پاورپوینت کامل فرنگی ها۱ ۶۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فرنگی ها۱ ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فرنگی ها۱ ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فرنگی ها۱ ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

>

ترجمه: عباس احمدوند۲

مقاله ی حاضر گزارش مختصری از تصورات مسلمانان از غرب و غربیان از آغاز تا دوره ی عثمانی، با تکیه بر گزارش های جهان گردان و جغرافیادانان مسلمان است. این مقاله از دو بخش تشکیل شده است: بخش اول به بررسی گزارش ها و آگاهی های مسلمانانِ مشرق زمین از اروپا و جهان مسیحی می پردازد و بخش دوم به گزارش های مسلمانان اندلس از آنها. امید است که مقاله ی حاضر که شرحی است از تاریخچه ی غرب شناسی مسلمانان، گامی باشد در غرب شناسی ما ایرانیان.

اِفْرَنج یا فِرَنج، تعبیر عربی فرانک ها است. این اصطلاح که به احتمالی از طریق بیزانسی ها به مسلمانان رسیده است، در اصل برای ساکنان امپراتوری شارلمانی (Charlemagne) به کار می رفت و بعدها اروپایی ها را به طور کلی در برگرفت. در سده های میانه، اصطلاح فوق معمولاً مسیحیان اسپانیایی،۳ اسلاوها۴ یا وایکینگ ها۵ را در بر نمی گرفت، بلکه به گونه ای دیگر و نسبتاً گسترده، قاره ی اروپا و جزایر بریتانیا را مد نظر داشت. [در عربی ] سرزمین فرنگی ها اِفْرَنجه (و در فارسی و ترکی فرنگستان) خوانده می شود.

نخستین تصورات مسلمانان از ترکیب جغرافیایی اروپای غربی، از کتاب نظریه ی جغرافی ۶ بطلمیوس (Ptolemy) نشأت می گیرد. این کتاب را الخوارزمی به عربی اقتباس نموده ۷ و مسلمانان آن را به طور کامل می شناسند. جغرافی دانان متقدم مسلمان اطلاعات اندکی را بر این اثر افزوده اند. ابن خرداذبه (حدود ۲۳۲ ق / ۸۴۶ م) می داند که افرنجه همراه دیگر «سرزمین های شرک» به اندلس پیوسته (تجاور الاندلس)۸ و بخشی از اروپاست که وی آن را اروفا۹ می نامد. او بندگان فرنگی و مرجان را از جمله ی وارداتی می داند که از آن سوی دریای مدیترانه به جهان اسلام می رسد. علاوه بر این، گزارشی کنجکاوانه و بیش تر منقول از خبر دیگران، از گروهی یهودی به نام راذانیه [مدخل ] می دهد که گویند میان بنادر افرنجه و خاورمیانه به تجارت می پرداخته اند.۱۰ دیگر جغرافی دانان متقدم نیز در باب افرنجه اطلاعاتی اندک ارائه می کنند، با وجود این، ابن رُسته (حدود ۲۹۰ – ۳۰۰ ق / ۹۰۳ – ۹۱۳ م) جزایر بریتانیا را یاد کرده ۱۱ و کامل ترین گزارش ها را درباره ی رم به دست می دهد.۱۲ این گزارش ها بر روایت اسیر آزاد شده ای به نام هارون بن یحیی ۱۳ مبتنی است و ابن رسته مطالب مختصری در باب افرنجه و بریتانیا به وصف هارون از رم می افزاید. سخن او مبنی بر این که بریتانیا را «هفت پادشاه» اداره می کرده اند، ظاهراً اشاره ای است دیر به حکومت منسوخ و هفت شاه ی انگلوساکسون (Anglo – Saxon) که پیش از این گزارش وجود داشته است. اما مسعودی اطلاعات نسبتاً بیش تری در اختیار داشته است؛ وی هم در مروج ۱۴ و هم در تنبیه ۱۵ به فرنگی ها اشاره می کند. او می گوید که فرنگی ها از تبار یافث و مردمی بی شمار، شجاع، منظم و مرتب، با قلمرویی گسترده و یکپارچه هستند. آنان حدود ۱۵۰ شهر به مرکزیت باویره(Bawira) (باریزه؟)(Bariza) دارند. در میان نویسندگان عصرش، تنها مسعودی فهرستی از شاهان فرنگی، از کلوویس(Clovis) تا لویی چهارم(Louis IV) به دست می دهد که به گفته ی وی این فهرست مبتنی است بر کتابی که اسقفی مسیحی به سال ۳۲۸ قمری / ۹۳۹ میلادی برای حکم ولیعهد (و سپس خلیفه ی) اندلس فراهم کرده بود. مسعودی یک نسخه از این کتاب را به سال ۳۳۶ قمری / ۹۴۷ میلادی در مصر به دست آورده بود.

تماس های سیاسی بین فرنگی ها و دستگاه خلافت اندک بود و آثار کمی نیز در این باره بر جای مانده است. مبادله ی مشهور سفارت هایی چند میان شارلمانی و هارون الرشید را تنها از یک منبع فرنگی می توان شناخت؛ با این حال اگر اصولاً چنین سفارت هایی انجام شده باشد، اهمیتی کافی برای جلب توجه وقایع نگاران مسلمان نیافته است؛ زیرا آنان هیچ توجهی بدان ننموده اند. بارتولد(Barthold) در واقع تمام داستان را معتبر نمی داند و آن را رد می کند.۱۶ نخستین گزارش قطعی از سفر یک هیأت فرنگی به بغداد، تاریخ سال ۲۹۳ قمری / ۹۰۶ میلادی را دارد، آن گاه که بنا بر کتاب الذخائر و التحف نوشته ی الأوحدی، سفارتی از جانب برتا(Bertha) دختر شاه لوتار دوم لارانی(King lothair II of Lorraine) و همسر آدالبرت توانگر،(Adalbert the Rich) مارکوس(Marquis of Ivreإ) ایوری به دربار المکتفی آمد.۱۷ فرستاده که خواجه ای اهل شمال افریقا بود، هدایای گوناگون و نامه ای به خط فرنگی شبیه یونانی، اما مستقیم تر با خود داشت. بعد از قدری جست وجو یک فرنگی را که در دکانی جامه دوزی کار می کرد، یافتند و او نامه را خواند و آن را به یونانی و سپس اسحق بن حنین آن را از یونانی به عربی ترجمه نمود. حدود ۸۰ سال بعد ابن ندیم این مطالب را به مطالب خویش در باب خط فرنگی افزوده و آن را در بحث خود از خط می آمیزد و می افزاید که این خط را اغلب بر شمشیرهای فرنگی دیده است.۱۸

تا دوره های بعد، مهم ترین سیاح مشهوری که در این دوره از سرزمین های اسلامی به اروپا رفته است، ابراهیم بن یعقوب [مدخل ] یهودی اندلسی اهل طُرْطُوشه است؛ وی حدود سال ۳۵۴ قمری / ۹۶۵ میلادی مفصلاً به فرنگ سفر کرده و به احتمال، نوعی مأموریت رسمی را در سفر خویش برای خلیفه ی اموی قرطبه انجام می داده است. گزارش خود ابن یعقوب مفقود شده، اما از نقل جغرافی دانان دوره های بعد، به ویژه بکری و قزوینی روشن می گردد. این گزارش تنها توصیفی شخصی از اروپای غربی است که جهان گردی از جهان اسلام تا پیدایی نخستین گزارش های عثمانی از اروپا، به دست داده است.

در خلال قرن یازدهم پیشروی مسیحیت در غرب، مرکز و شرق مدیترانه روابط جدیدی را علیه اسلام شکل داد. بیش از دو قرن فرنگی ها و مسلمانان در تماس نزدیک و منظم با یکدیگر – بیش تر در نبرد، تجارت، روابط سیاسی و حتی گاه اتحاد – بودند. اکنون شناخت فرنگی ها و سرزمینشان برای مسلمانان تنها حاصل کنجکاوی عقلانی نبود، بلکه ضرورت عملی نیز داشت؛ از این رو بسیار قابل ملاحظه است که ببینیم مسلمانان هم چنان توجه اندکی به فرنگی ها نمودند. در شرق، وقایع نگاران مسلمان مطالب بیش تری برای گفتن درباره ی اقدامات نظامی و – در مقیاسی کوچک تر – سیاسی صلیبیانی که مسلمانان معمولاً آنان را افرنج می خواندند، داشتند، لیکن آنان هم علاقه ی بسیار اندکی به مسائل داخلی دولت های صلیبی و نیز تفاوت های میان ملت های گوناگون صلیبی نشان می دادند و هیچ علاقه ای به خاستگاه ایشان و علت حمله شان به [سرزمین های اسلامی ] از خود ابراز نمی کردند. افرادی چون ابن جبیر و اسامه بن مُنقِذ برداشت های شخصی از تماس مسلمانان و صلیبی ها در شرق مطرح نمودند، اما این افراد استثنا بودند و تأثیری بر نویسندگان دوره های بعد نگذاشتند. تنها یک کتاب را ذکر کرده اند که چنین نشان می دهد که گزارشی است از «فرنگی هایی که در این روزگار به سرزمین های اسلام آمده اند»؛ این کتاب نوشته ی حمدان بن عبدالرحیم الاثاربی، از نویسندگان قرن ششم قمری / دوازدهم میلادی است.۱۹ مانند همیشه این کتاب حتی به شکل منقول نیز باقی نمانده است. رشد اصلی شناخت مسلمانان نسبت به اروپا از شرق صورت نپذیرفت، بلکه از غربِ [اسلامی ] و آن هم نویسندگان اندلسی، صقّلی و افریقی، مانند ابوعبید بکری، الادریسی، ابن سعید و ابن عبدالمنعم الحمیری شکل یافت. این مؤلفان اطلاعات جغرافیایی کامل تر و دقیق تری را فراهم نمودند که اساس بیش تر گزارش های شرقی متأخری را که به زبان عربی است، تشکیل می دهد.

نخستین اثر موجود اسلامی در باب تاریخ فرنگ – جدای از فهرست شاهان مسعودی – فهرستی است که [خواجه ] رشیدالدین [فضل اللَّه همدانی ] در تاریخ عمومی خویش، جامع التواریخ فراهم آورده است. مخبر او جهان گردی فرنگی و احتمالاً، راهبی بود که ایلچی درگاه پاپ در دربار ایلخانان مغول ایران بود. رشیدالدین از طریق او توانست از کتاب یک وقایع نگار اروپایی که یان او را مارتین تروپویی(Martin of Troppau) معرفی می کند استفاده نماید. این وقایع نگار به مارتین پولونو(Martin Polonus) (م ۱۲۷۸ م) نیز شهرت دارد. رشیدالدین توانست از این منبع که با اطلاعات شفاهی تکمیل شده بود، تاریخی مختصر از امپراتوران دوم مقدس تا البرت اول (Albert I) و از پاپ ها تا بِندیکت یازدهم(Benedict XI) گرد آورد؛ هر دو فهرست به درستی [آنها را] همان گونه که در آن روزگار می زیسته اند، وصف می کند.

به نظر می رسد که جدای از دیگر آثار مشابه یا مبتنی بر جامع التواریخ، هیچ مؤلف مسلمان دیگری تا قرن ۱۰ قمری / ۱۶ میلادی درباره ی فرنگ چیزی ننوشته باشد. حتی ابن خلدون آگاه هم مطالب اندکی در باب اروپای مسیحی ابراز می نماید. او صرفاً، با احتیاطی آشکار می گوید در این اواخر شنیده است که علوم فلسفی در آن نواحی رونق گرفته است، ولی خداوند به آنچه در آن جا می گذرد آگاه تر است.۲۰ در دوره های اولیه بی تردید مسلمانان دلایل درستی در خودداری از ابراز همان توجه علمی ای که به یونانیان، ایرانیان و هندیان مبذول می کردند، نسبت به فرنگی ها داشتند. اما در قرن هشتم قمری / چهاردهم میلادی این رویکرد به طور خطرناکی منسوخ گردید. حتی رشد سریع روابط تجاری و سیاسی پدید آمده پس از جنگ های صلیبی هم عملاً علاقه ی محدودی را ایجاد کرد. در حدود ۷۴۱ قمری / ۱۳۴۰ میلادی شهاب الدین العمری دو شاه غربی یعنی پادشاه اسپانیا و فرانسه را در فهرست شاهانی ذکر می کند که با سلطان مصر مکاتبه داشته اند، به علاوه ی جزئیاتی اندک، همراه عنوان درست و رسمِ مخاطب قرار دادن هر کدام از آنها. در نسخه ی