پاورپوینت کامل اصلاً من خاطره ندارم، خلاص! ۲۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اصلاً من خاطره ندارم، خلاص! ۲۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اصلاً من خاطره ندارم، خلاص! ۲۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اصلاً من خاطره ندارم، خلاص! ۲۳ اسلاید در PowerPoint :

>

حالا خیلی دیر است و شاید دیگر این نوشته به چاپ ویژه‌نامه‌ی خاطرات نرسد؛ اما اگر رسید و صفحه‌های آن را ورق زدید و دنبال خاطره‌ی خوب می‌گشتید، این صفحه را جدی نگیرید، از آن بگذرید و نخوانیدش!

می‌دانید که این نوشته‌ها- دو خط بالا را می‌گویم ‌- جنبه‌ی تبلیغی دارد و نویسنده این‌گونه شروع می‌کند تا خواننده را بکشاند به سمت خواندن؛ اما من به شما دروغ نمی‌گویم و این نوشته فرق می‌کند. می‌خواهم شما را از خواندن این نوشته و عواقب آن آگاه کنم. اگر دقت کنید، می‌بینید که مدام تکرار می‌کنم نوشته و نمی‌گویم خاطره؛ چون خاطره‌ای در کار نیست. همین که خاطره‌ای نیست برای خودم موضوع غیرقابل‌باوری شده است و برای اعتراض به خودم نشستم پای رایانه و روی صفحه‌کلید به شدت ضربه زدم که این متن از آن درآمد! اصلاً نمی‌خواستم بنویسم؛ اما تعداد ضربات ناشی از اعصاب‌خُردی من شدند حروفی که کنار هم کلمه‌هایی شدند و در نهایت این متن بیرون آمد؛ اما خاطره نشد. کاش سیدسعید یادم نمی‌آورد که چیزی به نام خاطره هم وجود دارد! سال‌ها بود یادم رفته بود؛ چون من اصلاً خاطره‌ای ندارم از دوران کودکی و نوجوانی‌ام! حالا که دارم محکم می‌کوبم روی صفحه‌کلید، این را بهتر از همیشه درک کرده‌ام که من اصلاً نمی‌توانم خاطره‌ای بنویسم. مگر می‌شود یک آدم چهل‌ساله از بچگی‌اش خاطره‌ای نداشته باشد، نمی‌دانم!… نمی‌دانم!… نمی‌دانم!

خاطره شاید تک و توکی بیاید و یک امیدی در دل من باز کند که من هم خاطره دارم؛ اما این که سید زاویه‌ی نوشتن خاطره را تنگ‌تر می‌کند و می‌رساندش به خاطره‌ی عید نوروز، پرونده کمی ‌جناحی می‌شود که فکر می‌کنم یا باید خودم را بزنم یا سید بزرگوار را که یادم می‌آورد از این اتفاق بسیار زیبا – عید نوروز – چه‌طور من خاطره‌ای ندارم.

می‌روم و تمام وسایلم را تک‌تک چک می‌‌کنم و همه را بیرون می‌ریزم؛ بلکه یک نوشته‌ای، کاغذی، چیزی پیدا کنم و خاطره‌ای بنویسم که از قافله‌ی خاطره‌نویسان عقب نمانم. برمی‌خورم به آلبوم عکس‌هایم… از اول تا آخر چندین بار ورقش می‌زنم؛ اما دریغ از عکس دوران نوجوانی. بعد فکر می‌کنم این دوران نوجوانی دقیقاً چه‌موقعی است؟ از کودکی عکس دارم و از جوانی هم؛ اما نوجوانی‌ام انگار گم شده است! اصلاً یادم نمی‌آید کی نوجوان بوده‌ام و هر چه دنبالش می‌گردم، پیدایش نمی‌‌کنم…

نکند من اصلاً نوجوان نبوده‌ام و یک‌دفعه بزرگ شده‌ام. سراغ سایت‌ها می‌روم و دنبال سنّ نوجوانی می‌گردم.

نه، طبق این تعاریف، من هم زمانی نوجوان بوده‌ام و می‌توانم براساس این سن و سال‌ها عکس‌هایی پیدا کنم که آن زمان نوجوان حساب می‌شدم!

در همین چرخش‌ها، به دفترچه‌ای قرمز با کاغذهایی کاهی برمی‌خورم. توی آن با مدادی مشکی و گلی چیزهایی نوشته‌ام، ورق می‌زنم؛ اسامی ‌شهدایی است. هر صفحه دو شهید را نوشته‌ام و زیر آن تاریخ زده‌ام، سال ۱۳۶۶. چه جالب! تاریخ‌ها دقیقاً توی بهار است و اتفاقاً ایام نوروز. دفترچه‌ی جلد چرمی قرمز توی دستم است و من توی انباری نشسته‌ام و از لای در سوزی عجیب می‌لغزد توی انباری و به زور خود را از لای کارتن‌ها و وسایل به‌هم‌ریخته‌ی انباری می‌رساند به من تا بتواند من را از دنیای ناشناخته‌ای که در آن غرق شده‌ام، بیرون بکشد؛ اما نمی‌تواند. این دنیا را نمی‌شناسم؛ چون همان دنیای خاطراتی است که تا امروز فکر می‌کردم من در آن سهمی ندارم؛ اما حالا سرمای عجیب کویر قم هم نمی‌تواند من را از آن بیرون بکشد. درها باز می‌شوند و کوچه‌پس‌کوچه‌های این دنیای ز