پاورپوینت کامل اخلاق، محور گفتگوی فرهنگ ها (نقدی بر نسبی گرایی اخلاقی) ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اخلاق، محور گفتگوی فرهنگ ها (نقدی بر نسبی گرایی اخلاقی) ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اخلاق، محور گفتگوی فرهنگ ها (نقدی بر نسبی گرایی اخلاقی) ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اخلاق، محور گفتگوی فرهنگ ها (نقدی بر نسبی گرایی اخلاقی) ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

>

چکیده:

در جهانی که بسیاری جنگ را ساده ترین نوع برخورد میان فرهنگ ها می دانند، شعار گفت وگوی تمدن ها دارای زیبایی و جلوه خاصی است. به باور نویسنده، اخلاق را می توان یکی از محوررهای اصلی این گفت وگوها دانست، و البته زمانی این گفت وگو نتیجه بخش خواهد بود که مسأله اخلاق امری کاملاً نسبی قلمداد نشود و از اطلاق قابل توجهی برخوردار باشد. بر این اساس، نوشتار حاضر پس از بیان انواع سه گانه نسبی گرایی اخلاقی به نقد آنها می پردازد.

«آدمیان در زمان ها و مکان های گوناگون، آداب و رسوم، نظام های اخلاقی، تنظیمات قانونی، سیاسی و نظریات دینی مختلفی را اتخاذ کرده اند. چنین اختلاف و تنوعی، حقیقتی اساسی راجع به فرهنگ آدمیان و زندگی اجتماعی آنان است. این مطلب به ویژه، مبین حقیقت نسبیت اخلاقی است»[۱]

فرهنگ عبارت است از ارزش هایی که اعضای یک گروه معینی دارند، هنجارهایی که از آن پیروی می کنند و کالاهای مادیی که تولید می نمایند.[۲] ارزش ها، یک سلسله باورها هستند که آن گروه برای خود مهم تلقی می نمایند و هنجارها، اصول و قواعدی معین اند که از افراد آن رعایت آنها انتظار می رود. به عبارت دیگر، ارزش ها حاکی از جهان بینی آن گروه اند و هنجارها به ایدئولوژی آنان نظر دارند.

بی تردید، تنوع فرهنگی ای که در جهان اطراف ما وجود دارد ناشی از وجود عناصر و آموزه های متغیری است که در ضمن فرهنگ های گوناگون تجلی یافته اند. به عبارت دیگر، اختلاف فرهنگ ها به تغییر آن عناصر متغیر باز می گردد.

اما آیا حقیقتا تمام ارکان و عناصر فرهنگ متغیرند به گونه ای که هیچ اصل و معیار ثابت و هیچ ارزش و هنجار یکسانی در میان فرهنگ ها دیده نمی شود تا در سایه آن اصول ثابت به گفتگو پرداخت و به سوی ساختن جهانی آبادتر پیش رفت؟

این پرسش، با تمام سادگی و بساطت خود، قابلیت دریافت پاسخ های گوناگون و گاه متناقض را دارد و روشن است که رسیدن به هر پاسخی مستلزم ارائه تبیینی دقیق از مؤلفه های فرهنگ و بررسی ثبات یا تغییر هر کدام از آنها است. نوشتار حاضر نیز درصدد یافتن پاسخی اجمالی برای آن پرسش است و چون مجال چندانی در اختیار ندارد، قادر نیست تمام اجزا و عناصر فرهنگ را به ارزیابی نشیند و ثابت و متغیر آنها را تعیین کند.

بر این اساس، سعی خود را بر عنصر اخلاق متمرکز کرده و در این حوزه دنبال یافتن عناصر مشترک میان فرهنگ ها خواهد بود و تلاش خواهد کردبا نفی نسبی گرایی اخلاقی و اثبات وجود اصول اخلاقی مشترک، اخلاق را پایه مشترک میان تمام فرهنگ ها معرفی کند که بر مدار آن گفتگوی میان فرهنگ ها معنای قابل توجهی می یابد.

اطلاق و نسبیت اخلاق

ار. اف. اتکینسون در تعریف مطلق گرایی اخلاقی می نویسد: «از این دیدگاه، اصول یا معیارهای اخلاقی، عام و مطلق اند، مرجعیت آنها نامشروط است، هیچ استثنایی نمی پذیرد و مضمون شان به اقتضاء موارد استعمال شان تغییر نمی کند.»[۳]

در برابر این رویکرد، نسبی گرایی اخلاقی مدعی است که «باورهای اخلاقی آدمیان در طول زمان و در میان افراد مختلف و گروه ها و جوامع گوناگون، متفاوت اند.»[۴] به عبارت دیگر، اخلاقیات و بایدها ونبایدهایی که بر رفتار و اوصاف اختیاری انسان ها حمل می شوند، از زمانی به زمان دیگر و از جامعه ای به جامعه دیگر و از گروهی به گروهی دیگر متفاوت اند. و ما نمی توانیم بر عنصر اخلاق به عنوان وجه مشترک و ثابت میانِ فرهنگ ها نظر کنیم.

اما به راستی کدامیک از این دو رویکرد می توانند از ادعاهای خود بهتر دفاع کنند و آنها را به اثبات برسانند؟ دراین بخش ما به بررسی ادعاهای نسبی گرایی اخلاقی می پردازیم، و به تبعیت از فیلسوفان اخلاق، نسبیت گرایی اخلاقی را در سه بخش توصیفی، معرفت شناختی و هنجاری مورد بررسی قرار می دهیم.

الف ـ نسبی گرایی اخلاقی توصیفی

نسبی گرایی توصیفی عبارت است از بیان این مطلب که تفاوت های بنیادین در باورهای اخلاقی مردم مختلف وجود دارد در حالی که این تفاوت ها و اختلافات ناشی از کاربردهای گوناگونِ ارزش های عام و یا اصولِ مشترک اخلاقی تلقی نمی گردند.[۵]

این نوع از نسبی گرایی معتقد است که باورهای اخلاقی پایه، که سایر ارزش ها و باورها از آنها نشأت می گیرند، در میان افراد و جوامع مختلف تفاوت دارند و حتی گاه متعارض اند. و البته این تفاوت ها، تفاوت در کاربرد و یا اجراء این باورهای پایه نیست بلکه تفاوت خود باورهای پایه است.

برای مثال، به عقیده این عده، اصیل بودنِ حقوق افراد و یا اصیل بودنِ حقوق اجتماع دو باور پایه و مبنایی در اخلاق می باشند. اکنون در نظر این عده جوامعی که حقوق افراد را اصیل می داند با جامعه ای که حقوق جامعه را اصل می داند، اختلاف در باور اخلاقی بنیادین دارند. به هر حال در نظر این عده نسبی گرایی اخلاقی یعنی پذیرش اختلاف در باورهای مبنایی اخلاقی.

نسبی گرایی توصیفی در قوی ترین شکل خود این ادعاست که تفاوت های بنیادین پیرامونِ همه ارزش ها و اصول اساسی اخلاقی هر دو جامعه ای که با یکدیگر مقایسه شوند، وجود دارد. بلکه این اختلاف حتی در میان گروه ها و افراد مختلف یک جامعه نیز دیده می شود.[۶]

بی تردید این تقریر از نسبی گرایی توصیفی، تقریری نامعقول است؛ زیرا اولاً، باورهای بنیادینِ مشترک فراوانی در میان افراد، گروه ها و حتی جوامع مختلف وجود دارد که می توانند این ادعا را ابطال نمایند. از باب مثال، جوامع فراوانی اصالت را به حقوق افراد داده اند و در مقایسه با یکدیگر در این اصل بنیادین (به عقیده صاحبان این دیدگاه) مشترک اند و یا تعدادی از جوامع اصالت را به حقوق اجتماعی اعطا نموده اند و این جوامع از این جهت با هم مشترک اند و تفاوتی ندارند.

ثانیا بر فرض پذیرش وجود اختلاف مذکور، این پرسش، خود را نمایان می سازد که عامل انسجام افراد این اجتماع که با یکدیگر در ارزش های بنیادین اخلاقی اختلاف دارند چیست؟ آیا عنصر انسجام بخش بهتری از اصولِ اخلاقی یک جامعه وجود دارد که موجب ارتباط افراد آن اجتماع با یکدیگر شود؟

مطمئنا قوی ترین عامل انسجام در میان جوامع مختلف، اصول اخلاقی مشترک میان آنهاست و با فرض نبود آن اصول مشترک، جامعه دوام پیدا نمی کند و از هم متلاشی می شود. برای مثال جامعه ای را در نظر بگیرید که افراد آن در خوبی عدالت و بدی ظلم با یکدیگر متفق القول نیستند. به عقیده شما آیا این جامعه می تواند مدت زیادی بر جای بماند؟ بنابراین شکی نیست که یکی از اصلی ترین عوامل دوام جوامع وجود اصول اخلاقی مشترک است و این مطلب ادعای نسبی گرایان افراطی بی وجه می نماید.

ثالثا، افراد یک جامعه با توجه به وجود اصول اخلاقی مشترک با یکدیگر ارتباط پیدا می کنند و با یکدیگر رفتار می کنند و حتی درباره رفتار یکدیگر به قضاوت می نشینند.[۷] و بالاتر این که جوامع مختلف با توجه به این اصول اخلاقی مشترک میانِ خود، اعمال دیگر جوامع را می سنجند و خوبی و بدی آنها را معین می کنند.

وآخر این که جوامع مختلف با در نظر گرفتن این اصولِ مشترک است که جامعه خود و اخلاق جامعه خود و فرهنگ جامعه خود را از جوامع دیگر برتر می دانند. به نظر ما اصل بنیادین خوبی عدالت، بدی ظلم و… از جمله اصولی اند که در میان همه جوامع و فرهنگ ها وجود دارند، و تمام جوامع به صورت های گوناگون اخلاقی بودن این اصول را می پذیرند؛ هر چند در مقام عمل و مصداق یابی، اختلافاتی پدید آمده است. بر این اساس به نظر می رسد این تقریر از نسبی گرایی راهی جز ابطال ندارد و کسی حقیقتا نمی تواند ملتزم به آن شود.

نسبی گرایی توصیفی در تقریری معتدل تر، این ادعا را مطرح می سازد که «تفاوت های بنیادین در مورد برخی از ارزش ها و اصولِ اساسی برای برخی موارد مشابه در طول زمان و میانِ افراد، گروه ها و جوامع وجود دارد.»

شاید در نگاه نخست، این تقریر از نسبی گرایی، رویکردی موجه و جذاب در نظر گرفته شود؛ اما با اندکی دقت متوجه می شویم که این رویکرد با مشکل تعیین باورهای بنیادین مواجه است. به عبارت دیگر، در بسیاری از موارد، اختلاف نظر در احکام و ارزش های جزئی و فرعی که از اصول بنیادین نشأت گرفته اند، اختلافِ در باورهای بنیادین در نظر گرفته شده است.

برای مثال عده ای برای تبیین این رویکرد به جواز قتل نوزادان دختر نزد اسکیموها در سالهایی که شکار کمیاب است اشاره می کنند و یا به خوبی دفن مردگان نزد برخی اقوام و خوبی سوزاندن آنها نزد برخی دیگر تمسک می جویند.[۸] اما پیروان این رویکرد برای اثبات وجود این نوع اختلاف، باید بنیادین بودنِ اصول مورد نظر را اثبات کنند؛ کاری که بسیار دشوار است و به راحتی از آنان برنمی آید. به عقیده ما، تمام نمونه ها و مثال هایی که این افراد درباره اختلاف بنیادین ارائه می نمایند به راحتی قابل ارجاع