پاورپوینت کامل فاتحان عرب و نشر اسلام در افریقیه ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فاتحان عرب و نشر اسلام در افریقیه ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فاتحان عرب و نشر اسلام در افریقیه ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فاتحان عرب و نشر اسلام در افریقیه ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

>

افریقیه پس از فتح مصر کانون توجه فاتحان عرب شد. از فتح مصر در سال ۲۲ قمری توسط عمرو بن عاص تا فتح نهایی این منطقه در سال ۹۰ قمری توسط موسی بن نُصیر، هم زمان با ورود اسلام به این سرزمین، تحولات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی بزرگی در میان بربرها پدیدار گشت و آنان رفتار متفاوتی را در مقابل فاتحان و سپس والیان مسلمان در پیش گرفتند. موضوع این مقاله، بررسی تأثیر رفتار فاتحان عرب بر قبایل بربر در متابعت از آنان و پذیرش اسلام تا تسخیر کامل شمال افریقا توسط مسلمانان است.

افریقیه به دلیل موقعیت جغرافیائی، وجود معادن زر و زمین های حاصل خیز به سرعت مورد توجه فاتحان عرب قرار گرفت. از سال ۲۲ قمری که عمروبن عاص پس از فتح مصر در حمله ای برق آسا قسمت هایی از افریقیه را گشود،۲ تا تکمیل نهایی این فتح در سال ۹۰ قمری به دست موسی بن نُصیر،۳ تحولات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی بزرگی در این منطقه رخ داد و اهالی این سرزمین که بربر نامیده می شدند،۴ نقش مهمی در این تحولات ایفا کردند. آنان با پذیرش اسلام، در کنار فرماندهان عربی که اصول عدالت و مساوات را نسبت به آنان رعایت کردند از بذل جان دریغ ننمودند و در فتوحات و تلاش سرداران عرب برای ترویج اسلام، با آنان صادقانه همراهی کردند. از طرفی روحیه ی استقلال طلبی و جنگ آوری بربرها، که بسیار شبیه اعراب بود، همواره آنان را به مقابله با ظلم و ستم والیان خشونت مدار وا می داشت و به مذاهب اسلامی دیگر – غیر از مذهب اهل تسنن که مذهب رسمی دستگاه خلافت بود – می گرویدند. رواج مذاهبی چون زیدی، اسماعیلی و خوارج که به تشکیل دول مستقلی چون ادریسیان، فاطمیان و بنی رستم منجر شد، گواه بر این مطلب است.

آغاز توجه به افریقیه در زمان خلیفه ی دوم در پی فتوحات در شام و مصر توسط عمروبن عاص بود. وی پس از تسخیر اسکندریه، در سال ۲۱ قمری / ۶۴۲ میلادی یک گروه نظامی را به فرمان دهی عُقبهبن نافع به غرب اعزام نمود. عقبه شجاعانه از مرزهای غربی گذشت و توانست بَرقَه و زَویله را فتح کند. عمروبن عاص در سال ۲۲ قمری به برقه رفت و با مردم آن دیار، که از مرفه ترین قبایل بربر بودند،۵ با دریافت جزیه مصالحه کرد، سپس عازم طرابلس شد و پس از یک ماه محاصره ی این شهر موفق به فتح آن شد؛۶ اما خلیفه ی دوم ورود مسلمانان به افریقیه را خوش نمی داشت و مخالف ادامه ی پیش روی ها بود؛ بنابراین، عمروبن عاص با گذاشتن پادگانی در برقه به فرمان دهی عقبهبن نافع به مصر بازگشت.۷

تسامح خلیفه ی سوم و اعزام عبداللَّه بن سعدبن ابی سَرح، زمینه ی غزو افریقیه را برای غازیان منتظری چون عقبه فراهم نمود؛ خصوصاً که شماری از صحابه و تابعین با کاروان حمایتی خلیفه ی سوم عازم مصر شدند تا عبداللَّه را در این امر خطیر یاری دهند.۸ عبداللَّه بن سعدبن ابی سرح با یاری این گروه و همراهی پادگان برقه به فرمان دهی عقبهبن نافع موفق به شکست لشکر روم شد. وی شهر سُبَیطَلَه ۹ را محاصره و فتح کرد و برخی از سپاهیانش را به دیگر نواحی فرستاد و آنان تا شهر قَفْصَه پیش تاختند. این پیروزی در سال ۲۸ قمری به دست آمد و عبداللَّه آنچه توانست از غنایم و اموال برداشت و به مصر بازگشت.۱۰

پس از استقرار حکومت معاویهبن ابی سفیان، عمروبن عاص مجدداً والی مصر و افریقیه شد و پس از مرگ او در سال ۴۳ قمری/ ۶۶۵ میلادی، خلیفه ی اموی، معاویهبن حُدَیج را والی افریقیه کرد و مغرب را از مصر جدا و مستقیماً به مرکز خلافت متصل نمود.۱۱ در منابع به امارت معاویهبن حدیج، عقبهبن نافع و زُهَیربن قیس از جانب شخص خلیفه اشاره شده است، اما بعضی محققین آغاز استقلال ولایت مغرب از مصر را در زمان موسی بن نصیر و دلیل آن را عزل عقبهبن نافع توسط مَسْلَمهبن مُخَلَّد انصاری، والی مصر، و اعزام ابوالمهاجر دینار به جای وی، هم چنین عزل حَسّان بن نُعمان توسط عبدالعزیزبن مروان دانسته اند. به نظر می رسد در عزل والیان مغرب، نظر والی مصر به عنوان منبع مطّلع اهمیت داشته است؛ و با توجه به موفقیت عقبه و حَسّان در مغرب، احتمالاً نقش والیان مصر در عزل آنان به دلیل رقابت های سیاسی و از طریق سعایت از والیان مغرب نزد خلیفه بوده است که در منابع به هر دو مورد اشاره کرده اند.۱۲

پس از معاویهبن حدیج، به ترتیب عقبهبن نافع، ابوالمهاجر دینار، عقبهبن نافع(بار دوم)، زهیربن قیس بَلَوی، حَسّان بن نُعمان و موسی بن نُصیر به ولایت افریقیه منصوب شدند. نقطه ی اشتراک این والیان، علاقه مندی به جهاد و ترویج اسلام در میان قبایل بربر بود، اگر چه هر یک روش های متفاوتی برای رسیدن به این هدف داشتند. عقبه از آغاز حمله به افریقیه، عمروبن عاص را یاری نمود و در بازگشت وی به مصر، ترجیح داد برای ترویج اسلام در میان قبایل و در سمت فرمان دهی پادگان برقه در آن جا بماند و لشکر عبداللَّه بن سَعدبن ابی سَرح را یاری دهد. وی تا هنگامی که خود به حکومت افریقیه رسید – جز چند سالی که ابوالمهاجر دینار والی افریقیه بود – در آن دیار ماند تا عاقبت در معرکه ی تَهوده کشته شد.۱۳

ابوالمهاجر دینار هم در دوران ولایت خود بر افریقیه و پس از آن در ولایت دوم عقبه، در مغرب ماند و علی رغم گفته ی بعضی از منابع، با وجود خصومت و دشمنی شدید میان وی و عقبه،۱۴ عاقبت با شجاعت علیه رومیان در جنگ تهوده جنگید و در کنار عقبه کشته شد. اگر خبر دشمنی بین این دو صحیح باشد، این همراهی تا مرگ می تواند بیانگر علاقه ی مشترک این دو به تبلیغ اسلام و غلبه ی احساس مسئولیت بر سایر احساسات آن دو باشد.

زهیربن قیس بلوی نیز مدت ها پیش از ولایت بر افریقیه در پادگان برقه مرزداری کرد و سربازی فداکار در لشکر عقبه بود. او نیز به هنگام مأموریتی که از جانب عبدالملک بن مروان برای بازپس گیری قیروان به او واگذار شده بود، با شجاعت در مقابل سپاه بربر، که با بیزانس متحد شده بود، جنگید و آنان را شکست داد و قیروان را بازپس گرفت و بر مغرب اوسط استیلا یافت؛ اما در آن جا مستقر نشد و تنها به استرداد قیروان بسنده کرد و گفت: «من فقط برای جهاد آمده ام».۱۵ گویی اولین فرماندهان و والیان عرب در افریقیه، استقرار کامل در بلاد فتح شده را در تضاد با هدف معنوی جهاد در راه خدا می دانستند؛ چه تا قبل از ولایت عقبه، لشکر مسلمانان پس از پیش روی در مغرب و کسب غنایمی به مصر بر می گشت. عقبهبن نافع با تأسیس قیروان در سال ۵۵ قمری این شهر را محلی برای گسیل لشکر و تعلیم بربرها قرارداد و گویی این اقدام پیامی برای رومیان بود که حضور مسلمانان در این دیار همیشگی است. با همه ی این ها، عقبه نیز در پیش روی های خود قبل از معرکه ی تهوده از قیروان حرکت کرد و به ساحل اقیانوس اطلس رسید و در آن جا جمله ی معروف خود را گفت:

خدایا اگر این دریا نبود، برای جهاد در راه تو سرزمین ها را زیر پا می گذاشتیم.۱۶

اما عقبه، حضور مسلمانان را در این وسعت تثبیت نکرد و سپاهیانش را به قیروان بازگرداند.۱۷

خدمات عمرانی حَسّان بن نُعمان در افریقیه و ساماندهی فرهنگی قوم بربر در روزگار درخشان او نیز بازگو کننده ی همان علاقه مندی به گسترش اسلام در منطقه و بهبود اوضاع بربرهای نومسلمان بود. موسی بن نصیر نیز اگر چه نسبت به قبایل شورشگر بربر با خشونت رفتار کرد، اما با ملاطفت به بربرهای مسلمان از آنان نیرویی عظیم فراهم آورد که با کمک آن توانست بر اندلس نیز دست یابد.

این فاتحان دو روش متفاوت در برخورد با ساکنان افریقیه داشتند: تنی چند، که عقبهبن نافع در رأس آنان بود، علی رغم خلوص نیت، در مجاهدات خود و تلاش برای گسترش اسلام در میان بربرها، به آنان اعتماد نمی کردند و از شفقت و مدارا پرهیز داشتند. شواهد تاریخی حاکی از اعمال خشونت عقبه و اعتقاد وی به تبلیغ اسلام با شمشیر است. عبداللَّه بن سعدبن ابی سرح و زهیربن قیس نیز در این گروه جای دارند. شاید به همین دلیل، این سرداران پس از جنگ و گشودن شهرها، شهامت استقرار دا