پاورپوینت کامل معرفی و نقد کتاب جهاد الشیعه فی العصر العباسی الاول ۹۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل معرفی و نقد کتاب جهاد الشیعه فی العصر العباسی الاول ۹۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل معرفی و نقد کتاب جهاد الشیعه فی العصر العباسی الاول ۹۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل معرفی و نقد کتاب جهاد الشیعه فی العصر العباسی الاول ۹۵ اسلاید در PowerPoint :

>

نقش تشیع در باروری فرهنگ اسلامی و شکل دهی شاکله تمدن اسلامی, برجسته و غیر قابل انکار است; تشیع خصوصا با تنوع فرقه ای خود و سه مذهب عمده اثنی عشریه و اسماعیلیه و زیدیه, نقش محوری و اساسی در تحولات سیاسی, اجتماعی و فرهنگی اواخر دوره اموی و استقرار خلافت عباسی تا پایان عصر اول خلافت داشته است. این نقش در عصر اول عباسی در قالب نهضت ها و جنبش های نظامی; تشکیل حوزه های علمی, تعالیم مخفی و سازمان دهی فرقه ای تبلور یافت; که در این میان قیام ها و نهضت های متوالی شیعیان زیدی, مسئله اصلی خلفای عصر اول عباسی بود و تمام هم و توان ایشان را متوجه خود کرده بود. این حرکت ها و قیام ها نقش برجسته ای در شکل دهی به جریان های تاریخی عصر مذکور داشته است.

با این وصف, جای تعجب است که پژوهشی به زبان فارسی راجع به نهضت های شیعی این دوره, موجود نیست و خلإ بزرگی در این مقطع مهم و طولانی تاریخ اسلام وجود دارد. کتاب جهاد الشیعه فی العصر العباسی الاول تإلیف دکترسمیره مختارلیثی از اساتید و دانش پژوهان مصری(۲) تنها پژوهش مستقل عربی در این باره است که به خاطر قوت و استحکام علمی و رعایت استانداردهای تحقیق, در سال ۱۳۶۳ ه”. ش برای جبران این کمبود و نقیصه در تاریخ اسلام, در ایران چاپ و نشر شد.

موضوع کتاب جهاد الشیعه فی العصر العباسی الاول بررسی و تجزیه و تحلیل نهضت ها و جنبش های سیاسی و نظامی و عقیدتی شیعیان از آغاز خلافت عباسیان تا پایان عصر اول عباسی (سال ۲۳۲ه”. ق) است, لیکن نهضت های شیعی از سال ۱۰۰ه”. ق به بعد را نیز به عنوان زمینه ها و بستر حرکت های عصر عباسی به تفصیل مورد بحث و مداقه قرار داده است.

دکتر لیثی معتقد است: مفهوم جهاد شیعه تعبیری راستین از روح و جوهره تشیع است که این جوهره در گونه های مختلف جهاد مستمر نظامی, دینی, فکری و اجتماعی شیعه تجلی یافته است, لیکن تعالیم و اندیشه های اعتقادی شیعه به شکل جنگ های مسلحانه در تاریخ تبلور یافته است.(۳)

از این جهت نویسنده, محور بخش ها و فصل های کتاب را نهضت ها و قیام های شیعی در عصر مذکور قرار داده و به رغم این که ایشان حیات فکری, دینی, علمی و اجتماعی شیعه را از صور جهاد شیعه تلقی می کند, به فرقه هایی از شیعه که فاقد تحرک نظامی بوده, لیکن از حیات فکری و فرهنگی برجسته ای برخوردار بوده اند, در حاشیه و در رابطه با حرکت های انقلابی شیعه می پردازد.

دکتر لیثی با استفاده از حجم انبوهی از منابع(۴) و با نگاهی تحلیلی و فلسفی به تاریخ و با استنادات دقیق و جامع و چینش منطقی و محققانه و با نثری ساده و روان و جذاب, به دور از اغلاق و پیچیدگی, به بازآفرینی تحسین برانگیزی از تاریخ جنبش ها و نهضت های شیعی در بستر حیات سیاسی, دینی و فکری جهان اسلام در دوره مذکور پرداخته است. وی در این کتاب در صدد است که اثبات کند جهاد شیعه, زاده آزادی رإی و عقیده در تفکر اسلامی است که توانسته است نقش برجسته ای در باروری و تعالی تمدن اسلامی داشته باشد. شکل گیری دولت فاطمیان و ثمرات علمی ـ فرهنگی این دولت, بخشی از این نقش می باشد.

کتاب جهاد الشیعه مشتمل است بر پنج بخش و بیست و دو فصل, به قرار ذیل:

بخش اول کتاب, تحت عنوان موضع شیعه در قبال دولت عباسی است که در فصل اول معانی و مفاهیم شیعه و دیدگاه های گوناگون راجع به ظهور مذهب تشیع, شرح و بسط شده است. نویسنده معتقد است قبل از حادثه کربلا مفهوم ((شیعه)) به یاران و انصار و اتباع اطلاق می شد, نه به یک فرقه و یا یک حزب با آرا و عقاید و تشکیلات فرقه ای. لیکن بعد از حادثه کربلا ((شیعه)) به عنوان فرقه ای دینی با آرا و عقاید سیاسی و دینی متمایز از اهل تسنن ظهور کرد و تبلور و مظهر و مصداق آن قیام توابین و مختار و نضج گیری فرق امامیه و کیسانیه است.

تإکید محقق بر قیام توابین و مختار که ماهیتی نظامی و صبغه جهادی دارند, به عنوان نقطه آغازین شکل گیری مذهب تشیع, ناشی از زاویه نگرش محقق و موضوع تحقیق که بررسی جنبش های نظامی و جهادی شیعه است می باشد. شواهد و مدارک زیادی بر نضج گیری مذهب تشیع با اصول و مبادی دینی و سیاسی مستقل از جماعت در دوره های قبل وجود دارد.(۵) لیکن اگر از منظر حرکت های نظامی و حزبی, نه فرقه ای به تشیع نگاه کنیم, نظر نگارنده درست است. نویسنده در ادامه به معرفی حرکت های شیعی در عراق و فرقه های امامیه و کیسانیه به عنوان پشتوانه های ایدئولوژیک این حرکت می پردازد.

در فصل دوم از بخش اول در تحلیل نقش قیام های شیعی در سقوط دولت اموی, با نگاهی نقادانه میزان سهم هر یک از حرکت های شیعی اعم از کیسانیه و میراث ابوهاشم, قیام زید و یحیی و عبدالله بن معاویه (بین سال های ۱۰۰ تا ۱۳۰ ه”. ق) در تکوین و گسترش و تحقق دعوت عباسی بیان گردیده و از زوایای مختلف, ماهیت این قیام ها و موضع و نقش عباسیان در مورد این حرکت ها تشریح شده و تإثیر منفی و مثبت جنبش های مذکور در دعوت عباسی و بالعکس مطرح شده است. نقش قیام های مذکور در سقوط دولت بنی امیه و شکل گیری نحله ها و حرکت های آینده تشیع از مباحث دیگر این فصل است که به تفصیل مورد بحث قرار گرفته است.

مولف در سه فصل دیگر ابتدا تحولات روابط بین بیوت علوی و عباسی را با ارائه تاریخچه بیت عباسی و تحولات مناسبات ایشان با آل زبیر, بنی امیه, بنی مروان و علویان از عباس تا منصور بررسی کرده, سپس مبانی مشروعیت عباسیان را از دیدگاه خود و پیروان شان مستند به خطبه ها, اشعار و گفتارهای منعکس شده در منابع, تشریح نموده است.

مبحث بعدی معرفی افکار و آرای دینی و سیاسی فرقه های سبئیه, کیسانیه, هاشمیه, بیانیه, زیدیه و فرقه های منشعب از آن چون جارودیه, سلیمانیه, صالحیه و تبریه به عنوان بنیان های فکری و عقیدتی حرکت های نخستین شیعی در عصر اول عباسی می باشد. در نهایت مبحثی را به معرفی شخصیت ابوسلمه, تلاش ها و انگیزه های وی در انتقال خلافت به علویان اختصاص داده و سپس به تحلیل نتایج آرا و آثار قتل ابوسلمه پرداخته است.

بخش دوم تحت عنوان ((جهاد شیعیان زیدی و امامی در عصر خلیفه عباسی منصور)) شامل عناوین ذیل می باشد:

قیام محمد نفس زکیه و ابراهیم بن عبدالله و موضع امام صادق(ع) و شیعیان امامی نسبت به منصور, رویارویی فکری شیعیان با عباسیان و دیدگاه ها و موضع گیریهای ابوحنفیه و مالک بن انس نسبت به این دو جریان فکری.

نگارنده در معرفی قیام محمد نفس زکیه, به عنوان برجسته ترین حرکت ضد عباسی در دوره مذکور, به بازسازی, تحلیل و بررسی نقادانه روایات موجود می پردازد و با استناد به این روایات ابتدا به معرفی شخصیت و موقعیت علمی و سیاسی نفس زکیه پرداخته, سپس زمینه ها و بستر قیام وی را به تفصیل بیان می دارد. موضع و عکس العمل منصور و اقدامات او در مقابله با نهضت نفس زکیه, مبحث دیگر این فصل است.

در ادامه نویسنده با طرح مکاتبات منصور و محمد نفس زکیه, به معرفی دیدگاه های ایشان راجع به اساس مشروعیت قیام نفس زکیه می پردازد. بررسی میزان پراکندگی دعوت محمد نفس زکیه عنوان دیگر این مبحث می باشد.

کالبد شکافی دقیق موضع طبقات و گروه های اجتماعی جامعه اسلامی در برخورد با قیام محمد نفس زکیه اعم از شرکت پیشوایان بزرگ فرقه های اسلامی, مانند مالک بن انس و ابوحنیفه و علمای بزرگ عصر خصوصا علمای مدینه در این قیام, بررسی نقش قبایل حجاز و موضع و میزان حمایت هر یک از قبایل از نفس زکیه, نقش حاکمان عباسی مدینه و بزرگان شهر در حمایت و پشتیبانی قیام نفس زکیه از دیگر فصول این بخش است. در نهایت مولف به ارائه تصویری جامع از روند شکل گیری, تحقق, گسترش و سرکوبی قیام نفس زکیه می پردازد.

فصل دیگر این بخش به تشریح قیام ابراهیم بن عبدالله اختصاص دارد که در آن عناوین, شخصیت و پایگاه اجتماعی ابراهیم, دلایل گزینش شهر بصره از جانب ابراهیم به عنوان مرکز قیام, گستردگی و پراکندگی دعوت وی و علل آن, خصوصا در عراق و ایران مورد بحث قرار می گیرد. سهم فرقه ها و نحله های بلاد اسلامی در تإیید و حمایت از دعوت ابراهیم به ویژه زیدیان, حنفیان, مالکیان و فقهای بصره از مباحث دیگر این فصل می باشد که متعاقب آن نهضت ابراهیم و پیامدهای آن خصوصا برای طیف فقها, علما و محدثان بزرگ آن عصر, مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. در نهایت مولف به تجزیه و تحلیل مشروح عوامل سیاسی, اقتصادی, نظامی و اجتماعی شکست نهضت محمد و ابراهیم می پردازد.

نویسنده در مبحث موضع امام صادق(ع) و شیعه امامیه نسبت به منصور, به معرفی حیات و شخصیت علمی و سیاسی امام صادق(ع) و آرا و عقاید امامیه, همچنین بررسی موضع گیریهای امام در مورد قیام های علوی در دوره اموی و عباسی پرداخته است.

نگارنده با طرح مسئله عدم مشروعیت قیام نفس زکیه از نظر امام, به بررسی نقش و جایگاه امام در این قیام پرداخته است و به حمایت های عملی امام از محمد نفس زکیه اشاره می کند که از آن جمله است: اجازه ایشان به فرزندانش موسی و عبدالله برای شرکت در نهضت و پناه دادن به حسن بن زید و یحیی بن عبدالله از سران علوی قیام که باعث شدت عمل منصور نسبت به امام و تبعید ایشان می گردد. وی سرانجام نتیجه گیری می کند امام, بستر و اوضاع را برای اقدامات نظامی, مناسب تشخیص نمی داده و اقدام به آن را مایه ظلم و تضییق بیشتر عباسیان بر علویان می دانسته, از این رو شیوه امام خوض در مسائل علمی و عبادی, و کناره گیری از ورود به نزاع های سیاسی عصر بوده است. وی عمده ترین آرای سیاسی امام را امامت به نص, عصمت و علم امام, تقیه, عدم طعن بر عمر و ابوبکر و غاصب بودن بنی امیه و بنی عباس می داند.

بخش سوم به جهاد شیعیان در عصر دو خلیفه مهدی و هادی اختصاص دارد و به عنوان مقدمه به تحولات فرقه ای شیعیان در این عصر و انشعاب دو فرقه اصلی اثنی عشریه و اسماعیلیه از فرق امامیه اشاره می کند و سپس به معرفی آرا و عقاید اسماعیلیان, تشکیلات حزبی, تحولات و انشعابات درون فرقه ای و تإثیر و تإثرات سیاسی ایشان تا آخر عهد اول عباسی پرداخته است.

خلافت مهدی و سیاست رفق و مدارای وی با علویان, موضع شیعیان زیدی نسبت به مهدی و حرکت های ضد عباسی عیسی بن زید و علی بن عباسی و موضع امام موسی کاظم(ع) نسبت به مهدی, از دیگر مباحث این بخش است.

تشیع یعقوب بن داود, وزیر مهدی خلیفه عباسی و تلاش او برای انتقال خلافت به علویان, عنوان فصل دیگر این بخش است که در آن به بررسی ساختار دیوان سالاری عباسی و جایگاه ایرانیان در آن را بررسی کرده, به معرفی وزارت یعقوب بن داود به عنوان مصداق این جایگاه می پردازد.

قیام حسین بن علی در عهد خلافت هادی, آخرین عنوان این بخش است که با معرفی این شخصیت علوی به بررسی مستند زمینه های شکل گیری قیام در مدینه, موضع امام موسی کاظم(ع) نسبت به قیام, فلسفه قیام و عوامل سرکوب سریع آن را مستندا بررسی می کند.

در بخش چهارم, مولف با بررسی سیاست هارون الرشید نسبت به علویان, به معرفی دو قیام یحیی و ادریس بن عبدالله و ارتباط آنان با برامکه و نتایج این دو قیام می پردازد و سعی دارد سوالات ذیل را پاسخ دهد:

چه عللی سبب گردید یحیی وارد معامله با هارون شود؟ آیا رشید در قولش صادق بود؟ چرا او به عهد و پیمانش وفا نکرد؟

دکتر لیثی با استناد به منابع به این سوالات پاسخ می دهد. در صفحات آتی این پرسش ها را نقد خواهیم کرد.

در فصل بعدی سیاست هارون الرشید را در دو مرحله معرفی می کند:

مرحله اول سیاست تسامح و نیکی به علویان و مرحله دوم, سیاست شدت و سخت گیری نسبت به ایشان است که برای نمونه می توان سخت گیری نسبت به امام موسی کاظم(ع) و زندانی کردن او را ذکر کرد.

در مرحله بعد به سوالات ذیل می پردازد که آیا هارون الرشید مجبور به اتخاذ سیاست سختگیری بود؟ این سیاست از جانب خود او بود یا رجال دولتش؟ آیا در سیاست خود موفق بود؟

قیام ادریس بن عبدالله در بلاد مغرب و پیامدهای نهضت وی, از دیگر فصول این بخش می باشد.

در فصل بعد سیاست هارون الرشید نسبت به شیعه و امام موسی کاظم(ع) و مواضع گوناگون و گاه متضاد وی در مورد شیعیان و زعمای ایشان از جمله عبدالله بن حسن, محمد بن یحیی, عباس بن محمد و موسی بن جعفر را جداگانه بیان داشته و سیاست ها را به استناد منابع, تجزیه و تحلیل می کند و در نهایت به نقد و بررسی گزارش های روابط بین برامکه و علویان و شیعیان پرداخته است و با جرح و تعدیل این گزارش ها سعی در بازسازی منطقی آن دارد.

بخش آخر درباره انقلابات شیعه در عهد مإمون و معتصم است که با مقدمه ای در مورد اوضاع سیاسی جهان اسلام و وضع شیعیان در عهد کوتاه امین شروع می گردد و با قیام ابن طباطبا و ابوالسرایا ادامه می یابد. در این فصل به طور مستند زمینه قیام ابن طباطبا, مناسبات ابوالسرایا با ابن طباطبا و محمد بن محمد بن زید, جانشین ابن طباطبا و گستردگی قیام و اقدامات ابوالسرایا و علویان, طی دوره حاکمیت شان بر بصره, کوفه, واسط, حجاز و یمن, نیز عوامل شکست ابوالسرایا و فلسفه قیام وی پرداخته است. در ادامه موضع نصر بن شیث نسبت به علویان را بررسی کرده است. دیگر جنبش علوی, قیام محمد دیباج است که با ذکر علل قیام و بازآفرینی حکومت او در حجاز, به فرجام وی و تجزیه و تحلیل عوامل شکست قیام می پردازد.

بحث بعدی بررسی ولایتعهدی امام رضا(ع) و عکس العمل شیعیان نسبت به آن است. نگارنده دیدگاه های مطرح راجع به انگیزه های مإمون در طرح مسئله ولایتعهدی و واکنش علی بن موسی الرضا(ع) و شیعیان را ذکر نموده و دیدگاه خود را به طور مستند تشریح کرده است. وی در نهایت به جرح و تعدیل روایات فرجام کار امام رضا(ع) و فضل بن سهل و ارائه فرضیات خود در این باره می پردازد.

عنوان فصل دیگر, قیام علی بن محمد بن جعفر صادق و ابی عبدالله برادر ابوالسرایا است. دکتر لیثی قیام علی بن محمد را در کوفه نمونه بارز دیدگاه منفی شیعه راجع به ولیعهدی می داند زیرا که در قیام علی بن محمد شیعیان با قوای عباسی علیه برادر علی بن موسی عباس بن موسی که جهت عهده داری حکومت آن جا آمده بود, جنگیدند.(۶)

سپس به بررسی زمینه ها , عوامل و پیامدهای قیام های شیعی در یمن می پردازد. این قیام ها عبارتند از: قیام ابراهیم بن موسی الکاظم(ع) و قیام عبدالرحمن احمد العلوی.

در فصل بعد مولف به معرفی تحلیلی قیام محمد بن قاسم در عهد خلیفه معتصم می پردازد و در نهایت اوضاع شیعیان را در عهد خلیفه واثق توضیح می دهد. دکتر لیثی در خاتمه کتاب به معرفی عوامل استمرار جهاد شیعه در گستره تاریخ پرداخته و نتیجه می گیرد به یمن این قیام ها تشیع در شهرهای بزرگ اسلامی انتشار یافت وشیعه نقش برجسته ای را در تمدن اسلامی ایفا کرد. وی معتقد است حرکت های شیعی به رغم تنوع و گوناگونی, هدف مشترکی را دنبال می کرد که