پاورپوینت کامل قرآن گواه جاوید پیامبر صلی الله علیه و آله(۲) ۶۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قرآن گواه جاوید پیامبر صلی الله علیه و آله(۲) ۶۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قرآن گواه جاوید پیامبر صلی الله علیه و آله(۲) ۶۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قرآن گواه جاوید پیامبر صلی الله علیه و آله(۲) ۶۲ اسلاید در PowerPoint :

>

چکیده:

هدف اصلی این نوشته کاویدن ویژگیهای قرآن است که پیامبر و مسلمانان آن را نشانه جاویدان الهی بودن دعوت پیامبر می دانند. در این بخش از مقاله، نخست به ماندگاری و دست نخوردگی قرآن اشاره گردیده و با نگاهی تاریخی گفته شده است که با توجه به انبوهی توزیع این کتاب، امکان دگرگون سازی آن در هیچ برهه ای از تاریخ اسلام، پذیرفتنی نیست. سپس به بررسی ادبیات قرآن پرداخته ایم و با جداسازی دو جنبه: الف) استواری دستوری یا سامانمندی قرآن به عنوان مرجع و حجت در زبان تازی حتی نزد غیر مسلمانان؛ و ب) زیبایی و آرایه های واژگانی و خوش آهنگی و دل انگیزی متن قرآن، گفته ایم که تصدیق هر کدام از این دو برای دریافت شگفتی و ژرفای قرآن، نیاز حتمی به آشنایی با زبان عربی ندارد و برای هرکس شدنی است، که این خود یکی از دریچه های نگاه به جنبه اعجاز همگانی و همیشگی قرآن می باشد.

در گفتار شماره پیشین آورده ایم که شمارگان انبوه قرآن در گذر همه سده های پیدایش این کتاب و ماندگاری نسخه های فراوان و بی شمار همه عصرها، راه بررسی موشکافانه متن دینی مسلمانان را بسی آسان و هموار ساخته است. هرکس می تواند با پژوهش در نسخه های فراوان در موزه ها، مسجدها و مدرسه های خاور و باختر کره خاک، به ارزیابی ادعای یکنواختی و دست نخوردگی قرآن، که مسلمانان بر آنند، بپردازد.

اکنون این نکته را نیز یادآور شده و بر آن پای می فشاریم که اساسا در گذر سده های تاریخ اسلام زمانی را نمی توان یافت که دست بردن و دگرگون ساختن قرآن در برهه ای، شدنی باشد. از همان نیمه نخست سده آغازین پیدایش اسلام، نسخه های انبوه این کتاب، به ویژه پس از هماهنگ سازی و توزیع آن در روزگار خلیفه سوم، در هر خانه و مسجدی یافت می شد و هزاران چشم و دل، واژه ها و فرازهای این کتاب را از آغاز تا انجام حفظ می کرده و می خواندند و می نوشتند. چگونه ممکن بود که کتابی بدین گستردگی در توزیع و تکثیر را ساخت؟! حتی در سخت ترین فراز و فرودهای تاریخ که بخشهای بسیاری از سرزمینهای اسلامی، آماج تاخت و تاز جنگهای خانمانسوز گردید، باز هم این کتاب را به فراوانی و در دسترس همگان می یافتند. نه یورش مغولان و نه درگیریهای دامنه دار صلیبی، هیچ کدام، بر انبوهی نسخه های این کتاب تأثیر شکننده بر جای نگذاشت. با این که در این ستیزها، هزاران کتاب و نوشته دیگر سوخت و هرگز نشانی از آنها بدست نیامد. جالب این که حتی آن نسخه هایی از قرآن، که به چنگ دیگران افتاده و امروز زینت بخش موزه های سراسر گیتی است، هم چنان یک نواخت و دست نخورده برجای مانده است. تو گویی دستی توانمند بر آن است که این نوشته را حتی در دست دیگران نیز نگاه دارد. به راستی آیا چنین چیزی را در نوشته ای دیگر می توان یافت.

بدین سان، امکان وقوع تحریف در این کتاب تنها به سالهای نخستین پس از پیامبر صلی الله علیه و آله محدود می شود؛ سالهای حکومت دو خلیفه تا هنگامی که در روزگار عثمان، قرآنهای یکنواخت و هماهنگ به همه سرزمینهای اسلامی آن روز فرستاده شد. سخن در این است که حتی آشنایی نه چندان گسترده با تاریخ اسلام گواهی می دهد که در آن برهه کوتاه که کمتر از بیست سال بود نیز امکان دست اندازی و دگرگون سازی این کتاب را نمی توان پذیرفت. در آن روزها هنوز انبوه گواهان و یاران دور و نزدیک پیامبر که از نخستین روزهای مکه تا مدینه و جنگ و صلح با آن حضرت زیستند، زنده بودند و با حسّاسیت، به کتاب خداوند می نگریستند. با همه اختلافهای جانکاهی که پس از پیامبر رخ نمود، همه اصحاب نسبت به آیات قرآن، جز در نکته هایی بسیار خرد و ناچیز، اختلافی نکردند. با این که کار سوزاندن و یا در آب و سرکه جوشاندن تک نگاریهای پراکنده قرآن در روزگار عثمان، اعتراضهای بسیاری را برانگیخت، اما گزارش در خور توجهی نمی یابیم که دگرگونی و دست اندازی در قرآن را حتی مخالفان عثمان به او نسبت داده باشند. او را «حرّاق المصاحف» خواندند، ولی «محرّف» ننامیدند. البته این اعتراضها هم دیری نپایید و کار درست هماهنگ سازی و توزیع بجای قرآن بر جای ماند. جالب اینجاست که قدرت سیاسی حکومت خلیفه سوم نیز به اندازه ای نبود که بپنداریم ترس از حکومت، مانع اعتراضها می شد؛ چرا که در ریز و درشت عملکردهای عثمان، همواره مخالفتهای جدّی ابراز می شد و شورشیان ناخرسند، خلیفه را دوبار محاصره کرده و سرانجام او را کشتند. اگر در آن روزگار، کسی حتی در جایگاه عثمان می توانست به دگرگون سازی قرآن دست یازد، از مخالفت و اعتراض در امان بود؟ یا این که هیچ چشم تیزبینی و هیچ دل مشتاقی نبود که دلباخته کتاب خدا باشد؟ آیا اندک آشنایی با تاریخ اسلام برای نادرستی این انگاره های غریب، کافی نیست؟

این نوشته، در پی آن نیست که جنبه های گسترده تاریخی این مسأله را بررسی کند، تنها به یادآوری همین نکته بسنده می کنیم که چگونگی حضور قرآن در میان انسانها، چه باورمندان و چه دیگران، به گونه ای بوده که امکان دست بردن در آن، جز در برهه ای کوتاه از دهه های آغازین اسلام، پذیرفتنی نیست و در آن برهه هم، با توجه به شرایط سیاسی، اجتماعی و مذهبی و نیز حضور شخصیتهای مهم و آغازگران حرکت اسلام، چنین چیزی به یقین، شدنی نبود.

ادبیات قرآن

از دیرباز در میان مسلمانان معروف بوده است که قرآن دارای ادبیات ویژه و شگفتی می باشد. هنگامی که سخن از ویژگیهای برجسته این کتاب به میان می آید، نخستین ویژگی که به ذهن و زبان می رسد ادبیات آن است. گرچه بررسی ادبیات و زیبایی واژگانی و سبک یک نوشتار یا گفتار نیازمند آشنایی به زبان آن می باشد، ولی می توان در باره قرآن نکته هایی را یادآور شد، که حتی ناآشنایان به زبان و ادب تازی را هم سودمند افتد. آری ارزیابی و پی بردن به شگفتی کتاب دینی مسلمانان در سطحی پخته و شایسته، نیازمند آشنایی و مهارت در دستور زبان و قواعد بدیع و بیان عربی است.

در این فراز به نکته هایی در باره قرآن می پردازیم که جدای از ریزه کاریهای درونی و قواعد دستوری، نشان دهنده برخی ویژگیهای ادبی این کتاب باشد. در این زمینه از یک سوی می توان استواری دستوری و مرجع بودن متن قرآن را به عنوان یک متن برجسته و پذیرفته شده در زبان و ادبیات عرب بررسی کرد و از سویی دیگر زیباییها و آرایه های واژگانی آن را کاوید.

الف) استواری دستوری و مرجع بودن قرآن

در باره استواری دستوری و مرجع بودن این متن در قواعد زبان عربی باید گفت که این کتاب از آغاز پیدایش تا کنون مورد توجه و استناد در این زمینه بوده است. نگاهی هرچند گذرا به کتابهای بی شمار نگاشته شده در قواعد صرف و نحو عربی به خوبی نشان می دهد که تا چه اندازه به متن آیات قرآن به عنوان مرجع و مستند بی چون وبی همتای این گستره، توجه شده است. به راستی آیا می توان در گذر سده های طولانی که زبان و ادبیات عرب به شیوه ای علمی به همت والای دانشمندان نام آوری کاویده و نگاشته شده، کتابی را یافت که در این زمینه از قرآن بهره نگرفته باشد؟ جالب آن که اصل توجه به دستور و قواعد زبان عرب با آمدن قرآن و اهمیت مسلمانان به درست خواندن این کتاب، آغاز شده است. همه پژوهشگران این زبان بر آنند که گستره پردامنه و بالنده و استوار این زبان قانونمند و بسامان، با آمدن اسلام و پیدایش قرآن، هماهنگی و سامان علمی یافته و پژوهش و نگارش در این زمینه با انگیزه پاسداری از قرآن به عنوان متنی مقدس و فرابشری در اندیشه مسلمانان، آغاز شده است. آیا می توان در تاریخ ادبیات عرب کتابی درخور توجه یافت که پیش از اسلام و پیدایش قرآن، به قواعد و دستور آن پرداخته باشد؟ باری به گمان ما این که ساماندهی و پژوهش علمی قواعد زبان عربی، که استواری و قانونمندی چشم گیری دارد، وامدار پیدایش اسلام و قرآن می باشد، مطلبی روشن است و نیاز به پافشاری بیشتر ندارد. حتی غیر مسلمانانی که در این زمینه به کاوش پرداخته اند نیز آشکارا و فروتنانه حجیت و مرجعیت دستوری قرآن را پذیرفته اند. در روزگار ما که زبان و ادبیات عرب مرزهای بومی خود را درنوردیده و در پژوهشهای دانشگاههای جهان جایگاهی یافته و یا در میان عرب زبانان غیر مسلمان، مانند مسیحیان لبنان، در این باره کاوشهای ارزشمندی انجام گرفته است، به خوبی می توان دید که تا چه اندازه به قرآن توجه شده و جنبه دستوری آن، جدای از باور دینی و درستی یا نادرستی محتوایی پیامهایش، پذیرفته شده است. اساسا باید گفت که استواری دستوری یک متن می تواند از محتوای پیام آن جدا باشد و پذیرش هرکدام در گرو دیگری نباشد. بدین سان پذیرش مرجعیت قرآن نیز از سوی دیگران، نه کاری شگفت که شیوه ای پسندیده و هماهنگ با خلق و خوی پژوهش علمی است.

در همین زمینه نکته شایسته درنگ و مهم این که در میان مسلمانان متون دینی دیگری هم بوده و هست که حجم آن به دهها برابر قرآن می رسد. این همه گفته ها و نوشته ها که از پیامبر و امامان به ما رسیده و با دقت و موشکافی بسیاری نگاشته و به آیندگان سپرده شده، میراث سترگی از متون دینی اسلام به شمار می آید. با این همه، اندیشمندان و ادیبان مسلمان، این متون را مرجع و حجت برای استناد در زمینه قواعد زبان عربی نمی دانند؛ چرا که بنای معصومان علیهم السلام این نبوده است که در گفتار و نوشتار خود بر مراعات قواعد ریز و درشت صرفی و نحوی پای بفشارند و سخنی بگویند یا بنویسند که حتما قابل استناد دستوری باشد. آیا دیده شده که همانند آیات قرآن، در یک مسأله دستوری به جمله ای از نهج البلاغه، استناد کنند؟ البته روشن است که گفته ها و نوشته های معصومان علیهم السلام بسیار زیبا و ادیبانه و دل نشین