پاورپوینت کامل راه های بالندگی تفکر ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل راه های بالندگی تفکر ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل راه های بالندگی تفکر ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل راه های بالندگی تفکر ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

>

چکیده:

مطالب پیش رو، خلاصه ای است از کتاب «تفکر برتر» اثر محمدرضا شرفی که در ۴۵۳ صفحه از سوی انتشارات سروش و در سال ۱۳۸۱ به چاپ رسیده است. این کتاب، از فصل های زیر تشکیل شده است: تعریف و جایگاه فکر؛ مثلث بالندگی؛ موضوع فکر؛تفکر معطوف به زمان؛ آسیب شناسی فکر؛ شیوه های تقویت فکر؛تمرکز فکر؛الگوهای حل مشکل.

نام کتاب: تفکر برتر

نویسنده: محمد رضا شرفی

ناشر: انتشارات سروش سال نشر: ۱۳۸۱

محل نشر: تهران تعداد صفحات: ۴۵۳

تلخیص و بررسی: مرتضی شیرودی

مقدمه

تعریف های متعددی از «فکر» بیان شده است، ولی می توان به دو دیدگاه کلی در این باره اشاره کرد:

الف – دیدگاه غربی: اندیشمندانی چون آسپنسکی (۱۹۳۰) سعی کرده اند نسبت بین فکر و انسان را بیابند. به عقیده آسپنسکی، ماشین انسانی، هفت عملکرد دارد: عملکرد فکری، عاطفی، غریزی، حرکتی، جنسی، عاطفی برتر و ذهن برتر. فکر و اندیشه، چگونگی اداره، تنظیم و هماهنگی سایر عملکردها را برعهده دار دارد و بر سایر وجود انسان مدیریت می کند، حال اگر فکر متوجه عامل خارج باشد، منجر به جهان آگاهی و در صورتی که متوجه عالم درون باشد، منجر به خودآگاهی خواهد شد.

از نظر منطق، فکر یعنی مرتب کردن معلومات برای کشف مجهولات و در فلسفه، تعریف متعددی از تفکر وجود دارد. عام ترین تعریف فلسفی تفکر، تعریف بوخنسکی است. او به هر حرکتی که در ذهن ما روی دهد، تفکر می گوید.

از دیدگاه روان شناسی نیز، تعریف های متعددی درباره تفکر ارایه شده است؛ به عنوان مثال، ویلیام گیمز (۱۹۴۲) می گوید: فکر آن چیزی است که به جست وجو می پردازد، به حرکت و تلاش می افتد و چیزی نمی خواهد جز آن که حقیقت را دریابد، و آن گاه آرامش پدید می آید. از نظر ژاک بارزون(متخصص امور تربیتی)تفکر پدیده ای اتفاقی، نامنظم و ناهماهنگ است.

از دیدگاه روان شناسی، تفکر یک پدیده جهت دار ارادی است. فروید روانکاو معروف، تفکر را نتیجه تضادها می داند، در حالی که اگر دو چیز که ممکن است هیچ تضادی هم با هم نداشته باشد، منشأ تفکر شود، مثلاً، در زمانی که انسان درباره خود فکر می کند، نیازی به وجود تضاد نیست. از دیدگاه انیشتین، تفکر یک نوع تجربه است؛ تجربه نسبت به حقایقی که وجود دارد.

ب – دیدگاه اسلامی: علامه نراقی در مورد تفکر از دیدگاه اخلاق، می گوید: «تفکر بال های نفس است برای پرواز به آستان قدس، و نیز، مرکب از روح است برای مسافرت به وطن اصلی خویش و به وسیله آن، ظلمت جهل و پرده های نادانی برطرف می شود، و از این روست که در آیات و اخبار، از آن ستایش شده و به آن ترغیب و تشویق گردیده است».

مرحوم ملافیض کاشانی نیز، در این مورد می گوید: «آن تفکر که آدمیزاد را به نیکوکاری دعوت می کند، عمومیتش از تفکرهای دیگر بیش تر است، چون آن تفکری است که اندیشه در حسنات و سیئات را هم شامل می شود. این تفکر می آموزد که انسان در صورت خطا می تواند با توبه و انابه به درگاه خداوند متعال، از کار زشت خود دست بردارد».

علامه طباطبایی درباره مفاهیم حوزه تفکر و معرفت از دیدگاه قرآن کریم، می گوید: «در قرآن کریم بیست لفظ درباره انواع ادراکات انسانی آمده است که عبارت اند از: ظن – حسبان – شعور – ذکر – عرفان – فهم – فقه – درایت – یقین – فکر – رأی – زعم – علم – حفظ – حکمت – خبرت – شهادت – عقل – فتوا و بصیرت». سپس می گوید: «این الفاظ به غیر از پنج مورد از آن ها، تا حدی با ماده و حرکت و دگرگونی سر و کار دارند، و به همین جهت، در مورد خدای تعالی استفاده نمی شود. مثلاً گفته نمی شود که خدای تعالی ظن می کند، یا به خیال می پردازد یا می فهمد و یا تفقه می کند و غیره».

مثلث بالندگی تفکر

درباره رابطه بین فکر، نیت و عمل، چند مسئله، قابل توجه است:

۱ – فکر و عمل دو جنبه از فعالیت های انسان است که اولی درونی و دومی بیرونی است، و فاصله میان آن ها گاه بسیار نزدیک و گاهی بسیار طولانی است. فیلسوف ها و حکیمان هم کوشیده اند میان فکر و عمل به مفهوم حکمت نظری و حکمت عملی، ارتباط برقرار نمایند، زیرا هدف تربیت آن است که علم برای بهتر کردن زندگی باشد.

برای دست یابی به زندگی بهتر به سه چیز نیاز است: اول، علم و آگاهی؛ دوم، قصد و نیت؛ سوم، عمل. علم و آگاهی برای دست یابی به یک زندگی سازنده و سعادتمند، لازم است، ولی کافی نیست، از این رو، باید به مقوله های فراتر از عمل و آگاهی، مانند انگیزه و نیت متعالی و مبتنی بر خیر و به مرحله عمل در آوردن آن نیت هم اندیشید.

در قرآن و احادیث از نیت خوب توأم با عمل به عنوان یک روش پسندیده یاد شده است. پس از علم و نیت، نوبت مرحله عمل است که بوته آزمایش آدمی محسوب می شود. در واقع، سلامت انسان به بصیرت و آگاهی بستگی دارد. رسول اکرم صلی الله علیه و آله می فرماید: کاری که با علم توأم باشد، سودمند است و کاری که با نادانی قرین است، نه اندک آن سود خواهد داشت، نه بسیار آن.

۲- بیش تر مردم، به ویژه نوجوانان و جوانان دوست دارند در نظر مردم مثبت و خوب جلوه کنند، اما خیلی ها راه های رسیدن به آن را نمی دانند، و اگر بدانند که اصلی ترین و کاربردی ترین راه ها، همان پاکسازی نیت و درون است، و از این راه وارد شوند، به مقصود خویش خواهند رسید.

گاهی برخی افراد نیت خیرخواهانه داشته و دوست دارند به دیگران کمک کنند، اما قادر به انجام چنین کاری نیستند، البته آنان نباید نا امید شوند، بلکه باید بدانند با همان نیت خیر هم، عمل آن ها قبول می شود. اگر انسان قصد دارد اعمال خوب و سازنده انجام دهد، باید نیت درون خود را هم پالایش نماید. علت برتری نیت بر عمل در اسلام نیز آن است. نیت عاملی درونی است و فقط خداوند از آن مطلع است.

موضوع و خوراک فکر

با نگاهی به اندیشه های فلسفی در می یابیم که متفکران و اندیشمندان فیلسوف بر این باور بوده اند که باید انسان را در سه زمینه مهم و اساسی، یاری داد تا سریع تر و راحت تر به مقصود نهایی(سعادتمندی و کمال) برسد. اول این که: او را وادار به فکر کردن کنند.

دوم این که: موضوعات و سوژه های صحیح فکرکردن را به او ارایه نمایند. و سوم این که: شیوه های درست فکرکردن را در اختیار او قرار دهند. پیامبران و ائمه ما نیز کوشیده اند انسان را با این سه مقوله آشنا سازند و راه هدایت را از طریق این مثلث کارآمد در اختیار او بگذارند.

یکی از راه های ارایه تفکر خوب، اندیشه متنوع درباره موجود کامل، یعنی خدا است. از این رو است که در احادیث آمده است: «بهترین عبادت همواره اندیشیدن درباره قدرت لایتناهی خدا است». این تفکر، موجب رشد و تعالی آدمی می شود. البته، در نقطه مقابل آن، تفکر در ذات خداوند جایز نمی باشد، زیرا آدمی را به وادی گمراهی می کشاند و حیرت و اضطراب عقل را به همراه خواهد داشت، و این همان تفکر ناپسند می باشد.

نوع دیگر تفکر، تفکر درباره جهان درون است؛ یعنی تفکر در آفریده های آسمانی و زمینی و دریایی. قرآن کریم در آیات متعدد از وجود نعمت های بی کران الهی، سخن به میان آورده تا انسان در مورد آن ها تفکر کرده و به وجود خالق دانا و توانا پی ببرد. تأمل در عظمت و گستردگی آثار و نعمت های الهی و نامحدود بودن آن ها، نیروی تفکر انسان را بارور نموده و موجب رشد و تعالی آن می شود. در قرآن هم به این مسئله اشاره شده که تأمل در آیات الهی موجب پی بردن به قدرت بی انتهای خالق هستی می گردد، و از این رو، انسان بیش تر به ضعف های خود پی برده و خود را در مقایسه با عظمت و جلال خداوند، موجودی بسیار ضعیف و مستحق توجه و عنایت می یابد، که این امر در نهایت، خشوع و خضوع او را در مقابل پروردگار عالم در پی خواهد داشت.

به این جهت است که می توان گفت: روش قرآن کریم در دعوت به اندیشیدن در جهان هستی، متکی بر بهره گیری از استدلال عقلی و برخورداری از تجربه های عقلی است.

انسان به لحاظ اسرار و شگفتی های وجودش، از جهان بیرون بزرگ تر و عظیم تر تلقی شده است، از این رو، تفکر در این زمینه باید عمیق تر و ژرف تر از جهان بیرون و از اولویت خاص برخوردار باشد، زیرا انسان با کمک اندیشه خویش قادر است به رازهای گوناگون داخل خویش پی ببرد و به همین دلیل است که در قرآن کریم و روایات متعدد، انسان به تفکر درباره خویش دعوت شده است.

اما در ویژگی های ظاهری انسان هم، باید اندیشه شود، زیرا در غالب موارد، فکر انسان از محسوسات و ظواهر به جانب معقولات و بواطن سیر می کند و تأثیر آن چه به واسطه حواس ظاهری درک می شود، بیش تر از درک از طریق حواس باطنی و درون انسان می باشد.

تفکر در اسرار بدن آدمی زمینه ای برای کشف قانون مندی های موجود در ساز و کارهای میان تن و روان محسوب می شود. در نهایت این پرسش مطرح می شود که سیر نفس و سیر آفاق، کدام یک برتر است. البته سیر نفس برتر است، زیرا نفس خالی از اصلاح نیست، ولی معرفت آفاق، خالی از اصلاح است.

تفکر معطوف به زمان

برای حل مشکلات، باید آن ها را نسبت به گذشته، حال و آینده، بررسی کرد، چون این بررسی به ما امکان می دهد مسئله مورد نظر خود را در جایگاه خاص آن، از حیث زمان ببینیم و هویت آن را شفاف تر سازیم. البته زمان شناسی یک ارزش ا