پاورپوینت کامل خدا عذاب نمی کند؟! ۸۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خدا عذاب نمی کند؟! ۸۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خدا عذاب نمی کند؟! ۸۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل خدا عذاب نمی کند؟! ۸۴ اسلاید در PowerPoint :

>

محبت خدا

بدون شک خداوند مهربان ترین مهربانان است.

قالَ رَبِّ اغْفِرْ لی وَ لِاَخی وَ اَدْخِلْنا فی رَحْمَتِک وَ اَنْتَ اَرْحَمُ الرَّاحِمینَ. (اعراف/۱۵۱)

وَ اَیوبَ إِذْ نادی رَبَّهُ اَنِّی مَسَّنِی الضُّرُّ وَ اَنْتَ اَرْحَمُ الرَّاحِمینَ. (الأنبیاء/۸۳)

فَاللَّهُ خَیرٌ حافِظاً وَ هُوَ اَرْحَمُ الرَّاحِمینَ. (یوسف/۶۴)

یغْفِرُ اللَّهُ لَکمْ وَ هُوَ اَرْحَمُ الرَّاحِمینَ. (یوسف/۹۲)

در بسیاری از آیات قرآن خداوند «غفور» «رحیم» «رئوف» و «توّاب» خوانده شده است.

پروردگار نزدیک به بندگان و پاسخ دهنده ی دعای آنان است.

وَ إِذا سَاَلَک عِبادی عَنِّی فَإِنِّی قَریبٌ أُجیبُ دَعْوَهَ الدَّاعِ إِذا دَعانِ

«و هنگامی که بندگان من، از تو در باره من سؤال کنند، (بگو:) من نزدیکم! دعای دعا کننده را، به هنگامی که مرا می خواند، پاسخ می گویم.» (بقره/۱۸۶)

او بندگانش را دوست دارد و می خواهد بندگان نیز او را دوست داشته باشند.

در حدیث قدسی آمده است:

یَابْنَ آدَمْ وَ حَقُّکَ عَلَیَّ اَنّیِ اُُحِبُّکَ، فَبِحَقّیِ عَلَیْکَ اَحَبَّنیِ

«ای فرزند آدم! به حقّ تو بر من قسم که من تو را دوست می دارم، پس تو را به حقّ خودم بر تو قسم می دهم که تو نیز مرا دوست بدار.»[۱]

پروردگار متعال از میان بندگان به دوست داشتن برخی تأکید نموده است.

پاکان: «یحِبُّ الْمُتَطَهِّرینَ – یحِبُّ الْمُطَّهِّرینَ» (بقره/۲۲۲ – توبه/۱۰۸)

پرهیز کنندگان از گناه: «یحِبُّ الْمُتَّقینَ» (ال عمران/۷۶ – توبه/۴ – توبه/۷)

نیکوکاران: «یحِبُّ الْمُحْسِنینَ» (ال عمران/۱۳۴و۱۴۸ – مائده/۱۳و۹۳ – نساء/۱۴۸)

صابران: «یحِبُّ الصَّابِرینَ» (ال عمران/۱۴۶)

متوکلان: «یحِبُّ الْمُتَوَکلینَ» (ال عمران/۱۵۹)

عادلان: «یحِبُّ الْمُقْسِطینَ» (مائده/۴۲ – حجرات/۹ – ممتحنه/۸)

جهادگران: «یحِبُّ الَّذینَ یقاتِلُونَ فی سَبیلِهِ» (صف/۴)

توبه کنندگان: «یحِبُّ التَّوَّابینَ» (بقره/۲۲۲)

در این میان برای این که گناه کاران از بازگشت ناامید نشوند، برای توبه کنندگان تأکید بیشتری فرموده است.

او مشتاق بازگشت بندگان است:

در اخبار داوود علیه السلام آمده است که خداوند عزّ و جلّ به او وحی فرمود:

یا داوودُ، لَو یعلَمُ المُدبِرونَ عَنّی کیفَ انتِظاری لَهُم، و رِفقی بِهِم، و شَوقی إلی تَرک مَعاصیهِم، لَماتُوا شَوقا إلَی و تَقَطّعَت أوصالُهُم مِن مَحَبّتی

«ای داوود! اگر روی گردانانِ از من بدانند که چه انتظاری برای آنان می کشم و چه مهری به آنان می ورزم و چه اشتیاقی به ترک معاصی از سوی آن ها دارم، هر آینه از شوقِ به من بمیرند و از عشق به من بندهای بدن شان از هم بگسلد.»[۲]

خداوند چشم به راه است تا گنهکاران به سوی او بازگردند:

یا عِیسَی کمْ أُطِیلُ النَّظَرَ وَ أُحْسِنُ الطَّلَبَ وَ الْقَوْمُ فِی غَفْلَهٍ لَا یرْجِعُون

«ای عیسی! چه قدر من چشم به راه باشم؟ و خواست های بندگان را به خوبی اجابت نمایم در حالی که آنان به سوی من باز نمی گردند؟!»[۳]

حضرت باقر علیه السّلام فرموده است:

إِنَّ اللَّهَ تَعَالَی اَشَدُّ فَرَحاً بِتَوْبَهِ عَبْدِهِ مِنْ رَجُلٍ اَضَلَّ رَاحِلَتَهُ وَ زَادَهُ فِی لَیلَهٍ ظَلْمَاءَ فَوَجَدَهَا فَاللَّهُ اَشَدُّ فَرَحاً بِتَوْبَهِ عَبْدِهِ مِنْ ذَلِک الرَّجُلِ بِرَاحِلَتِهِ حِینَ وَجَدَهَا

«همانا خدای تعالی به توبه (و بازگشت) بنده خود خوشحال تر است از مردی که در شب تاری شتر و توشه خود را گم کند و آن ها را بیابد، پس خدا به توبه بنده اش از چنین مردی در آن حال که توشه گم شده را پیدا کند شادتر است.»[۴]

خدای رحمان و رحیم به همه دستور داده است از رحمت او ناامید نشوند.

قُلْ یا عِبادِی الَّذینَ اَسْرَفُوا عَلی اَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَهِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ

«بگو: ای بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده اید! از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه ی گناهان را می آمرزد، زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است.»(زمر/۵۳)

حتی اگر دست شان به خون پیامبران آلوده باشد:

عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الْاَنْصَارِی قَالَ جَاءَتِ امْرَاَهٌ إِلَی النَّبِی ص فَقَالَتْ یا نَبِی اللَّهِ امْرَاَهٌ قَتَلَتْ وَلَدَهَا هَلْ لَهَا مِنْ تَوْبَهٍ فَقَالَ ص وَ الَّذِی نَفْسُ مُحَمَّدٍ بِیدِهِ لَوْ اَنَّهَا قَتَلَتْ سَبْعِینَ نَبِیاً ثُمَّ تَابَتْ وَ نَدِمَتْ وَ یعْرَفُ مِنْ قَلْبِهَا اَنَّهَا لَا تَرْجِعُ إِلَی الْمَعْصِیهِ اَبَداً یقْبَلُ اللَّهُ تَوْبَتَهَا وَ عَفَا عَنْهَا فَإِنَّ بَابَ التَّوْبَهِ مَفْتُوحٌ مَا بَینَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ إِنَّ التَّائِبَ مِنَ الذَّنْبِ کمَنْ لَا ذَنْبَ لَه

«جابر بن عبدالله انصاری گفت: زنی خدمت پیامبر صلی الله و علیه و آله رسید و عرضه داشت: زنی فرزند خود را کشته است، آیا برای او راه توبه و بازگشت وجود دارد؟ پیامبر صلی الله و علیه و آله فرمود: «قسم به خدایی که جان محمد در دست اوست، اگر آن زن هفتاد پیغمبر را کشته باشد و پشیمان شود و توبه نماید و خدای تعالی صدق گفتار او را بداند که دیگر به هیچ گناهی رجوع نمی نماید، توبه اش را قبول می فرماید و از گناهش عفو می کند. به درستی که درب توبه باز است بین مغرب و مشرق، و به درستی که توبه کننده ی از گناه مثل کسی است که گناه نکرده است.»[۵]

و فرمود فقط گروه کافران از رحمت خدا ناامید می شوند:

وَ لا تَیاَسُوا مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِنَّهُ لا ییاَسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ إِلاَ الْقَوْمُ الْکافِرُون

«و از رحمت خدا مأیوس نشوید؛ که تنها گروه کافران، از رحمت خدا مأیوس می شوند!» (یوسف/۸۷)

و گروه مؤمنان به رحمت او امیدوارند:

إِنَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ الَّذینَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا فی سَبیلِ اللَّهِ أُولئِک یرْجُونَ رَحْمَتَ اللَّهِ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحیمٌ

«کسانی که ایمان آورده و کسانی که هجرت کرده و در راه خدا جهاد نموده اند، آن ها امید به رحمت پروردگار دارند.»(بقره/۲۱۸)

همچنین خدا با بنده همان گونه رفتار می کند که به او گمان دارد:

امام باقر علیه السّلام فرمود: در کتاب علی علیه السّلام دیدیم که رسول خدا صلی الله و علیه و آله بالای منبر خویش فرموده:

اَلَّذِی لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ لَا یعَذِّبُ اللَّهُ مُؤْمِناً بَعْدَ التَّوْبَهِ وَ الِاسْتِغْفَارِ إِلَّا بِسُوءِ ظَنِّهِ بِاللَّهِ وَ تَقْصِیرِهِ مِنْ رَجَائِهِ وَ سُوءِ خُلُقِهِ وَ اغْتِیابِهِ لِلْمُؤْمِنِینَ وَ الَّذِی لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ لَا یحْسُنُ ظَنُّ عَبْدٍ مُؤْمِنٍ بِاللَّهِ إِلَّا کانَ اللَّهُ عِنْدَ ظَنِّ عَبْدِهِ الْمُؤْمِنِ لِاَنَّ اللَّهَ کرِیمٌ بِیدِهِ الْخَیرَاتُ یسْتَحْیی اَنْ یکونَ عَبْدُهُ الْمُؤْمِنُ قَدْ اَحْسَنَ بِهِ الظَّنَّ ثُمَّ یخْلِفَ ظَنَّهُ وَ رَجَاءَهُ فَاَحْسِنُوا بِاللَّهِ الظَّنَّ وَ ارْغَبُوا إِلَیهِ.

«به خدایی که جز او شایان پرستشی نیست، خدا هیچ مؤمنی را بعد از توبه و استغفار عذاب نکند، مگر به سبب بدگمانیش به خدا و کوتاهی کردن نسبت به امیدواری به او و بدخلقیش و غیبت نمودنش مؤمنین را، و به خدایی که جز او شایان پرستشی نیست، گمان هیچ بنده ای نسبت به خدا نیکو نشود، جز این که خدا همراه گمان بنده مؤمن خود باشد (هر گونه به او گمان برد، خدا با او رفتار کند) زیرا خدا کریم است و همه ی خیرات به دست اوست، او حیا می کند از این که بنده مؤمنش به او گمان نیک برد و او خلاف گمان و امید بنده رفتار کند، پس به خدا خوشبین باشید و به سویش رغبت کنید.» [۶]

همچنین از امام رضا علیه السّلام نقل شده است که فرمود:

اَحْسِنِ الظَّنَّ بِاللَّهِ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یقُولُ اَنَا عِنْدَ ظَنِّ عَبْدِی الْمُؤْمِنِ بِی إِنْ خَیراً فَخَیراً وَ إِنْ شَرّاً فَشَرّاً

«به خدا خوش گمان باشید. زیرا خدای عز و جل می فرماید: من نزد گمان بنده مؤمن خویشم، اگر گمان او خوب است، رفتار من خوب و اگر بد است، رفتار من هم بد باشد.» [۷]

پس یأس و ناامیدی از رحمت او، از بزرگ ترین گناهان کبیره است که امام رضا علیه السلام در ضمن روایتی بدان تصریح فرموده است.

وقتی مأمون از آن حضرت درخواست کرد که به طور اجمال و خلاصه اسلام خالص و یک دست را برای او بنویسد؛ امام علیه السّلام در پاسخ او مطلبی نوشت که در انتهای آن به گناهان کبیره اشاره فرمود. از آن جمله این سه مورد است.

وَ الْیأْسُ مِنْ رَوْحِ اللَّهِ وَ الْاَمْنُ مِنْ مَکرِ اللَّهِ وَ الْقُنُوطُ مِنْ رَحْمَهِ اللَّه

«یأس از رحمت خداوند، و أمن از عقوبت خداوندی، و قطع امید از رحمت پروردگار.»[۸]

(یأس عبارت از این است که امیدی ندارد اگر دعا کند مستجاب شود و قنوط یعنی بدگمانی به خدا که به او رحم نمی کند و توبه ی او را قبول نمی فرماید.)[۹]

عذاب خدا

اما این امید (رجا) نباید سبب جرأت بنده نسبت به گناه شود. هر گاه کسی با این فکر خود را از عذاب الهی ایمن دانست و جرأت نسبت به گناه پیدا کرد، در دام شیطان گرفتار و مرتکب گناه کبیره ای به نام «اَلْاَمْنُ مِنْ مَکرِ اللَّهِ» شده است که در حدیث امام رضا علیه السلام آمده بود.

خداوند فرموده است تنها زیانکاران خود را از عذاب ایمن می دانند:

فَلَا یأْمَنُ مَکرَ اللَّهِ إِلَّا الْقَوْمُ الْخَاسِرُونَ

«جز زیانکاران، خود را از مکر (و مجازات) خدا ایمن نمی دانند.» (اعراف/۹۹)

اگر قرار بود گناه کاران عذاب نشوند این همه آیات عذاب برای چه کسانی در قرآن آمده است. مانند:

إِنَّا اَعْتَدْنا لِلظَّالِمینَ ناراً اَحاطَ بِهِمْ سُرادِقُها وَ إِنْ یسْتَغیثُوا یغاثُوا بِماءٍ کالْمُهْلِ یشْوِی الْوُجُوهَ بِئْسَ الشَّرابُ وَ ساءَتْ مُرْتَفَقاً

«ما برای ستمگران آتشی آماده کردیم که سراپرده اش آنان را از هر سو احاطه کرده است! و اگر تقاضای آب کنند، آبی برای آنان می آورند که همچون فلز گداخته صورت ها را بریان می کند! چه بد نوشیدنی، و چه بد محل اجتماعی است! (کهف/۲۹)

همچنین: إِنَّ شَجَرَتَ الزَّقُّومِ(۴۳) طَعَامُ الْاَثِیمِ(۴۴) کاَلْمُهْلِ یغْلی فی الْبُطُونِ(۴۵) کغَلی الْحَمِیمِ(۴۶) خُذُوهُ فَاعْتِلُوهُ إِلی سَوَاءِ الجَْحِیمِ(۴۷) ثمُ صُبُّواْ فَوْقَ رَأْسِهِ مِنْ عَذَابِ الْحَمِیمِ(۴۸) ذُقْ إِنَّک اَنتَ الْعَزِیزُ الْکرِیمُ(۴۹) إِنَّ هَاذَا مَا کنتُم بِهِ تَمْترَُونَ(۵۰)

«مسلّماً درخت زقّوم. .. غذای گنهکاران است، همانند فلز گداخته در شکم ها می جوشد؛ جوششی همچون آب سوزان! (آن گاه به مأموران دوزخ خطاب می شود:) این مجرم را بگیرید و به میان دوزخ پرتابش کنید! سپس بر سر او از عذاب جوشان بریزید! (به او گفته می شود:) بچش که (به پندار خود) بسیار قدرتمند و محترم بودی؛ این همان چیزی است که پیوسته در آن تردید می کردید.»(دخان/۴۳تا۵۰)

نداشتن عمل و طلب پاداش چیزی است که باعث ملامت است.

قرآن می فرماید:

یا اَیهَا الْإِنْسانُ ما غَرَّک بِرَبِّک الْکریمِ – «ای انسان! چه چیز تو را در برابر پروردگار کریمت مغرور ساخته است؟»(انفطار/۶)

در حدیثی از پیغمبر اکرم صلی الله و علیه و آله آمده است که هنگام تلاوت این آیه فرمود: «غَرَّهُ جَهْلُه – جهل و نادانیش او را مغرور و غافل ساخته است.»[۱۰]

امام خامنه ای مدظله العالی در توضیح این آیه فرموده اند:

«مغرور شدن به خدا یعنی نابه حق از خدا توقع کردن. بدون این که انسان عمل صالحی را به میدان بیاورد، از خدا پاداش بخواهد. این که انسان بگوید، ما که بنده خوب خدا هستیم و خدا حتماً به ما کمک خواهد کرد، این که انسان از حلم الهی سوءاستفاده کند و به گناه ادامه بدهد، از عذاب خدا خود را ایمن بداند. این ها همه غره شدن به خدا است.» [۱۱]

پس امید بدون عمل دروغی بیش نیست.

یکی از اصحاب گوید: به امام صادق علیه السّلام عرض کردم: گروهی از دوستان شما مرتکب گناهان می شوند و می گویند: ما امیدواریم (به رحمت خدا)، فرمود:

فَقَالَ کذَبُوا لَیسُوا لَنَا بِمَوَالٍ أُولَئِک قَوْمٌ تَرَجَّحَتْ بِهِمُ الْاَمَانِی مَنْ رَجَا شَیئاً عَمِلَ لَهُ وَ مَنْ خَافَ مِنْ شَی ءٍ هَرَبَ مِنْه

«دروغ گویند. دوست ما نیستند، آن ها مردمی باشند که آرزوها ایشان را به این سو و آن سو بَرَد، هر که به چیزی امیدوار باشد، در راه رسیدن به آن کار کند، و هر که از چیزی ترسد از آن بگریزد.» [۱۲]

از این جا معلوم می شود کسانی که به بهانه حبّ اهل بیت علیهم السلام – و این که شفاعت آنان، باعث بهشت رفتن آن ها می شود هرچند گناه کار باشند – جرأت بر معصیت می یابند، در گمراهی به سر می برند.

این تفکر که شیعه به جهنم نمی رود هرچند در معصیت غرق باشد، تفکری است که یهود هم بدان معتقد بودند:

وَ قَالُواْ لَن تَمَسَّنَا النَّارُ إِلَّا اَیامًا مَّعْدُودَهً قُلْ اَ تخََّذْتمُ عِندَ اللَّهِ عَهْدًا فَلَن یخُْلِفَ اللَّهُ عَهْدَهُ اَمْ تَقُولُونَ عَلی اللَّهِ مَا لَا تَعْلَمُونَ (۸۰) بَلی مَن کسَبَ سَیئَهً وَ اَحَاطَتْ بِهِ خَطِیتُهُ فَأُوْلَئک اَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِیهَا خَالِدُونَ (۸۱) وَ الَّذِینَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ الصَّالِ