پاورپوینت کامل قرآن و پلورالیسم دینی ۷۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قرآن و پلورالیسم دینی ۷۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قرآن و پلورالیسم دینی ۷۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قرآن و پلورالیسم دینی ۷۵ اسلاید در PowerPoint :

>

چکیده:

نظریه پلورالیزم، حقیقت و رستگاری را منحصر در دین خاصی نمی داند و همه ادیان را به طور نسبی از حقیقت مطلق بهره مند می داند. برخی از متفکران نیز این نظریه را برگزیده و به استناد بعضی از آیات قرآن که صراط مستقیم در آنها به صورت نکره آمده است بر اثبات تعدد و تکثر صراط مستقیم پای فشرده اند، نگارنده در پی آن است که اثبات کند پلورالیزم دینی از دیدگاه قرآن مردود بوده و صراط مستقیم یگانه است و تعدد و تکثری در آن راه ندارد. در این راستا به نقد نظریه صراطهای مستقیم پرداخته و شواهدی از سخنان متفکران آورده و اثبات نموده است که با آمدن شریعت جدید الهی، شریعتهای پیشین منسوخ گردیده و معیار حق و باطل، شریعت اسلام است که هم جهانی است و هم جاودانی.

پلورالیسم دینی چیست؟

پلورالیسم دینی[۱] نظریه ای است که در دهه های اخیر در جهان مسیحیت توسط جان هیک [۲]فیلسوف دین و متکلم مسیحی معاصر طرح و ترویج شده است. مفاد این نظریه به اختصار این است که حقیقت و رستگاری منحصر در یک دین نیست، بلکه همه ادیان به طور نسبی از حقیقت مطلق بهره ای دارند و هیچ دینی را نمی توان یافت که نمونه تمام عیار و کامل دین حق باشد. بر این اساس، پیروی از برنامه های هر یک از ادیان می تواند عامل نجات و رستگاری انسان باشد.

جان هیک حقیقت غایی و مطلق را یگانه می داند، ولی بر این عقیده است که شناخت آن حقیقت به طور کامل برای بشر میسور نیست. بدین جهت، دریافت های معرفتی و شهودی انسان از حقیقت مطلق و غایی متعدد و متکثر است؛ و همه به طور نسبی از آن بهره شهودی و معرفتی دارند. این شناخت ها و شهودها پشتوانه و درونمایه آموزه ها و گزاره های دینی اند. این آموزه ها گوهر دین نیستند، گوهر دین متحول کردن شخصیت انسانهاست. بر این اساس، نباید آموزه های دینی را بیش از حد مورد تأکید قرار داد. از نظر وی، آموزه های دینی را نباید همچون نظریه های علمی، صادق یا کاذب دانست. عقاید و آموزه های دینی تا وقتی بتوانند دیدگاهها و الگوهای انسان برای زیستن را متحول سازند، صادق اند. انسانهایی که به فرهنگ های گوناگون معتقدند، در قبال واقعیتی که با آن مواجه می شوند، واکنش های گوناگونی نشان می دهند. آن آموزه ها از این واکنش های گوناگون حکایت می کنند.

به عبارت دیگر، هیک پیش از آن که به حقایق کلامی تعلق خاطر داشته باشد، به جنبه های وجودی و تحول آفرین دین تعلق خاطر دارد. دین از آن رو اهمیت دارد که حکایت خودمحورانه انسان را به حیاتی خدامحورانه تبدیل می کند. اما این که این حقیقت در قالب چه مقولات و آموزه هایی بیان شود، چندان مهم نیست.[۳]

برخی از نویسندگان و صاحب نظران مسلمان نیز نظریه پلورالیسم دینی را برگزیده اند آنان در تأیید این نظریه به برخی از آیات قرآن کریم استناد کرده اند. از جمله این که قرآن کریم «صراط مستقیم» را به صورت نکره آورده است که بر تعدد و تکثر آن دلالت می کند، و نیز برخی از آیات پس از اشاره به پیروان اسلام (مؤمنان) و یهودیان و نصرانی ها، یادآور شده است که راه نجات و رستگاری، در ایمان و عمل صالح خلاصه می شود. از این جا می توان نتیجه گرفت که پیروی از آیین یهود و مسیحیت می تواند انسان را به رستگاری برساند، و راه رستگاری در پیروی از آیین اسلام خلاصه نمی شود.

قرآن و صراط مستقیم

پلورالیسم دینی از دیدگاه قرآن مردود است. از دیدگاه قرآن، طریق حق و راه سعادت و رستگاری بشر جز صراط مستقیم نیست؛ و صراط مستقیم یگانه است و تعدد و تکثر در آن راه ندارد. صراط در لغت به معنی راه روشن است. ریشه این واژه، کلمه صراط به معنی بلعیدن است. گویا صراط (راه روشن) روندگان خود را می بلعد و مانع از آن می شود که از درون آن خارج شوند. واژه مستقیم از قیام به معنی ایستادن گرفته شده است. چون در حالت ایستادگی، تسلط و چیرگی بر قوا حاصل می شود، و بازگشت آن به پایداری و تخلف ناپذیری است.

از این جا روشن می شود که صراط مستقیم راهی است که در هدایت بشر و رساندن رهروان به غایت و مقصود خویش، ثابت و تخلف ناپذیر است. چنان که می فرماید: «فأما الذین آمنوا باللّه و اعتصموا به فیدخلهم فی رحمه منه و فضل و یهدیهم الیه صراطا مستقیما» (نساء/ ۱۷۴): خداوند کسانی را که به او ایمان آورده و بدو پناهنده شده اند به سرای رحمت و فضل خویش وارد می سازد، و به راه خود که راهی است استوار هدایت می کند.

حاصل آن که، صراط مستقیم، در همه کاربردهای آن در قرآن کریم بر ثبات و پایداری و تخلف ناپذیری دلالت می کند و مفاد آن در مسأله هدایت این است که هر کسی به صراط مستقیم هدایت راه یابد، بدون شک به غایت و کمال مطلوب خواهد رسید.[۴]

صراط مستقیم یگانه است

در قرآن کریم، صراط مستقیم گاهی به صورت معرفه «الصراط المستقیم» و گاهی به صورت نکره «صراطٍ مستقیمٍ» به کار رفته است. البته، کاربرد دوم بیش از کاربرد نخست است. تعبیر نخست بر معین و مشخص بودن راه دلالت می کند و چنین راه یگانه راهی یکتاست. در این صورت، تعبیر دوم که ترجمه فارسی آن راهی راست است بیانگر عظمت و اهمیت آن است نه کثرت و تعدد آن، چون لازمه معنی دوم ناسازگاری در کلام الهی است، درحالی که کلام خداوند از هرگونه ناهماهنگی و ناسازگاری پیراسته است (و لو کان من عند غیر اللّه لوجدوا فیه اختلافا کثیرا): اگر قرآن از جانب غیر خداوند بود در آن اختلاف بسیار می یافتند. (نساء/ ۸۲).

بنابراین، صراط مستقیم یکی بیش نیست، و آن همان راهی است که پیامبران الهی و مؤمنان راستین برگزیده اند، کسانی که خداوند از آنان به عنوان نعمت داده شدگان یاد کرده است. (صراط الذین انعمت علیهم)، نعمت داده شدگان، طبق آیه ۶۹ سوره نساء عبارتند از: پیامبران، راستگویان، شهیدان، صالحان. از طرفی، چون پیامبر اسلام(ص) آخرین پیامبر و شریعت او آخرین شریعت الهی است، و نیز شریعت و آیین او جهانی و همگانی است، پس از آمدن شریعت اسلام، راه راست و طریق حق، منحصر در آن است، چنان که در آیه ۶۹ سوره نساء اطاعت از خدا و پیامبر اسلام را شرط رفاقت و همنشینی با نعمت داده شدگان دانسته است (و من یطع اللّه و الرسول فاولئک مع الذین انعم اللّه علیهم من النبیین و الصدیقین و الشهداء و الصالحین و حسن اولئک رفیقا) نکره و نامعین بودن صراط مستقیم (راهی است) در بیشتر آیات، بیانگر عظمت و اهمیت این راه است، این گونه تعبیر در زبان عربی شناخته شده و مشهور است، چنان که درباره قرآن کریم نیز هر دو تعبیر معرفه و نکره آمده است، (القرآن العظیم، القرآن الحکیم، قرآنٌ مبین، قرآنٌ مجید) علامه طباطبائی در تفسیر آیه ۱۶ سوره مائده که صراط مستقیم به صورت نکره آمده است، یادآور شده است که مقصود از آن یگانه راه راستی است که در آیات دیگر به خدا نسبت داده شده است و نکره بودن آن بر عظمت شأن و بزرگی مقام آن دلالت می کند.[۵]

نقد نظریه صراط های مستقیم

از آنچه گفته شد، نادرستی سخن مؤلف صراطهای مستقیم که نکره آمدن صراط مستقیم در آیات قرآن را دلیل بر «پلورالیسم دینی» دانسته و نتیجه گرفته است که صراط مستقیم هدایت، منحصر در یکی نیست، و هر یک از ادیان و مذاهب، مصداقی از صراط مستقیم و جلوه ای از آن هستند، روشن گردید. وی چنین گفته است:

«به جای آن که جهان را واجد یک خط راست و صدها خط کج و شکسته ببینیم، باید مجموعه ای از خطوط راست دید که تقاطعها و توازیها و تطابقهایی را هم پیدا می کنند، و آیا این که قرآن پیامبران را بر صراطی مستقیم (صراطٍ مستقیمٍ) یعنی یکی از راههای راست نه تنها صراط مستقیم (الصراط المستقیم) می داند، به همین معنا نیست؟»[۶]

از مطالب قبل روشن شد که در قرآن کریم درباره صراط مستقیم دوگونه تعبیر (نکره و معرفه) آمده است و با توجه به این که (الصراط المستقیم) بر یک راه راست در زمینه هدایت دلالت می کند، تعبیر «صراط مستقیم» بیانگر عظمت و اهمیت آن است، نه تعدد و کثرت صراط مستقیم. جالب این جا است که دو تعبیر معرفه و نکره درباره صراط مستقیم در مورد پیامبران نیز به کار رفته است، چنان که درباره حضرت ابراهیم فرموده است «و هداه الی صراطٍ مستقیمٍ» (نحل/ ۱۲۱) و درباره موسی و هارون می فرماید «و هدیناهما الصراط المستقیم» (صافات/ ۱۱۸).

از آیات دیگری که بر یگانگی صراط مستقیم دلالت می کند آیه ۱۵۳ سوره انعام است، چنان که می فرماید «انّ هذا صراطی مستقیما فاتبعوه و لا تتبعوا السُبل فتفرق بکم عن سبیله ذلکم وصاکم به لعلکم تتقون»: این است راه راست من، از آن پیروی کنید، و از راههای دیگر پیروی نکنید که شما را از راه خدا جدا می سازد، خداوند شما را این گونه توصیه می کند، شاید پرهیزگار شوید.

کلمه «هذا» در آیه یادشده اشاره به مجموعه ای از احکام الهی است که در آیات قبل (۱۵۱ – ۱۵۲) بیان شده است این احکام عبارتند از:

۱. شرک نورزیدن به خدا؛ ۲. احسان به والدین؛ ۳. اجتناب از کشتن فرزندان به خاطر مشکلات اقتصادی؛ ۴. نزدیک نشدن به پلیدهای آشکار و پنهان؛ ۵. اجتناب از کشتن افراد بی گناه؛ ۶. تصرف نکردن در مال یتیم مگر بر وجه احسن؛ ۷. رعایت اصل توانایی در تکلیف؛ ۸. رعایت قسط در معاملات؛ ۹. رعایت عدالت در گفتار؛ ۱۰. لزوم وفا کردن به عهد و پیمان.

این موارد دهگانه نمونه هایی از اصول و فروع تشریع اسلامی است که پیامبر اکرم(ص) از جانب خداوند مأموریت می یابد تا آنها را بر مردم عصر رسالت بیان کند، آنگاه به آنان بگوید که این احکام و معارف توحیدی، صراط مستقیم خداوندند و پیروی از راههای مخالف با آنها، انسان را از صراط مستقیم جدا می سازد.

عبداللّه بن مسعود گفته است «پیامبر اکرم(ص)» خطی را در برابر خود رسم کرد و فرمود: این راه رشد است، آنگاه خطوط دیگری در جانب راست و چپ خود ترسیم کرد و فرمود: این ها راههایی است که در هر یک از آنها شیطانی است که مردم را به پیمودن آن فرا می خواند.[۷]

نکته دیگر، این که، در یک سیاق، و در جمله به هم پیوسته، هر دو تعبیر معرفه و نکره درباره صراط مستقیم به کار رفته است، مثلاً گفته شده است: صراطٍ مستقیمٍ (راهی راست) آنگاه آن را راه خداوند (نه یکی از راههای خدا) معرفی کرده است، این گونه تعبیر بر وحدت و یگانگی راه راست دلالت می کند. مانند این که گفته شود: من تاریخ زندگانی فردی عادل را خوانده ام، آنگاه گفته شود: تاریخ زندگی امام علی بن ابی طالب(ع) را که پیشوای عدالت خواهان است. از نظر ادبی، عبارت دوم بیانگر عبارت اول (عطف بیان) است. و چون عبارت دوم معرفه (معین و مشخص) است، عبارت نخست هم معین و مشخص خواهد شد.

این گونه تعبیر در آیاتی از قرآن کریم، از جمله در آیه ۵۲ و ۵۳ سوره شوری، درباره صراط مستقیم به چشم می خورد، چنان که در آغاز فرموده است: ای پیامبر، تو به راهی راست (صراطٍ مستقیم) هدایت می کنی، آنگاه در بیان آن راه فرموده است: راه خداوندی که مالک آسمانها و زمین است، و همه چیز به سوی او باز می گردد (صِراطِ اللّه الَّذی لَهُ ما فِی السَّمواتِ وَ ما فِی الاْرضِ، الا اِلَی اللّه تَصیرُ الاُمُور).

از مجموع مطالب یادشده، روشن شد که صراط مستقیم یکی بیش نیست، و آن همان راهی است که پیامبران الهی فرا روی بشر قرار داده اند، و به مقتضای این که پیامبر اسلام(ص) آخرین پیامبر الهی و شریعت او آخرین شریعت آسمانی است، پس از بعثت پیامبر اکرم(ص) و آمدن شریعت اسلام، صراط مستقیم مصداقی جز شریعت اسلام ندارد.

گفتاری از استاد مطهری

استاد مطهری، در این باره سخن جامعی دارد که نقل آن در این جا سودمند خواهد بود:

«دین حق در هر زمانی یکی بیش نیست، و بر همه کس لازم است