پاورپوینت کامل طریقت محمدیه در هندِ بریتانیا ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل طریقت محمدیه در هندِ بریتانیا ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل طریقت محمدیه در هندِ بریتانیا ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل طریقت محمدیه در هندِ بریتانیا ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

>

کمپانی هند شرقی انگلیس، که به انگیزه تجارت با هند وارد این سرزمین شده بود، با کوتاه کردن دست رقبای اروپایی خود از صحنه تجاری هندوستان، به تدریج به عرصه سیاسی گام نهاد و با بسط دامنه نفوذ خود، زمام امور این کشور را به دست گرفت. از دست رفتن استقلال برای همه هندیان دردی بزرگ بود، اما درد استعمار برای مسلمانان – که قرن ها طبقه مسلط و حاکم این سرزمین به شمار می آمدند – جان کاه می نمود، زیرا علاوه بر از دست رفتن استقلال، باعث زوال شوکت و عزت پیشین آنان گردید. از این رو، جامعه مسلمان که بیشترین خسارت ها و ناکامی ها را در عصر حاکمیت کمپانی متحمل شده بود، در پی فرصتی می گشت تا بتواند هم از موجودیت و هویت خویش در برابر تهدیدهای بیگانگان و عناصر فزون طلب سیک و هندو دفاع کند و هم موقعیت از دست رفته خود را در سایه «احیای اندیشه دینی» باز یابد. «طریقت محمدیه» از جمله نهضت هایی است که در راستای همین هدف شکل گرفت و کوشید تا اندیشه جهادی را سرلوحه کار خویش قرار دهد. این مقاله می کوشد تا با بررسی تکوین این جنبش و اهداف و برنامه های آن، بر زوایایی از تاریخ جامعه مسلمان هند در رهایی از یوغ استعمار، پرتو افکند.

جامعه مسلمان هند در عصر فرمانروایی لرد بنتینک (۱۸۳۵ – ۱۸۲۸م) شاهد یکی از قیام های مهم اسلامی در تاریخ استعماری شبه قاره بود که سید احمد باریلی (بارلوی) پیشوای طریقت محمدیه یا نهضت مجاهدین آن را رهبری می کرد.

با انحطاط اقتدار سیاسی مغولان کبیر، جامعه مسلمان هند رو به ضعف و فتور نهاد و در سالیانی که نیروهای انگلیسی زمام امور جامعه هند را به دست داشتند، انحطاط آن بیش از هر وقت دیگر آشکار شد. برای خروج از این وضعیت نامطلوب، شاه ولی اللَّه دهلوی (۱۷۶۰ – ۱۷۰۲م) نهضت اصلاحی خویش را آغاز کرد و پس از او فرزندش شاه عبدالعزیز (۱۸۲۳ – ۱۷۴۶م) راه و روش پدر را ادامه داد. حاجی شریعت اللَّه (۱۸۴۰ – ۱۷۸۱م) نیز با تأسّی از اندیشه های این دو مصلح دینی، نهضت خود، موسوم به «فرائضی»، را با هدف تواناسازی اندیشه دینی و پیراستن آن از غبارهای جهل و خرافات، که از ناحیه هندوئیزم و سایر مکاتب بر آن نشسته بود، آغاز کرد.

نهضتی که سید احمد باریلی بنا نهاد، هر چند متأثر از آرا و اندیشه های مصلحان سلف بود، در عمل راه متفاوتی در پیش گرفت؛ در حالی که دو مصلح سلف او (شاه ولی اللَّه و شاه عبدالعزیز) سعی داشتند با زبان و قلم خود به اسلام خدمت کنند، سید احمد به عنوان مرد عمل، برای دفاع از حقوق مسلمانان علیه سیک ها و انگلیسی ها اقدام به جهاد کرد.

سید احمد باریلی در ۲۴ اکتبر ۱۷۸۶م در ناحیه «رای باریلی» دیده به جهان گشود. پدرش سید محمد عرفان – که ادعای انتساب به پیامبر داشت – او را به دهلی فرستاد تا زیر نظر شاه عبدالقادر دهلوی (برادر شاه عبدالعزیز) مراحل تربیت دینی و علمی خود را سپری نماید.۲ در سال ۱۸۰۷ در حالی که ۲۲ سال سن داشت به جمع مریدان و شاگردان شاه عبدالعزیز دهلوی پیوست و مدتی تحت ارشادات روحی و معنوی او قرار گرفت. پس از آن حدود شش سال به امیرخان پنداری – که بعدها نواب تونک شد – پیوست و همراه او با نیروهای انگلیسی و سران هندو در اطراف «مالوا»(Malwa) وارد جنگ شد.۳ از مقام و موقعیت او در ارتش «پنداری» چندان اطلاعی در دست نیست. همین قدر معلوم است که او با ابراز لیاقت و شایستگی توانست نظر امیر پنداری را به خود جلب کند، به نحوی که در مذاکره صلحی که میان پنداری ها و انگلیسی ها صورت گرفت، سید احمد از جانب فرمانده خود نقش مهمی در این مذاکره ایفا نمود و درست در هنگام پیشرفت مذاکرات صلح، ترک خدمت کرد و در حفاظت و مشایعت وزیر الدوله – فرزند امیر خان – به دهلی بازگشت و در مسجد اکبرآباد، دوره دیگری را تحت نظر شاه عبدالعزیز آغاز کرد.۴ از همین ایام بود که اندیشه های جهادی در ذهن او قوت گرفت و دو تن از بستگان نزدیک شاه عبدالعزیز به نام های شاه محمد اسماعیل و محمد عبدالحی از مریدان و هواداران او شدند و وفادارانه تا آخر با وی ماندند.۵

طولی نکشید که حلقه ای از شاگردان و مریدان در مسجد اکبرآباد گرد او جمع شدند و به وی دست بیعت و ارادت دادند. سید بر حلقه خود نام «مجاهدین» یا «طریقت محمدیه» نهاد.۶ در این مرحله، او یک رشته فعالیت های تبلیغی و یادگیری را با انجام دادن مسافرت هایی به شهرهای مختلف آغاز کرد. و توانست علاوه بر دهلی، هواداران زیادی را در لکهنو، باریلی، اللَّه آباد و بنارس به سوی خود جلب کند. هدف او از یارگیری های وسیع این بود که بتواند قدرت مندانه با نیروهای انگلیسی و سیک ها – که به زعم او آزادی انجام اعمال و شعایر دینی را از مسلمانان ستانده بودند – وارد جهاد شود.۷

سید احمد پیش از هر نوع اقدام نظامی تصمیم گرفت ابتدا به زیارت خانه خدا رود و پس از بازگشت از این سفر معنوی، اندیشه جهاد را پی گیری نماید، لذا شمار زیادی از پیروان او آماده مشایعت در این سفر شدند. سید احمد و دو تن از متحدان نزدیکش – شاه اسماعیل و عبدالحی – به همراه چهارصد زن و مرد حرکت خود را به قصد حج آغاز کردند. سید احمد در این مسیر آنها را از شهرهای کلکته، اللَّه آباد، میرزاپور، بنارس، قاضی پور، دارامپور و پتنه عبور داد و در یکایک این شهرها چند روز درنگ کرد تا علاوه بر فراخوانی افراد به همراهی خود، وجوه نذری و آذوقه های اهدایی نیز دریافت دارد.۸

او قریب به دو هفته در «پتنه» ماند و موفق شد صدها نفر از جمله شخصیت های معروفی، نظیر ولایت علی، عنایت علی، فرحت حسین و احمداللَّه را به هواداری خود فرا خواند.۹ وی قبل از ترک پتنه، شاه محمد حسین، ولایت علی و عنایت علی را به عنوان نمایندگان خود در نام نویسی و فراخوانی نیروهای جدید و نیز جمع آوری لوازم به قصد جهاد علیه سیک ها منصوب کرد.۱۰

پس از خروج از پتنه، سید و همراهانش از مونگیر،(Monghir) باقلاپور، مرشد آباد، هوگ لی و سایر شهرهای ساحلی گذشتند و مجدداً در پایان سال ۱۸۲۱م وارد کلکته شدند. او در یکایک این شهرها بر پیروان خود افزود و نمایندگانی از جانب خود در آن شهرها گماشت؛ در کلکته شمار افرادی که به او اعلام وفاداری می کردند، روزافزون بود. در این میان، ایشان توفیق یافت شماری از هندوهای این شهر را به اسلام فراخواند و در زمره یارانش نام نویسی کند.۱۱

پس از سه ماه اقامت در کلکته، سیداحمد و پیروانش با کشتی های اجاره ای رهسپار مکه شدند و در ژوئن ۱۸۲۲م به مقصد رسیدند.۱۲ او در طول اقامتش در حجاز توانست بر شمار پیروان خود بیفزاید و هوادارانی را از ترکیه، مصر، سوریه و بلغارستان در فهرست سربازان خود نام نویسی و نسخه های عربی کتاب صراط مستقیم خود را به آنها تقدیم کند.۱۳ وی در این مدت با علمای وهابی مراوده های بیشتری نمود؛ حتی نقل شده است که توانست با طرح اندیشه جهاد، شیخ عمر، مفتی مکه را تحت تأثیر آراء خود قرار دهد.۱۴

سید احمد در اکتبر ۱۸۲۳م به هند بازگشت و چند روزی را در بمبئی سپری کرد. در این چند روز، استقبال نیروهای جدید و پیوستن به او در این شهر، شور و اشتیاقی که پیش از این در کلکته پدید آمده بود، زنده کرد۱۵ و پس از آن رشته سفرهای جدیدی را به مناطق شمالی هند آغاز کرد.

اوضاع ذلت بار و پرمحنت مسلمانان هند، عرق و غیرت دینی سید احمد را به جوش آورد. او سفر خود را به مناطق شمالی به قصد یارگیری و آماده کردن آنها برای جهاد علیه سیک ها آغاز کرد. حاکم سیک ها در این زمان، درباره مسلمانانی که در قلمرو او می زیستند، روش سرکوبگرانه و ظالمانه ای را در پیش گرفته بود. او برای مسلمانان در گفتن اذان و برپایی نماز جماعت مانع تراشی می کرد و به آنها اجازه رفتن به حج را نمی داد.۱۶ مسلمانان سایر مناطق هند که به حرکت سید احمد پیوسته بودند برای آزادسازی هم دینان خود آماده جهاد بودند.

ارتش مجاهدین توانست حمایت حاکم تونک و پسرش وزیرالدوله را به همراه بخشی از نیروهای اجمیر به دست آورد. سید احمد پس از عبور از اجمیر به منطقه «خای پور» که در حوزه حکومتی میررستم خان بود، وارد شد و مورد استقبال قرار گرفت. در این منطقه نیز یاران جدیدی به او پیوستند. او سپس به مناطق شمال غربی وارد شد و با تحریک نفرت افغان های قندهار و کابل به سیک ها، سعی در ایجاد موقعیت جدیدی در آن مناطق نمود. در مسیر، علاوه بر استقبالی که از او به عمل می آمد، نیروهای تازه نفسی نیز به وی ملحق می شدند. دلیل این امر روشن نیست. طرح های جاه طلبانه ران جیت سینگ، رهبر سیک ها، استقلال همسایگان و قلمرو آنها را تهدید می کرد. حاکمان سند و مرزداران شمال غربی پیش از این از انگلیسی ها در برابر تجاوزها و دست اندازی های سیک ها درخواست کمک کرده بودند، اما انگلیسی ها به جهت تعهدی که به معاهده صلح ۱