پاورپوینت کامل دیدگاه، تولید علم در گستره دانش و پژوهش ۴۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دیدگاه، تولید علم در گستره دانش و پژوهش ۴۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دیدگاه، تولید علم در گستره دانش و پژوهش ۴۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دیدگاه، تولید علم در گستره دانش و پژوهش ۴۷ اسلاید در PowerPoint :

>

اشاره

پژوهش، واژه ای بیگانه برای فضلا و طلاب حوزه های علمیه نیست که نیاز به توضیح و تفسیر داشته باشد. اندک تأملّی در مفهوم آن، هر صاحب اندیشه ای را به تصدیق وامی دارد و ضرورت آن را به خصوص در فضای علمی حوزه که متولّی جریان سازی صحیح دانش و پاسخ گویی به پرسش های بی شمار با توجه به مقتضیات زمان است، آشکار می گرداند. در این راستا، زاویه نگاه اندیشوران و بزرگان عرصه علم و تحقیق، بیش از هر سخنی می تواند یاری رسان اهالی قلم و هم چنین نوقلمان گردد.

بر این اساس، در این بخش که به بررسی و واخوانی دیدگاه علما و فضلای برجسته حوزوی اختصاص دارد، با نظرگاه سه تن از متفکّران و صاحب نظران عرصه پژوهش آشنا می شویم. پژوهش کارآمد و استعداد علمی، ضرورت هم دوشی آموزش و پژوهش و نیز آسیب شناسی تحقیق در حوزه علمیه، عناوین مباحثی هستند که با توجه به آراء و نظرات حضرت آیات جوادی آملی، مکارم شیرازی و مصباح یزدی، مورد بازخوانی قرار می گیرند.

آیت الله العظمی مکارم شیرازی

هم دوشیِ آموزش و پژوهش

زلال دانش از دو سرچشمه آموزش و پژوهش می جوشد. در قرآن هم بر این دو امر اشاره و توصیه شده است: فَاسْأَلُواْ أَهْلَ الذِّکرِ إِن کنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ(نحل:۴۳) و إِنَّ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَ الأَرْضِ وَاخْتِلاَفِ اللَّیْلِ وَ النَّهَارِ لآیَاتٍ لِّأُوْلِی الألْبَابِ(آل عمران:۱۹۰).

می بینیم که قرآن، انسان را به پژوهش و به کار گرفتن اندیشه و هم چنین یادگیری از استاد، در توحید و خداشناسی و مسایل دیگر فرامی خواند. پیش تر، پژوهش هرچند به صورت کم رنگ تر، در حوزه ها بوده است. ما دو گونه مباحثه داشتیم: یکی، مباحثه سنتی بود که پس از آن که درسی را پیش استاد می خواندیم، با هم به مباحثه آن می پرداختیم که به آن، مباحثه عرفی می گفتند.

دیگری، مباحثه شرکتی بود که به نام بنیان گزارش، مباحثه کمپانی معروف شده بود و در آن بدون آن که درس استادی مطرح باشد، مسئله ای طرح و محور پژوهش جمعی واقع می شد و طلبه ها پس از مطالعه درباره آن موضوع، گرد هم می نشستند و آن را به مباحثه می گذاشتند.

ما خود، در طول تحصیلات مان، این شیوه را در موضوعاتی؛ چون تفسیر و فقه تجربه کرده ایم. اما امروز این شیوه ها، نیاز ما را پاسخ نمی گوید و پژوهش باید در حوزه به صورت برنامه ریزی شده دربیاید.

امروز به نظر من، نه به تنهایی و بدون حضور استاد، پژوهش کردن، ما را مستغنی می کند و نه این که کاملاً به استاد متّکی باشیم و پای درس استاد بنشینیم و هر چه او می گوید، بنویسیم و بگوییم همان درست است؛ چنین شخصی مانند شناآموزی است که همیشه در استخر، دستش را گرفته اند و در نتیجه، هرگز شنا یاد نگرفته است.

باید پژوهشگر، خود به طور مستقل کار کند. البته این بدان معنا نیست که پژوهشگر کاملاً از استاد فاصله بگیرد، بلکه باید زیرنظر استادی که راهنما و راه گشای او باشد، کار کند؛ مانند همان شیوه ای که در پایان نامه ها اعمال می شود.

البته من می پذیرم که در حوزه به پژوهش، کمتر از آموزش ارزش می دهند؛ اما معتقد نیستم که حوزه باید یک سره پژوهش محور باشد؛ چون بدون حضور و راهنمایی اساتید قوی و فاضل، ممکن است دانش پژوهان در عرصه های علمی به انحراف کشیده شوند و به این سو و آن سو گرایش پیدا کنند و به نظریات شاذّی برسند و در مجموع، هرج و مرج علمی بر فضای حوزه حاکم شود.

پژوهش ها باید در سایه حضور علمی و اساتید راهنما باشد. اما اگر افراد به پژوهش بدون راهنمایی اساتید مبرز و توانا روی آورند، مفاسدی را در پی خواهد داشت.

در مجموع، باید پذیرفت که جایگاه پژوهش در حوزه، پایین تر از آموزش است… می توان گفت نظام آموزشی حوزه بالذّات، آموزش محور است. البته به تازگی کارهایی برای پررنگ کردن پژوهش در حوزه انجام شده و الزاماتی برای طلاب در نظر گرفته شده که آن ها را وادار به پژوهش و نوشتن کتاب و پایان نامه می کند. این ها خوب است ولی نباید به این حد بسنده کرد و باید برنامه ریزی های دقیق تری برای آینده داشته باشیم.

این نکته را هم بیفزایم که چنین نیست که نظام آموزشی ما به طور کامل، متّکی به حافظه باشد. یکی از رسم هایی که همیشه در جلسات درسی ما بوده، همان اشکالاتی است که شاگردان در اثنای درس به گفته های استاد وارد می سازند. این پرسش و پاسخ و برخورد اندیشه ها، در حقیقت، نوعی فعالیت پژوهشی میان استاد و شاگرد است.

هنگامی که طلبه ای پای درس استادی می نشیند، با تکیه بر هوش و فعالیت ذهنی خود، با دقت به سخنان استاد گوش فرامی دهد تا اگر به نکته دارای اشکالی برخورد کرد، تذکّر دهد و هنگامی که اشکالی را مطرح می کند، از قوای ذهنی و استعداد فکری حوزه، بهره می گیرد، و هم چنین است استاد، زمانی که اشکال شاگرد خود را دفع می کند و با او به مناظره می پردازد. مباحثه میان طلاب نیز فعالیتی علمی است که در آن، هوش و استعداد علمی فرد به کار گرفته می شود (پیام حوزه، شماره۳۸: ۵).

آیت الله العظمی جوادی آملی

پژوهش کارآمد و استعداد علمی

همان طوری که آغاز و انجامِ ساحت تکوین را مظاهر اسمای حسنای پروردگار تشکیل می دهد، صدر و ساقه صحنه صحیفه الهی؛ یعنی قرآن حکیم را تعریف اسماء و تبیین صفات خداوند تأمین می نماید.

آن چه در آغاز سوره مبارکه بقره که طلیعه این کتاب مهیمن بر سایر کتاب های آسمانی قرار گرفته است، واقع شد، ظهور خداوند در تعلیم اسمای حسنا و بروز انسان کامل و به تعبیر دیگر، مقام منیع انسانیت، برای تعلّم و حضور فرشتگان در صفِ نبأیابی [خبریابی] و نه تعلّم درباره آن اسماء است تا قلمرو تدوین، همتای عرصه تکوین با نام های مبارکِ تنها نام آور نظام هستی؛ یعنی آفریدگار عالَم و آدم و پیوند آن ها مزیّن گردد؛ لذا مطالب قرآن کریم یا مصدّر به نامی از نام های جمال و جلال الهی است و یا مُذیّل به آن و هر اسمی، ضامن مضمون آیه خواهد بود که با تقریب فنّی، حدّ اوسط برهان بر مطلب همان آیه می باشد.

بنابراین، پژوهشی کارآمد است که مسبوق به معرفت اسمای حسنای خدا و مصبوغ به تأثیر آن ها به عنوان مفاتیح غیب در پیدایش و پرورش اشیاء باشد (پیام به همایش ملی و پژوهشی روش ها و مکاتب تفسیری، ۲۵/۸/۱۳۸۸؛ منبع: تارنمای مؤسسه فرهنگی تحقیقاتی إسراء به نشانی Javadi.esra.ir، دسترسی در تاریخ ۲/۷/۱۳۹۳).

انسان در برابر هر نعمتی، مسئول است. در قیامت درباره استعداد علمی که خداوند به یک ملت داده است، از آن ملت سؤال می شود که این استعداد را در کجا و در چه راهی صرف کرده ای؟ اساس مباحث علمی حوزه های علمیه؛ مانند کتب اربعه، محصول کار محقّقین و پژوهشگران ایرانی است که در آسمان علم و فقاهت، هم چون ستارگان فروزان می درخشند.

در کنار این استعداد خداداد، بحمدالله دست محقّقین ما از نظر منبع نیز پُر است، بر خلاف تحقیقات علمی غرب که سبقه علمی ندارد؛ چراکه آن ها منبع یعنی کتاب و سنت را در اختیار ندارند. اجماع اگر حجّت باشد، زیرمجموعه سنت است و نه در کنار و هم تراز با سنت که متأسفانه برخی با بی توجهی به جایگاه رفیع عقل، به اجماع توجه دارند؛ در حالی که باید عقل را شکوفا ساخت تا مانند یک چراغ، مسیر علم را روشن سازد.

اگر حوزه اثبات کند که علم اگر علم است، غیردینی نخواهد بود و