پاورپوینت کامل پیمان مؤاخات ۹۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پیمان مؤاخات ۹۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پیمان مؤاخات ۹۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پیمان مؤاخات ۹۰ اسلاید در PowerPoint :

>

مقاله حاضر که مقدمه ای است بر شکل گیری پیمان برادری در مدینه، به بررسی و تحلیل بینش اخوانی و آیین برادری اسلامی در صدر اسلام می پردازد و تلاش می نماید تا ضمن بررسی مبانی فکری و فلسفی اندیشه اخوت دینی، نقش این بینش و نگرش وَحْیانی را در ایجاد وحدت در پیکره اجتماعی جامعه صدر اسلام بیان کند. نویسنده بدین منظور، موضوع فراخوانی قرآن به اخوت دینی؛ سیره و عمل پیامبر در ارتقای بینش اخوانی – نسبی جامعه عرب به سطح اخوت دینی و فاصله گرفتن از تعصبات خونی و نژادی «الاخوه فی نسب»؛ و تبلیغات و تشویق های پیامبر برای ایجاد پیوند برادری میان مسلمانان را بررسی می کند.

فلسفه برادری در اسلام

اسلام منادی توحید است و توحید در اسلام نه تنها به مفهوم اعتقاد به خالق واحد و توانای خالق هستی، بلکه به مفهوم توحید در پیکره اجتماع عظیم انسان ها با همه تفاوت هایشان بود و معنای کامل توحید فقط با اعلام برادری میان جامعه اسلامی و اجتماع بشری با یک رویکرد خداگرایانه مصداق عینی پیدا می کرد. در واقع تحقق اندیشه توحیدی در صورت اجتماع بشری احساس و درک این اندیشه بود که انسان از منشأ واحدی است و از روح واحدی حرکت یافته و از پیکره واحدی خلق شده است. این وحدانیت زمانی صورت تکاملی خود را پیدا می کرد که انسان ها این احساس را اجتماعی کنند و در سایه اعتقاد توحیدی در جمع برادران ایمانی و موحد درآیند و به مصداق «إنّما المؤمنون إخوه. ..»۱ در حلقه اجتماع انسان های مؤمن همه را برادر خویش بدانند و برای نجات برادران ایمانی و خدایی خویش از هیچ تلاشی فروگذار نکنند. این گونه برادری، منادی و مروّج نوعی بینش است که در آن همه کینه ها، نفرت ها، جهل ها، حق کشی ها و نابرابری ها کنار گذاشته می شود و همه مردم در جامعه اسلامی برای تحقق اجتماعی برادرانه تلاش می کنند که در آن برابری و عدالت تمام بت های موهوم طبقاتی و امتیازات ستمگرانه را از روی کره خاکی و صفحه زندگی اجتماعی نابود می کند و با حذف دوگانه گرایی ها، تفرقه ها و تضادها، وحدت و یکتایی را نوید می دهد.

این بینش بر خصومت ها، ستیزه گری ها، سرکشی ها و جدال های بی پایان و پر ملال اجتماع انسان ها خط بطلان می کشد. تجلی زیبای این بینش اجتماعی را باید در سیره حضرت رسول(ص) و عصر طلایی اسلام جست وجو کرد. پیامبر در اندک زمانی با چنین نگاه و بینش فلسفی در صحنه عمل اجتماعی، تصویری به یادماندنی از برادری اسلامی ترسیم کرد. یکتایی اعتقادی و اجتماعی که حضرت رسول با جنبش الهی خویش ترویج کرد، توانست در میان اجتماعی از اعراب بادیه نشین و قبایل متعددی که تماماً در خودسری، ستیزه گری، برادرکشی، ستمگری، نابرابری و نابرادری بودند، روحیه الفت و مواخات ایجاد کند.۲؛ روح انحصارگرایی قبیله ای، تفرقه، تنافر، قتل، غارت و تبعیض را در صحنه اجتماعی و جغرافیایی انسانی و سیاسی عربستان بزداید؛ شرک را به توحید مبدل سازد و شرک، نه تنها در مراتب اعتقادی بلکه در مراتب اجتماعی جای خود را به وحدانیت و یکسانی بدهد. از این رو ندای برادری پیامبر اسلام درصدد بود که شرک اجتماعی را به توحید اجتماعی مبدّل کند و آن را با عقیده به توحید اعتقادی و ایمانی همراه ساخته، در سایه توحید اعتقادی – اجتماعی، قسط و عدالت اجتماعی که هدف رسالت الهی پیامبران است محقق سازد.

پس جهان بینی توحیدی و اجتماعی حضرت رسول و آیین اسلام، منادی نظام توحیدی – اجتماعی در صحنه عمل اجتماعی است تا با ایجاد جامعه ای برادروار و برابروار، قطب های طبقاتی و امتیازات ناحق و ناشایسته زمان را در هم بریزد و زیربنای اجتماعی – اقتصادی جهان و جوامع نابرابر را با شعار توحید اعتقادی – اجتماعی دگرگون سازد.

برادری، اعلام ماهیت یک نواخت و سرشت متوازن و صدای یکتای همه انسان هاست و اعلام این اصل است که انسان ها با هم هستند و همه انسان ها با همه رنگ و صورت ها و شکل ها و انساب و قبایل و اقوام و نژادهایی که برای خویشتن واحد متصور شده اند، همه از یک منشأ و ریشه اصیل واحد و یکتای الهی اند و حبل متین خداوند رشته ای نامرئی در تاروپود همه انسان ها دمیده است که با توسل به آن وحدانیت خویش را می یابند.۳

در واقع پیامبر آمد تا با شعار برادری طرز تلقی بشر آن روزگار را تغییر دهد و مبنا و فلسفه جدیدی دراندازد که الگوی زندگی اجتماعی و بینش اجتماعی – الهی انسان ها باشد و دیدگاه فلسفی انسان آن عصر را درباره فلسفه وجودی انسان متحول سازد و مبنای انسان شناسی نویی پایه گذاری کند که ریشه در هستی شناسی، خداشناسی و توحید اعتقادی دارد. این که انسان ها همه از یک منشأ هستند و این منشأ هم به لحاظ خلقت و اراده خدایی در خلق انسان و هستی و هم به لحاظ حیات اجتماعی در صحنه عمل اجتماعی و سیاسی تجلی کند. برادری مبلّغ برابری و هم ترازی انسان هاست و ضد انسان کشی، ستمگری، فاصله اجتماعی و طبقاتی، نژادپرستی و برتری جویی نژادی.

همه انسان ها از نگاه اسلام و پیامبر از یک منشأ خدایی و قدسی اند و از یک کل واحد تنیده شده اند. همه فرزندان آدم و حوایند۴ و اعتقاد به اراده الهی و تحقق آن اراده روی زمین و امانت داری الهی برعهده بشر است. تنها چیزی که سبب انشعاب، افتراق و نابرادری ها شده، آن جزء از اراده انسانی است که او را به جای این که به منبع واحد الهی متصل و به منشأ واحد خلقت انسانی متوجه کند و به سوی سرچشمه برادری بکشاند – برخلاف آن سرشت الهی – بر خلاف آن جهتِ قدسی گام برداشته، از وحدانیت اجتماعی – اعتقادی به شرک اجتماعی – اعتقادی می کشاند. اسلام منادی مبارزه با شرک اعتقادی – اجتماعی است و جاودانه به سوی توحید در اعتقاد و عمل دعوت می کند. دعوت به برادری در سنت حضرت رسول از همین جا نشأت گرفته است.

قرآن و فراخوانی به اخوت اسلامی

اعمال، رفتار و سلوک پیامبر(ص) و نیز عملکرد سیاسی و اجتماعی ایشان در تمام دوران حیات تاریخی اش منشأ و ریشه در وحی الهی داشت و پیمان برادری و تفکر اخوانی آن حضرت برگرفته از تعالیم خدایی و آموزه های قرآنی بود. برای فهم عمل تاریخی، سیاسی و اجتماعی پیمان اخوت و تبلیغات حضرت رسول به برادری و برابری در دوران پیش از هجرت و پس از آن در مدینه، توجه به متن مقدس قرآن کریم و آموزه های قرآنی در این باب اهمیت فوق العاده دارد.

قرآن کریم به مسئله اخوت و برادری دینی مسلمانان اشاره کرده است و این مسئله را یکی از عوامل محوری در توسعه اتحاد و مبارزه با هرگونه تفرقه و نفاق برمی شمارد. خداوند بهترین راه وحدت و ترویج و تبلیغ آن را وحدت براساس برادری دینی و اخوت اجتماعی – اعتقادی می داند و آن را نعمتی عظیم قلمداد می کند که جامعه مسلمانان را از پراکندگی، تنهایی، نزاع های درونی و طاقت فرسای قومی، قبیله ای، نژادی و برتری جویی های بی محتوا نجات و به اتحاد سوق می دهد. آیات الهی مفهوم برادری را از ماهیت انحصاری، انسانی و قبیله ای آن خارج ساخته، از منظری والاتر که تمام سطوح و مراتب آن را طرح می کند، بدان می پردازد.

در جامعه جاهلی عرب پیش از اسلام آن چه از برادری منظور بود، برادری نسبی و سببی بود و نسب واحد و پیوندهای خونی و نسبی در فرهنگ جاهلیت ارجحیت ویژه ای داشت. به طور کلی برادری در قاموس عرب چندین بار معنایی را در برداشت:

1. برادری نسبی براساس پدر واحد (در سطح خانوادگی)؛
2. برادری براساس برادرخواندگی، صمیمیت و دوستی برادرانه؛
3. برادری قبیله ای براساس تعصب قبیله ای و نیای واحد و یا در سطح کلان، اشتراک در خون و نژاد.۵

همه این سه نوع برادری در شبه جزیره عربی عصر جاهلی وجود داشت و عصبیت قبیله ای، نسبی و قومی مبنای کلی آنها بود و رفتار سیاسی – اجتماعی جامعه عرب بر این اساس شکل می گرفت. برادران در مقابله با بنی اعمام خود با هم دیگر متحد می شدند و در مقابل آنها قرار می گرفتند. بنی اعمام برای مقابله و مبارزه با تیره ها و رقبای دیگر با یک دیگر متحد می شدند و تیره ها و طوایف برای مقابله با تیره ها و طوایف رقیب به هم دیگر نزدیک می شدند و قبایلی که از نسب واحدی بودند برای مقابله با قبایل دیگر صف آرایی می کردند و با اعضای قبیله خود متحد می شدند. این قانون معیار دفاع از کیان سیاسی – اجتماعی و اقتصادی قبیله بود.

قرآن کریم علاوه بر استعمال واژه اخوت و مشتقات آن در معانی سه گانه فوق، معنا و مفهوم جدیدی به حوزه معنایی و لغوی این واژه افزود که علاوه بر دربرداشتن مفاهیم بالا و اصلاح آنها و جایگاه هر کدام در روابط سیاسی – اجتماعی مسلمانان، مفهوم والاتر و ارزنده تری ارائه می داد که کارکرد آن در عرصه حیات سیاسی – اجتماعی جامعه قبیله ای عرب در دوره اسلامی توانست استحاله ای عظیم در فرهنگ ها، سنت ها و باورهای قبیله ای ایجاد کند. از این راه به خلق فرهنگ و معنای جدید و وسیع از واژه اخوت پرداخت که در جامعه صدر اسلام تحقق و عینیت پیدا کرد. پیامبر اسلام در ترویج و توسعه فرهنگ قرآنی رنج ها و محنت های بسیار کشید تا جامعه عصر جاهلی را از وضع رقت باری که همواره آنان را در مقابل یک دیگر دشمن ساخته بود و به سبب دشمنی ها آسایش و آرامش از زندگی اجتماعی و سیاسی و اقتصادی آنها رخت بربسته بود، خارج سازد و معیارها و طبقات انساب را۶ که حق و باطل در پیوند و ارتباط طبقاتی با آنها معنی پیدا می کرد، از فرهنگ اجتماعی جامعه عرب حذف نماید و یا آن را جهت داده، در فرهنگ جدید به کار گیرد.

کاربست این بار معنایی از اخوت قرآنی که به اخوت دینی و برادری اعتقادی تعبیر شد، باعث گردید تا فرهنگ «الأخوّه فی نسب» همراه با معیارهای جاهلی خود در صحنه زندگی اجتماعی و سیاسی اعراب تعدیل شود و فرهنگ «الأخوّه فی الدین» جای آن را بگیرد.

فرهنگ اخوت دینی اکثر معیارهای نژادی و خونی که باعث تفاخر و تضاد بود، طرد کرد و برادری دینی را جانشین آن ساخت. هر زمان ریشه های فرهنگ جاهلی به سبب تعصبات کور قبیله ای بیدار می شد، قرآن به شدت به مبارزه با آن می پرداخت. زمانی پیامبر به دلیل علاقه اش به یک غلام حبشی که در بستر بیماری افتاده بود، مورد اعتراض برخی از مهاجران و انصار قرار گرفت، به طوری که برخی از آنان گفتند: ما خانمان خود را رها کردیم و در خدمت رسول بیامدیم. هیچ کس این ندید از او در زندگی و بیماری و مرگ که این غلام سیاه دید.۷

در همین جا بود که آیه ذیل بر پیامبر نازل شد تا با طرز تفکر جاهلی که هنوز در اندیشه برخی مسلمانان خودنمایی می کرد، مبارزه کند و فضیلت و برتری را به تقوا و پرهیزگاری در میان ابنای بشر منحصر نماید:

«یا أیها الناس إنّا خلقناکم مِن ذکر و انثی و جعلناکم شعوباً و قبایل لتعارفو إنَّ أکرمکم عنداللَّه أتقیکم إنَّ اللَّه علیم خبیر».۸

در آیاتی قبل از این، مسلمانان برادران دینی قلمداد گردیده اند و بر وظایف دیگر برادران دینی در رفع اختلاف میان آنها تأکید شده است:

«إنّما المؤمنون إخوه فأصْلحوا بین أخوَیکم واتقواللَّه لعلکم ترحمون»۹ مسلمانان برادران دینی یک دیگرند. پس میان آنها صلح برقرار کنید و از خدا بترسید تا مورد رحمت او قرار گیرید».

مبارزه قرآن با برتری طلبی های جاهلی، اعلان نسب واحد برای تمام ابنای بشری و اعلام برابری آنها و رد افتخارات واهی انسابی، مشهور است و این که فضیلت در نسب نهفته نیست، بلکه نسب ها همواره به یک نسب ختم می شوند، بنابراین فضیلت و برتری نه برمعیار نسب، که بر معیار تقوای دینی است و برادری واقعی در برادری دینی نهفته است. رفتار حضرت رسول با غلام حبشی، ردیه ای بود بر تفکرات برتری جویانه و انسابی که عرب و عجم، برده و آزاد، اوسی و خزرجی، مضری و ربیعی و. .. را در مقابل هم قرار می داد.

بنابراین قرآن و آموزه های الهی با ترویج و تبلیغ ارزش های الهی و دینی از راه اخوت اسلامی در جان و روح مسلمانان، ریشه درخت کهن کین و تفاخر نژادی و نَسَبی را قطع کرد.

در سراسر آیات قرآن که پیوندهای نَسَبی و واژه اخوت و مشتقات آن ذکر شده، معانی مختلف برادری از جمله برادری طایفه ای، نسبی، دینی و سببی بیان گردیده و همواره ویژگی ها، خصلت ها، امتیازات، منافع و مضار هر یک یادآوری شده است. خداوند، در این آیات اخوت دینی (الأخوَه فی الدین) را برترین و عمیق ترین مفهوم اجتماعی برای اتحاد جامعه اسلامی یاد می کند و وظایف و لوازم برادری دینی را خاطرنشان می نماید و با تأکید، ارزش های بیهوده برادری انسابی که مایه تفاخر پوچ و بی معنی است، فسخ می کند.

با مداقه و تفحص در متن آیات قرآن می توان اهداف گوناگون اخوت را چنین دسته بندی کرد:

1. اصلاح امور مسلمانان به وسیله برادران دینی؛۱۰
2. توسعه برابری و برادری اجتماعی و اقتصادی (تحقق عدالت)؛۱۱
3. رعایت حقوق برادران دینی؛۱۲
4. نجات و رستگاری انسان با تقویت فضیلت های انسانی به وسیله تقوا و مبارزه با نژادپرستی و معیارهای طبقاتی؛۱۳
5. اجرای احکام الهی در توارث، وصایت و حقوق خانوادگی؛۱۴
6. ترویج حسن ایثار و انفاق؛۱۵
7. ایجاد اتفاق و اتحاد میان مسلمانان به منظور تحقق وحدت امت اسلامی؛۱۶
8. تعیین مرزبندی میان کفر و ایمان ۱۷ و اقامه ضروریات دین. اهمیت و مقام اخوت دینی از دیدگاه رسول اکرم

از آن جا که هدف رسالت پیامبر ایجاد قسط در جامعه اسلامی بود، بدون تردید تحقق این موضوع جز از راه اخوت دینی و برادری و الفت میان مجموع مسلمانان ممکن نبود؛ زیرا تنها با احساس برادری و الفت دینی دل های مسلمانان به هم نزدیک می شود و تعاون و همکاری برای ساختن امت اسلامی به وجود می آید و ایثار و از خودگذشتگی برای برادران دینی معنا پیدا می کند و برابری و قسط اسلامی در سایه اخوت اعتقادی محقق می شود. از این رو پیامبر اسلام(ص) از آغاز به ترویج و تبلیغ بینش اخوانی میان مسلمانان همت گماشت و ضمن توجه دادن مسلمانان به آیات الهی درباب وظیفه و مسئولیت مسلمانان در برابر یک دیگر به عنوان برادران دینی، در عمل نیز برای ایجاد اتحاد و برادری تلاش وافر کرد. آن حضرت مفهوم برادر دینی را از مفهوم برادر سنتی رایج میان جامعه عرب جدا نمود و مفهوم نو برادری دینی را در خدمت حق طلبی، عزت و حرمت انسان قرار داد. درکنار این مفهوم سازی و تعریف جدید از برادری، رد ارزش های خونی و متعصبانه و برادری سنتی را وجهه همت خویش قرار داد و در عمل و نظر فخرفروشی و مبا