پاورپوینت کامل کرخ در دوره ی آل بویه ۷۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کرخ در دوره ی آل بویه ۷۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کرخ در دوره ی آل بویه ۷۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کرخ در دوره ی آل بویه ۷۰ اسلاید در PowerPoint :

>

کرخ پایگاه مهم تشیع در سراسر قلمرو خلافت عباسی بود. در ابتدای قرن چهارم، آل بویه ی شیعی مذهب، از ضعف قدرت عباسیان استفاده کرده و بر بغداد مسلط شدند. ورود آنها به بغداد موجب شعف و امیدواری شیعیان کرخ شد مخصوصاً این که آل بویه برای اولین بار مراسم عاشورا و غدیر خم را برگزار کردند. ولی این روند دوامی نداشت و آل بویه نتوانستند از شیعیان حمایت کنند. اهل سنت که از برگزاری این مراسم ناراضی بودند بارها به کمک دیوان سالاران سنّی آل بویه و سپاهیان ترک و عیاران به محلّه ی کرخ حمله برده و لطمات زیادی به آن جا وارد کردند. این عامل موجب نا امیدی شیعیان از آل بویه و استقبال آنان از سلجوقیان شد.

درآمد

بغداد شهر هزار و یک شب عباسیان را منصور عباسی در دو سوی شرق و غرب دجله بنا نهاد. از همان ابتدا قسمت غرب دجله را کرخ و قسمت شرق دجله را رصافه یا عسکر المهدی می گفتند.(۱) قسمت شرق دجله ۱۷ محله داشت(۲) و محله های قسمت غرب نیز همین تعداد بودند.(۳) هر محله ای به منزله شهری بود و برای خود مسجد جامع داشت و از لحاظ امور داخلی نیمه مستقل بود.(۴) مهم ترین محله ی غرب دجله کرخ بود که گاه نام خود را به تمام غرب دجله تعمیم می داد و محله ی باب البصره رقیب همیشگی کرخ به حساب می آمد.(۵)

از همان ابتدا شیعیان در محله ی کرخ (۶) و اهل سنت در محله های غرب دجله و همین طور در محله های باب البصره، باب الشعیر و باب القلائین در غرب دجله ساکن شدند.(۷)

در بدو امر غرب دجله مرکز سیاسی شهر بود، ولی به علت گسترش تشیع در آن جا، عباسیان به تدریج مرکز سیاسی شهر را به شرق دجله منتقل کردند. در این راستا، مکتفی، خلیفه ی عباسی، قصر تاج را در باب الشاطئیه در رصافه و مسجد جامعی در رحبه ایجاد کرد(۸) و سایر خلفا نیز کار وی را ادامه دادند، ولی کرخ هم چنان محله ی مهمی بود و قاضی القضاه و سایر دستگاه قضایی شهر در آن جا بودند.(۹)

کرخ بزرگ ترین و مهم ترین پایگاه تشیع در عراق و سراسر قلمرو خلافت عباسی بود و شیعیان اعتبار خاصی برای آن قایل بودند. آرامگاه امام موسی کاظم علیه السلام، که پیش از شهادت در آن جا زندانی بود،(۱۰) و آرامگاه امام محمدبن علی موسی علیه السلام، امام نهم، در آن محله قرار داشت. مسجد براثا که به اعتقاد شیعیان، امام علی علیه السلام در آن جا نماز به جای آورده بود و شیعیان احترام زیادی برای آن قایل بودند نیز در آن محله بود.(۱۱) همین عوامل و نزدیکی آن محله به سایر مقابر ائمه باعث تراکم شیعیان در آن محله می شد.

هر چه قدرت و جمعیت شیعیان بیش تر می شد، نزاع آنها با محله های اهل سنت زیادتر می شد. در اوایل قرن چهارم که دستگاه خلافت عباسی به نهایت ضعف خود رسیده بود، این نزاع ها اوج گرفت و بارها محله ی کرخ به آتش کشیده شد.

در سال ۳۲۳ قمری به خاطر افراط کاری های حنبلیان رئیس آنها بربهاری توسط عمال خلیفه دستگیر شد؛ آنها نیز به بهانه ی انتقام این واقعه به محله ی کرخ حمله کردند و آن جا را به آتش کشیدند که در این واقعه دکان های زیادی سوخت.(۱۲)

در سال ۳۲۶ قمری دوباره حنبلیان به محله ی کرخ حمله بردند و مسجد براثا را خراب کردند.(۱۳) این نزاع لطمه های زیادی به محله ی کرخ وارد می کرد. کرخ با این مشکلات دست و پنجه نرم می کرد که ناگهان به ظاهر گشایشی حاصل شد و آل بویه ی شیعی مذهب وارد بغداد شدند و مهار دستگاه خلافت عباسی را در دست گرفتند. در نگاه اول انتظار می رفت که کرخ در سایه ی یک دولت هم کیش روزگار آرام و پر رونقی را آغاز کند، ولی بر عکس، به دلایل متعدد که مهم ترین آنها مذهب بود، بیش ترین آتش سوزی ها در کرخ در این دوره رخ داد. دلایل مذهبی تشدید نزاع میان اهل سنت و شیعیان کرخ

آل بویه ی شیعی مذهب در ابتدا قصد داشتند بساط خلافت عباسی را برچینند و علویان را به قدرت برسانند، ولی از بیم شکست از این کار خودداری کردند.(۱۴) با وجود این، آل بویه در بدو امر آزادی مذهبی را برای شیعیان به ارمغان آوردند. در اولین سال ورود آنها، شیعیان با آزادی تمام به زیارت قبر امام حسین علیه السلام رفتند و چادرهای زیادی در محله ی باب الطاق برافراشتند.(۱۵)

اهل سنت این اقدام شیعیان را نمی توانستند تحمل کنند، ولی از ترس سلطان دست به هیچ کاری نمی زدند. اما چیزی نگذشت که جسارت یافتند و دوباره به نزاع با شیعیان پرداختند. سال ۳۳۸ قمری آغاز این مرحله از نزاع ها بود. در این سال (۱۶) و سپس در رمضان سال ۳۴۰ قمری (۱۷) و در سال ۳۴۵ قمری محله ی کرخ مورد حمله ی سنیان متعصب قرار گرفت و به آتش کشیده شد(۱۸) این نزاع ها همگی دلایل مذهبی داشتند.

نزاع های شیعه و سنی از سال ۳۵۲ قمری به اوج رسید؛ زیرا در این سال مکتوبی بر در مسجد جامع کرخ نصب شده بود که در آن، معاویه، کسی که فدک را غصب کرد، کسی که مانع به خاک سپردن امام حسن علیه السلام در کنار قبر جدش شد و آن کس که ابوذر را تبعید کرد و آن کس که عباس را از شورا اخراج کرد لعنت شده بودند و همه، این عمل را کار معزالدوله می دانستند. شب بعد آن مکتوب را پاک کردند. معزالدوله می خواست دوباره آن را بر پای دارد، ولی مهلبی وزیر وی مانع شد و از او خواست تنها معاویه و کسانی که به خاندان پیامبر ستم کردند لعن شوند. مهم تر از آن، در این سال به فرمان معزالدوله برای اولین بار مراسم عید غدیر با شکوه تمام برگزار شد؛ و در سال بعد نیز برای اولین بار مراسم عاشورا بر پا شد. اهل سنت به شدت از این وضع ناراحت شده بودند ولی نمی توانستند کاری انجام دهند؛(۱۹) اما این سکوت چندان طول نکشید.

در سال ۳۵۳ قمری اهل سنت، که اکثراً از محله ی باب البصره بودند، به دسته های عزادار حمله و محله ی کرخ را غارت کردند.(۲۰) این اولین اعتراض نسبت به برگزاری مراسم عاشورا بود و منجر به سلسله نزاع هایی شد که یک قرن ادامه داشت.

تا معزالدوله زنده بود این نزاع ها چندان گسترشی نداشت، ولی با مرگ او در سال ۳۵۶قمری و به قدرت رسیدن فرزندش عزالدوله این نزاع ها صورت جدی به خود گرفت.

بعد از مرگ معزالدوله شیعیان هم چنان مراسم عاشورا را به پا می داشتند و تا سال ۳۶۰ و ۳۶۱ قمری با هیچ گونه مزاحمتی رو به رو نشدند؛(۲۱) ولی در سال اخیر که مردم خود را برای جهاد با روم آماده کرده بودند وقتی به اندازه کافی احساسات مذهبی آنها تحریک شد با تحریکات سنّیان متعصب به محله ی کرخ حمله بردند و آن جا را به آتش کشیدند.(۲۲)

در سال ۳۶۳ قمری، چون عزالدوله از شهر خارج شده بود، سنّیان فرصت را غنیمت شمردند و به کرخ حمله بردند. در این حادثه، برای این که به این کار خود رنگ مذهبی بدهند، زنی را بر شتر سوار کردند و او را عایشه نام نهادند و تعدادی نیز خود را طلحه و زبیر نامیدند و شعار می دادند «با یاران علی می جنگیم».(۲۳)

حساسیت اهل سنت به برگزاری مراسم روز عید غدیر و روز عاشورا باعث شد در سال ۳۸۲ قمری اهالی محله ی کرخ از برگزاری این مراسم منع شوند؛(۲۴) ولی این فرمان تأثیری نداشت؛ زیرا در سال ۳۹۳ قمری دوباره بر اساس فرمان سلطان بویهی هم شیعیان از انجام مراسم عاشورا و هم اهل سنت از برگزاری مراسم روز مصعب بن زبیر، که در مقابل مراسم روز عاشورا به پا می داشتند، منع شدند. (۲۵) پافشاری شیعیان برای برگزاری مراسم عاشورا ادامه یافت و حتی در سال ۳۹۸ قمری، که روز عاشورا با روز عید مهرگان هم زمان شده بود، سلطان بویهی به احترام شیعیان برگزاری مراسم عید مهرگان را یک روز به عقب انداخت.(۲۶)

در سال ۴۰۲ قمری فخرالملک، وزیر سلطان بهاءالدوله، برای رعایت حال شیعیان، دوباره برگزاری مراسم عاشورا را آزاد اعلام کرد و برای جلوگیری از وقوع فتنه تدابیری اندیشید؛(۲۷) ولی ترس از وقوع فتنه باعث شد که خود وی در سال ۴۰۶ قمری برگزاری مراسم عاشورا را منع کند که اصرار شیعیان به برگزاری آن باعث نزاع آنها با ساکنان محله ی باب الشعیر شد و تعداد زیادی در این نزاع کشته شدند.(۲۸)

هر چه حکومت آل بویه به پایان عمر خود نزدیک می شد، ضعف آن بیش تر و به طبع نزاع میان شیعه و سنی نیز افزون تر می شد، و سلاطین آل بویه می کوشیدند به هر نحو ممکن، برگزاری مراسم عاشورا و عید غدیر را، که خود بانی و باعث آن بودند، ملغی کنند.

در سال ۴۴۲ قمری سلطان جلال الدوله اهل کرخ را از برگزاری مراسم عاشورا منع کرد، ولی آنها بهایی به فرمان سلطان ندادند و مراسم را بر پا داشتند که منجر به فتنه ای بزرگ و کشته شدن تعداد زیادی شد و کار به جایی رسید که تعدادی از ساکنان کرخ آن جا را ترک کردند و به رصافه در شرق دجله رفتند.(۲۹)

علاوه بر برگزاری مراسم عاشورا و عید غدیر، گاه بهانه های دیگری نیز عامل نزاع شیعیان و سنیان بود؛ به عنوان نمونه در سال ۴۴۳ قمری اهالی کرخ بر دیوار باب المساکین جمله ای با مضمون « محمد و علی خیرالبشر» نوشتند، حنبلیان متعصب برآشفتند و به کرخ حمله کردند و مقابر امام محمد باقر علیه السلام و امام موسی کاظم علیه السلام را در این نزاع ویران کردند، شیعیان نیز به کوی فقهای حنفی حمله بردند و آن جا را به آتش کشیدند.(۳۰)

در سال ۳۹۸ قمری اهل سنت، اباعبداللَّه محمدبن نعمان، معروف به ابن معلم فقیه شیعی را متهم کردند که مصحفی از قرآن منسوب به ابن مسعود دارد و او را مورد تعرض قرار دادند و شیعیان نیز به قضات سنی محله ی کرخ حمله کردند. در این زمان، خلیفه از ضعف آل بویه استفاده و از سنیان حمایت کرد و سپاهی به سرکوب شیعیان فرستاد.(۳۱)

علاوه بر عوامل مذهبی، نزاع میان شیعیان کرخ و سنیان دلایل اقتصادی نیز داشت. دلایل اقتصادی نزاع میان اهل سنت و شیعیان کرخ

در قرن چهارم شهر بغداد در بدترین شرایط اقتصادی به سر می برد و مدام دچار قحطی می شد. در سال ۳۲۴ قمری قحطی شدیدی در بغداد رخ داد.(۳۲) در سال ۳۲۹ قمری نیز شهر دچار قحطی شد و عدّه ی زیادی از گرسنگی مردند، به طوری که تعداد زیادی را بدون غسل و کفن دفن کردند.(۳۳) بعد از ورود آل بویه به بغداد، این روند شدت یافت و بدترین قحطی ها در طی سال های ۳۷۳، ۳۷۸، ۴۱۰ و ۴۱۶ قمری رخ داد.(۳۴) این عوامل باعث انحطاط اقتصادی شهر و پراکنده شدن جمعیت آن شد.(۳۵)

در این زمان کرخ آبادترین محله ی بغداد بود و بازرگانان توانگر در آن جا ساکن بودند.(۳۶) اصولاً از زمان منصور کرخ محل زندگی بازرگانان بود؛ زیرا وی به دلایل امنیتی ترجیح داد بازارها در قسمت غرب شهر متمرکز شوند و از محل اسکان وی دور باشند.(۳۷)

موقعیت مناسب کرخ نیز به رشد آن کمک کرد؛ زیرا نهر عظیم عیسی، که از فرات جدا می شد و به دجله می ریخت، تا کرخ پیش می آمد و از طریق آن کشتی های بزرگ که از رقه می رسیدند انواع کالا از شام و مصر برای بازرگانان کرخ که بازارهای خود را در دهانه ی این نهر برپا کرده بودند می آوردند.(۳۸)

گذشته از اهمیت تجاری از زمین