پاورپوینت کامل جغرافیای تاریخی کوفه ۶۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جغرافیای تاریخی کوفه ۶۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جغرافیای تاریخی کوفه ۶۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جغرافیای تاریخی کوفه ۶۷ اسلاید در PowerPoint :

>

در دوره خلافت خلیفه دوم, مسلمانان که هدف فتح ایران را در سر داشتند, به دنبال محلی بودند که علاوه بر نزدیکی به مرز ایران, از نظر آب و هوایی, مطلوب ساکنین جزیره العرب باشد; از این رو سعدبن ابی وقاص پس از مکاتبه با خلیفه دوم, به سلمان فارسی و حذیفه بن الیمان مإموریت داد تا به دنبال محلی مناسب جهت اسکان خود و گله شترانشان باشند. در پی این مإموریت, منطقه ای در ساحل غربی رود فرات و نزدیکی شهر باستانی حیره انتخاب گردید, که بعدها کوفه نامیده شد, و این اولین شهری بود که پس از ظهور اسلام, به وسیله مسلمانان ساخته شد.

خداوند در قرآن می فرماید: (وجعلنا من المإ کل شی حی).(۲) و دقیقا به همین دلیل است که تمامی تمدن های بزرگ در کنار دریاها و رودخانه های عظیم تشکیل شده است; یا به عنوان مثال, بین النهرین که یکی از مهم ترین و قدیمی ترین حوزه های مهم تمدنی جهان می باشد در کنار دو رودخانه دجله و فرات واقع گردیده است. لغت (بین النهرین) اختصاص به این منطقه خاص داشته و برای هیچ منطقه دیگری که بین دو رود واقع شده باشد استعمال نمی شود; به عنوان مثال, به مناطق اطراف دو رودخانه سیحون و جیحون در شرق ایران, ماورإالنهر می گویند. طبیعت جلگه پهناور بین النهرین که دو رود بزرگ دجله و فرات در آن جریان دارد از دو بخش تشکیل یافته است;

۱ـ قسمت شمالی, که دارای مراتعی سر سبز بوده و در واقع, قلمرو اصلی دولت باستانی آشوریان است.

۲ـ قسمت جنوبی که به دلیل رسوبی بودن خاک آن, بسیار حاصل خیز بوده و نخلستان های پر ثمر آن از نهرهایی که از دجله و فرات منشعب شده اند سیراب می گردد. ساکنین جنوبی بین النهرین نه تنها مشکلی به نام کمبود آب نداشتند, بلکه در مواقعی, فراوانی آب, مشکلاتی همچون طغیان رودخانه ها و جاری شدن سیلاب های مخرب را برای آنان در پی داشت. پس از انقراض ساسانیان و با ورود اعراب مسلمان به این منطقه, قسمت شمالی آن را, به دلیل قرار گرفتن در میان آب دو رود دجله و فرات به هنگام طغیان, و نیز به دلیل این که ساکنان این منطقه تا آن زمان تجمع این میزان آب به دور یک دشت وسیع را مشاهده نکرده بودند, (جزیره) نامیدند. این سرزمین, یعنی قسمت شمالی بین النهرین, به سه بخش تقسیم می شد که هر بخش را (دیار) می گفتند. سه دیار شمالی بین النهرین عبارت بودند از: دیار بکر, دیار ربیعه, و دیار مضر, که در واقع از نام سه قبیله ای که قبل از ظهور اسلام و در زمان ساسانیان به آن جا کوچ کرده و تحت فرمانروایی ساسانیان در آمدند گرفته شده است. شهر (آمد) که در ساحل رود دجله و در جنوب ترکیه قرار داشت مرکز دیاربکر و محل سکونت بکریان بود. (موصل) که در ساحل رود دجله و در شمال عراق قرار داشت بزرگ ترین شهر دیار ربیعه و محل سکونت قبیله ربیعه بود, و محل سکونت مضریان, (رقه) بود که در ساحل رود فرات و در شمال سوریه قرار داشت. قسمت جنوبی بین النهرین نیز توسط اعراب, (عراق) نامیده شد. کلمه (عراق) در لغت, (ساحل دریا به طور درازا), (بستر رودخانه از ابتدای جریان تا ریزش به دریا), و (پایین تا بالای رودخانه) معنی شده و به معنی صخره و ساحل هم آمده است. نگاهی به وضعیت طبیعی سرزمین عراق, با توجه به وجود دو رود دجله و فرات, علت این نام گذاری را روشن می نماید. اکثر جغرافی نویسان مسلمان مرز بین دو بخش بین النهرین, یعنی عراق و جزیره, را خطی قرار داده که تقریبا از شهر تکریت در شمال بغداد به سمت غرب امتداد می یافت و بدین ترتیب, بسیاری از شهرهای ساحلی را که در شمال شهر (انبار) قرار داشت داخل در منطقه عراق[ بین النهرین جنوبی] نمودند. این خط مرزی, رود فرات را از جنوب شهر (عانه) در محلی که این رود به طرف جنوب خمیدگی بزرگی پیدا می کند قطع می نماید.(۳) جنوب بین النهرین در گستره خاکی بسیار وسیع پدید آمده که از طرف شرق در پناه چنبره عظیم زاگرس قرار دارد و از طرف غرب با شیبی ملایم به سوی بیابان شام بالا می رود. چهره طبیعی خاک عراق از بغداد تا خلیج فارس به طرز شگفت انگیزی متفاوت است و آب در آن نقش عمده ای دارد. علاوه بر این, مناظر طبیعی آن نیز از تنوع بیشتری برخوردار است. ناهماهنگی طبیعی این منطقه با بیابان شام در طول انحنای بزرگی که از شمال غربی به جنوب شرقی امتداد دارد کاملا واضح و مشخص است. در کوه پایه های سلسله جبال زاگرس در شرق عراق, پنجه های آبرفتی عظیمی در کنار هم قرار دارند که شعاع پایه آن ها معمولا به بیش از پانصد کیلو متر می رسد و شیب آن ها به قدری کند است که به نظر, دشت هایی با ابعاد نامحدود میآیند. این پنجه های آبرفتی که از دهانه تنگ زاگرس یا از دره های چین خورده کوهستانی واقع در دامنه رشته کوه زاگرس آغاز می شود, در زندگی مردم بومی منطقه, یعنی کشاورزان, عشایر بختیاری و قبایل عرب, دارای اهمیت بسیار و نقش اساسی است; زیرا باعث می شود که آب شرب و مورد استفاده آن ها به خوبی زهکشی شده و کوهپایه ای خشک پدید آورد که اگر به درستی آبیاری شود برای کشت و زرع بسیار مناسب است. البته گفتنی است که این عنصر حیاتی از هر بلا و آفت محتمل الوقوع دیگری برای این سرزمین خطرناک تر بوده است, زیرا در این منطقه طغیان رودخانه ها ابعاد بسیار عظیمی به خود گرفته و زمین های اطراف خود را تا شعاع ده ها کیلومتر در آب غرق می کند.

پس از فتح قسمت شمالی و جنوبی بین النهرین توسط مسلمانان در قرن اول هجری, این منطقه و بویژه قسمت جنوبی آن یعنی عراق که تا پیش از ورود اسلام, بخش مرکزی امپراطوری ساسانیان بود با مهاجرت و حضور و اسکان گسترده قبایل عرب تبدیل به یک سرزمین صددرصد عربی شد. پس از پیروزی مسلمانان در نبرد قادسیه در سال چهاردهم هجری, و تصرف شهر تیسفون پایخت ساسانیان, خلیفه دوم به سعدبن ابی وقاص فرمانده سپاه اسلام در عراق دستور داد تا در آن جا بمانند. بدون شک وی چنین اقدامی را با نیت استحکام بخشیدن به سیطره مسلمانان در عراق تا فرارسیدن زمان مناسب برای پیشروی به عمق خاک ایران انجام داد. مسلمانان پس از حدود چهارده ماه سکونت در شهر مداین[ تیسفون], احساس خستگی کرده و نتوانستند با محل جدید سکونت خود که دارای آب و هوایی مرطوب, ناسالم و متعفن بود خو بگیرند. به رغم امتیازهایی که یک شهر ساخته و سازماندهی شده در اختیار آنان می گذاشت, آب و هوای این شهر مطلوب ساکنین جزیره العرب نبود; حشرات موذی به گله و رمه آنان حمله ور شده و آنان را آزار می دادند, درحالی که در بیابان های عربی عربستان نه تنها با چنین مشکلی روبرو نبودند, بلکه در آن جا از هوایی پاک و سالم و مراتعی باز و سرسبز نیز بهره مند بودند. بدون تردید لزوم خو گرفتن با محیط طبیعی در هر نقطه ای که اعراب قصد سکونت در آن را داشتند بسیار حایز اهمیت بود. آن ها به دلیل در اختیار داشتن گله ها و رمه های خویش و بویژه شترهایی که از جزیره العرب با خود آورده بودند, با جایی سازش پیدا می کردند که هم دارای محیطی خشک, استپی و صحرایی باشد و هم از موقعیت زراعی مناسبی برخوردار باشد. در واقع, فرماندهان مسلمان در بین النهرین به دنبال یک موقعیت و محل مناسبی بودند که مراقبت و حفاظت از مناطق تازه تصرف شده در بین النهرین جنوبی[ عراق] را امکان پذیر کند, بدون آن که از دنباله خاک عربستان به واسطه مراتع طبیعی مثل رودخانه و دریا جدا باشد. سعدبن ابی وقاص پس از مکاتبه با خلیفه دوم و منعکس نمودن مشکلات ناشی از حضور مسلمانان در مداین, طبق دستور وی به دنبال جایی بود تا مناسب زندگی اعراب و شترهایشان باشد.(۴) سلمان فارسی به دلیل ایرانی بودن و آشنایی با منطقه, به همراه حذیفه بن الیمان مإمور پیدا کردن چنین مکانی شد. آن ها در طول رود فرات حرکت کرده و پس از بررسی دو, سه منطقه, مثل شهر انبار, منطقه نسبتا مرتفعی را در کنار ساحل غربی رود فرات و نزدیک شهر باستانی حیره انتخاب نمودند و به دنبال آن, سعدبن ابی وقاص به نیروهای تحت امر خود دستور داد تا همگی به این منطقه کوچ کرده و در آن جا چادر زده و ساکن گردند, و این اولین شهری بود که پس از ظهور اسلام به وسیله مسلمانان ساخته شد و (کوفه) نام گرفت. (۵) علت نام گذاری آن به این اسم این بود که محل انتخاب شده, در قطعه زمینی دایره وار که در آن ریگ و گل و شن درهم آمیخته و خاک آن سرخ رنگ بود قرار داشت که عرب به چنین زمینی کوفانا می گوید, که این نام به تدریج به کوفه تغییر یافت. هشام بن محمدکلبی که از اولین جغرافی نویسان مسلمان است در این باره چنین می گوید: (نام کوفه از تپه کوچکی که در وسط آن شهر واقع بود به نام کوفان گرفته شده و به قول بعضی کوفان به معنی بلا و شر است.)(۶)

پس از مدتی که از سکونت مسلمانان در کوفه گذشت چادرهای پشمین قبایل عرب تبدیل به خانه های ساخته شده از نی و سپس تبدیل به خانه های خشت و گلی شد. اولین ساختمانی که در شهر کوفه بنا گردید و تقسیم بندی شهر و محله های آن بر اساس آن و در کنار آن انجام شد, مسجد جامع کوفه بود که ساخت آن هم زمان با حضور مسلمانان در این منطقه آغاز شد. تعیین حدود و فضای مورد نیاز ساخت مسجد از طریق پرتاب تیر انجام شد; بدین صورت که یک نفر تیرانداز در مرکز محل مسجد که از قبل تعیین شده بود قرار گرفته و اقدام به پرتاب تیر چهار جهت اصلی نمود.(۷) قبله مسجد در جنوب غربی به عنوان نقطه مبدإ در نظر گرفته شد. به این ترتیب یک محیط چهارگوش که هر ضلع آن دو برابر غلوه(۸) بود معین گردید. بنابراین, هر ضلع مسجد کوفه ۴۸۰ متر و مساحت آن ۲۳۰۴۰۰ متر مربع, یعنی ۰۴ / ۲۳ هکتار بود, که گنجایش تعداد بسیار زیادی از نمازگزاران را داشت.(۹)

در واقع, شکل ابتدایی کوفه از سه عنصر تشکیل یافته بود: اول, منطقه وسیع مرکزی که منطقه ای است مذهبی و سیاسی و نظامی شامل مسجد و دارالاماره, یعنی مرکز فرماندهی و تجمع مردم, دوم, زمین های محل سکونت قبایل که مرزبندی و تعیین حدود شده بود. به هر گروه از قبایل عرب که در فتح بین النهرین و نبرد قادسیه و آغاز بنای کوفه شرکت داشتند و به آن ها (اهل الایام و القادسیه) می گفتند, محله ای جهت سکونت و فضایی باز برای چرای شتران, ساخت خانه های جدید و گورستان داده می شد. این محل ها در بسط و توسعه شهر کوفه از اهمیت زیادی برخوردار بود, زیرا فضای کافی را برای کسانی که بعدها به سوی کوفه میآمدند آماده می کرد.

سومی