پاورپوینت کامل شیوه مطالعه موفق ۷۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شیوه مطالعه موفق ۷۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شیوه مطالعه موفق ۷۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شیوه مطالعه موفق ۷۶ اسلاید در PowerPoint :

>

اشاره

یکی از مهارت هایی که در موفقیت علمی نقش مهم و به سزایی دارد داشتن شیوه مطالعه موثر و موفق است. برخی از طالبان علم تلاش و کوشش چشم گیری در علم آموزی دارند ولی نتیجه مطلوب برایشان حاصل نشده و مطلب در ذهنشان ماندگار نمی گردد. علت آن است که اینان از روش مطالعه مؤثر و کارآمدی بهره نمی گیرند و از برخی مراحل لازم و واجب در مطالعه که سبب تثبیت و تعمیق مطالعه است، غافل هستند. به همین دلیل در این نوشتار برآنیم تا یک شیوه مطالعه کارآمد و مؤثر را به همراه توضیح نکات کاربردی و ریزه کاری های آن در اختیار شما عزیزان قرار دهیم.

لازم به ذکر است محققان در رشته روانشناسی تربیتی شیوه های مطالعه مختلفی ابداع و اجرا نموده اند که ما یکی از این شیوه ها را که دارای شش مرحله می باشد انتخاب نموده و با غنی سازی و اضافه کردن برخی نکات کاربردی خدمت طالبان علم و دانش معرفی می نمائیم. این شیوه مجرب بوده و ان شاءالله التزام عملی به آن موفقیت در امر تحصیل را در پی خواهد داشت.

مرحله اول – پیش مطالعه

ما به تجربه در می یابیم که استاد (به عنوان مثال) روزی چهار صفحه درس می گوید. حال لازم است این چهار صفحه را قبل از رفتن به جلسه، پیش مطالعه نماییم. باید توجه داشت پیش مطالعه یک مطالعه سطحی و گذراست، نه یک مطالعه عمیق و دقیق. به عبارت دیگر روش ما در پیش مطالعه، خواندن به سبک روزنامه ای است. سبک ما در خواندن روزنامه، خواندن سریع همراه با فهمیدن است. در پیش مطالعه نیز ما با سرعت و گذرا مطالعه می کنیم و سعی در فهمیدن داریم؛ البته ممکن است با سبک روزنامه ای و گذری که در پیش مطالعه داریم بیش از بیست تا سی درصد مطالب را خوب دریافت نکنیم که همین مقدار کافی و رضایت بخش است، زیرا ما در پیش مطالعه به دنبال فهم صد در صدی مطالب نیستیم، بلکه منظورمان آشنایی اجمالی با مطلب علمی و ورود در فضای مطلب علمی است.

فوائد پیش مطالعه

فوائدی بر پیش مطالعه مترتب است که دو فایده مهم آن عبارت است از:

۱- فهم بیشتر و بهتر: پیش مطالعه باعث می شود فرد در جلسه، درس را بهتر و بیشتر متوجه شود؛ زیرا شخصی که پیش مطالعه نموده بخشی از مطالب را فهمیده و بخشی دیگر را دریافت نکرده است؛ به همین جهت برای فهمیدن بخش دیگر، حالت انتظار دارد و ذهنش آمادگی بیشتری برای دریافت مطالب دارد.

۲- ایجاد تمرکز: یک قاعده کلی در باب تمرکز آن است که هر چیزی که سبب درگیری ذهنی برای انسان شود، انسان روی آن متمرکز می شود. به عنوان مثال هنگامی که شخص یک فیلم جذاب نگاه می کند چون ذهنش به شدت درگیر داستان فیلم می شود، با تمام توجه و تمرکز داستان را دنبال می کند. در پیش مطالعه چون ذهن بیش از پیش با مطلب علمی درگیر می شود، به همین میزان موجب تمرکز حواس برای فرد در کلاس خواهد شد.

تذکر: سرعت و قدرت افراد و عادت آن ها در مطالعه سبب اختلاف آن ها در مدت زمان مطالعه است؛ اما باید توجه داشت برای پیش مطالعه حدود چهار صفحه به روش گذرا، در حدود ده تا پانزده دقیقه کافی است. باید از افراط و تفریط در مراحل مطالعه پرهیز نموده و به طور تقریبی سعی نمود زمان های اعلام شده در این مراحل را مراعات کرد تا دچار کمبود وقت در مطالعات روزمره نشویم.

مرحله دوم – طرح سئوال

بیان شد که در پیش مطالعه به طور متوسط حدود بیست تا سی درصد مطالب فهمیده می شود و حدود هفتاد درصد واضح و روشن نمی گردد. بنابراین طالب علم در مرحله دوم، از مطالبی که برایش حل و هضم نشده اند چند سؤال طرح می کند که جواب آن ها را در ضمن بیانات استاد در کلاس دریافت خواهد نمود و اگر استاد به آن ها اشاره نکند حق سؤال برای او محفوظ خواهد بود. برای این مرحله بیش از پنج دقیقه زمان لازم نیست و همان فوائدی که بر پیش مطالعه مترتب بود بر طرح سؤال نیز مترتب است.

مرحله سوم – مطالعه دقیق

این مرحله شامل مطالعه بعد از کلاس می باشد که برخی از محصلین و دانشجویان از آن به “پس مطالعه” تعبیر می کنند و عبارت از یک مطالعه دقیق و عمیق است که از اهمیت ویژه ای در یادگیری و تعمیق درس برخوردار است. در این مرحله باید چهار قدم طی شود که عبارتند از:

۱- خواندن دقیق متن کتاب و سعی در استخراج محتوای علمی و فهم پیام مؤلف:

در این قدم باید متن کتاب کلمه به کلمه خوانده شود؛ زیرا برخی از دانش پژوهان از مواجهه با متن کتاب پرهیز دارند و بیشتر طالب خواندن جزوه و شرح کمک آموزشی یا خلاصه مطلب هستند که متاسفانه رشد عمیق و فنی ندارند. اما باید دانست خواندن دقیق متن کتاب ارزشمند است و سطح سواد و معلومات انسان را بالا می برد و طالب علم را رشد می دهد. سپس همان طور که متن کتاب را جمله به جمله می خواند و پیش می رود، باید پیام مؤلف را دریافت نموده و محتوای علمی هر بند (پاراگراف) را به خوبی بفهمد. به عبارت ساده تر سعی در فهمیدن این داشته باشد که مؤلف کتاب در این پاراگراف چه مطلب یا قاعده ای را می خواهد به او آموزش دهد.

تذکر اول: طی کردن این قدم، برای افراد معمولی، نیازمند حدود سی دقیقه زمان است.

تذکر دوم: بیشتر دانش پژوهان به طور معمول در مطالعه خویش به این گام بسنده می کنند و گام بیشتر و بلندتری در فهم درس برنمی دارند. و حال آن که اگر بخواهیم یک مطالعه فنی و کارآمد داشته باشیم برداشتن سه گام دیگر در مرحله سوم (خواندن دقیق) ضروری است.

۲- تفکر روی مشکلات و مبهمات متن و درس:

با وجود تمام تلاش هایی که در گام قبلی برای مطالعه برداشته شد، باز ممکن است ابهامات و اشکالاتی در درس باقی بماند. بسیاری از محصلین برای رفع این ابهامات به کتب کمک آموزشی یا به معلم یا هم کلاسی ها مراجعه می نمایند، در حالی که اگر فرد به این راه ها عادت کند، در واقع عادت نموده تا مشکلات خود را با فکر دیگران حل کند، بنابراین قدرت فکری او هیچ گاه بارور نمی شود؛ که شاید در سطوح پائین تحصیلات، آسیب های آن خیلی به چشم نیاید، اما در سطوح بالا که دانشجو باید از توان فکری خوبی برخوردار باشد، به دلیل نداشتن تمرین فکری، توان فکر کردن و حل مسأله را نداشته و ادامه تحصیلات او با مشکل جدی مواجه خواهد شد. در بسیاری از رشته هایی که با علوم استدلالی مواجه هستند، گاهی فرد نیازمند ساعت ها فکر کردن برای حل مسائل دشوار و پیچیده است؛ در حالی که فکر کردن از مشکل ترین کارهای عالم است و برای کسانی که عادت به تفکر ندارند شاید یک ساعت فکر کردن از ده ساعت فعالیت بدنی سخت تر باشد. از همین روی، در برخی روایات، تفکر یک ساعت را برتر از عبادت یک سال ذکر نموده اند.

امام صادق علیه السلام فرموده است: «تَفَکرُ سَاعَهٍ خَیرٌ مِنْ عِبَادَهِ سَنَهٍ [قَالَ اللَّهُ] إِنَّما یتَذَکرُ أُولُوا الْأَلْباب – یک ساعت تفکر از عبادت یک سال بهتر است – همانا صاحبان عقل و خرد متذکر می شوند. (رعد/۱۹)»[۱]

بنابراین تنها کسانی قادر به تفکر خواهند بود که در این زمینه تمرین داشته باشند؛ از همین روی توصیه ما به محصلین دوره راهنمایی آن است که در مطالعه هر درس پنج دقیقه روی ابهامات درس فکر کنند. این میزان برای محصلین دوره دبیرستان می تواند به ده دقیقه افزایش یابد و برای دانشجویان مقطع کارشناسی بین بیست تا سی دقیقه و برای دانشجویان و طلاب مقاطع بالاتر، به تناسب افزایش خواهد یافت.

امیرالمؤمنین علی علیه السلام درباره ی ضرورت تفکر در مطالب علمی چنین فرموده اند:

«مَنْ أَکثَرَ الْفِکرَ فِیمَا تَعْلَمُ أَتْقَنَ عِلْمَهُ وَ تَفَهَّمَ مَا لَمْ یکنْ یفْهَمُ – کسی که در آموخته های علمی خود زیاد تفکر کند دانش خود را ثابت و استوار نموده و به فهم مطالبی که نمی دانست نائل می گردد.»[۲]

۳- مراجعه به کتب راهنما و کمک آموزشی:

بعد از آن که طالب علم زحمت مطالعه دقیق کتاب را متحمل شد و روی مشکلات و نقاط ابهام تفکر نمود، در گام سوم، مانعی از مراجعه به کتب کمک آموزشی نیست. زیرا ممکن است در حل برخی مشکلات توفیق به دست نیاید و در نهایت مشکلاتی که قادر به حل آن ها نبوده نیاز به رسیدگی و جواب دارند و حق ندارد از کنار مسائل حل نشده عبور کند. ضمن این که ممکن است در مراجعه به این کتب راه حل ها و اطلاعات جدید و بیشتری پیرامون موضوع برایش حاصل شود که در فهم بیشتر او را یاری دهد.

۴- کاربردی کردن علم

یکی از مهم ترین و لازم ترین گام ها در مرحله مطالعه دقیق، کاربردی کردن مطلب است. اگر علمی در خارج هیچ کاربردی نداشته باشد، فقط یک سری مفاهیم و الفاظ خواهد بود که ارزش یادگیری ندارد. یک دانشجوی رشته پزشکی را در نظر بگیرید؛ او هر روز صبح که در دانشکده پزشکی علائم بیماری ها را فرامی گیرد، عصر همان روز در بیمارستان آن علائم را روی بیماران پیدا کرده و علم خود را از مفهوم به محسوس و از لفظ به عمل تبدیل می نماید. اما اگر فقط به شنیدن علائم در دانشکده اکتفا نماید و هیچ گاه آن را روی بیماران إعمال نکند؛ علم او جز یک سری اطلاعات و محفوظات بی فایده چیز دیگری نمی باشد. البته آن هم به مرور زمان از ذهنش پاک خواهد شد.

کاربردی کردن علم، دو فایده بسیار مهم دارد:

اول) لذت بردن از علم آموزی: اگر شما درباره ی شنا پنج کتاب بخوانید، اطلاعات شما درباره ی شنا خیلی بالا می رود اما قدرت شنا پیدا نمی کنید و از شنا لذت نمی برید. برای شناگر شدن تا وارد میدان عمل نشوید و دست و پا نزنید قدرتی حاصل نخواهد شد. حال باید دانست صرف خواندن قواعد و به حافظه سپردن آن ها، اگرچه فرد را دارای اطلاعات کرده و ممکن است حفظ آن ها نمرات خوبی در امتحان به ارمغان آورد، اما به هیچ وجه برای انسان قدرت حل مسأله و توانمندی علمی حاصل نخواهد کرد. به همین جهت ملاحظه می کنیم بسیاری از محصلین در دروسی مانند فیزیک یا شیمی نمرات خوبی گرفته اند اما کمترین مهارت های فیزیکی یا شیمیایی ندارند. به کارگیری اطلاعات آموخته شده در فضای خارج از ذهن، سبب احساس قدرتمندی و به دنبال آن احساس لذت از علم آموزی است. در مثال دانشجوی رشته پزشکی، فراگیری علائم بیماری در دانشکده، به دانشجو قدرت تشخیص نمی دهد. بلکه آن چیزی که باعث قدرتمندی او در تشخیص بیماری می شود، پیدا کردن علائم بر روی بیماران است و به دنبال قدرتمند شدن در امر تشخیص، حس خوبی پیدا خواهد نمود و از کارش لذت خواهد برد. یا به عنوان مثال دانش آموزی که فرمول های ریاضی را می خواند، تا وقتی که آن ها را در مثال به کار نگیرد قدرت حل تمرین و مسأله پیدا نخواهد کرد. اما اگر به فرمول بسنده نکرد و وارد حل تمرین های مختلف شد، به تدریج قدرتمندتر خواهد شد و از این قدرت خود در حل و فهم دقیق مسائل ریاضی، لذت خواهد برد.

دوم) تثبیت اطلاعات در حافظه: اگر فرد اطلاعات آموخته شده را عملیاتی کند، در ذهن جای گرفته و امکان فراموشی آن خیلی کمتر می شود. به عنوان مثال دانش آموز یا دانشجویی که درباره ی خواص آینه ها در علم فیزیک مطالعه می کند، اگر این خواص را به طور عملی آزمایش نموده و مشاهده نماید؛ یا محصلی که قواعد زبان عربی یا انگلیسی را می آموزد، آن قواعد را در جملات پیاده نموده و به ظرائف آن دقت نماید. چنین روی کردی باعث تعمیق مطلب در ذهن شده و فراموشی را تا حد زیادی کاهش می دهد.

امام صادق علیه السلام درباره ی این فایده از فوائد کاربردی کردن علم چنین فرموده اند:

«اَلْعِلْمُ مَقْرُونٌ إِلَی الْعَمَلِ فَمَنْ عَلِمَ عَمِلَ وَ مَنْ عَمِلَ عَلِمَ وَ الْعِلْمُ یهْتِفُ بِالْعَمَلِ فَإِنْ أَجَابَهُ وَ إِلَّا ارْتَحَلَ عَنْهُ – علم با عمل مقرون و همدوش است؛ پس هر کس علم داشته باشد باید به آن عمل کند و هر که عمل کند باید علم داشته باشد؛ علم به عمل فرا می خواند، اگر پاسخ مثبت بشنود (به آن عمل شود) می ماند در غیر این صورت از ذهن انسان کوچ نموده و فراموش می شود.»[۳]<