پاورپوینت کامل امام علی اصغر زین العابدین علیه السلام ۸۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امام علی اصغر زین العابدین علیه السلام ۸۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امام علی اصغر زین العابدین علیه السلام ۸۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امام علی اصغر زین العابدین علیه السلام ۸۷ اسلاید در PowerPoint :

>

مترجم: عباس احمدوند۲

نوشتار حاضر، ترجمه فصلی از کتاب «مذهب شیعه» است که با وجود قدمت و مشتمل بودن بر مطالب نادرست، نقطه آغاز مطالعات مستند امامیه در غرب (برای انگلیسی زبانان) تلقی گردیده و هنوز هم مرجع بسیاری از محققان غربی علاقه مند به مباحث شیعی است. مؤلف در این گفتار، به بحث کیسانیه یا پیروان محمد بن حنفیه، وقایع عاشورا و مسائل پس از آن، جانشینی امام زین العابدین علیه السلام پس از پدر گرامی شان و قیام هایی، چون قیام توابین، مختار و ابن زبیر پرداخته است. وی آن گاه به امامت حضرت سجّادعلیه السلام توجه کرده و سپس برخی از مسائل خصوصی زندگانی امام را ذکر کرده است.

مترجم در پی نوشت های خود – به اندازه توان – بسیاری از دیدگاه های نادرست دونالدسن را اصلاح کرده است.

پس از شهادت [امام ] حسین علیه السلام، حزب علوی بر سر قضیه خلافت دچار انشعاب شد؛۳ آیا امام بعدی باید پسر زنده [امام ]علی علیه السلام، محمد فرزند حنفیه و نه فاطمه باشد؟ تاریخ نشان می دهد که این محمد صفات برجسته تری نسبت به حسنین داشت ۴ و گروه بسیاری از امامت او حمایت می کردند. اینان به «کیسانیه»۵ شهرت دارند و منابع سنی و شیعه مفصلاً به توصیف آنان پرداخته اند.۶ آنان عقیده حلول روح خدا در تمام انبیا و انتقال آن از یکی به دیگری را که «سبائیه» تدوین کرده بودند، پذیرفتند؛۷ به نظر ایشان، این روح با رحلت محمّدصلی الله علیه وآله به علی علیه السلام انتقال یافته و از علی علیه السلام نیز به فرزندانش – که امامان پس از اویند – حلول کرده است؛ آنان معتقد بودند که هزاره ۸ نزدیک است ۹ و تعداد ائمه منحصر به چهار نفر؛ یعنی علی علیه السلام و سه فرزندش حسن، حسین و محمد می باشد.

پرفسور نیکلسون چند بیت [از اشعار] کثَّیر را که شهرستانی در توصیفش از کیسانیه نقل کرده، ترجمه نموده است.۱۰

چهار فرد کامل از قریش امامند و ذی حق.۱۱

علی علیه السلام و سه پسر نیکویش که هر یک نوری درخشانند.

یکی از آنان مؤمن و زاهد بود، دیگری در کربلا از دیده پنهان شد.

یکی نیز با پرچم های موّاجش سواران خود را به جنگ، رهبری خواهد کرد.

او در کوه رضوی ساکن و نهان است و عسل و آب زلال می نوشد.۱۲

اما گروه دیگری از علویان معتقدند که محمد بن حنفیه، به هیچ وجه نواده پیامبر نیست؛ آنان می گویند که در حقیقت حسین علیه السلام پسرش علی را به جانشینی خود (در امامت) منصوب کرده است.۱۳ در حالی که تئوری امامت، مستلزم ضرورت تعیین جانشین برای هر امام است، با وجود این، ملاحظه می کنیم که هرگونه احتمال این تعیین، تابع نظام مشهور وراثت می باشد؛ از آن جا که فرزند ارشد حسین علیه السلام در کربلا به شهادت رسیده بود، این جانشینی به پسر دیگر امام، «علی اصغر» که بعدها به «زَین العابدین»۱۴ مشهور شد، انتقال یافت. او یکی از پنج بازمانده خاندان حسین علیه السلام ۱۵ پس از قتل عام کربلا بود و چهار نفر دیگر، عمه اش [زینب ]، برادرش عمرو دو خواهر [حضرت ] بودند.

به نظر ابن سعد،۱۶ علی اصغر در هنگام شهادت پدر، کمتر از ۲۳ سال نداشت و [تنها] به دلیل بیماری در نبرد شرکت نکرد، بدین سبب، عمر بن سعد متعرض جان وی نشد. دینوری از او به عنوان یک پسر بچه ۱۷ یاد می کند، اما احتمالاً اشتباه است که علی اصغر را با برادرش عمر که تنها چهار سال داشت، ارتباط داده و او را یکی از دو پسر خردسال حسین علیه السلام بخوانیم.۱۸ [این ] پنج بازمانده اهل بیت را به نزد عبیداللَّه بن زیاد، حاکم کوفه بردند و او آنان را به دمشق نزد یزید فرستاد.۱۹ کاروان آنان همراه با مردی که سر حضرت را حمل می کرد، از صحرا عبور کرد.۲۰ در کتاب های تاریخی ملاحظه می کنیم که [اهل بیت ]، چون به شام رسیدند، در همان حین ورود به دربار یزید بود که سر امام را آورده و نزد یزید نهادند [پس از ]این پیش درآمد جان کاه، شَمرِ بن ذی الجوشن،۲۱ یزید را چنان که در ذیل می آید، مورد خطاب قرار داد:

ای امیرالمؤمنین!۲۲ قرعه به نام ما افتاد تا این سرها که متعلق به اهل بیت و شصت تن از شیعیان حسین علیه السلام است، به نزد تو آوریم؛ ما به قصد آنان خارج شدیم و از ایشان خواستیم یا به فرمان امیرمان، عبیداللَّه بن زیاد گردن نهند یا بجنگند. صبحگاهان – موقع طلوع آفتاب – به سویشان رفته و از هر سو آنان را محاصره کردیم، اما وقتی شمشیر بر ایشان غلبه یافت، مانند کبوترانی که از شاهین می گریزند، به دست آویز بی گناهی متوسل شدند؛ کل نبرد، چون دوختن رخنه ای یا بسان چرتی کوتاه، مدت بسیار کمی به طول انجامید و ما آخرین آنها را [به اسارت ] آوردیم. بدن های آنان را بی حرمت و عریان کردیم، لباس هایشان با خاک صحرا یکی شد و چهره هایشان بر زمین غلطید، [اکنون ] باد بر آنها می وزد، زائران آنها عقاب هایند و دیدار کنندگانشان، لاشخوران.۲۳

بعد از قدری معطلی در دمشق، [یزید به این ] پنج بازمانده اجازه داد تا به منزلشان در مدینه باز گردند و آنان هنگامی که [به مدینه ] رسیدند، تمام جزئیات مخوف حادثه کربلا را بازگو کردند. بنابراین، برخی افراد فرصتی عالی یافتند تا مردم برآشفته را در برابر ظالمان اموی که بی سبب خون اولاد بلافصل پیامبرصلی الله علیه وآله را ریخته بودند، برانگیزند.

عبداللَّه بن زبیر۲۴ از فرصت فوق بهره برداری کرد؛ وی در آغاز دهه ششم زندگی اش، فردی جاه طلب و خودخواه و شاید فرصت طلب بود، اما با وجود این، توان حکومت را داشت. او با [امام ] حسین علیه السلام و عبدالرحمن [ابن ابوبکر] در امتناع از اجابت درخواست معاویه مبنی بر پذیرش ولایت عهدی یزید همدلی کرده بود و ترغیب [امام ] حسین علیه السلام در رفتن به کوفه، به دلیل ریاکاری اش در دوستی و به تصور پیش بینی حوادث بود، چه، می دانست که وقتی امام از سر راه کنار رود آن گاه او فرصتی استثنایی خواهد یافت. ولی به هر دلیل، وقتی مردم خشمگین مدینه، قساوت های امویان را از بازماندگان فاجعه شنیدند، به هیجان آمدند؛ عبداللَّه که از طرف مادری، نوه ابوبکر بود برای مردم مدینه که در مسجد اجتماع کرده بودند، سخن گفت و به ویژه بر خیانت کوفیان تأکید ورزید، در نتیجه، مردم مدینه و سپس اهالی مکه، عبداللَّه بن زبیر را خلیفه خواندند، لیکن او خود به لقب حامی حرم شریف ۲۵ اکتفا کرد.۲۶

از این رو، این دو شهر که در قیام علیه یزید با هم متحد شدند، هر یک امیری جداگانه برگزیدند؛ عبداللَّه مکه را مقرّ خویش قرار داد و نیرویش را مصروف برانگیختن تمام عربستان علیه امویان کرد. اما به روایت یعقوبی، در سال ۶۳ه [یزید]، بی درنگ مسلم بن عُقبه را با لشکری از دمشق به مکه و مدینه فرستاد تا قیام را سرکوب کند. به نظر می رسد که این لشکرکشی بیشتر به صورت یک یورش ناگهانی بوده است، زیرا در حالی که ذکری از شکست سپاه ابن زبیر نمی یابیم، با این وجود، می دانیم که شماری از رهبران این قیام به قتل رسیده و اهل مدینه در معرض بی حرمتی و غارت قرار گرفتند و به مسجد النبی نیز اسائه ادب شد.۲۷

پس از سه روز ویرانی و خونریزی در مدینه، مسلم در دارالحکومه مقام گرفت و به [بقیه السیف ] مردم اعلام کرد که هر کس بر بندگی یزید با او بیعت کند، در امان است. یکی از افرادی که به نزد او آمد، علی بن حسین علیه السلام بود؛ مسلم، حضرت را کنار خویش بر تخت نشانید و گفت: خلیفه اوامر ویژه ای درباره تو به من داده است. [امام ] علی بن حسین پاسخ داد: من هرگز اقدام مردم مدینه را تأیید نمی کنم؟! به همین سبب، مسلم او را با احترام به منزلش بازگرداند.۲۸

پس از این، بخشی از لشکر مسلم، به فرماندهی حصین بن نمیر۲۹ برای حمله به مکه حرکت کردند؛ در زمان محاصره، مهاجمان به نیروهای آتشین متوسل شده و بر کعبه آتش انداختند و ویرانی بسیاری در مکه به بار آمد.۳۰ طبق برخی روایت ها، محاصره مکه ۶۴ روز۳۱ طول کشیده است، اما با رسیدن خبر مرگ ناگهانی یزید، که به معنای بازگشت لشکر مهاجم بود، عبداللَّه بن زبیر فرصت یافت تا سپاه خویش را بازسازی کند. او به جنگ های متعدد علیه خوارج پرداخت، کعبه را تجدید بنا کرد و از آن جا که مردم در حجاز، عراق و جنوب عربستان، در خصوص خلافت با وی بیعت کرده بودند توانست به مدتی طولانی (در حدود نه سال) حکومتی رقیب در مکه تشکیل دهد.

ولی مردم کوفه ۳۲ هم با مروان، جانشین یزید در دمشق، دشمن بودند و هم با ابن زبیر که اکنون بر مکه تسلط یافته بود، آنان می پنداشتند که مرتکب اشتباه فاحشی شده اند، برای همین از خود می پرسیدند: وقتی نزد خدا برویم چه عذری خواهیم داشت و چگونه به چهره پیامبرصلی الله علیه وآله بنگریم، حال آن که نوه رسول خدا را به قتل رسانده ایم؛ هیچ راه جبرانی جز انتقام خون حسین علیه السلام وجود نداشت.۳۳ این دعوت به خون خواهی، موفقیت آمیز بود، اما به دلیل کمی تعداد خون خواهان، سلیمان بن صُرَد که با چند تن دیگر رهبری قیام کنندگان را بر عهده داشتند، نامه هایی خطاب به تمام شیعیان به اطراف و اکناف فرستادند۳۴ که بسیاری از آنان از صمیم قلب پاسخ مثبت و وعده یاری دادند. توّابین، پنج نفر از اصحاب پیامبر را۳۵ برای مشورت در انجام دادن امور برگزیدند، سپس در خانه سلیمان اجتماع کرده و [هم آوا با یکدیگر] گفتند: مصیبتی که در کوفه رخ داده به دلیل برخورد غلط ما با حسین علیه السلام بوده است، لذا باید توبه کرده و از خداوند طلب آمرزش کنیم.۳۶ سلیمان نیز به مردم گفت: اولین وظیفه ما توبه و آن گاه قیام است. آنان نیز سرهای خویش را به علامت رضا تکان داده و متّفقاً هم رأی شدند که زمین را از وجود قاتلان خاندان پیامبرصلی الله علیه وآله پاک کرده و به کار آنان و حکام سبکسرشان خاتمه دهند و [امام ] زین العابدین را به خلافت برگزینند.۳۷ توّابین به رهبری سلیمان، ابتدا به مکانی موسوم به «ورده»۳۸ در عراق رفتند تا انتقام خون حسین علیه السلام را گرفته و دستور خداوند به بنی اسرائیل را محقق سازند؛ آن گاه که فرمود: «پس به درگاه خالقتان توبه کنید و مجرمانتان را بکشید، این نزد خالقتان برایتان بهتر است ۳۹.» ۴۰ قصد آنان خلع دو رقیب، (مروان و عبداللَّه بن زبیر) و به خلافت رساندن علی بن حسین علیه السلام بود، پس جمعیت فراوانی با سلیمان همراه شدند. مروان، عبیداللَّه بن زیاد را با این وعده که اگر عراق را آرام کنی حاکم آن ولایت خواهی شد، به مقابله با آنان فرستاد، از این رو، عبیداللَّه بن زیاد به سرعت به مصاف سلیمان رفت و یک سره در نبرد با او کوشید تا وی را کشت.۴۱

به محض این که سلیمان کشته شد، قیام کوفیان فروکش کرد، اما با این حال، شعار انتقام خون حسین علیه السلام از میان نرفت؛ مختار بن ابی عُبَیده که قبلاً با خوارج همراهی می کرد به کوفه آمد و اعلام داشت که نماینده زین العابدین است که در مدینه به سر می برد؛۴۲ او بزودی رهبری مردم را در کوفه بدست گرفت و سریعاً از مسبّبان قتل حسین علیه السلام و اصحابش در کربلا انتقام گرفت؛ وی شمر و عمر بن سعد را کشت و سرهایشان را نزد [امام ] زین العابدین فرستاد و بعد از آن که در نبردی کنار رود فرات بر عبیداللَّه غلبه کرد و او کشته شد، سر عبیداللَّه را نیز در همان مکان از دارالاماره کوفه که عبیداللَّه سر امام را دریافت کرده بود، به نزد او بردند.

اما، ابن زبیر به هیچ وجه [امام ] زین العابدین را مسؤول این اقدامات مختار ندانست، زیرا در حالی که پیوسته مختار را تعقیب می کرد و سرانجام او را در نبردی شکست داد و کشت، در مدینه متعرض زین العابدین علیه السلام نشد. [البته ] امام هم پیشنهاداتی از سوی مختار دریافت کرد، ولی به نامه اش پاسخ نداد و آشکارا، مختار را در مسجد النبی تقبیح کرد.۴۳

ابن زبیر توانست تا دو یا سه سال بعد، تسلط خویش را بر مکه حفظ کند، اما به دلیل جنگ با فِرَق گوناگون شیعه به تدریج نیرویش تحلیل رفت و متقابلاً جبهه امویان قدرت گرفت تا آن جا که در سال ۷۳ه وقتی حجّاج [بن یوسف ثقفی ] مشهور، مکه را محاصره کرد، عبداللَّه را شکست داد و کشت.

در طی این دوره آشفته سیاسی اندیشه های گوناگونی درباره خلافت، اقبال بسیار یافتند؛ یکی از بحث های مطرح، نگرش به شیخین بود. مردم از تمام شیعیان خواستار حکومت می خواستند که اعلام کنند، آیا دو خلیفه نخست را غاصب می دانند یا خیر؟ هم چنین بحث حق جانشینی میان محمد بن حنفیه (برادر ناتنی [امام ] حسین علیه السلام) و [امام ] زین العابدین پسر حسین علیه السلام، موضوعی جدّی بود و موجب پیدایش فِرَقی شد که برخی از آنها را فِرَق جداگانه ای دانسته اند. تلاش های حزب شیعی برای بدست آوردن قدرت سیاسی در جهان اسلام، پیوسته شکست می خورد و نتیجه نهایی این شد که مردم آراء خود را درباره امامت تغییر داده و بدان جا رسیدند که امامان، [تنها]، نخستین راهنمایان معنوی و شفیعان ایشان هستند.۴۴

اندکی پس از مرگ ابن زبیر بود که محمد بن حنفیه به همراه [امام ] زین العابدین به مکه رفتند تا ببینند که واقعاً کدام یک از آنان در جانشینی [امام حسین ] برحقند.۴۵ محمد می گفت که او شایسته تر است، زیرا فرزند علی بن ابی طالب علیه السلام است، اما [امام ] زین العابدین به عمویش پاسخ داد: از خدا بترس و چنین ادعایی مکن، از این رو، آن دو موافقت کردند که حجرالأسود را بخوانند؛ محمد برای طلب نشانه ای [نماز خواند] و دعا کرد، ولی هیچ پاسخی نیامد، سپس [امام ] زین العابدین دعا کرد [در آن وقت ] حجرالأسود به حدی تکان خورد که نزدیک بود از دیوار کعبه برون افتد؛ آن گاه به زبان عربی فصیح پاسخ گفت که زین العابدین امام برحق پس از امام حسین علیه السلام است، پس محمد بر این رأی گردن نهاد.۴۶ پس از این حضور در کعبه، [امام ]زین العا