پاورپوینت کامل انسان هزاره سوم و ضرورت تبیین اصول تربیتی و اسلامی توسعه نوین ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل انسان هزاره سوم و ضرورت تبیین اصول تربیتی و اسلامی توسعه نوین ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل انسان هزاره سوم و ضرورت تبیین اصول تربیتی و اسلامی توسعه نوین ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل انسان هزاره سوم و ضرورت تبیین اصول تربیتی و اسلامی توسعه نوین ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

>

مرتضی شیرودی[۱]

چکیده:

توسعه متکی به اقتصاد بازار که به عنوان راه حلی برای مشکلات کشورهای جنوب مطرح می شود، ثمره ای جز نابرابری اجتماعی، نابودی اقتصادی و تخریب فرهنگی نداشته است، با وجود این، می توان راه حل هایی برای توسعه طراحی کرد که به سامان اجتماعی، رشد اقتصادی و احیای هویت فرهنگی منجر شود، و در عین حال، بر تجربیات اقتصاد غیربازار تکیه کند. مکزیک و مالزی، دو مثال برای این دو تجربه اند.

در واقع، کشور مکزیک به مدت ده سال تمام، به توصیه های بانک جهانی، صندوق بین المللی پول و کارشناسان اقتصادی دولت آمریکا، عمل کرد تا در جرگه کشورهای پیشرفته قرار بگیرد، اما محصول نهایی این تمکین چیزی جز سقوط اقتصاد مکزیک و بحران های اقتصادی از جمله کاهش ارزش پول ملی، بیکاری، مهاجرت به شهرهای بزرگ و نابودی صنایع داخلی نبود.

از سوی دیگر، برخلاف مکزیک، ما با کشورهای آسیای جنوب شرقی چون مالزی مواجه هستیم که با اتخاذ تدابیری مستقل و ملی، راه پیشرفت اقتصادی را طی کردند. این کشورها برخلاف توصیه های کارشناسان مدافع اقتصاد بازار، آمیزه ای از اقتصاد آزاد و اقتصاد حمایتی(دولتی) را در پیش گرفتند، و به توفیقات قابل توجهی دست یافتند،[۲]

اما ما باید چگونه رفتار کنیم؟ آیا باید نسخه اقتصاد بازار را در پیش گیریم؟یا باید به الگوهای اقتصاد دولتی مراجعه کنیم؟ پاسخ آن است که هیچ یک از این نسخه ها نمی تواند ما را در نیل به توسعه و رشد یاری کند، بلکه ما باید الگوی تربیتی جدیدی با توجه به نیازها و ظرفیت های کشور اسلامی مان بسازیم و آن را مبنای توسعه خود قرار دهیم. در این صورت، این الگوی تربیتی و فرهنگی دارای چه مؤلفه هایی است؟ مقاله حاضر می کوشد به این سوال پاسخ دهد:

مقدمه

برای پاسخ گویی به سؤال اصلی پژوهش، نخست تأثیر ده اصل کلان نگری سیستمی، رفاقت با ملت ها، مهندسی حساب گری، توانایی ترکیب، بازگشت به خویشتن، اصلاح اخلاق، فرهنگ سازی، میهن خواهی، محیط و بازگشت گرایی و مسئولیت اجتماعی را که مورد قبول اغلب نظریه پردازان توسعه است مورد بررسی قرار می دهیم که در صورت تحقق آن در جامعه، راه برای توسعه و پیشرفت فراهم می آید، اما به نظر می رسد این اصول انسان را تنها کمی بیش از دایره علم گرایی می برد، و او را به عمق عرصه معنویت فرانمی خواند، در حالی که به کارگیری این اصول در کنار اصول اسلامی که در آراء اندیشمندان مسلمان به چشم می خورد، می تواند توسعه اسلامی در خور یک کشور اسلامی چون ایران را پدید آورد:

اصول تربیتی توسعه برای انسان هزاره سوم

اصول ده گانه تربیتی که در پی می آید، زمینه های شکوفایی فردی و جمعی را در شرایط حاد، پیچیده و بحرانی قرن بیست و یکم فراهم خواهند آورد. این اصول ده گانه تلفیقی است از علم گرایی و معنویت که به نظر می رسد روند تکاملی تمدن های بشری، سرانجام، انسان را به سمت این ادغام سوق داده است.

تلفیق علم گرایی و معنویت بنا بر این قاعده صورت گرفته که تاریخ محصول تلاقی تجربه های وسیع جوامع انسانی است. بر این پایه، انسان ها و تجربه جمعی آن ها چه در حد یک کشور و چه در سطح روابط بین المللی، در حال صیقل دادن به تعریفی هستند که در رابطه با انسان و ماهیت او پدید آمده است.

تعریف جاری از انسان و یا تعریفی که محصول تحولات علمی و ارتباطی می باشد، در کنار شکوفایی و نوآوری و ثمرات بی نظیر در تاریخ بشری، مشکلات و نارسایی های خود را نیز در اواخر قرن بیستم در مراکز خود در اروپا، امریکا و ژاپن به نمایش گذاشته است، لذا، حتی المقدور با یک نگرش سیستمی به بررسی یکایک اصول ده گانه که به نظر می آید تجربه مجموعه ای بشر در سیر تکاملی تعریف از مدینه فاضله را در بر می گیرند، می پردازیم: [۳]

۱. کلان نگری سیستمی

تربیت و زیستن در نظام بین الملل به معنای فراگیری و گزینش منطقی نیازها از محیط است؛ یعنی به درجه ای که انسان ها بر پایه اصول ثابت و قابل قبول تربیت می شوند تا درباره دیگران بخواهند یا بخوانند، تأمل و تحمل نمایند، و از آنان کمک و بهره جویی کنند، در صورت پیروی از اصول و شاخص های متقن و منطقی، به همان درجه در کمیت و کیفیت کارشان سرعت و موفقیت خواهند داشت. ارائه هر مجموعه ای چه خرد و چه کلان زمانی که با دید و افقی وسیع صورت گیرد، طبیعی است که دامنه عمل و عکس العمل آن گسترش خواهد یافت.

انسان ها، پیوسته نیاز به افق و قلّه دارند، در جامعه ای که وسعت بصیرت نباشد، و افقی پیدا نشود، انسان ها در جمود و سکون باقی می مانند. دهکده جهانی ضرورت پرداختن به کل نظام بین المللی را ایجاد کرده است، و کلید تربیت در این حوزه ارتباطات است.

در شرایط قرن بیست و یکم ملت هایی که بتوانند رنگ و بویی محلی خود را حفظ کنند، اما در عین حال، بهترین های اندیشه، هنر، تکنیک، ادب و علم را با معیارهای ارزشی و دینی از دیگران گلچین کنند، دروازه های موفقیت را به روی خود باز خواهند کرد.

ملتی به نگرش بین المللی عنایت خواهد داشت که اصل تنوع و تفکر و عمل بشری را بپذیرد و خود را در گذشته ها و دیوارهای آهنین و محلی محصور نکند، و با رعایت اصول اعتقادی خویش، پلی بین گذشته و آینده بزند، در این صورت می بیند که تنوع پذیری با حفظ اصالت منافات ندارد.

پس منظور از نگرش کلان بین المللی این است که انسان ها تربیت شوند، تا با جامعه بشری رفاقت کنند، جهان را بشناسند، و در فعالیت بخشیدن به کارهای فردی و جمعی، نگرشی دراز مدت و در سطح رقابت های جهانی اتخاذ کنند. [۴]

۲. رفاقت با ملت ها

انسان ها و جوامع به سه دلیل در میان یکدیگر برتری می یابند: ابزار مادی مانند قدرت یا ثروت، ابزار معنوی مانند فرهنگ و هنر، و تلفیقی از این دو. شکوفایی و کسب برتری محتاج تربیت های دقیق، ظریف و دراز مدت می باشد. یکی از راه های مهم رشد و توسعه، معاشرت با دیگرانی است که از صلاحیت اخلاقی و علمی لازم برخوردارند و از این رو می توان از آنان بهره جست. در فرآیند چنین معاشرت ضابطه و هدفمند، جوامع به ضعف های درونی خود پی می برند و در عین حال به محاسن و مضار فرهنگی نظام های اجتماعی دیگر آگاه می شوند و اگر بخواهند تصمیم بگیرند، می توانند در مسیر رشد و بهبود حرکت کنند.

معاشرت با دیگران؛ یعنی نهراسیدن از تضارب آرا، تلاقی اندیشه ها و تقارن آرمان ها و خواسته ها، معاشرت با دیگران؛ یعنی عشق ورزیدن به چالش؛ در معرض شناسایی تناقضات خود قرار گرفتن و در مقام حل آن ها بر آمدن. انسان ها و جوامعی که فراتر از مرزهای خود می اندیشند، به عبارتی به مصنوعی بودن آن مرزها اعتراف می کنند و در پی شکوفایی قوه های مستعد خود می باشند. بحث نگرش بین المللی و معاشرت میان دولتی، نکته و مفروض قابل توجهی در خود پنهان کرده و آن این که در روح و تاریخ یک ملت می باید قوه اعتماد به نفس قوی باشد، تا از بین المللی شدن و معاشرت میان ملتی نهراسد و ویژگی های مثبت هویت خود را از دست ندهد.

بنابراین، معاشرت میان ملتی یک نوع تربیت ملی و تاریخی می خواهد و به ظرفیت بالا محتاج است و حرکتی است عظیم که سرنوشت یک جامعه را متحول می کند. محور و ابزار تربیتی در دو اصل نگرش بین المللی و معاشرت میان ملتی، ارتقا بخشیدن به تحمل فکری و اعتماد به نفس افراد در یک جامعه می باشد. [۵]

۳. مهندسی حساب گری

یکی از عمیق ترین، انسانی ترین و زیباترین دستاوردهای چند قرن اخیر بشر، مسلط شدن به علم است که انسان را در مسیر محاسبه، برنامه، آینده نگری و دقت، هدایت می کند (هر چند افراط در محاسبه گرایی، انسان را یک بعدی تربیت می کند). محاسبه به عنوان ستون جدی زندگی، می تواند او را در مسیر اصلاح، بهینه سازی، رقابت و رشد و توسعه قرار دهد. اگرچه انسان غربی در تمدن مادی غرب، محاسبه گرایی را به دلائل شکوفایی اقتصادی، در حد افراط، به فعلیت رساند، ولی محاسبه گرایی به جغرافیای غرب محصور نیست، بلکه از اجزا لاینفک خلقت است و هر که محاسبه گر باشد، تابع قانون خلقت و قاعده وجود عمل کرده است.

جامعه ای که محاسبه ندارد، آینده ندارد و انسانی که فاقد تربیت محاسبه گرایانه است، سرگردان خواهد بود. جامعه ای که محاسبه را در نظام آموزشی خود نمی گنجاند، نباید انتظار توسعه یافتگی را داشته باشد. محاسبه گرایی، به روشنی عقیده و آرمان نیازمند است تا در قالب آن به دقت، ظرافت، آینده نگری و عقل گرایی متوسل شود.

هر خصلتی، تربیت می خواهد و نظارت، آموزش می خواهد و هدایت، دقت می خواهد و پشتکار، در این چارچوب، محاسبه گرایی، مستثنی نیست، البته محاسبه گرایی اخلاقی و مالی اغلب در جامعه ای محقق می گردد که در آن، علم احترام و قداست داشته باشد. [۶] تربیت انسان ها در مسیر محاسبه گرایی، به فرهنگ علمی و فرهنگ سیستمی نیازمند است.

موجود سیستم که مهندسی محاسبه گرایی را تشکیل می دهد، در نیویورک و لندن و پاریس متولد نشده، بلکه اعجاب خلقت است. بنابراین، کسب مزیت نسبی، برتری علمی و توسعه یافتگی به اندازه قابل توجهی، تابع تربیت انسان هایی است که علمی، عقلی و محاسبه گر باشند و این هنر و ارزش و خصیصه را در ترکیب و تبدیل، در هنر و فرهنگ، در معاشرت و برنامه ریزی، در فرد و گروه و در جمع محقق سازند.

۴. توانایی ترکیب

منظور از این نوع تربیت، نظام ساخت و پرداخت، تبدیل مواد خام به محصول و تولید است. تولید ضرورتا به کالا محدود نمی گردد، بلکه تحقیق، ابداع، طرح نظریه ای نوین و تولید روش های بدیع برای حل معضلات بشری، همه و همه از مشتقات تولید در یک جامعه می باشند. در عرصه شدیدا رقابتی قرن بیست و یکم نه تنها برای حفظ بقا، بلکه برای استمرار بخشیدن به حیات، هنر ترکیب و تبدیل است که رده بندی کشورها را مشخص خواهد کرد.

اگر مهم ترین موضوع بحث در روابط بین المللی قرن بیستم، موضوع جنگ و صلح بود، با مشاهده روندها و دقت علمی به نظر می رسد، تعیین کننده ترین موضوع قرن بیست و یکم، موضوع توسعه در ابعاد مختلف آن خواهد بود. هر چند بحث توسعه، ابعاد زیربنایی فرهنگی دارد، از لحاظ تکنیکی و فنی و ساختاری، اصل ترکیب و تبدیل است که تفاوت اقتصادی، صنعتی و تجاری ملت ها را به نمایش می گذارد.

مبنای تربیتی برای اصل ترکیب و تبدیل، ابتدا فرهنگی و پس از آن فنی و تخصصی است. جامعه ای که بحران های قرن بیست و یکم و تقسیم بندی های وسیع آن را جدی بگیرد، نه تنها از هم اکنون بلکه از سال ها و چندین دهه گذشته، امر آموزش فرهنگی، فنی و تکنیکی را با پرداختن به نظام آموزشی، پژوهشی و تربیتی و امکان دادن به ظهور نخبگان علمی اولویت می بخشد.

قواعد ثابت توسعه یافتگی به ما نشان می دهد که هیچ جامعه ای بدون نخبگان منسجم علمی، نتوانسته است حتی به درجه ای اندک از پیشرفت دسترسی پیدا کند. بنابراین، اگر ترکیب و تبدیلی در کار نباشد، انباشت سرمایه های انسانی، پس انداز اخلاقی و مالی، بهداشت و آموزش کیفی و رقابتی هم در میان نخواهد بود. [۷]

۵. بازگشت به خویشتن

مهم ترین سرمایه یک جامعه، نیروی انسانی آن می باشد، اگر یک دولت و نظام حکومتی و تمدنی به ملت خود در تمامی ابعاد حیات توجه کند و با ملت خود انسانی رفتار کند و نیازهای آن ها را موجه بداند و برای حداقل پنج نسل آینده آن برنامه و طرح داشته باشد، طبیعی و منطقی است که جامعه طبق قواعد ثابت طبیعت و خلقت رشد کند، و توسعه یابد.

اساسی ترین شاخص رشد و تعالی انسانی شاید در زمان و مقطعی باشد که فرصت خویشتن یابی یا خودیابی پیدا کند. عمده انسان ها، خودیابی نمی کنند، زیرا یا بدان تربیت نشده اند و یا فرصت بهره برداری از چنین نعمتی را نیافته اند. خودیابی فلسفی، شخصیتی و عرفانی و انسانی، کمبودی است که تمدن مادی غرب، علی رغم تمامی دستاوردهایش، به شدت آن را احساس می کند. انسان ها به خودیابی نیاز دارند، اما ضرورت های دیگر مجال پرداختن به این زمینه رشد و توسعه شخصی را نمی دهند. اولین و ضروری ترین شرط خودیابی در یک جامعه، آسودگی الهی (ایمان) است تا دغدغه های روزمره را از انسان بزداید و جو روحی و فرهنگی لازم را برای او مهیا کند.

به موازات این شرط کلیدی، روح جامعه و اتمسفر فرهنگی یک جامعه نیز با اهمیت است و انسان ها در این صورت بهتر خودیابی می کنند و رنگ اصیل و واقعی خویش را در می یابند. نخبگان، برنامه ریزان و مجریان یک جامعه وظیفه دارند که به فضای فرهنگی یک جامعه، جرأت و جسارت، تلاقی و تقارن، جدل و چالش و روح و روحیه تزریق کنند و در این چارچوب، مبدع و مبتکر را تشویق و مخرب را تنبیه کنند. خودیابی محتاج تربیت است، تربیتی دشوار و با مشقت. خودیابی افراد در یک جامعه به یک معنا و به یک تفسیر، مهم ترین سر منزل و برج مدینه فاضله است که با تجمع نخبگان خود یابنده در آن، مهم ترین مظهر انسانیت را تحقق می بخشد. [۸]

۶. اصلاح اخلاق

این اصل محصول اصل خویشتن یابی و خودیابی است، نیاز به تربیت اخلاقی یک نوع نیاز فطری است. جوامعی که اخلاق را یک انتخاب فردی دانسته اند، در مجموع متضرر شده اند. متأسفانه یا خوشبختانه بسیاری از نیازهای عقلی بشر انتخابی نیستند در حالی که این نیازها، در واقع به نفع اوست. حتی اگر اصل را بر سعی و خطا بگذاریم، بشر و بشریت از فقدان یک پایه علمی پایدار و فراگیر اخلاقی در سطح بین المللی پیوسته رنج برده است.

مجموعه درس ها و اندوخته های انسانی در چند قرن اخیر به او این فرصت را می دهد که به عمل کرد خود و نیکان خود با یک نگرش مجموعه ای نظاره کند و حرکت جوامع را از روی یک سکوی تجربی و شناختی مشاهده کند. خوب یا بد اخلاقی به هست و نیست علمی ارتقا می بخشد و آن را هدایت می کند، غیراخلاقی بودن، نوعی توقف است، ولی اخلاقی بودن، کارت بیمه ای است که انسان ماندن و شدن را مصونیت و ضمانت می بخشد.

سرنوشت یک جامعه در دست نخبگان آن است و ضرورتا ماهیت و کیفیت تربیت اخلاقی او نیز، در درجه مشروعیت، صلاحیت و سلامت نفس زمام داران نهفته است. انسان ثلث سوم قرن بیستم به شدت با بحران اخلاقی روبرو بود، و احتمال می رود که بشریت در اواسط قرن بیست و یکم به اخلاق و معنویت، دین و خانواده و خوبی ها روی آورد.

جامعه ای که خود را برای چنین وضعی آماده سازد، خود را از گزند تک بعدی بودن می رهاند و قبل از بروز بحران محاسبه گرایانه عمل می کند. بنابراین، بدون اخلاق هرگونه پیشرفتی در معرض ریختن و نابودی است، و اصولا توسعه ای که در آن اخلاق و معنویت نباشد، پیشرفت و توسعه به شمار نمی آید، و توانایی خواباندن عطش درونی انسان را ندارد. [۹]

۷. فرهنگ سازی

تحقق تمامی اصول فوق تابع پرداختن به فرهنگ است. یک جراح زمانی که غده ای را از بدن انسان بیرون می کشد، احساس تسکین، آرامش و موفقیت می کند. یک دولت مرد، یک نخبه، یک جامعه شناس، یک اقتصاددان و یک عالم علم سیاست به صبر و حوصله نیازمند است، تا در طی چندین دهه، غده ها را از دل جامعه بیرون بکشد و گردش خون را در جسم جامعه به روال عادی آن برگرداند، ولی باید باور داشت که دیررس ترین درخت میوه خلقت، درخت فرهنگ است.

منظور از فرهنگ شیوه فکر کردن، استنباط کردن، استنتاج کردن و دیگر چیزهایی از این دست در تمامی ابعاد زندگی است. نگرش بین المللی، معاشرت میان ملتی، محاسبه گرایی، ترکیب و تبدیل، خودیابی و تربیت اخلاقی در گرو فکر، عقل و اندیشه یا در واقع همان فرهنگ است، و البته جامعه فرهنگی جامعه ای عقلانی است.

جامعه فرهنگی جامعه ای است که شیوه حفظ کردن خود را نمی آموزد، بلکه شیوه سنگین و عظیم فکرکردن و تغییر دادن را منتقل می کند، و می آموزد. هیچ نوع تربیتی سخت تر از تربیت برای تفکر و تعقل کردن نیست. مبنای توسعه فرهنگی، تربیت فرهنگی یک جامعه است که او را در تمامی کارزارهای حیات، آماده می سازد.

مهم ترین محتوای تربیت فرهنگی، وارد کردن عقل و منطق، تدبیر و بزرگ منشی، وقار و تحمل و احترام در نظام آموزشی، نظام دولتی و نظام اجتماعی یک جامعه است. فرهنگ به نهادینه کردن محاسبه عقلانی، تربیت اخلاقی و مانند آن در جوهره زندگی اجتماعی و تن، نهاد انسانی می شود، در حقیقت، همان طور که بدون اندیشیدن نمی توان عملی، اقدامی و کاری انجام داد، بدون فرهنگ سازی کاشتن هر نهالی بی ثمر خواهد بود. [۱۰]

۸. میهن خواهی

همه می دانیم که وطن خواهی یا میهن دوستی با وطن پرستی متفاوت است. وطن پرستی، بیراهه است، ولی وطن دوستی، محرک و زمینه ساز و مشوق توسعه یافتگی است. عموم مردم، علاقه شدیدی به تاریخ، آداب و رسوم و محدوده جغرافیایی خود داشته اند. در جامعه ای که وطن دوستی نباشد، انگیزه ای برای خدمت، رشد و توسعه و توسعه یافتگی وجود نخواهد داشت.

افراد در جهت منافع شخصی حرکت خواهند کرد، و دستور کار فردی جایگزین دستور کار مملکتی و اجتماعی خواهد شد. باز باید تأکید کنیم که مرکز ثقل این تربیت در نزد نخبگان است که با یک دید سیستمی، عینی و جامعه شناختی از یک سو و درستی، دلسوزی و آینده نگری از سوی دیگر، در جامعه بذر علاقه و محبت به وطن را پخش کنند.

انسان ها برای وطن دوستی دلیل می خواهند و چه بسا این درخواست منطقی نیز باشد. این تقاضا منحصرا توسط هیأت حاکمه بر آورده می شود. در شرایط بحرانی قرن بیست و یکم، جوامعی که زمینه های انسجام درونی مملکت خود را از طریق علاقه به جامعه و علاقه به آینده آن در درون انسان ها فراهم می آورند، مصونیت بیشتری خواهند داشت.

در نهایت، وطن دوستی عموم مردم، تابع وطن دوستی نخبگان و کارگزاران دستگاه دولتی یک جامعه است. با این وصف، باید به این نکته توجه داشت که انجام و تحقق هر کاری در گرو همکاری و مساعدت ملت و دولت است، اگرچه سهم دولت بیشتر از عامه مردم خواهد بود، به آن دلیل که نخبه اند و امکانات فراوان تری در اختیار دارند، ولی نادیده گرفتن سهم هریک منجر به بی نتیجه شدن هر اقدامی می گردد. در این گونه موارد، معمولا دولت به انتظار ملت می ماند و ملت به انتظار اقدامی از سوی دولت، هر دو غلط است، چون نتیجه ای را در بر ندارد. [۱۱]

۹. محیط و بهداشت گرایی

به موازات بحران اخلاقی قرن بیستم، از زوایای مهم بحران اقتصادی در جهان امروز، بحران محیط زیست و سلامت روحی و جسمی انسان است. صنعتی شدن به عنوان یک کنش، واکنش آلودگی محیط زیست را فراهم آورده است. در دهه ۱۹۶۰، عده ای از علمای علوم انسانی، «اندیشه کوچک زیباست» را به مثابه راه حلی برای ممانعت از عوارض محیطی و اجتماعی صنعتی شدن مطرح کردند، و جوامع و برنامه ریزان را به قناعت و کم مصرفی ترغیب کردند. عنوان فرعی کتابی که شوماکر، یکی از پیشروان این نهضت اجتماعی، به رشته تحریر در آورد، این بود: پیش بینی های علمی برای شرایط زیست محیطی قرن بیست و یکم بسیار تهدیدآمیز و نگران کننده هستند.

اولین و فوری ترین پیامدهای منفی محیط زیستی بر بهداشت روانی و جسمی انسان ها می باشد. در مقام بهبود، اصلاح و برنامه ریزی، وظیفه دولت هاست که بهداشت و محیط زیست را جدی قلمداد کنند و با نرخ رشد اقتصادی معتدل، از زوال محیط زیست و کاهش بهداشت انسان ها جلوگیری به عمل آورند.

بحران های مالی، اقتصادی، جمعیتی و اجتماعی در قرن بیست و یکم، این فرصت را به ملت ها نخواهد داد تا هر آنچه را که می خواهند، مصرف کنند. ملت های قانع ولی پرکار، کم مصرف ولی کارا، و کم خرج ولی آینده نگر، مردمان کم بحران تری خواهند بود.

نسل نوجوان امروز که نسل پیر اواسط قرن بیست و یکم خواهد بود، شدیدا به تربیت های خاص محتاج است تا با رسیدگی به بهداشت و محیط زیست خود، جامعه سالم تری برای آینده خود ایجاد کند. این تربیت ها تنها در مدارس اتفاق نمی افتد، بلکه بخش زیادی از آن در محیط خانواده صورت می گیرد، ولی بی شک این آموزش ها زمانی مؤثر خواهد بود، که آثار آن به چشم بیاید. [۱۲]

۱۰. مسئولیت اجتماعی

یکی از ویژگی های تعیین کننده کیفیت و توسعه یافتگی در یک جامعه بشری، تربیت برای یک نوع نگرش و وجدان جمعی است. افراد، مستقل از این که چه حرفه ای داشته باشند و چه مرامی، باید به مجموعه فرهنگی و فکری و بافت اجتماعی خود افتخار کنند، و در حفظ آن بکوشند؛ در تصحیح آن قدم بردارند و مانع از تخریب و اضمحلال آن گردند.

مسئولیت اجتماعی، عنوانی است که خصایص فوق را در بر می گیرد. مسئولیت اجتماعی، اکتسابی است و آموزش می طلبد. قرن بیست و یکم، قرن رقابت است و واحدهای سیاسی که از انسجام درونی برخوردار باشند، موفق تر رقابت خواهند کرد. انسجام درونی تابع روشن شدن تکلیف مشروعیت، نظام فکری، نظام تربیتی و نظام اقتصادی یک جامعه است و در چنین جوّ و شرایطی، مسئولیت اجتماعی زاییده می شود.

مسئولیت اجتماعی، اصلاح نگری و اصلاح پذیری متقابل را ایجاد می کند و برای انسان ها مشقت های زندگی جمعی را سهل می سازد. فراگیری مسئولیت اجتماعی از نظام دبستانی آغاز می گردد، و با گذشت سال ها، عمیق تر و بارورتر می شود. حس مسئولیت اجتماعی و تصحیح اجتماعی، یک نوع پختگی فرهنگی می طلبد که با ارتقای سطح آگاهی ها، گسترش روابط متقابل مل