پاورپوینت کامل بنی غانیه خاندانی حکومت گر در غرب اسلامی۱ ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بنی غانیه خاندانی حکومت گر در غرب اسلامی۱ ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بنی غانیه خاندانی حکومت گر در غرب اسلامی۱ ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بنی غانیه خاندانی حکومت گر در غرب اسلامی۱ ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

>

بنی غانیه خاندانی از بربرها بودند که در قرن ششم هجری در منطقه شرق اندلس و افریقیه به حکومت رسیدند. نخستین امیر از بنی غانیه محمد بن علی بن غانیه مُسوفی و آخرین آنان عبدا& بن اسحاق است. این خاندان که با حمایت مُرابطان روی کار آمد, پس از سقوط دولت مرابطی و در زمان حاکمیت موحدان از حامیان بزرگ تفکر مرابطان به شمار می رفت. تاخت و تازهای بنی غانیه تا مدت ها سبب سلب آرامش از موحدان شد. سپاهی که آنان از اعراب مهاجر و صحرا گرد فراهم آوردند, سبب آشفتگی اوضاع اِفریقیه در نیمه دوم سده ششم و نیمه نخست سده هفتم شد. ضربات مداوم موحدان و حَفصیان به آنان در افریقیه سرانجام به حضور بنی غانیه در آن جا خاتمه داد.

شاخه دیگر این خاندان در میورقه حضور داشتند که موحدان در سال های آخر سده ششم به حضور آنان خاتمه دادند, این نواحی تا زمان تصرف به دست مسیحیان در دست موحدان باقی ماند.

مقدمه

مطالعه درباره تاریخ کشورها و سرزمین های اسلامی چندان در ایران سابقه ندارد. با وجود مطالعات و بررسی هایی که در سال های اخیر در این شاخه مطالعاتی آغاز شده است, بررسی تاریخ تحولات کشورها و دولت های اسلامی را در ایران باید هنوز در مراحل مقدماتی به حساب آورد. پیدایی, حیات و مرگ دولت ها و حکومت های اسلامی, هر یک ویژگی هایی به دنبال دارد که شناخت آن ها به درک بهتر تحولات جهان اسلام کمک خواهد کرد.

در سده ششم هجری همزمان باتلاش دولت های کوچک مسیحی که در اندلس برای بیرون راندن مسلمانان از اسپانیای اسلامی فعالیت می کردند, دولتی در جزایر شرق اندلس و شمال افریقا به وجود آمد که مدت ها حاکمیت های بزرگ شمال افریقا و مسیحیان اروپا را به خود سرگرم کرد. تلاش برای حفظ بقایای حاکمیت مرابطان و قیام بنی غانیه علیه موحدان از بزرگ ترین حرکت ها در اندلس است که حتی سبب ورود موحدان به این سرزمین شد. این امر در زمانی صورت گرفت که نیروهای مخالف مسلمانان علاوه بر وحدت با یکدیگر در بهترین وضعیت برای بیرون راندن مسلمانان قرار داشتند. وجود این دولت و مقاومت آن در برابر مسیحیان را می توان از آخرین تلاش های دنیای اسلام ـ صرف نظر از دولت بنی نصر ـ در مقابله با حملات صلیبی مسیحی دانست که در روابط مسلمانان و اروپا بابی را به خود اختصاص داده است. این نوشته در صدد بررسی نقش سیاسی دولت بنی غانیه در حوادث دنیای همزمان خود است. هم چنین کوشش می شود تا ارتباطهای آن با نواحی همجوار به ویژه با دولت های اسلامی بررسی شود.

منابع کهن مانند آثار عبدالواحد مراکشی, ابن القطّان ,ابن اثیر, ابن خلدون, ابن عذاری مراکشی و دیگر نوشته ها در بررسی مسائل بنی غانیه و تحولات حرکت آنان, اغلب به وقایع نگاری بسنده کرده و صرفاً سیر تاریخی حوادث را نقل کرده اند. با این حال, اغلب کتاب هایی که درباره تاریخ مغرب اعم از کهن و متا…خر نوشته شده اند صفحاتی را به تاخت و تازهای بنی غانیه در شمال افریقا و سرگرم کردن دولت موحدی اختصاص داده اند که صرفاً در حد اطلاع رسانی جای دارند. از میان تحقیقات متا…خر نیز می توان به آثار عبدا& عنّان اشاره داشت که ضمن تاریخ اندلس مسلمان و شمال افریقا مطالب مربوط به بنی غانیه را ذکرکرده است. اخبار دانشنامه جهان اسلام نیز در حد ترجمه و معرفی بسیار کلی این دولت است. تبار بنی غانیه

بنی غانیه را می توان از سلسله دولت های نیمه مستقل دانست که به دست بربرها به همراهی اعراب تا…سیس شده است. این دولت در ردیف دولت هایی چون حفصیان, زیریان و… قرار می گیرد که بربرها در آن دست قویتر را داشتند. البته نباید از نظر دور داشت, دولت های بزرگی نیز در شمال افریقا به دست بربرها تشکیل شده اند که دامنه نفوذ آنان تا اندلس و شمال دریای مدیترانه رسیده بود و تحت لوای دیانت اسلام از سرزمین های مسلمانان دفاع کرده اند. دولت های مرابطان و موحدان که هر کدام تبلیغات مذهبی ویژه ای نیز داشته اند, دراین دسته جای می گیرند.

بنی غانیه از قبیله مسوفه از بربرهای صنهاجی شمال افریقا بودند که در آغاز کار مرابطان به آنان پیوستند(۳) و در فتح اندلس به دست مرابطان در کنار آنان حضور داشتند.(۴) آنان به نام ((غانیه)) جد مادری خود خوانده می شدند.(۵) غانیه زنی از مرابطان بودکه یوسف بن تاشفین امیر مرابطی او را به ازدواج علی مسوفی رهبر قبیله مسوفه از بربرهای صنهاجی در آورد. گویا علی نیز در دربار یوسف منزلت و جایگاهی در خور یافته بود. فرزندان این ازدواج را باید موئسسان دولت بنی غانیه دانست. گویا غانیه پس از علی مسوفی به ازدواج ابو عبدا& محمد بن الحاج حاکمِ قرطبه در آمد و او فرزندان غانیه را تحت تکفّل خود بزرگ کرد.(۶) شاید این امر در تربیت سیاسی فرزندان غانیه و رسیدن آنان به مقامات حکومتی تا…ثیر داشته باشد. به قدرت رسیدن بنی غانیه

در آغاز کار, علی بن یوسف بن تاشفین مرابطی دو برادر به نام های محمد و یحیی, پسران غانیه را که تحت سرپرستی او رشد یافته بودند, به حکومت اندلس فرستاد.(۷) یحیی که به شجاعت کم نظیری معروف بود, حاکم ناحیه استجه در افریقیه بود.(۸) او در بسیاری از امور مهم و خطیر مورد اعتماد علی بن یوسف بود. او در آغاز کار به حکومت مرسیه و بلنسیه(۹) و شرق اندلس رسید.(۱۰) یحیی کوشید در مقابل پادشاه آراگون و حملات او به مناطق مسلمان نشین بایستد. اما در داخل با قیام علیه مرابطان مواجه شد.(۱۱) یحیی هم چنین با پادشاهان مسیحی همجوار و امپراتوری روم نیز نبردهایی داشت.(۱۲) مهم ترین نبرد او درگیری در سال ۵۲۹ قمری در مقابل ((ابن ردمیر بارسلونی)) یا ((ابن رذمیر البرشلونی)) بود که وی شهرِ افراغه از نواحی مارده را محاصره کرد. محاصره افراغه طولانی شد و اهالی با سخت شدن اوضاع از یحیی بن غانیه تقاضای کمک کردند. اهالی شهر در نامه ای که به یحیی نوشتند, متذکر شدند که اگر به آن ها کمک نشود ناچار اطاعت ابن ردمیر را خواهند پذیرفت. از این رو, یحیی درخواست آنان را پذیرفت. به سببِ ترس از نبود سپاه کار آمد مسلمان در اندلس, برخی از اطرافیان یحیی کوشیدند تا او را از کمک رسانی به اهالی افراغه باز دارند. اما یحیی که برای انجام دادن این کار تصمیم قطعی داشت, با سپاهی افراغه را از محاصره فرنگیان نجات داد.(۱۳) او در ۵۴۳ قمری از قرطبه به غرناطه رفت و در آن جا درگذشت.(۱۴)

محمد, برادر یحیی, حاکم منطقه ای از نواحی قرطبه بود. او در سال ۵۲۰ قمری از طرف مرابطان به حکومت جزیره شرقی, یعنی میورقه رسید که پس از مدتی منورقه و یابسه نیز به آن افزوده شدند.(۱۵)البته این نظر در میان مورخان وجود دارد که علی بن یوسف بن تاشفین او را به قصد تبعید به آن نواحی فرستاده باشد.(۱۶) در صورت صحت هر دو نظریه, رفتن محمد بن غانیه به میورقه و دو جزیره دیگر زمینه ساز تشکیل دولتی در آن جا شد که حاکمان آن از نژاد بربر بودند, اما حکومت خود را بسیار دورتر از سرزمین مادری و در آن سوی دریای مدیترانه, یعنی جزایر شرقی اندلس که به جزایر بالیار معروف است, تا…سیس کردند.

محمد را نخستین امیر از این خاندان نام برده اند.(۱۷)او پس از تصرف این نواحی حکومتی مستقل تشکیل داد. حکومت او ویژگی های چندی داشت که به استقلال بیش تر وی کمک می کرد. او دعوت به نام عباسیان را آغاز کرد و آن را ادامه داد.(۱۸) زمان برای اقدام او نیز مناسب بود; زیرا دعوت موحدان آغاز شده و در حال تقویت بود و بیم سرایت آن به نواحی بالای دریای مدیترانه به ویژه شهرهای دانیه و میورقه سبب توجه یوسف بن تاشفین به محمد شد. دعوت به نام خلفای عباسی در مقابل موحدان سبب وحدت حکومت محمد با مرابطان بود. در حقیقت او به هنگام سقوط مرابطان و روی کار آمدن موحدان پایه های قدرت و استقلال خود را محکم کرد.(۱۹)

حکومتی که محمد بن غانیه تا…سیس کرد, از نظر جغرافیایی نیز موقعیت ویژه ای داشت. علاوه بر سه جزیره ـ میورقه, منورقه و یابسه ـ و با در نظر گرفتن مناطق اطراف تحت نفوذ ابن غانیه می توان مرزهای این حکومت را تعیین کرد. از سمت جنوب((بجایه)) از سمت شمال ((برشلونه)) مرزهای آن بودند. از مشرق و مغرب نیز منورقه و یابسه جزایر سرحدی بودند. این نواحی حدود سال ۲۹۰ قمری به دست مسلمانان فتح شد و حاکمان متعددی تا زمان محمد بن غانیه در آن حکومت کرده بودند تا سر انجام در دوران مرابطان حکومت به بنی غانیه رسید.(۲۰)به سبب آب و هوای مناسب منطقه, یابسه به تاکستان های انگور خود شهرت داشت. رودهای چندی نیز در جزایر جاری بود.(۲۱)پیش از این به موقعیت زمانی روی کارآمدن بنی غانیه اشاره شد. باید ذکر شود که قدرت یافتن موحدان در مقابل مرابطان به جنگ هایی منجر شد که اوج آن ها نزدیک به هفت سال از ۵۳۴ تا ۵۴۱ قمری بود. سرانجام در این نبردها موحدان به رهبری ((عبدالموئمن)) جانشین محمد بن توئمرت بر مرابطان پیروز شدند. عقیده مذهبی مستقل موحدان که در تضاد با مرابطان بود پس از گسترش حاکمیت سیاسی آنان در نواحی تحت حکومت شان گسترده شد. سرزمین مرابطان را موحدان به ارث بردند. علاوه بر مناطق وسیع شمال افریقا, نواحی مسلمان نشین اندلس نیز در حیطه حکومت آنان قرار گرفت. در این گستره جغرافیایی, تنها منطقه حکومت بنی غانیه از نفوذ موحدان بیرون ماند.(۲۲)بنی غانیه حکومت موحدان را نپذیرفتند. بازتاب دیگر این امر وفاداری بنی غانیه به دعوت برای عباسیان در مقابل خلافت مورد ادعای موحدان بود که از نظر سیاسی مانع یکپارچگی مناطق تحت حکومت موحدان شد.

به این ترتیب, حضور بنی غانیه را می توان آخرین دفاع از قلمرو اندلسی مرابطان دانست که توانستند مدت ها در مقابل موحدان بایستند.(۲۳)ظهور آنان که تفکر مالکی داشتند,(۲۴) می توانست در افریقیه خطری برای موحدان باشد. دولت موحدی در سال های پس از ابن توئمرت, به ویژه در دوران حکومت عبدالموئمن و پسرش یوسف, حضور بنی غانیه را تحمل کردند و در برابر آنان عکس العمل تندی نشان ندادند. قراین و وضعیت دولت موحدی نشان می دهد که با وجود عدم اطاعت جزایر بالیار از این دولت, موحدان توانایی تحمیل حاکمیت خود را بر بنی غانیه داشتند. گویا دولت موحدی خود را درگیر با مسائل دیگری به ویژه در نواحی شمال افریقا می دید و به اطاعت واداشتن بنی غانیه را به فرصت مناسبی موکول کرده بود. تحلیل ابن الخطیب آن است که موحدان, دراین شرایط بنی غانیه را سدی میان خود و دشمنان می دیدند که می توانست مانع حملات به دولت موحدی شود.(۲۵) این سیاستی است که از سال ۵۴۱ قمری که تقریباً تمام نواحی مرابطان به اطاعت موحدان در آمد تا سال ۵۷۸ قمری ادامه پیدا کرد.

سیاست فوق از سال مذکور به بعد تغییر کرد. از این رو, موحدان از این پس بسیار کوشیدند تا بنی غانیه را به اطاعت خود در آورند(۲۶) و با اعزام سفیرانی از آنان بیعت و اطاعت خواستند. نخستین دسته از سفیران با هیا…تی در سال ۵۴۱ قمری نزد اسحاق بن محمد بن غانیه اعزام شد که او را به اطاعت دعوت کردند. بنی غانیه دعوت موحدان را نپذیرفتند و هم چنان تحت اطاعت عباسیان بغداد باقی ماندند. با این حال, در این سال ها از درگیری جدی با موحدان اجتناب می کردند. آنان برای تحقّق این نیت خود هدایای گران قیمتی برای خلیفه موحدی فرستادند.(۲۷)خلیفه موحدی امیدوار بود که هیا…ت اعزامی او زمینه ساز اطاعت بنی غانیه شود. این امر می توانست به ادامه حاکمیت معنوی خلافت عباسی در منطقه خاتمه دهد و زمینه یکپارچگی سرزمین های اندلس و افریقیه را تحت حاکمیت موحدان فراهم کند. اما هنگامی که بنی غانیه این پیشنهاد را رد کردند, امید موحدان به یا…س تبدیل شد.

پس از مرگ محمد در ۵۶۷ قمری پسرش عبدا& به حکومت رسید, (۲۸)اما با رقابت برادر خود اسحاق رو به رو شد و به دست گروهی از سپاهیان و بزرگان او کشته شد.(۲۹)

در زمان اسحاق پسر محمد بقایای مرابطان به منورقه وارد شدند. این امر سرزمین بنی غانیه را در مقابل موحدان به مرکز بقای تفکر مرابطی تبدیل کرد. شاید یکی از دلایل تغییر سیاست موحدان در برابر بنی غانیه این امر بوده باشد. اسحاق کوشید موقعیت حکومت خود را تقویت کند. او با ایجاد ناوگان دریایی نیرومند به سواحل سرزمین های مسیحی همجوار حمله می کرد و هر سال دو بار به جنگ با روم می رفت. سرانجام او در ۵۷۹ یا ۵۸۰ قمری در نبرد با رومیان کشته شد(۳۰) و پسرش محمد به جای او نشست. مرگ اسحاق با تحولی در دولت موحدی همراه بود; زیرا همزمان یوسف بن عبدالموئمن نیز درگذشت و پسرش ابویوسف منصور به حکومت دولت موحدی رسید.

روابط بنی غانیه با موحدان

پیش از این اشاره شد مدت ها موحدان حضور بنی غانیه را در جزایر بالیار پذیرفتند. اما این امر با روی کار آمدن ابو یوسف المنصور موحدی شکل دیگری پیدا کرد. بدین ترتیب, باب جدیدی در روابط موحدان با بنی غانیه گشوده شد که سرانجامی جز نبردِ رویارو نداشت. موحدان مناطق تحت نفوذ بنی غانیه را بخشی از مغرب اسلامی بزرگ می دانستند که باید چون دیگر نواحی اطاعت آنان را می پذیرفت. در مقابل, بنی غانیه نیز حاضر نبودند استقلال به دست آمده را آسان از دست بدهند.

پی گیری سیر حوداث نشان می دهد که در سال ۵۷۸ قمری موحدان از اسحاق خواستند از آنان اطاعت کرده, به نام آنان خطبه بخواند. اما اسحاق به خواست بزرگان دولت, پاسخ موحدان را به تا…خیر انداخت. پس از او پسرش محمد درخواست موحدان را پذیرفت و به اطاعت آنان گردن نهاد.امااین امر سبب شد تا برادرانش او را زندانی کنند و پسر دیگر اسحاق به نام علی حکومت را به دست گیرد. ازاین زمان علی کار درگیری جدی با موحدان رابه دست گرفت. یعقوب المنصور موحدی نیرویی را به فرماندهی ((علی بن ربر تیر)) ـ از فرماندهان نظامی خود ـ به جزیره میورقه فرستاد تا ابن غانیه را به اطاعت فراخواند. او نیز از شهر ((سبته)) عازم میورقه شد. در این زمان میان بزرگان جزیره درگیری وجود داشت که تعدادی از کشتی هایی را که او با خود از سبته آورده بود, آتش زدند. سپس بنی غانیه او را دستگیر کرده, به اسارت در آوردند.(۳۱) به دنبال این امر, علی بن اسحاق بن غانیه تصمیم به حمله به موحدان گرفت.

عامل دیگری که به جرا…ت یافتن بنی غانیه در حمله به موحدان و زمینه سازی جنگ میان آن دو کمک کرد, در افریقیه ریشه داشت. در این هنگام با انتشار خبر مرگ یوسف موحدی(۳۲) گروهی از بزرگان شهر بجایه در مغرب برای رهایی از تسلط موحدان از علی بن اسحاق کمک خواستند.(۳۳)

به این ترتیب زمینه برای جنگی در مغرب اسلامی میان دولت های مسلمان فراهم شد. بنی غانیه در این زمان خود را به قدر کافی قدرتمند می دیدند که به جنگ خلیفه موحدی بروند. در مقابل, خلیفه موحدی که تازه به جای پدر نشسته بود در صدد بود تا اوضاع مرکز حکومت خود را آرام تر کند. درخواست بزرگان بجایه نیز مزید بر علت شد.(۳۴)بزرگان بجایه به هنگامی که از ابن غانیه درخواست کمک نمودند به طور ناخواسته به او وعده یاری نیز دادند که سبب قویتر شدن انگیزه علی در حمله به مغرب شد. مسا…له علت کمک خواستن بزرگان بجایه از علی خود جای بحث بسیار دارد. آیا اختلافات داخلی با موحدان سبب این امر شد؟ که سرگرم بودن به اخذ بیعت برای ابویوسف یعقوب بن یوسف نادرستی فرض مذکور را ثابت می کند. آیا اختلاف داخلی میان گروهی از بزرگان شهر باگروه دیگر انگیزه این دعوت شد؟ و آیا درگذشت امیر موحدی شهر عامل محرّک بود؟.این پرسش ها را باید در بحثی جداگانه پاسخ داد. با وجود تمامی این احوال, بنی غانیه به دنبال عدم سازش با موحدان تشخیص دادند زمان برای حمله به قلمرو آنان بسیار مناسب به نظر می رسد.

علی که در منابع به نام میورقی خوانده می شد(۳۵) در سال ۵۸۰ قمری به شهر بجایه حمله کرد و بدون کم ترین مشکلی آن جا را تصرف کرد (۳۶)و حاکم را که علی ابو موسی بن عبدالموئمن نام داشت دستگیر نمود و به نام بنی عباس خطبه خواند.(۳۷) این امر را می توان بازگشت خانوادگی بنی غانیه به شمال آفریقا دانست که از این زمان در وقایع افریقیه حضور یافتند. موحدان برای مقابله با بنی غانیه دست به کار شدند. خلیفه موحدی که پیش از رسیدن بنی غانیه به آن جا حضور سیاسی و معنوی خود را در بجایه در خطر می دید, حاکم جدیدی به نام ابوالربیع برای بجایه تعیین کرد. ابوالربیع در محلی به نام ((بامیلول)) با میورقی رو به رو شد. ابوالربیع پس از کشته شدن فرماندهان بزرگش شکست خورد و به الجزایر فرار کرد. علی میورقی از این زمان به بعد فتوحاتی را در شمال آفریقا آغاز کرد که منطقه تحت تسلط او را گسترش می داد. او الجزایر را برای هدف خود نامطمئن تشخیص داد و از آن جا پیشروی کرده, به ((تلمسان)) حمله کرد و آن جا را پایگاه خود قرار داد. با این حال, او به این مناطق قناعت نکرد و بار دیگر الجزایر را تصرف کرد و آن را به برادر زاده خود طلحه سپرد. سپس از آن جا به ((ملیانه)) رفت و پس از تصرف آن, بدر بن عایشه را به ولایت آن جا گماشت.(۳۸) در این مرحله او توانسته بود به جز تونس بر مهدیه, قسنطینه و بیش تر نواحی افریقیه مسلط شود.

علی در سال ۵۸۱ قمری پس از خارج کردن بیش تر نواحی افریقیه از دست موحدان (۳۹) با فرستادن سفیری به بغداد از خلیفه الناصر عباسی واگذاری حکومت و تجدید عهد با مرابطان را درخواست کرد.(۴۰) خلیفه خواست او را پذیرفت و اجازه جنگ با موحدان را داد.(۴۱) شکست سخت سپاهیان موحدی سبب شد تا مسوفه و اعراب بسیاری چون جشم, ریاح, اثبج و قبایل بنی سلیم بن منصور و بنی هلال به او بپیوندند. (۴۲) این قبایل که هنوز به شکل قبیله ای می زیستند در نیمه اول سده پنجم هجری از شرق به آن جا مهاجرت کردند. ماهیت زندگی قبیله ای و تحرک مداوم و آسان آنان عاملی بود که حضورشان را در کنار نیروهای نظامی و حرکت به همراه آنان امکان پذیر می ساخت. قبایل مذکور که با گسترش شهرت عملیات میورقی به او پیوستند تا زمان قدرتمندی بنی غانیه در کنار آنان بودند و پس از تضعیف قوای آنان و شکست های پی در پی از موحدان و یا امیران آنان, کم کم از بنی غانیه جدا شدند که در ادامه متن به آن اشاره خواهد شد. حضور این قبایل در کنار علی به تقویت قوای او و تسلط بیش تر بر افریقیه کمک کرد.

عامل دیگری که به رونق گرفتن کار علی بن غانیه در افریقیه کمک کرد, آمدن ترکان غز از مصر به رهبری قراقوش ارمنی(۴۳) غلام ایوبیان و همکاری آنان با ابن غانیه بود.(۴۴) صلاح الدین ایوبی ترکان غز را به منطقه مغرب فرستاده بود که قراقوش دامنه حرکت آن ها را به دیگر مناطق نیز کشاند. ایوبیان امیدوار بودند به کمک این نیروها تسلط خود را بر مغرب نیز گسترش دهند. این زمان با توسعه حملات صلیبیان به دنیای اسلام در شرق به هدف بیت المقدس و در غرب به هدف اندلس اسلامی هم عصر شده بود. مطالعه در تاریخ ایوبیان نشان می دهد که صلاح الدین در صدد یافتن راه هایی برای تقویت قوای خود در مقابل تهاجمات صلیبیان بود. این هدف با گسترش مناطق تحت نفوذ یا حاکمیت به