پاورپوینت کامل گفتگو، راز و رمز نویسندگی ۶۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گفتگو، راز و رمز نویسندگی ۶۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گفتگو، راز و رمز نویسندگی ۶۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گفتگو، راز و رمز نویسندگی ۶۴ اسلاید در PowerPoint :

>

اشاره

حجت الاسلام والمسلمین جواد محدثی در سال در آذربایجان شرقی، در خانواده ای روحانی به دنیا آمد. در سنین کودکی، به همراه پدر خویش، رهسپار شهر مقدس قم و جوار بارگاه ملکوتی حضرت معصومه(س) گردید و تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در همان شهر گذراند. در سال وارد حوزه علمیه قم شد و در مدرسه علمیه منتظریه (حقانی) به تحصیل پرداخت.

برخی اساتید وی در حوزه علمیه از سطوح مقدمات تا خارج فقه و اصول عبارت اند از: حضرات آیات و حجج اسلام: شهید قدوسی، شهید مفتح، شهید شاه آبادی، وحید خراسانی، شبیری زنجانی، مشکینی، گرامی، انصاری شیرازی، حسن زاده آملی، مصباح یزدی، احمدی میانجی، محمدی گیلانی، امینی و مقتدایی. پیش از انقلاب به سبب مبارزات سیاسی و سخنرانی در شهرستان ها، دو بار در سال های و ، دستگیر و روانه زندان شد.

با پیروزی انقلاب اسلامی، در کنار فعالیت های درسی، از تلاش های فرهنگی و تبلیغی نیز غافل نبود. تدریس در دانشگاه های امیرکبیر و علامه طباطبایی و هم چنین همکاری های فرهنگی و قلمی با صداوسیما، امور تربیتی آموزش و پرورش، سازمان تبلیغات اسلامی، دفتر تبلیغات اسلامی، پژوهشکده باقرالعلوم(ع)، سپاه پاسداران و بخش فرهنگی بنیاد شهید و جهاد سازندگی، گواهی بر این مدّعاست. از جمله آثار قلمی ایشان، می توان کتب ذیل را نام برد: – آشنایی با سوره ها، – گوهر عُمْر (اغتنام فرصت از دیدگاه نهج البلاغه)، ‎- هنر در قلمرو مکتب (شناخت هنر دینی)، – خط سبز سلوک (مباحث اخلاقی و تربیتی)، – روح حج (درباره فلسفه و اسرار حج)، – سفر خون (نهضت اخلاقی- اجتماعی عاشورا)، – اخلاق معاشرت (آداب اسلامی درباره معاشرت)، – آشنایی با اسوه ها.

تعریف حضرت عالی از نویسندگی چیست؟ چه اقسامی را می توان برای نویسندگی برشمرد؟

نویسندگی، قدرت به کارگیری هنرمندانه و مؤثر و نافذ کلام و قلم برای ارتباط با مخاطبان و تأثیرگذاری بر اندیشه و عواطف و احساسات آن هاست. صِرف نوشتن را نمی توان نویسنده دانست؛ والاّ عریضه نویسان حاشیه خیابان در کنار دادگستری هم نویسنده محسوب می شوند.

نویسندگی، یک هنر و فن است، با همه ویژگی های آن. بر این اساس، نوشته های علمی- پژوهشی که از اصول و معیارهای درست نویسی و غنای محتوا و استحکام متن برخوردار باشد، «نویسندگی» است.

نوشته های ادبی، احساسی، اثرگذار و انگیزه بخش هم نوعی از نوشتن است. ادبیات کودک و نوجوان هم که قالب و شیوه و رمز و راز خود را دارد، نوعی از نویسندگی هنرمندانه است. ادبیات داستانی و قصه نویسی هم بخشی از قلمرو نویسندگی به شمار می آید.

ساده و روان نویسی هم یک هنر در نویسندگی است؛ هم چنان که «ادبی نویسی» و «نثر ادبی» و «مصنوع» هم قسمی دیگر از آن است. البته شاخه ها و شعبه های دیگر هم وجود دارد. آن چه گفته ها و نوشته ها را مؤثر و ماندگار می سازد، برخورداری از ظرافت های لفظی و محتوایی و بهره گیری از ادبیات غنی و صنعت معانی و بیان و بدیع است.

بنابراین، شناخت رموز و عوامل تأثیرگذاری و جاذبه آفرینی و نفوذ بر دل ها و اندیشه ها، پیش شرط توفیق در این عرصه است و این، هم از راه آموزش به دست می آید، هم تجربه و ممارست.

آیا با توجه به امکانات صوتی و نرم افزاری موجود، امروزه نوشتن و تألیف برای حوزویان ضرورت دارد؟

مگر جز این است که در سایت ها، وبلاگ ها و دنیای مجازی و دیجیتال هم، آن چه عرضه می شود و صحنه رقابت است، محصول قلم و نگارش نویسندگان است؟ وقتی متن کتاب ها و مقالات در سایت ها و نرم افزارها عرضه می شود، یعنی هم چنان نویسندگی و تألیف است که حرف اول را می زند.

انتظار از حوزویان، این است که در این عرصه ها هم حضور مؤثر و به روز داشته باشند و قلم را به عنوان سلاح و ابزار تأثیرگذاری فرهنگی بشناسند. به قول یکی از شعرای معاصر انقلابی و آئینی:

هان اهل قلم، قلم تفنگ است امروز

بردار سلاح خود که جنگ است امروز

برخیز که بی بهانه سنگر گیریم

در خانه به هر بهانه، ننگ است امروز

وقتی به ضرورت نوشتن و تألیف در شرایط امروز، بیشتر پی می بریم که به دامنه تأثیرات منفی نوشته های مسموم و قلم های زیان بار و تألیف های مخرّب توجه کنیم. تصور این که دوران قلم سر آمده است، درست نیست و نوعی غفلت به حساب می آید. کلید تأثیر بر افکار و رفتار، ادبیات است و حوزویان نباید از این کلید و رمز فرهنگ سازی غافل باشند، بلکه باید به عنوان پیشتازان این عرصه، حضوری فعال و نقش آفرین داشته باشند؛ مثل علمای پیشین که به اقتضای شرایط زمانی خویش، چنین بودند.

نویسندگی به چه عناصری وابسته است؟

یک عنصر، «استعداد» و قابلیت است. عنصر دوم، شوق و ذوق و علاقه است. عنصر سوم، آشنایی با آثار مکتوب و قلم های گوناگون و انواع کتاب ها و تألیف ها در زمینه های مختلف است. عنصر دیگر، «آموختن» است؛ آموختن قواعد نویسندگی، دستور زبان، صنایع لفظی و معنوی، رموز جاذبه های قلمی، روش ها و شیوه های قلم زنی. عنصر دیگر، تمرین و مهارت است و هم چنین پیگیری در دراز مدت و استمرار در تجربه آموزی و کسب مهارت های قلمی. به طور خلاصه می توان گفت توجه به شکل و محتوا و قالب و مضمون، بسیار مهم است.

همچنان که سؤال از چه گونه بنویسیم»، مهم است، سؤال از «چه بنویسیم» هم اهمیت دارد و در هر دو زمینه، نیازمند آموزش و تجربه اندوزی و تمرین هستیم. «معاصر زمان بودن»، یک اصل لازم برای مبلّغ دین است و این نکته، هم در زمینه های مهارتی و فنّی است و هم در زمینه محتوا و درون مایه.

آیا داشتن استعداد نویسندگی، امری ضروری است؟ در صورتی که چنین است، چه گونه می توان آن را شناسایی و شکوفا کرد؟

البته که ضروری است. در هر صنعت و فن و هنری، تا استعداد نباشد، توفیقی حاصل نمی شود؛ مثل زراعت و بذرافشانی که اگر در زمین، استعداد و قابلیت نباشد، بذرها هدر می رود و چیزی به بار نمی آید.

مهم، «شناختن»، «به کار انداختن» و «تقویت» این استعداد است. اولاً خود شخص باید استعداد را در خودش حس کند. کشف این استعداد به این است که اگر فراگیری اصول و روش ها و تمرین عملی، جواب داد و شخص، شکوفایی را در خودش حس کرد، نشانه وجود استعداد است.

ثانیاً گاهی خود شخص ممکن است به وجود این گنج در خودش توجه نداشته باشد و کسی دیگر که از بیرون و حاشیه به او نگاه می کند، این استعداد را در او ببینید، یادآوری کند، تشویق و بسترسازی کند و کمک کند تا آن استعداد، از قوّه به فعلیت برسد.

نمونه های فراوانی وجود دارد که کسانی و استعدادهایی، توسط دیگران کشف شده اند، نه توسط خود شخص. راه شکوفا کردن هر استعدادی، تمرین و ممارست است، به خصوص زیر نظر استاد باتجربه که بتواند او را از بیراهه رفتن یا راه دور رفتن، برحذر دارد و با آموختن روش ها به او، راهی میان بُر و ثمربخش، پیش پای او بگذارد، تا با صرف کمترین وقت و تلاش، بازدهی های بیشتر و سریع تری داشته باشد.

فراگیری قواعد ادبیات فارسی، تا چه حد در امر نویسندگی مؤثر است؟

به همان اندازه مؤثر است که فراگیری صرف و نحو و ادبیات عرب، در فهم متون عربی و استدلال به آن ها و ترجمه و استفاده از آن ها، لازم و مؤثر است. کسی که صرف و نحوش، ضعیف باشد، کلام عربی را هم خوب نمی تواند فهم کند و اگر بخواهد به عربی بنویسد یا بسراید، پر از غلط خواهد بود.

قواعد ادبیات فارسی، همان اصول و معیارهای «درست نویسی» است. درست نویسی، گاهی در به کار بردن واژه ها و تعبیرات و مفردات است و گاهی در جمله سازی و نگارش متن و ترکیب کلمات با هم تا مفهومی را به خواننده القاء کند، بدون داشتن غلط املائی و دستوری، یا پیچ و خم لفظی و تعقید در جملات و ابهام در بیان و نارسایی در انتقال مفاهیم به مخاطبان و خوانندگان. اما این که تا چه حد مؤثر است؛ در حدّی که انسان بتواند صحیح و نافذ و جذّاب بنویسد و به راحتی متون ادبی را بفهمد.

ما در ادبیات عرب چه می کنیم؟ آیا لازم است که درصرف و نحو، مجتهد شویم و به پایه سیبویه و زمخشری برسیم؟ یا در حدّی که این قواعد، ما را در فهم صحیح متون کمک کند، بس است؟ در ادبیات فارسی و قواعد آن هم همین طور است.

هر کس پخته تر، داناتر و ادیب تر باشد، قدرت بر نویسندگی و صلابت اثر و استحکام قلم او بیشتر خواهد بود. در خطابه و تبلیغ هم مؤثر است. خطیبی که در سخنرانی هایش، از شعر و ادبیات و تمثیل و تشبیه و جملات زیبا و اثرگذار، بیشتر بتواند استفاده کند، کلام اش نافذتر و در تبلیغ دین هم موفق تر خواهد بود. ادبیات، سخن را هم شیواتر و نافذتر و ماندگارتر می سازد.

حضرت عالی چه راه کارهایی را جهت تقویت فنّ نگارش توصیه می فرمایید؟

یک راه کار، «آموختن» است. اگر در جایی، دوره و کلاس فنّ نگارش گذاشتند و وقت و شرایط ما مناسب بود، حتماً شرکت کنیم؛ آن هم شرکت جدّی و بااشتیاق و پیگیر، همراه با کار و تلاشِ بیرون از کلاس و اکتفاء نکردن به آن چه در کلاس از زبان استاد شنیده می شود.

راه دیگر، مطالعه آثار شیوا و خوش قلم است. در هر رشته ای، اگر کسی بخواهد موفق شود، باید آثار برجسته آن رشته را ببیند و بشناسد؛ مثلاً کسی که می خواهد فیلم ساز، معمار، نقاش، خطاط، قاری، مدّاح و خطیب شود، باید نمونه های عالی فیلم های سینمایی، آثار معماری و نقاشی، خوشنویسی های خطاطان، تلاوت قاریان و نوارهای مدّاحان یا سخنرانان را زیاد ببیند، بشنود، گوش دهد، دقت کند.

نویسندگی هم از این قاعده، مستثنی نیست. مگر می شود کسی بدون مطالعه آثار فراوان از نویسندگان برجسته و قوی، چه داخلی چه خارجی و ترجمه، چه قدیم و چه جدید و معاصر، در این زمینه به توفیقی دست یابد؟ پس، خواندن و خواندن و خواندن!

راه دیگر، جلسات ادبی داشتن با دوستان و همفکران است که در جلسات «متن خوانی»، «روش آموزی» و «انشاءنویسی» صورت می گیرد؛ جلساتی چهار پنج نفره به صورت هفتگی. این جلسات هم بر