازان پیغمبر است. این جا خواست زرنگی به خرج دهد. گفت حالا که ما در کنار پیغمبر هستیم و جهاد می کنیم و ثواب مجاهدین در راه خدا را هم می بریم، احتیاطاً یک نامه ای هم به کفار بنویسیم و دوستی و وفاداری خودمان را نسبت به آن ها هم اعلام کنیم، چه ضرری دارد؟ اگر در میدان جنگ با آن ها روبه رو شویم، البته به این نامه عمل نمی کنیم. اما حالا چه مانعی دارد که من یک نامه ای بنویسم و کفار را خام کنم و با آن ها هم طرح دوستی بریزم؟ هم خدا را داشته باشیم و هم خرما را.

آقا و کدخدا باهم دعوا می کردند.

به دیگری گفت: کدام یک راست می گویند؟

گفت: هم آقا راست می گوید و هم کدخدا. هر دو طرف را داشته باش!

لذا یک نامه ای با امضا خودش به سران قریش نوشت تا بدانند که این با آن ها خوب و دوست و مهربان است و نامه را هم به وسیله یک زن به طرف مکه فرستاد. پیغمبر عزیز و گرامی با وحی خدا از ماجرا مطلع شد. امیرالمؤمنین و چند نفر دیگر را فرستاد تا در راه زن را پیدا کردند، تهدیدش کردند و آن کاغذ را از او گرفتند.

بعد که آمد، پیغمبر فرمود چرا این کار را کردی؟ چرا اسرار نظامی و جنگی را برای دشمن فاش می کنی؟

گفت: یا رسول الله من آن جا دوستانی دارم، خویشاوندانی دارم، می ترسم آن ها مورد زحمت قرار بگیرند. خواستم این نامه را بنویسم که شاید دل آن ها قدری نسبت به من نرم شود.

آیه در جواب می گوید: اشتباه نکنید، دل آن ها با شما نرم نخواهد شد. آن کسانی که از لحاظ فکری ضد شما هستند، آن کسانی که دین شما، ایمان شما به زیان آن هاست، بر نابودی دین و ایمان شما همت گماشته اند. این ها هرگز با شما مهربان و دوست نخواهند بود.[۱]

آیه ی بعدی این مطلب را بیان می کند، می فرماید:

«إِن یثْقَفُوکمْ یکونُواْ لَکمْ أَعْدَاءً – اگر بر شما دست یابند، دشمن شما خواهند بود.»

ای «حاطب بن ابی بلتعه» خیال نکن اگر به آن ها کمک کردی، فردا پاس تو را نگه می دارند. چنین نیست. اگر کمکشان کردی، بیشتر بر تو مسلط می شوند، بیشتر دست ظلم و جور را برروی تو می گشایند.

«وَ یبْسُطُواْ إِلَیکمْ أَیدِیهَُمْ وَ أَلْسِنَتهَُم بِالسُّوءِ – دست و زبان خود را به بدی بر روی شما می گش