پاورپوینت کامل دین و امنیت ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دین و امنیت ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دین و امنیت ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل دین و امنیت ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

>

عباس نیکزاد[۱]

چکیده:

نقش دین در شکل گیری و شکوفایی تمدن بشری از دیدگاه بسیاری از مورّخان و جامعه شناسان ادیان قابل انکار نیست. پیامبران الهی پیام آوران خوشبختی دنیوی مردم در کنار سعادت اخروی آنها بوده اند.

در نگاه قرآن در سرلوحه تعلیمات انبیا، علاوه بر ایمان به غیب و عبودیت پروردگار، دعوت بشر به عدالت، مبارزه با هرگونه ظلم و تبعیض و استبداد و اختناق و اسارتهای اجتماعی و سیاسی، برقراری امنیت و حاکمیت عدل و حق، تعلیم و تربیت، خودسازی، آزادی فکری و روحی از خرافات و عقاید باطل، روشن بینی، واقع نگری و فرجام بینی و نیز احساس مسؤولیت در برابر بیچارگان و مستضعفان، نیز مشاهده می شود.

نمونه روشن نقش دین در تمدن بشری نقش اسلام در سرزمین حجاز است. اسلام توانست در اندک زمانی در سرزمین سوخته و برهوت و جامعه جاهلی آن منطقه که نشانی از تمدن و فرهنگ و اخلاق در خود نداشت، مظاهر تمدن را در حد بالایی در معرض دید جهانیان بگذارد.

یکی از مؤلفه های اصلی تمدن بشری، «امنیت» است. جامعه ای که از این نعمت بزرگ برخوردار نباشد، به یقین نمی توان آن را جامعه متمدن نامید. آنچه که در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفته است، نقش دین در همین مؤلفه اساسی تمدن بشر «امنیت» است. در این تحقیق اهمیت امنیت از دیدگاه اسلام و نیز ساز و کارهایی که اسلام برای عینیت بخشیدن به آن منظور کرده است، مورد بررسی واقع شده است.

مقدمه:

یکی از خواسته های اساسی بشر امنیت است و تأمین آن از مهمترین وظایف حکومتهاست. در ادبیات سیاسی و جامعه شناسی معاصر، این امر از بدیهی ترین اصول به حساب می آید. امنیت به معنای آرامش، آسودگی، ایمنی است.

در فرهنگ سیاسی، مهمترین عنصری که برای امنیت منظور می کنند «فقدان تهدید» است. البته چون فقدان تهدید به طور مطلق و تام، دست نیافتنی است به «حداقل رساندن تهدید» را در مفهوم امنیت کافی دانسته اند. اگر به همین معنا قناعت کنیم، قهرا مقوله امنیت مفهومی نسبی است که دارای مراتب شدت و ضعف است.

البته باید به این نکته توجه داشت که گاهی ممکن است عامل عینی تهدید وجود نداشته باشد، امّا در عین حال شخص و یا جامعه احساس امنیت نکند. بنابراین، امنیت حقیقی، آمیزه ای است از وضعیت فیزیکی و فکری.

هیچ مکتب و نظام حقوقی نمی تواند خود را نسبت به مسأله امنیت، فارغ و بی طرف بداند؛ زیرا نه تنها امنیت فی نفسه یکی از اساسی ترین نیازهای جامعه بشری است بلکه خود، عامل مهمّی جهت رشد و توسعه فرهنگی، علمی، اقتصادی و سیاسی است.

امنیت در همه ابعاد فردی، اجتماعی، سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و قضایی و… نیاز ضروری فرد و جامعه می باشد که باید آحاد ملّت، حکومتها و دولتها در ایجاد و گسترش آن تمام امکانات و توان خود را به کار گیرند.

هدف و غایت اصلی در علم حقوق که به قول راسکو پاوند[۲] علم مهندسی اجتماع است، حفظامنیت است. اسلام به عنوان یک نظام حقوقی جامع که پاسخگوی نیازهای فردی و اجتماعی در همه زمانها و مکانهاست نمی تواند از این قاعده مستثنا باشد.

یک نگاه به متون دینی و احکام و مقررات اسلامی کافی است که هم به اهمیت امنیت در همه عرصه ها از دیدگاه اسلام و هم راه حلّ هایی که اسلام برای تحقق بخشیدن به امنیت در جامعه اسلامی داده است پی ببریم.

اهمیت امنیت از دیدگاه اسلام

به نکاتی چند درباره اهمیت امنیت در نگاه اسلام اشاره می شود:

الف) حضرت ابراهیم وقتی در مکه، خانه خدا را بنا نهاد، دو خواست بزرگ خود را با خدا در میان گذاشت. یکی مبعوث شدن پیامبری از میان فرزندانش در همین منطقه و دیگری امنیت این مکان برای همه مردم. خداوند نیز هر دو دعای او را مستجاب کرد.

درباره خواست اول اینگونه دعا کرد: «ربنا وابعث فیهم رسولاً یتلوا علیهم آیاتک…»؛ یعنی پروردگارا، در میان آنها پیامبری مبعوث کن که آیاتت را بر مردم تلاوت کند و آنها را تعلیم و تزکیه نماید.[۳] در مورد درخواست دوم چنین دعا کرد: «ربّ اجعل هذا بلدا آمنا»؛ یعنی پروردگارا، اینجا را محلّ امن و آسایش قرار بده.[۴] قرآن در آیات متعدد به شهر امن بودن مکه به عنوان یک نعمت بزرگ اشاره می کند.[۵]

جالب این است که قرآن کریم در سوره قریش می فرماید: کیفر لشکر فیل سواران – که در سوره قبل؛ یعنی سوره فیل بیان شد- به خاطر این بود که قریش به این سرزمین مقدّس مکه، انس و الفت بگیرند؛ زیرا تمام اهل مکه به خاطر مرکزیت و امنیت این سرزمین در آنجا سکنی گزیده بودند. بسیاری از مردم حجاز هر سال به آنجا می آمدند، مراسم حج را به جا می آوردند و مبادلات اقتصادی و غیراقتصادی داشتند و از برکات مختلف این سرزمین استفاده می کردند.

همه اینها در سایه امنیت و آسایش ویژه این شهر بود. اگر با لشکرکشی ابرهه و امثال او، این امنیت خدشه دار می شد یا خانه کعبه ویران می گشت، دیگر کسی در این سرزمین احساس امنیتی نمی کرد و قهرا با آن الفتی پیدا نمی کرد. باز در همین سوره می فرماید: «فلیعبدوا ربَّ هذا البیت الذی اطعمهم من جوع و آمنهم من خوف»؛ یعنی با این همه نعمت الهی (از جمله امنیت) که به برکت کعبه پیدا کرده بودند باید به شکرانه آن، پروردگار این خانه را عبادت کنند؛ همان خدایی که آنها را از گرسنگی نجات داد و از هر بیمی هم در امنیت نگه داشت.

ب) در اسلام همانگونه که برخی از اماکن، اماکن امن به حساب آمده است برخی از ماهها و زمانها نیز زمانهای امن به حساب آمده است. ماههای چهار گانه حرام (رجب، ذیقعده، ذیحجّه و محرّم) که اسلام بر حرمت آن تأکید جدّی دارد نشانه اهمیت و امنیت در نگاه اسلام است. در قرآن کریم آمده است:

«انّ عَدّه الشهور عنداللّه اثنی عشر شهرا فی کتاب اللّه یوم خلق السموات والأرض، منها اربعه حرم ذلک الدّین القیم فلا تظلموافیهنّ انفسکم… انّما النّسئزیاده فی الکفر یضلّ به الّذین کفروا یحلّونه عاما و یحرّمونه عاما لیواطؤوا عدّه ما حرّم اللّه…»[۶]

یعنی همانا عدد ماهها در نزد خدا در کتاب خدا از آن روزی که خداوند آسمان و زمین را بیافرید دوازده ماه است. از آن دوازده ماه، چهار ماه، ماههای حرام است. این است دستور دین استوار و محکم. پس در آن ماهها در حق خود ظلم (جنگ و خونریزی) نکنید… نسئ(تغییر و تبدیل و جابجایی ماه حرام با ماه دیگر) افزایش کفر است که با آن کافران گمراه می شوند، سالی ماه حرام را حلال می شمارند و سالی دیگر حرام، تا بدین وسیله عدّه ماههایی که خدا آن را حرام کرده را پایمال کنند و حرام خدا را حلال گردانند… «یاایهاالّذین آمنوا لا تحلّوا شعائر اللّه و لاالشهرالحرام»[۷]؛ یعنی ای اهل ایمان حرمت شعائر خدا (مناسک حج) و ماه حرام را نگه دارید.

ج) یکی از اموری که اهمیت امنیت را در نگاه اسلام نشان می دهد این است که خداوند در قرآن کریم در جاهای متعدّد وعده ای که به اولیای خود می دهد، بهره مندی از زندگی امن و آسوده و خالی از خوف و خطر است. «انّ المتّقین فی جنّات و عیون، ادخلوها بسلام آمنین و نزعنا ما فی صدورهم من غلّ اخوانا علی سرر متقابلین لا یمسّهم فیها نصب و ما هم منها بمخرجین»[۸]؛

یعنی به درستی که اهل تقوی در باغها و شهرها خواهند بود. به آنها خطاب شود که با درود و سلام و با کمال و ایمنی و امنیت به بهشت وارد شوید، ما آیینه دلهای آنها را از کدورت (کینه، حسد و هر خلق ناپسند) پاک و پاکیزه سازیم تا با هم برادرانه و روبروی هم بر روی تختها بنشینند. در صورتی که هیچ رنج و زحمت در آنجا به آنها نرسد و هرگز از بهشت بیرونشان نکنند. «ان المتّقین فی مقام امین فی جنّات و عیون… یدعون فیها بکلّ فاکهه آمنین لا یذوقون فیها الموت…»[۹]؛ یعنی همانا پرهیزکاران [در بهشت ابد ]مقام امن و امان یافته اند. در باغها و کنار چشمه ها و نهرها آرمیده اند… و در حالی که از هر بیم و خطری در امنیت کامل به سر می برند از هر نوع میوه ای که میلشان بکشد طلب می کنند.

نقش ایمان در امنیت

یکی از آثار و برکات ایمان، رسیدن به مقام امن و امنیت است؛ یعنی یکی از ویژگیهای فرد مؤمن و جامعه مؤمنان این است که در برابر حوادث و عوامل تهدید کننده و بیم دهنده، خوف، خطر و دغدغه ای احساس نمی کنند و از زندگی آسوده و مطمئنّی برخوردارند. «الّذین آمنوا و لم یلبسوا ایمانهم بظلم اولئک لهم الأمن و هم مهتدون»[۱۰]؛ یعنی آنها که ایمان آوردند و ایمان خود را به ظلم نیالودند برای آنها ایمنی و آسودگی است و هم آنها به حقیقت هدایت یافته اند.

«هو الّذی انزل السّکینه فی قلوب المؤمنین لیزدادوا ایمانا مع ایمانهم…»[۱۱]؛ یعنی اوست خدایی که آرامش را بر دلهای مؤمنان قرار داد تا بر یقین و ایمانشان بیفزاید و سپاه زمین و آسمانها همه لشکر خداست و خداوند حکیم و داناست. «الذین آمنوا و تطمئنّ قلوبهم بذکر اللّه الا بذکراللّه تطمئنّ القلوب»[۱۲]؛ یعنی آنها که به خدا ایمان آورده و دلهاشان به یاد خدا آرام می گیرد. آگاه باشید که تنها با یاد خدا است که دلها آرام می گیرد.

قرآن کریم در آیه ۱۱۲ سوره نحل، نقش ایمان را در امنیت و نقش کفر را در زوال امنیت به صورت زیبایی ترسیم کرده است و می فرماید: «ضرب اللّه مثلاً قریهً کانت آمنه مطمئنّه یأتیها رزقها رغدا من کل مکان فکفرت بانعم اللّه فأذاقها اللّه لباس الجوع و الخوف…»؛ یعنی خداوند مثلی زده است، منطقه آبادی که امن و امان بود و همواره روزی اش از هر جا می رسید، اما نعمتهای خدا را ناسپاسی کردند و خداوند به خاطر اعمالی که انجام دادند لباس گرسنگی و ترس را بر آنها پوشانید؛ یعنی همانگونه که ایمان، نعمت رفاه و امنیت را به آنها ارزانی بخشید، کفران و ناسپاسی برای آنها، فقر و ناامنی را ببار آورد.

در این آیات برای این منطقه آباد و خوشبخت و پربرکت، سه ویژگی ذکر شده است که نخستین آنها امنیت، سپس اطمینان به ادامه زندگی در آن و بعد از آن، مسأله جلب روزی و مواد غذایی فراوان می باشد که از نظر ترتیب طبیعی به همان شکل که در آیه آمده، صورت حلقه های زنجیری علت و معلول دارد، زیرا تا امنیت نباشد کسی اطمینان به ادامه زندگی در محلّی پیدا نمی کند و تا این دو نباشند کسی علاقه مند به تولید و سر و سامان دادن به وضع اقتصادی نمی شود.

این درسی است برای همه ما و همه کسانی که می خواهند سرزمینی آباد و مستقل داشته باشند. باید قبل از هر چیز به مسأله «امنیت» پرداخت سپس مردم را به آینده خود در آن منطقه امیدوار ساخت و به دنبال آن چرخهای اقتصادی را به حرکت درآورد.[۱۳]

حکومت و امنیت در اسلام

الف) در نگاه اسلام، یکی از مهمترین فلسفه حکومت، برقراری امنیت در جامعه است. حاکمان موظّفند که با هر تعدّی و تجاوزی که باعث سلب امنیت در جامعه می شود مبارزه کنند. حضرت علی علیه السلامایجاد امنیت و آرامش را تا آنجا ضروری می داند که وجود حکومت را اگرچه حکومت جائرانه باشد لازم می داند.

«انّه لابدّ للناس من امیر برّ اوفاجر یعمل فی إمرته المؤمن و یستمتع فیها الکافر و یبلّغ اللّه فیهاالأجل و یجمع به الفی ء و یقاتل به العدوّ و تأمن به السّبل و یؤخذ به للضّعیف من القوّی حتی یستریح برّ و یستراح من فاجر.»[۱۴]

یعنی همانا که مردم به زمامدار – چه خوب و چه بد- نیازمندند تا مؤمنان در سایه حکومت به کار خود مشغول و کافران هم بهره مند شوند و مردم در سایه حکومت زندگی کنند و به وسیله زمامدار، بیت المال جمع آوری می شود و به کمک آن با دشمنان مبارزه می توان کرد. جاده ها امن و امان می گردد و حق ضعیفان از نیرومندان گرفته می شود. نیکوکاران در رفاه و ازدست بدکاران در امان می باشند.

حضرت علی علیه السلام یکی از فلسفه های پذیرش حکومت خود را، ایجاد امنیت و اصلاحات در جامعه معرّفی می کند:«اللّهم انّک تعلم انّه لم یکن الّذی منّا منافسه فی سلطان و لاالتماس شی ءٍ من فضول الحطام و لکن لنردّ المعالم من دینک و نظهر الأصلاح فی بلادک فیأمن المظلومون من عبادک و تقام المعطّه من حدودک.»[۱۵]

یعنی بار خدایا تو می دانی که جنگ و درگیری ما برای بدست آوردن قدرت و حکومت و دنیا و ثروت نبود بلکه می خواستیم که نشانه های دین تو را در جایگاه خویش بازگردانیم و در سرزمین های تو اصلاح را ظاهر کنیم تا بندگان ستمدیده ات در امنیت زندگی کنند و قوانین و احکام فراموش شده ات بار دیگر اجرا گردد.

ب) یکی از وجوه امنیت که حکومت موظّف به تأمین آن است، امنیت مردم از تعرّض حاکمان است. در نگاه اسلام، حاکمان حق ندارند به هر بهانه ای از مردم سلب امنیت کنند. بلکه این حق برای مردم وجود دارد که به راحتی و بدون بیم و هراس، دیدگاهها و تذکرات و انتقادات خود را با حاکمان در میان بگذارند. حضرت علی علیه السلام در عهدنامه معروف، به مالک اشتر می فرماید: «ثم لیکن آثرهم عندک اقولهم بمرّ الحق لک و اقلّهم مساعدهً فیما یکون منک ممّاکره الله لأولیائه واقعا ذلک من هواک حیث وقع…»[۱۶]

یعنی از میان آنان (انسانهای پاک و وارسته) افرادی را که در حق گویی از همه صریحتر و بی پرده ترند و در آنچه را که خدا برای دوستانش نمی پسندد تو را مددکار نباشند (یعنی ترا در کارهای خلاف همراهی و تأیید نکنند و جلوی تخلفات ترا بگیرند) برگزین چه خوشایند تو باشد و چه ناخوشایند. تا می توانی با پرهیزکاران و راستگویان به پیوند، و آنان را چنان پرورش ده که تو را زیاد نستایند و تو را برای اعمال زشتی که انجام نداده ای تشویق نکنند که ستایش بی اندازه خودپسندی می آورد و انسان را به سرکشی وا می دارد.

در همین رابطه در جای دیگر می فرماید: از پست ترین حالات زمامداران در نزد صالحان این است که گمان برند آنها دوستدار ستایش اند و کشورداری آنان بر کبر و خودپسندی استوار است. خوش ندارم در خاطر شما بگذرد که من ستایش را دوست دارم و خواهان شنیدن آن می باشم… مرا با سخنان زیبای خود مستایید تا از عهده وظایفی که نسبت به خدا و شما دارم برآیم و حقوقی که مانده است بپردازم، به واجباتی که بر عهده من است و باید انجام گیرد ادا کنم.

پس با من چنان که با پادشاهان سرکش سخن می گویند حرف نزنید و چنان که از آدمهای خشمگین کناره می گیرند دوری نجویید و با ظاهرسازی با من رفتار نکنید. گمان مبرید اگر حقی به من پیشنهاد دهید بر من گران آید، یا در پی بزرگ نشان دادن خویشم؛ زیرا کسی که شنیدن حق، یا عرضه شدن عدالت بر او مشکل باشد عمل کردن به آن برای او دشوارتر خواهد بود…[۱۷].

ج) حاکمان حق ندارند در دریافت مالیات و زکات به گونه ای با مردم برخورد کنند که از مردم سلب امنیت شود یا مردم احساس کنند که حاکم و یا عامل او به زندگی خصوصی آنها آگاهی دارد و یا سیاستش بر سوء ظن نسبت به آنها استوار است.

حضرت علی علیه السلام دستورالعملی که به مأموران دریافت زکات می دهد به نکات مهمی اشاره می کند، در این دستورالعمل اهمیت عنصر امنیت چه برای انسان و چه برای حیوانات به صورت کم سابقه ای آشکارا بیان شده است:

با تقوای الهی برای دریافت زکات حرکت کن و در سر راه، هیچ مسلمانی را مترسان و یا با زور از زمین او عبور نکن و افزونتر از حقوق الهی از او مگیر. هرگاه به آبادی رسیدی در کنار آب فرود آی و وارد خانه کسی مشو! سپس با آرامش و وقار به سوی آنها حرکت کن، تا در میانشان قرار گیری، و به آنها سلام کن و در سلام و تعارف و مهربانی کوتاهی نکن.

سپس می گویی: ای بندگان خدا مرا ولی خدا وجانشین او به سوی شما فرستاده، تا حق خدا را که در اموال شماست تحویل گیرم. آیا در میان اموال شما حقی است که به نماینده او بپردازید؟

اگر کسی گفت نه، دیگر به او مراجعه نکن. اگر کسی پاسخ داد، آری، همراهش برو، بدون آن که او را بترسانی یا تهدید کنی یا به کار مشکلی وادار سازی، هرچه از طلا و نقره به تو رساند بردار و اگر دارای گوسفند یا شتر بود بدون اجازه اش داخل مشو که اکثر اموال از آن او است آنگاه که داخل شدی مانند اشخاص سلطه گر و سختگیر رفتار نکن، حیوانی را رم مده و هراسان مکن و دامدار را مرنجان، حیوانات را به دو دسته تقسیم کن و صاحبش را اجازه ده که خود انتخاب کند.

پس از انتخاب اعتراض نکن، سپس باقیمانده را به دو دسته تقسیم کن و صاحبش را اجازه ده که خود انتخاب کند و بر انتخاب او خرده مگیر، به همین گونه رفتار کن تا باقیمانده، حق خداوند باشد. اگر دامدار از این تقسیم و انتخاب پشیمان است و از تو درخواست گزینش دوباره کرد همراهی کنی. پس حیوانات را درهم کن و به دو دسته تقسیم نما. همانند آغاز کار، تا حق خدا را از آن بگیری… در رساندن حیوانات آن را به دست چوپانی که خیرخواه و مهربان، امین و حافظ که نه سختگیر باشد و نه ستمکار، نه تند براند و نه حیوانات را خسته کند، بسپار… هرگاه حیوانات را به دست فردی امین سپردی به او سفارش کن تا بین شتر و نوزادش جدایی نیفکند و شیر آن را ندوشد تا به بچه اش زیانی وارد نشود و در سوارشدن بر شتران عدالت را رعایت کند و مراعات حال شتر خسته یا زخمی را که سواری دادن برای او سخت است بنماید. آنها را در سر راه به درون آب ببرد و استراحت کنند و هرگاه به علفزار رسید فرصت دهد تا علف بخورند و آب بنوشند…[۱۸]

حضرت به یکی از فرمانداران خود (ظاهرا محنف بن سلیم ازدی) می نویسد: … به او سفارش می کنم با مردم تندخو نباشد و به آنها دروغ نگوید و با مردم به جهت این که بر آنها حکومت دارد بی اعتنایی نکند، چه این که مردم برادران دینی و یاری دهندگان در استخراج حقوق الهی می باشند. بدان برای تو در این زکاتی که جمع می کنی سهمی معین و حقّی روشن است و شریکانی از مستمندان و ضعیفان داری، همانگونه که ما حق تو را می دهیم، تو هم باید نسبت به حقوق آنها وفادار باشی، اگر چنین نکنی در روز رستاخیز بیش از همه دشمن داری…[۱۹].

حضرت در عهدنامه ای برای فرماندار مصر – محمدبن ابی بکر- می فرماید: با مردم فروتن باش، نرمخو و مهربان باش، گشاده رو و خندان باش. در نگاههایت و در نیم نگاه و خیره شدن به مردم، به تساوی رفتار کن تا بزرگان در ستمکاری تو طمع نکنند و ناتوان ها از عدالت تو مأیوس نگردند…[۲۰].

پاورپوینت کامل دین و امنیت ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دشمنان و کفّار

الف) در نگاه اسلام حتی در هنگام پیکار با کفار و دشمنان اسلام، سپاه اسلام حق ندارد که از آنها که در پیکار مشارکت ندارند، سلب امنیت کند. سپاه اسلام موظف است که حقوق آنها و امنیت آنها را به رسمیت بشناسد.

با دشمن جنگ را آغاز نکنید تا آنها شروع کنند؛ زیرا بحمدالله حجت با شما است و آغازگر جنگ نبودنتان تا آن که دشمن به جنگ روی آورد، حجّت دیگر بر حقانیت شما است. اگر به اذن خدا شکست خوردند و گریختند، آن کس را که پشت کرده نکشید و آن را که قدرت دفاع ندارد آسیب نرسانید و مجروحان را به قتل نرسانید. زنان را با آزاردادن تحریک نکنید هرچند آبروی شما را بریزند یا امیران شما را دشنام دهند. در روزگاری که زنان مشرک بودند مأمور بودیم دست از آزارشان برداریم. در جاهلیت اگر مردی با سنگ یا چوب دستی، به زنی حمله می کرد، او و فرزندانش را سرزنش می کردند.[۲۱]

امام صادق(ع) فرمود: وقتی که رسول خدا لشکری را گسیل می کرد دستور می داد که آنها در برابرش بنشینند و به آنها اینگونه سفارش می فرمود: بنام خدا و به خاطر خدا و در راه خدا و بر آیین رسول خدا حرکت کنید به دشمن شبیخون نزنید و آنها را مثله (قطعه قطعه) نکنید و کید و خدعه نزنید و پیران و کودکان و زنان را نکشید و جز در حال اضطرار درختی را قطع نکنید…[۲۲]

براساس روایات اسلامی، سپاه اسلام حق ندارند که در هنگام پیکار از راه سلاح شیمیایی و برافروختن آتش و یا جاری کردن آب و نیز استفاده از ابزاری که بی گناهان و غیرنظامیان مانند کودکان و پیران و زنان را در معرض خطر می دهد، دشمن را به تسلیم وادار کنند.[۲۳]

ب) در نگاه اسلام، مسلمین موظّفند، کفّاری که به قصد تحقیق و پژوهش درباره اسلام به کشور اسلامی مسافرت می کنند، امنیت آنها را حفظ کنند و از تعرّض به آنها بپرهیزند. براین اساس، اسلام نوع خاصی از مصونیت و امنیت را برای کفاری که در صدد تحقیق درباره حق و باطل هستند به رسمیت می شناسد. قرآن کریم در این باره می فرماید: «وان احد من المشرکین استجارک فأجره یسمع کلام الله ثم ابلغه مأمنه ذلک بأنهم قوم لایعلمون»[۲۴]؛ یعنی اگر یکی از مشرکان از تو پناهندگی بخواهد به او پناه ده تا سخن خدا را بشنود، سپس او را به محل امنش برسان چرا که آنها گروهی نادانند.

علامه طباطبایی در تفسیر گرانسنگ المیزان در ذیل این آیه می فرماید: «اسلام کمال اهتمام را در رسیدن به هدف خو