پاورپوینت کامل عوامل مؤثر در بیداری اسلامی کشورهای منطقه ۸۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عوامل مؤثر در بیداری اسلامی کشورهای منطقه ۸۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عوامل مؤثر در بیداری اسلامی کشورهای منطقه ۸۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عوامل مؤثر در بیداری اسلامی کشورهای منطقه ۸۹ اسلاید در PowerPoint :

>

گفتگو با جناب آقای دکتر عطاء الله رفیعی

عطاالله رفیعی آتانی، متولد ۱۳۴۵ از بخش الموت قزوین است. وی دانش آموختهی حوزهی علمیهی قم است که پس از اتمام دورهی سطح، دورهی خارج فقه و اصول را از محضر حضرات آیات: فاضل لنکرانی، مکارم شیرازی، جوادی آملی، شبیری زنجانی و مؤمن استفاده کرده است. رفیعی آتانی در کنار تحصیلات حوزوی، تحصیلات دانشگاهی خود را تا دورهی دکترای اقتصاد در دانشگاه تهران پیگیری کرده است.

ایشان بنیانگذاری جنبش نرم افزاری در حوزهی علمیقم، سردبیری مجلهی پژوهش و حوزه، مدیریت مراکز پژوهشی و دبیری دو همایش ملی الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت به علاوه دبیری نخستین کنگرهی بین المللی علوم انسانی اسلامی که در اردیبهشت۱۳۹۱در جمهوری اسلامی ایران برگزار می گردد، در سوابق خود دارد. هم اکنون عضو هیئت علمی دانشگاه و پژوهشگر در قلمرو ترابط اسلام و علوم انسانی است.

گفتگوی ذیل، توسط سردبیر محترم فصلنامهی سخن جامعه؛ جناب حجت الاسلام و المسلمین محمدطاهر اخلاقی انجام شده است.

سخن جامعه:

پیش از هر چیز از حضرت عالی که علی رغم مشغلهی فراوان علمی این فرصت را در اختیار ما قرار دادید تشکر میکنیم. همان طور که مستحضر هستید، خیزش عمومی ملتهای مسلمان بر ضد ساختار سیاسی حکومتهای ستمگر و وابسته در جهان اسلام، پدیدهای است مبارک که روز به روز در حال گسترش و توسعه است. اگر صلاح بدانید ماهیت این حرکت خودجوش ملتهای اسلامی را که گاهی از آن به بیداری اسلامی تعبیر میشود تحلیل کنید. به نظر حضرت عالی چه عواملی در شکلگیری این خیزش مردمی نقش دارد؟

دکتر رفیعی: ضمن تشکر متقابل و آرزوی موفقیت برای جناب عالی و سایر مسئولین جامعهی علمیهی امیرالمؤمنین(ع) و دستاندرکاران نشریهی وزین سخن جامعه. بیداری اسلامی به صورت طبیعی در چارچوب سایر انقلابهای جهانی بایستی نگاه شود، بیداری اسلامی؛ یک تحول بنیادین اجتماعی و فرهنگی است که به یکسری تحولات سیاسی هم دارد منجر میشود، بنابراین تحولات بنیاد برافکن اجتماعی و فرهنگی که نظامهای سیاسی را از پایه خراب میکند و ساختارهای جدیدی را به وجود میآورد طبع انقلابهای جهانی است، همهی انقلابهای جهانی این جور بودهاند و هستند. بزرگترین انقلاب معاصرکه انقلاب اسلامی ایران بود، همین حالت را داشت، بنابراین به صورت طبیعی متفکران در قالب تئوریهای انقلاب، میتوانند آن را بررسی کنند، البته گاهی اوقات تئوریها انقلابها را توضیح میدهند و گاهی انقلابها تئوریهای جدید را میآفرینند.

برای تبیین ماهیت انقلابهای اجتماعی، براساس مبانی و مکاتب مختلف، تئوریهای گوناگونی وجود دارد، یکی از مهمترین تئوریهایی که با مبانی دینی ما هم سازگار است، این تئوری است که انقلابهای اجتماعی، محصول احساس نابرابری مردمان کشورها است؛ یعنی جایی که مردم احساس کنند نابرابری به نقطهی غیر قابل تحملی رسیده است، شروع میکنند به اعتراضهای بنیانبرافکنِ اجتماعی و فرهنگی که نهایتاً به فروپاشی نظامهای سیاسی منجر میشود.

به نظر میرسد این تئوری، تئوری خوبی است، با مبانی اسلامی ما هم جور در میآید، در روایات اسلامی نیز دوام حکومتها را بر برقراری عدالت و فروپاشی حکومتها را بر ستمپیشهگی آنان مبتنی میکند. در این مورد جملهی معروفی است که می فرماید: الملک یبقی مع الکفر ولایبقی مع الظلم؛ که حکومتها با کفر باقی میماند اما با ظلم باقی نمیماند. این جمله روایت نیست، به هر حال هر چه که هست یک جملهی حکیمانهای است، البته در بحار الانوار نیز آمده ولی ظاهراً ضرب المثل است نه روایت، اما میتوان گفت خلاصه شده و شهدگیری شدهی روایات ماست؛ یعنی اگر کسی شهد روایات ما را در این زمینه بگیرد همین معنی میشود. بنابراین شاید مهمترین عامل انقلابهای اجتماعی، شکلگیری احساس نابرابری در بین مردم باشد. برای خودم جالب بود، زمانی فکر میکردم چرا از عذابهایی که ملتهای ستمگر پیش از اسلام را در هم میکوبید و حاکمان و ستمکاران را برای همیشهی تاریخ از بیخ و بن برمیکند، دیگر خبری نیست. البته یکسری دلایل روایی داریم که با آمدن پیامبر رحمت(ص) آن مجازاتها از این امت برداشته شده است. ولی از آن جهت که حقایق عالم با هم مرتبط اند، از بعد دیگری نیز میتوان به این مسئله پرداخت و آن اینکه بگوییم:

به برکت وجود نازنین رسول رحمت(ص) خدای متعال عذابهای مستقیم را برای مبارزه با ظلم بشر برداشته و این وظیفه را به خود جوامع انسانی سپرده است. به تعبیر دیگر، وظیفهی سیل و زلزله و طوفانهای کوبندهی اقوام پیشین، گویا به نهاد جوامع انسانی منتقل شده است؛ یعنی نهاد جامعهی انسانی آنقدر رشد کرده که ذایقهی خودش، ظلم را برنمیتابد و با آن به مبارزه برمیخیزد. بنابراین، انقلابهای اجتماعی در واقع کار همان سیل و زلزله و. . . را انجام میدهد و خدای متعال دست عذابش را الآن از طریق همین انقلاب های اجتماعی بر سر ظالمان فرود آورده و آنان را در هم میکوبد. در قرآن کریم آیات زیادی وجود دارد که نشان میدهد؛ عموماً عذابهای دنیایی به خاطر ظلم آدمی است. در سورهی قصص میفرماید: {وَ ما کنَّا مُهْلِکی الْقُری إِلاَّ وَ أَهْلُها ظالِمُونَ} (القصص: ۵۹) نیز در سورهی هود می فرماید: {وَ ما کان رَبُّک لِیُهْلِک الْقُری بِظُلْمٍ وَ أَهْلُها مُصْلِحُونَ} (هود: ۱۱۷). در سورهی کهف، نیز به صراحت هلاکت مردمان قریه را معلول ظلم آنان میداند: {وَ تِلْک الْقُری أَهْلَکناهُمْ لَمَّا ظَلَمُوا وَ جَعَلْنا لِمَهْلِکهِمْ مَوْعِداً}. (کهف: ۵۹) بنابراین، گویا ظلم و ستم در جوامع انسانی وقتی به نقطهی غیر قابل تحملی می رسد، ماورای این عالم هم تحمل نمی کند؛ ظلم و ستمگری است که عالم و آدم را به شورش وا میدارد؛ در گذشته، جهان طبیعت به تکاپو میافتاد و این روزگاران، جوامع انسانی برای از بین بردن آن، دست به انقلابهای اجتماعی میزنند. بنابراین، من فکر میکنم که حکومتها و حاکمان ظالم به دست جوامع انسانی به واسطهی همین انقلاب ها دارند محاکمه و مجازات می شوند.

سخن جامعه:

از فرمایشات حضرت عالی این طور استفاده میشود که بیداری اسلامی و انقلابهای مردمی منطقه، برخواسته از مشکلات اجتماعی ملتهای مسلمان است، در واقع ظلم و ستم حاکمان و مشکلات برخواسته از بیعدالتیها و انواع تبعیض های جنسیتی، مذهبی، نژادی، زبانی و. . . منجر به شکلگیری انقلابهای مردمی میشود. آیا با این نظر موافقید؟

دکتر رفیعی: بله همین طور است. البته با آن احساس ظلمی که به صورت دیرین در جوامع اسلامی وجود دارد، انقلابهای اسلامی کنونی تعجب برانگیز نیست. آنچه که تعجب برانگیز هست و جای سؤال دارد، این است که چرا مسلمانها این همه سال تأخیر کردند؟ این تأخیر، باید جواب داده شود. یعنی حتی از بُعد نظری توضیح داده شود که چرا این تأخیر اتفاق افتاده؟ چه شد که مسلمانها زودتر از این، انقلابها را به وجود نیاوردند؟ حتی از انقلاب کبیر ایران اسلامی که به رهبری حضرت امام خمینی(ره) به وجود آمد، میتوانستند به عنوان یک الگوی موفق استفاده کنند. چرا بیش از سه دهه تأخیر از انقلاب جمهوری اسلامی ایران تازه در برخی کشورهای منطقه دارد این اتفاق میافتد. اصل این انقلابها نیازی به تبیین ندارد؛ چون روشن است ظلم آشکاری در کشورهای منطقه وجود داشته و باید عذاب الهی با دستان قهر مردم بر سر ظالمان فرود آید. آنچه نیاز به توضیح دارد، چرایی همین تأخیر است و باید نگران باشیم که چرا آنگونه که باید انقلاب انجام شود، انجام نشده و بیداری به صورت کامل صورت نگرفته است. به بیان دیگر؛ یک نگرانی هم الآن اینست که ممکن است این انقلابها کال و نارس باشند و آن گونه که توقع میرود ثمر ندهد. به هر صورت انقلابهای اجتماعی محصول احساس بیعدالتی است البته منظور ما در این جا از عدالت؛ عامترین، شاملترین، کاملترین و راقیترین مفهومی است که بشر برای بیان همهی خواستههایش ساخته است و شاید بشر مفهومی به این جامعیت و گستردگی نداشته باشد. یعنی وقتی، میخواهد همهی آرزوهایش را بگوید، میگوید عدالت. چنانکه از منظر مبانی فلسفی سیاسی شیعی، آنگاه که بشر همهی خواستههایش محقق میشود یا انتظار دارد محقق شود، میگوید: آن جامعه، جامعهی عادلانه است. بنابراین، عدالت را شما با آن مفهوم وسیع ببینید چون ممکن است دایرهی عدالت را کوچک کنیم (در حوزهی اقتصاد، سیاست و. . . ) عدالتی که در قرآن کریم آمده همین گونه است، عدالت در واقع همان قرار گرفتن هر چیز سر جای خودش است؛ اگر هر چیزی که سر جای خودش قرار نداشته باشد و این قرار نداشتن به عدم توازنهای وحشتناکی منجر شود آن زمان، انقلاب اتفاق میافتد. طبق مفهوم دیگر عدالت که هرکس به حق خودش برسد؛ یعنی هر زمان، افراد بیشتری احساس کنند که حقوق بیشتری از آنها ضایع شده است، به طور طبیعی به تکاپو افتاده و هستهی اصلی انقلاب را پایه ریزی میکنند. میخواهم بگویم هر دو مفهوم عدالت یک چیز است؛ چون اگر افراد به حقوق خودشان دسترسی پیدا کنند، طبیعی است که همه چیز سر جای خودش قرار می گیرد. عدالت به این معنی اگر از سوی حاکمان زیر پا شود و در نقطهی غیر قابل تحملی برسد بایستی منتظر انقلابهای اجتماعی بود. با این نگاه، دیگر جریانات دنیای اسلام و وقوع انقلابهای مردمی در کشورهای اسلامی امری بدیهی است.

سخن جامعه:

با توجه به اینکه تاریخ بشریت، همواره با انواع نابرابریها و بیعدالتیها عجین بوده، حتی مقولهی بیعدالتی در کشورهای اسلامی و منطقه متأسفانه از پیشینهی دیرینی برخوردار است، حکومتهای ظالم و مستبدی بر مردم فرمانروایی کردهاند، جناب عالی این همه تأخیر را در پیدایش انقلاب اجتماعی منطقه، چگونه تحلیل می کنید؟

دکتر رفیعی: اما اینکه چرا این انقلابها با این همه تأخیر به وقوع پیوست؟ هرچند میتوان به این مقوله، از منظرهای گوناگون نگاه کرد و پاسخ داد، مایلم این سؤال را در چارچوب نگاه اسلامی به مقولهی پیشرفت پاسخ بدهم، هر اندازه جوامع اسلامی به معنای اسلامی آن، پسرفتهتر باشد، احساس بیعدالتی کمتر آنها را به مبارزه با بیعدالتی وادار میکند. بنابراین، احساس بیعدالتی، زمانی به وقوع انقلاب اجتماعی منجر میشود که جوامع اسلامی از یک تراز قابل قبولی از پیشرفت به معنای اسلامی آن، برخوردار باشد؛ یعنی اگر امروز دارد این انقلابها در برخی کشورهای اسلامی اتفاق میافتد و دیروز اتفاق نمیافتاد، و در برخی از کشورهای دیگر هنوز هم اتفاق نیفتاده است، این را بایستی به سطح پیشرفت آنها مستند کنیم و گرنه بیعدالتی در همه جا هست، آن چیزی که باید ضمیمه شود، سطح پیشرفت ملتها است. اینکه سطح پیشرفت چیست؟ (راجع به پیشرفت از منظر اسلامی بنده نظر خاصی دارم که باید در جای دیگری توضیح داده شود) نگاه اسلامی به پیشرفت و هستهی اصلی پیشرفت جوامع از منظر اسلام، در واقع پیشرفت های فرهنگی و فکری است. پیشرفتهای فرهنگی و فکری، محصول انسان پیشرفته است؛ یعنی انسانی که در صیرورت و تحول مستمر به سوی تعالی و تکامل گامهایی برداشته باشد. این صیرورت و شدن مستمر، خودش را نخست به صورت جلوه های فکری و فرهنگی نشان میدهد، درست است که در عرصهی زندگی اقتصادی- سیاسی هم نشان میدهد، اما آن جایی که بدون ناخالصی و به صورت ناب، خودش را نشان میدهد در عرصههای فکری و فرهنگی است. یعنی انسان اولین جایی که خودش را نشان می دهد در عرصهی فکر و فرهنگ است. بنابراین، هر اندازه سطح فکری بشر بالاتر برود انسان پیشرفتهتر و با کمالات بیشتری محقق شود، جامعهی پیشرفتهتری نیز به وجود میآید. از اینرو، اگر در جامعهای رشد فکری و فرهنگی اتفاق بیافتد – به عنوان هستهی مرکزی پیشرفت- ما باید انتظار داشته باشیم که جامعه در حال پیشرفت و رو به جلو است. البته مقصود ما از رشد فکری و فرهنگی، رشد فکری و فرهنگی اسلامی است که سایر فضایل انسانی هم در کنار آن رشد میکند؛ اخلاقیات اسلامی رشد میکند. در واقع رشد فرهنگی و فکری؛ مدار و علامت همهی فضایل انسانی است. شما ایران و مصر را ببینید، این دو جامعه از این جهت خیلی شبیه هماند، دانشگاه الازهر دانشمندان و متفکران بزرگی دارد، در ایران این همه مراکزعلمی؛ حوزه های علمیه و دانشگاهها وجود دارد شخصیتهای فکری و فرهنگی وجود دارد؛ به وسیلهی شیخ عبدالکریم یزدی(ره) حوزهی علمیهی قم تأسیس میشود، حوزهی علمیقم تبدیل میشود به مرکز تولید فکر و تولید انسان، این انسان تولید شده توسط حوزهی علمیه وقتی افکارش وارد جامعه میشود میبینیم که نهادهای اجتماعی موجود توان تحمل آن را ندارند؛ نمیشود امام خمینی(ره)، علامه طباطبایی(ره) و شهید مطهری(ره) با جامعه حرف بزنند و این نهادهای اجتماعی موجود هم بتوانند مثل سابق سر جای خودشان باقی بمانند؛ زیرا نهادهای ظالمانه اجتماعی نمیتوانند علامه طباطبایی(ره) را تحمل کنند، به خصوص وقتی میبینند امثال علامه و شهید مطهری با دانشگاهها ارتباط میگیرند و یک دفعه دانشجویان و طلبهها کنار هم قرار می گیرند و مغز متفکر جامعه سطح بالاتری از نهادهای اجتماعی را اقتضاء میکند، وقتی این چنین شد نهادهای اجتماعی موجود باید از بین بروند و جای خودشان را به نهادهای اجتماعی پیشرفتهتری بدهند. عرض ما اینست که شما مصر را به عنوان نماد دوران جدید بیداری اسلامی در نظر بگیرید، یک ظرفیت فکری و فرهنگی عمیق تاریخی است، کشوری با این ظرفیت فکری و فرهنگی و سطح پیشرفت، برای کسی باور کردنی نیست که چه جوری میتواند چهل سال، حسنی مبارک را با آن نهادهای کلنگی عصر حجری اش تحمل کند و بگذارد او بر یک جامعهی پیشرفتهی فکری- فرهنگی مثل مصر حکومت کند. البته تلاشش را کرده حتی شما میبینید متفکران مصری با متفکران انقلابی ما قبل از انقلاب با هم تعاطی فکری داشتند؛ آثار متفکران مصری مثل سید قطب توسط افرادی مثل