پاورپوینت کامل تفکری نوین در مکتب استاد مطهری ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تفکری نوین در مکتب استاد مطهری ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تفکری نوین در مکتب استاد مطهری ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل تفکری نوین در مکتب استاد مطهری ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

>

حمیدرضا مظاهری سیف[۱]

چکیده:

تفکر، گاهی شیطانی است و گاهی دینی. گاهی نیز تفکر دینی با حجابهایی از شیطنت آلوده می شود که نیازمند اصلاح و ارشاد است.

تفکر دینی با ایجاد و تقویت ایمان، حیات معنوی را برای انسان به دنبال خواهد داشت که فراتر از حیات محدود مادی است. احیای دینی، انسان را از حیوانیت تا قرب الاهی بالا می برد و در جهان بینی الاهی تحقق پیدا می کند.

در زمان حیات استاد شهید مرتضی مطهری رحمه الله، گروهی از روشنفکران با انگیزه های دینی آمدند و تفکر دینی را در چارچوب یافته های فکری و علمی جدید ارائه کردند؛ اما استاد، حقیقت تفکر و دین را به شایستگی درک کرده و بر احیای انسان در بُعد فردی و جمعی با تفکر دینی کوشید و به جای احیای تفکر دینی، به احیای دینی تفکر انسان همت گماشت.

در این پژوهش نشان می دهیم، شهید مطهری بر این عقیده بود که تفکر دینی، مرگ و احیا ندارد؛ بلکه دین، چشمه جوشان حیات است که از حَی قیوم سرچشمه گرفته و جریان یافته است و با فکر دینی می توان فرد انسانی و جامعه را زنده کرد.

او در این مسیر، تمام اندیشه های مادی را به چالش کشید تا با نشان دادن چهره مخدوش جهان بینی مادی، مردم را از محصور شدن در شؤون حیات مادی رهایی و تعالی بخشد و حیات معنوی را به جامعه معرفی نماید. و در این راستا، روشنفکران را به محور قرار دادن تفکر دینی فراخواند و نیروی سوم روشنفکری را پایه گذاری نهاد.

مقدمه

تمدن اسلامی پس از گذر از دوران طلایی خود، در سراشیبی افول فرو غلطید و همواره رو به پستی نهاد. در این سیر نزولی، اندیشمندانی آمدند تا ندای دین را برآورند و امت اسلامی را از این مصیبت بزرگ نجات دهند.

کسانی که در سوگ مرگ تمدن اسلامی ناله سر دادند بسیارند، اما همه را می توان در دو گروه عمده طبقه بندی کرد؛ نخست آنها که کوشیدند با وام گیری از تمدن غربی و محصولات دانش و اندیشه بشری، به احیای تفکر دینی بپردازند، اما راهی را در پیش نگرفتند که آنها را به سرمنزل مقصود برساند؛ زیرا حقیقت فکر دینی را به خوبی نشناختند و با شفقت و تعصب بر دین، به گمان خود در احیای تفکر دینی، تلاش کردند، و گروه دیگر که استاد مطهری نیز در این گروه بود کوشیدند تا با تفکر دینی، روح و حیات در کالبد به مردم بدهند. استاد مطهری با ژرف نگری دین شناسانه و تفکر خلاق و قوی خود، مکتبی را پایه گذاری کرد که احیای دینی جامعه و تحقق حیات معنوی را در صدر اهداف خود داشت.

ماهیت تفکر دینی

تفکر دو گونه است؛ یا بر پایه امور دنیایی و برای جلب منافع این جهانی است و یا بر پایه امور معنوی و برای شناخت و کشف حقیقت است.

تفکر دینی آن گاه رخ می دهد که انسان حداقل برای لحظه ای خود را از محدودیت در حواس مادی و هوسهای عادی رها می بیند و ندای حقیقت را می شنود. در تفکر دینی، حقایق هستی از حجاب غفلت و نادانی بیرون می آید. طنین ندای حق، حرکتی را پدید می آورد که استاد مطهری آن را چنین بیان می کنند: «تفکر دینی، از بسائط، مرکبات ساختن و از مفردات، قضایا ساختن و از قضایا، قیاسات تشکیل دادن و نتیجه گرفتن است.»[۲]

فکر، نوعی حرکت باطنی است و محور اصلی بحث در سیر باطنی سه چیز است: متحرک، مسافت و هدف.

[بر این اساس] سیر باطنی سه گونه است:

۱- این که این سه امر، جدای از یکدیگر باشد؛ مثلاً در جایی که انسان درباره نظم جهان برای پی بردن به توحید خالق می اندیشد، «روح اندیشمند» او متحرک، «نظم جهان» مسافت و «پی بردن به توحید خالق» هدف است؛ یعنی او نظم جهان را بررسی می کند و به این مقصد می رسد که خالق خدای یکتاست. هر متحرک، محرکی را طلب می کند و محرک کل، خدای واحد است…

۲- این که متحرک و مسافت یکی و هدف، جدا باشد مانند انسانی که در راه معرفت نفس، تلاش و کوشش می کند و از راه خودشناسی، به خداشناسی می رسد… در این صورت، متحرک و مسافت، خود نفس و هدف، رسیدن به توحید خداست.

۳- این که نفس از راه بررسی عمیق، هدف را از راه خود هدف می شناسد و مسافت و هدف یکی می شود، مانند کسانی که بر اساس «برهان صدیقین»، با تأمل در حقیقت هستی پی می برند که حقیقت هستی، خداست؛ چنان که امیرالمؤمنین علی علیه السلام در دعای «صباح» به خدای سبحان عرض می کند «یا مَنْ دَلَّ عَلی ذاتِهِ بِذاتِهِ». در این قسم از اندیشه و حرکت، مسافت و هدف یکی و متحرک، جداست؛ یعنی روح متحرک و اندیشمند در خود خدا نظر می کند و از خود خدا پی به وجود او می برد.»[۳]

در هر سه گونه تفکر، محرک و راهنما خداوند است. اگر به نخستین و عامترین تعبیر جان دیویی از تفکر دقت کنیم، این واقعیت بهتر معلوم می شود؛ او می نویسد:«در وهله اول، فکر عبارت است از آنچه در ذهن می آید. در اینجا فکر به معنای آگاهی از آنچه به ذهن می آید است»[۴]

در این عبارت، در گام اول، انسان منفعل است: «آنچه به ذهن می آید» ندای حق است؛ چنان که خداوند متعال در قرآن کریم فرمود «عَلَّمَ الإِْنْسانَ ما لَمْ یعْلَمْ[۵]؛ خداوند به انسان، آنچه را که می دانست آموخت.»

اما گاهی انسان ندای حق را در صفا و خلوصش درک می کند و گاهی آلودگیهای نفس انسان، حجاب آن شده و پیام شیطان را در آن می شنود و گاهی حجابهای جهل یا هوس زیاد نیست و انسان، الهام الهی را با کج شنوی و دو بینی دریافت می کند.

در صورت اول، تفکر دینی پدید می آید، اما در صورت دوم، تفکر، تفکر دنیایی است؛ هر چند مضامین و ظواهر دینی داشته باشد. و در صورت سوم، اندیشه های معنوی نادرست و ناتمامی که نیاز به اصلاح و ارشاد دارد، رخ می نماید. شهید مطهری رحمه الله، در زمانی به تبلیغ و ترویج تفکر دینی پرداخت که از سویی تفکر مادی ترویج می شد و از دیگر سو، شکل ناتمام تفکر دینی در تلاش بود تا اندیشه دینی را احیا کند؛ یعنی تفکراتی از نوع دوم و نوع سوم که چه بسا با انگیزه های خوب، ولی آگاهی های نادرست نوع اخیر تفکر دینی را پدید آورده بود و می خواست با محصولات دانش و اندیشه بشری، اندیشه دینی را احیا کند. استاد در آثار متعدد خود کوشید تا تفکر دنیایی، جهان بینی مادی، شناخت حس محض و اندیشه های برآمده از آن را به نقد و چالش بکشند.

کارکرد تفکر دینی

تفکر دینی، جان و جامعه انسانی را زنده می کند و به عالیترین نوع حیات می رساند. امام حسن مجتبی علیه السلام فرموده اند: «التفکر حیاه قلب البصیر[۶]؛ اندیشه، زندگی جان بیناست.» امام علی علیه السلام فرمودند: «لا حیاه الا بالدین[۷]؛ زندگی نیست مگر با دین.» و نیز فرمودند: «التوحیدحیاهُ النفس»[۸]

تفکر همان است که خدا و رسول صلی الله علیه و آله او مردم را به آن فرا می خوانند تا آنها را زنده کنند. چنان که در قرآن، هدف خداوند و پیامبر صلی الله علیه و آله، زنده کردن مردم معرفی شده است: «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا اسْتَجِیبُوا لِلّهِ وَ لِلرَّسُولِ إِذا دَعاکمْ لِما یحْییکمْ، ای کسانی که ایمان آورده اید، خدا و رسول را اجابت کنید وقتی شما را فرا می خوانند تا زنده کنند.»

هم از این رو در دین اسلام بر تفکر بسیار تأکید شده است؛ تا آنجا که امام رضا علیه السلام می فرمایند: «لَیسَ الْعِبادَه کثْرهُ الصلوهِ و الصومِ، انّما العبادَهُ التَّفَکرُ فِی أمْرِاللّه؛[۹] عبادت، در زیادی نماز و روزه نیست؛ بلکه در اندیشه برای معرفت خداوند است.» نیز روایات بسیاری که لحظه ای تفکر را از عبادت سالیان برتر معرفی می کند.

قرآن مجید، هدف از خلقت انسان را عبادت و بندگی می داند.[۱۰] ولی عبادت، هدف متوسط آفرینش انسان است و هدف نهایی، رسیدن به معرفت و یقین است که با تفکر و دریافت انوار هدایت الهی حاصل می شود و قرآن مجید در این باره فرموده است «وَ اعْبُدْ رَبَّک حَتّی یأْتِیک الْیقِینُ[۱۱]؛ عبادت و بندگی پروردگارت را به جای آور تا به اوج معرفت و یقین برسی.»

بنابراین، خداوند انسان را آفرید؛ به گونه ای که از درجات پایین حیات، یعنی زندگی مادی و دنیایی به بالاترین و نابترین مراتب زندگی یعنی حیات معنوی و الهی برسد و در مقام قرب خداوند، حیات ابدی پیدا کند و سیر این مراحل تنها با تفکر ممکن است؛ چون تفکر، انسان را زنده می کند و به حضرت حی قیوم ابدی می پیوندد.

مفهوم شناسی احیا

واژه «احیا» از ماده «حی» و بر وزن «افعال» است و معنای زنده کردن می دهد. یعنی چیزی که زنده است، چیز دیگری را که مرده است، زندگی می بخشد. اما زنده بودن و زندگی به چه معناست؟ بی تردید این لغت، دایره مفهومی گسترده ای دارد که از حیات گیاهی مبتنی بر عوامل فیزیولوژیکی تا حیات الهی را که یکی از صفات خداوند است، شامل می شود. هم از این رو استاد معتقدند:

«بسیاری از مسائل مربوط به حیات و زندگی هنوز برای بشر مجهول است. ما این مقدار می توانیم بفهمیم که حیات و زندگی یک نوری است که از افق عالیتر و بالاتری بر ماده تاریک ظلمانی می تابد»[۱۲]

می توان شاخصهایی را جستجو کرد که مفهوم حیات در همه مصداقهایش، آن شاخصها را دارا باشد. علامه طباطبایی حیات را عبارت از منشایی می دانند که قدرت حرکت و اعمال ویژه ای را در موجود پدید می آورد و در انسان، حیوانات و گیاهان، به فراخور حالشان وجود دارد.[۱۳]

اما حیات در انسان از سطوح مختلفی تشکیل می شود. زمانی، حیات انسان چیزی بیش از حیات حیوانی نیست، و گاهی دیگر استعدادهای انسانی، خود را آشکار نموده و رو به شکوفایی می رود و این حیات انسانی است. استعدادهای انسان در بعد بینش و گرایش، او را از سطح حیوانی به مقام حیات الهی می کشد و گام به گام او را در راه اوج گرفتن به پیش می برد.

«حیات، نحوه خاص از هستی است که مبدأ ظهور علم و قدرت شده و عامل هماهنگ کننده «اندیشه علمی» و «انگیزه عملی» است و به طوری که اندیشه علمی بر انگیزه عملی اشراف و نظارت داشته و انگیزه عملی تحت هدایت اندیشه علمی به صورت کوشش عینی ظهور می یابد.

«هر اندازه حیات قویتر باشد، موجب شکوه اندیشه علمی و قدرت انگیزه علمی خواهد بود و هر اندازه اندیشه و انگیزه نیرومندتر باشد، کاشف کمال حیات و شدت آن است.»[۱۴]

برترین مرتبه حیات انسان با تفکر توحیدی تحقق می یابد؛ تفکری که اندیشه و انگیزه انسان را در توحید خالص می کند؛ «هنگامی که انسان، معارف توحیدی را فرا گیرد و از اندیشه ای استوار در آن برخوردار شد، حقیقت حیات در جانش نقش می بندد و آن حیات بی پایانی است که برای بعضی سعادت همیشگی و برای برخی دیگر، شقاوت پیوسته به دنبال دارد»[۱۵]

استاد در کتاب «ولاءها و ولایتها»، حیات معنوی را که زاده تفکر معنوی است، چنین معرفی می کنند «انسان در باطن حیات ظاهری حیوانی خود یک حیات معنوی دارد. حیات معنوی انسان که استعدادش در همه افراد هست، از نظر رشد و کمال، از اعمال و اهدافش سرچشمه می گیرد.

کمال و سعادت انسان و همچنین سقوط و شقاوت او وابسته به حیات معنوی اوست که وابسته به اعمال و نیات و اهداف او و به این که با مرکب اعمال خود به سوی چه هدف و مقصدی پیش می رود.»[۱۶] بنابراین، این تفکر اساس حیات حقیقی انسان در بعد فردی و اجتماعی است. تفکر، هم ساحت معرفتی انسان را رشد می دهد؛ چنان که امام علی علیه السلام فرمودند: «اَلْفِکرُ جَلاءُ الْعُقُول؛[۱۷] فکر، عقل ها را صفا می دهد.» نیز فرمودند «اَلْفِکرُ یفیدُ الْحِکمَهَ؛[۱۸] اندیشه، حکمت به بار می آورد.» و هم در بعد عملی موجب هدایت انگیزه و گرایش انسان می شود «التَّفَکرُ یدْعُو اِلَی الْبِرِّ وَ الْعَمَل بِه؛[۱۹] اندیشیدن، به سوی نیکی و انجام آن فرا می خواند.»

بنابراین، تفکر دینی – که در مقابل تفکر شیطانی و دنیایی (نکرا) قرار دارد – موجب شکوه و صفای اندیشه و هدایت و خلوص انگیزه می گردد. و این دو، کاشف از این حقیقتند که با تفکر دینی، انسان به حیات الهی زنده می شود.

استعداد انسان برای حیاتی دیگر

استاد مطهری در کتاب انسان و ایمان به مقایسه انسان و حیوان در زمینه بینش و گرایش می پردازد و چهار تفاوت عمده را می شمارد: «آگاهی حیوان از جهان تنها به وسیله حواس ظاهر است؛ از این رو سطحی و ظاهری است، به درون روابط درونی اشیا نفوذ نمی کند؛ ثانیا فردی و جزئی است، از کلیت و عمومیت برخوردار نیست؛ ثالثا منطقه ای است، محدود به محیط زیست حیوان است و به خارج محیط زیست او راه پیدا نمی کند؛ رابعا حالی است، یعنی بسته به زمان حال است، از گذشته و آینده بریده است…. سطح خواسته ها و مطلوبهای حیوان، مانع شعاع شناخت و آگاهی اش از جهان و حداکثر به جفت و فرزندش.»[۲۰]

استاد معتقدند انسان در شناختها و خواسته ها، هر چهار ویژگی حیوان را پشت سر نهاده و از آنها برتری یافته است: «آگاهی انسان و شناخت او، از ظواهر اشیا و پدیده ها عبور می کند و تا درون ذات و ماهیت آنها و روابط و وابستگیهای آنها و ضرورتهای حاکم بر آنها نفوذ می نماید.

آگاهی انسان نه در محدوده منطقه و مکان زندانی می ماند و نه زنجیره زمان آن را در قید و بند نگه می دارد؛ هم مکان را در می نوردد و هم زمان را. از این رو، هم به ماورای محیط زیست خویش آگاهی پیدا می کند، تا آنجا که دست به شناخت کرات دیگر می یازد و هم بر گذشته و آینده خویش وقوف می یابد، تاریخ گذشته خویش و جهان، یعنی تاریخ زمین و آسمان، کوهها، دریاها، گیاهان و جانداران دیگر را کشف می کند و درباره افقهای دوردست می اندیشد.

بالاتر این که انسان، اندیشه خویش را درباره بی نهایتها و جاودانگیها به جولان می آورد و به برخی بی نهایتها و جاودانگیها شناخت پیدا می کند. آدمی از شناخت فردیت و جزئیت پا فرا می نهد، قوانین کلی و حقایق عمومی و فراگیرنده جهان را کشف می کند و به این وسیله، تسلط خویش را بر طبیعت مستقر می سازد.

«انسان از نظر خواسته ها و مطلوبها نیز می تواند سطح والایی داشته باشد. انسان موجودی است ارزشجو، آرمان خواه و کمال مطلوب خواه؛ آرمانهایی را جستجو می کند که مادی و از نوع سود نیست؛ آرمانهایی که تنها به خودش و حداکثر همسر و فرزندش اختصاص ندارد،… گرایشهای والا و معنوی و فوق حیوانی انسان آنگاه که پایه و زیربنای اعتقادی و فکری پیدا کند، نام «ایمان» به خود می گیرد.

پس نتیجه می گیریم که تفاوت عمده و اساسی انسان با جانداران دیگر که ملاک «انسانیت اوست و انسانیت وابسته به آن است، علم و ایمان است.»[۲۱] همانطور که خواندیم، استاد مطهری شاخصهای حیات انسانی را با دقت تبیین نموده و افق حیات انسانی را در منظر روشنی قرار می دهند.

پس از تبیین تفاوتهای حیات حیوانی و انسانی که استاد به طور مینیاتوری و با دقت، ظرایف آن را ترسیم نمودند، این مسأله پیش می آید که انسان هم از حیات حیوانی برخوردار است و هم از حیات ویژه انسانی؛ اینها چه نسبتی با هم دارند و چگونه در وجود انسان جمع می شوند؟

«حقیقت این است که سیر تکاملی انسان از حیوانیت آغاز می شود و به سوی انسانیت کمال می یابد…. انسان در آغاز وجود خویش جسمی مادی است، با حرکت تکاملی جوهری تبدیل به روح یا جوهر روحانی می شود. «روح انسان» در دامن جسم او زاییده می شود و تکامل می یابد و به استقلال می رسد.

حیوانیت انسان نیز به منزله لانه و آشیانه ای است که انسانیت او در او «رشد» می یابد و متکامل می شود. همانطور که خاصیت تکامل است که موجود متکامل به هر نسبت که تکامل پیدا می کند، مستقل و قائم به ذات و حاکم و مؤثر بر محیط خود شود… یک فرد انسان تکامل یافته، فردی است که بر محیط بیرونی و درونی خود تسلط نسبی دارد. فرد تکامل یافته وارسته از محکومیت محیط بیرونی و درونی و وابسته به عقیده و ایمان…»[۲۲]

به نظر استاد، حیات حیوانی مقدمه ای است که زمینه های لازم برای احیای دیگر در آن فراهم می شود و آن حیات معنوی است؛ حیاتی که در اثر آن، قدرت و غلبه انسان افزایش می یابد، یعنی در بُعد عملی ارتقا پیدا می کند و این ارتقا در گرو ارتقای بعد نظری است و این دو با هم در ایمان جمع می شوند؛ زیرا ایمان و آگاهی راسخی است که انسان را به جهت خاصی می کشد؛ چنان که استاد در تبیین تفاوتهای میان علم که آگاهی تنهاست و ایمان که انگیزه ساز و گرایش خیز است، می نویسند: «علم، به ما روشنایی و توانایی می بخشد و ایمان، عشق و امید و گرمی؛ علم ابزار می سازد و ایمان مقصد، علم سرعت می دهد و ایمان جهت، علم توانستن است و ایمان خوب دانستن؛ علم می نمایاند که چه هست و ایمان الهام می بخشد که چه باید کرد»[۲۳]

حیات انسانی زمانی تحقق می یابد که هم علم انسان توحیدی و بالنده باشد و هم عمل او صالح و با انگیزه توحیدی. علمی که تنها برای مادیات و بهره کشی از طبیعت و تمتع در حیات دنیایی باشد، نشانه حیات مادی و حیوانی، نه حیات معنوی و انسانی. از این رو استاد می نویسند: «بدون شک، بعضی از علوم هدف است؛ مثل معارف ربوبی و خداشناسی و آنچه از شؤون خداشناسی شمرده می شود.»[۲۴] عبادتهای ظاهری هم که از روی علم نباشد، نشانه حیات انسانی نیست. ایمان، هم علم را بالنده می کند وهم دست به دست، عمل صالح و با انگیزه توحیدی انسان را بالا می برد. ایمان در هر دو شاخص حیات انسانی تأثیرگذار است و رشد ایمان در گرو تفکر است.

تفکر دنیایی و تفکر دینی

هر چه تفکر و قدرت تعقل و تدبیر انسان قویتر شود، از حیوانیت فاصله می گیرد. «انسان، کارهای تدبیری خویش را با نیروی عقل و اراده انجام می دهد، بر خلاف کارهای التذاذی که به حکم احساس و میل صورت می گیرد… انسان، هر اندازه از ناحیه عقل و اراده تکامل یافته تر باشد، فعالیتهایش بیشتر تدبیری است تا التذاذی و هر اندازه به افق حیوانیت نزدیکتر باشد، فعالیتهایش بیشتر التذاذی است تا تدبیری.»[۲۵]

تدبیر تفکر به بیان استاد این است که: «نیروی حسابگر عقل، خیر و کمال یا لذتی را در دوردست می بیند و راه وصول به آن را که احیانا صعب العبور است کشف می کند و طرح وصول به آن را می ریزد»[۲۶]. اما این تدبر و تفکر برای انسان شدن کافی نیست؛ زیرا ظرفیت و استعدادهای عظیم انسانی اگر با ایمان و تفکر دینی هدایت نیابد، انسان به زندگی بدتر از حیوانات دچار می شود. «جنایت آمیزترین فعالیتهای بشری احیانا با تدبیرها و تیزهوشیها و مآل اندیشیها و طرح ریزیها و تئوری سازیها صورت می گیرد… در اصطلاح اسلامی، نیروی تدبیر آنجا که از گرایشهای انسانی و ایمانی جدا می شود و در خدمت اهداف مادی و حیوانی قرار می گیرد، «نکرا» و «شیطنت» نامیده شده است.»[۲۷]

اما وقتی تفکر با گرایشهای عالی انسان همراه می شود، انسان در راه شکوفایی استعدادهایش به درستی حرکت می کند. اندیشه انسان در جهان بینی دنیایی و مادی به حیوانات نزدیکتر می شود؛ زیرا ماورای این جهان را نمی بیند، اما در جهان بینی الهی و تفکر دینی، انسانیت شکوفا می گردد.

«مادی، واقعیت را در ماده، در آنچه جسم و جسمانی است،