پاورپوینت کامل داستان; کسی توی آفتاب یک هیولا پیدا نکرده است؟ ۲۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل داستان; کسی توی آفتاب یک هیولا پیدا نکرده است؟ ۲۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل داستان; کسی توی آفتاب یک هیولا پیدا نکرده است؟ ۲۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل داستان; کسی توی آفتاب یک هیولا پیدا نکرده است؟ ۲۳ اسلاید در PowerPoint :

>

هیولاها ترس ندارند که؛ دارند؟ من قبلاً هم یک هیولا داشتم که از توی بالشتم پیدایش کرده بودم. یک هیولا با شکم گردالی که عاشق کلاه و عینک دودی بود و هر وقت خودش دلش می‌خواست دوستم داشت. این‌که یک هیولا فقط وقتی دوستت دارد که خودش دلش می‌خواهد کمی غصه‌‌دار است. گاهی گریه‌دار است حتی. یاد گرفته بودم وقت گریه کردن دماغم را با سر آستینم پاک کنم تا هیولا حرصش دربیاید و کلاهش را از سرش بردارد و به سر بزرگش دست بکشد و بگوید: «دیگه این کار رو نکن!» هیولاها از آستین دماغی خوش‌شان نمی‌‌آید. من خودم از اول می‌دانستم که خوش‌شان نمی‌آید، اما محل نمی‌گذاشتم و هر وقت که گریه‌ام می‌گرفت دماغم را به سر آستینم می‌مالیدم تا یک دختر دماغو باشم.

هیولا بلد بود برایم سوت بزند و زورکی سرفه یا عطسه کند. مثلاً می‌خواست خنده بیاورد روی لب‌های من. من گاهی خنده‌ام می‌گرفت، گاهی نه. هیولا بیش‌تر از این که بامزه باشد دوست‌داشتنی بود. هیولای من نمی‌توانست هم بامزه باشد، هم دوست‌داشتنی. با این حال گاهی وقتی برایم سوت می‌زد زورکی می‌خندیدم. خندیدن راستکی که نه، الکی. زور می‌زدم و گوشه‌ی لب‌هایم را می‌دادم بالا که یعنی هیولاجان ببین من دارم به این همه محبت تو لبخند می‌زنم. گاهی که حتی زورکی هم خنده‌ام نمی‌آمد هیولا می‌آمد و با آن ناخن‌های خوشگل موشگلش گوشه‌ی لب‌هایم را می‌داد بالایی که: «آها! حالا شدی دختر خوب!» و تا ناخن‌هایش را از گوشه‌ی لبم برمی‌داشت، لب‌هایم شلپ آویزان می‌شدند و هر کاری می‌کردم به خنده باز نمی‌شدند.

هیولاها خاک بر سرند. این را مامان می‌گوید. وقتی توی خانه راه می‌روم و از هیولایم می‌گویم، مو به تن مامان راست می‌شود. می‌گوید هیولا که الکی نیست بچه‌جان و دعا دعا می‌کند که دست از سر همه‌ی هیولاهای دنیا بردارم؛ اما من که دستم را روی سر هیولاها نمی‌گذارم. اصلاً مگر تا به حال چند تا هیولا توی دنیا پیدا شده که دل‌شان بخواهد مال یک دختر دماغو شوند؟ من گاهی فقط دستم را می‌گذارم روی زانوی هیولا و بهش می‌گویم وقتی دماغش را باد می‌کند خیلی خوشگل می‌شود و راستی راستی خنده‌ام می‌گیرد از دیدن قیافه‌اش. اگر هیولایم دلش بخواهد که دوستم داشته باشد تند تند دماغش را باد می‌کند که من راست راستکی خنده‌ام بگیرد. گاهی هم داد می‌زند: «من یک فیل پرنده‌ام!» و شبیه یک فیل پرنده گوش‌هایش را بالا و پایین تکان می‌دهد. من همیشه از خدا می‌خواهم به هیولایم دو گوش بدهد اندازه‌ی گوش‌‌های فیل.

هیولاها خاک بر سرند. یک روز صبح این را مامان چند بار پشت سر هم گفت. خاک بر سر، خاک بر سر، خاک بر سر. بیش‌تر گفت؛ هزار بار. چپ می‌رفت. راست می‌آمد. بالا می‌رفت. پایین می‌آمد. من که تا قبل از آن هیچ هیولایی را ندیده بودم که روی سرش خاک باشد. یک روز فهمیدم که راستی راستی هیولاها خاک بر سرند. یک روز هیولا گلدان لب پنجره را برداشته بود گذاشته بود روی سرش. خاک ریخته بود روی سر کچلش. شکم گردالی‌اش را انداخته بود بالا، عینک دودی زده بود و توی آفتاب غیبش زده بود. گلدان من را هم برده بود. من بعد از آن فهمیدم مامان چه‌قدر بلد است راست بگوید. تنها کاری که من توانستم برای هیولا بکنم این بود که گاهی بایستم کنار پنجره و شر شر گریه کنم و دماغم را بمالم سر آستینم و فکر کنم هیولا داشتن چه‌قدر خوب است. آدم وقتی هیولا دارد خوش‌حال‌تر است. می‌تواند الکی بخندد. می‌تواند الکی از ته دلش شاد باشد.

من ترسیده بودم؛ از الکی نه، از راستکی. نه این‌که هیولاها ترس داشته باشند. از این می‌ترسیدم که هیولایی را که از دریچه‌ی کولر آمده بود نشسته بود جلو رویم، هیچ جوری