پاورپوینت کامل رفتیم و این سراچه‌ی پرغم گذاشتیم ۱۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رفتیم و این سراچه‌ی پرغم گذاشتیم ۱۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رفتیم و این سراچه‌ی پرغم گذاشتیم ۱۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رفتیم و این سراچه‌ی پرغم گذاشتیم ۱۲ اسلاید در PowerPoint :

>

دنیا و محنتش همه با هم گذاشتیم میرزا اشرف‌الدین یا شرف‌الدین در سال ۹۱۲ در قزوین به دنیا آمد. او از خاندان معروف سادات سیفی قزوین است. پدرش «میرنورالهدی» معروف به «قاضی جهان» از بزرگان دولت صفوی و وزیر شاه تهماسب بود. میرزا اشرف به واسطه‌ی لقب پدرش «قاضی جهان» به «شرفجهان» معروف است. در جوانی مقدمات دانش و ادب را در زادگاه خود آموخت. در زمانی که پدرش حاکم فارس شد به شیراز رفت. در آن‌جا در نزد دانشمندان معروفی مثل «غیاث‌الدین منصور دشتکی» و «خواجه جلال‌الدین محمود شیرازی» به کسب علم و دانش پرداخت. شرفجهان با دربار شاه تهماسب رفت و آمد داشت و مورد احترام شاه و درباریان بود. در مدح شاه تهماسب چند شعر گفته است؛ امّا از مداحی این و آن بیزار بوده و جز چند شعر مدحی، بیش‌تر شعرهای او غزل‌های عاشقانه است. او یکی از چند شاعر مطرح و خوب مکتب وقوع است.* غزل‌های نسبتاً خوبی دارد. سخنان او بسیار روان، ساده و بااحساس است. شرفجهان در سال ۹۶۹ در پنجاه و هفت سالگی درگذشت و در مزار شاهزاده حسین قزوین به خاک سپرده شد. کامل‌ترین دیوان شرفجهان، دیوان «تقی افشاری» است که در سال ۱۳۸۳ منتشر شده است. این دیوان شامل: ۱۵۹ غزل، ۴ قصیده، ۱۸ قطعه، ۸ عنوان مثنوی از جمله مثنوی نسبتاً کوتاه «ساقی‌نامه» و مقداری تک‌بیتی است. باز آمدیم شوق تو در دل همان که بود وز گریه پا به کوی تو در گِل همان که بود باز آمدیم، شوق همان، آرزو همان سودا همان، تصوّر باطل همان که بود هجران کشنده، عشق همان دشمن قدیم نومید از وفای توام، دل همان که بود کردم سفر ولیک نبردم رهی به دوست آواره‌ی جهانم و منزل همان که بود تو در خیال بردن جان شرف هنوز و آسوده دل، زمکر تو غافل، همان که بود * زهی ستوده خصالی که عمرها دل را هوای صحبت جان‌پرور تو بوده بسی حکایتی است نهفته زخلق با تو مرا خدای را که زمن بشنو و مگو به کسی از آن زگلشن دهرم گرفته دل که نماند ز