پاورپوینت کامل سر مقاله،دانش اصول، جلوه روشمندی فهم در اندیشه اجتهادی شیعی ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سر مقاله،دانش اصول، جلوه روشمندی فهم در اندیشه اجتهادی شیعی ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سر مقاله،دانش اصول، جلوه روشمندی فهم در اندیشه اجتهادی شیعی ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سر مقاله،دانش اصول، جلوه روشمندی فهم در اندیشه اجتهادی شیعی ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

>

دانش اصول، از ابداعات خاصّ مسلمانان است. [۱] این دانش به ویژه در میان اندیشمندان شیعی، در ارتباط معناداری که با کلام، فلسفه اسلامی و دیگر دانشها برقرار کرد، دستکم به لحاظ روشی، تاکنون منشأ تحولات فراوانی در دانش فقه و فهم و استنباط احکام شرعی از منابع دین شده است.

برخی اندیشمندان تا بدان جا بر اهمیت و کارکرد این دانش تأکید ورزیدهاند که آن را به عنوان آزادترین جریان تفکّر در اسلام معرفی کرده اند؛ به نحوی که در تفکّر انسانی، از بالاترین حدّ پویایی حتی بیش از دانش های مدّعی آزادی اندیشه همچون فلسفه برخوردار است و معتقدند غرب، یک سره از چنین گوهری غافل گشته است. [۲]

بر اساس رأی مشهور اصولیین، دانش اصول فقه، از دل نیاز مسلمانان برای ایجاد قواعدی جهت فهم متون دینی و ابزاری جهت استنباط از منابع دین ایجاد گردیده و فرآیندی تاریخی را پشت سر گذارده است. بدین معنا، دانش اصول، در ابتدا، زاییده نیازهای فقهی بوده است. [۳]

امروزه با توسعه دانش اصول و رشد چشمگیر دانش هایی که بخشی از آنها به عنوان مبادی تصوّری و تصدیقی در اصول مطرح شده و همچنین ضرورت ایجاد دانشی مستقل جهت فهم متون دین، هویت و کارکردهای این دانش را با مسائلی نو مواجه ساخته است.

برخی اندیشمندان، همچون شهید صدر معتقدند که نیاز به طرح مسائل اصول (عناصر مشترک در استنباط)، در واقع نیازی است که در طول تاریخ ایجاد گردیده، و نه نیازی مطلق[۴]؛ از این روی به هر میزان که از «عصر نص»[۵]، فاصلهای تاریخی بگیریم، نیازمند ابزارهایی هستیم که تا جای ممکن، ما را به فهم آن عصر، نزدیک سازد.

بنابراین، دانش اصول، از دامان فقه و فقه نیز از دامان نیازهای فردی و اجتماعی ما برای فهم مراد شارع در ساحات مختلف، رشد و نمو کرده است؛ از این روی می توانیم بگوییم که این، نیازهای ماست که ما را به سمت ایجاد و به کارگیری و توسعه دانشها، به خصوص دانش فقه و اصول، سوق میدهد.

بنابر این، پُر بیراه نیست این نکته را بگوییم که عدم به کارگیری دانش اصول در دیگر مسائل غیر فقه، یا به دلیل عدم احساس نیاز ما به یافتن پاسخهایی مبتنی بر دین، و یا عدم توجّه به مشکلات و مسائل اساسی زندگی در دوره معاصر است. طرح مباحث مربوط به سبک زندگی اسلامی در سطحی کلان، میتواند در آینده، زمینه مناسبی را برای توسعه، تحوّل و کاربردهای دانش اصول فراهم آورد.

اخیراً بحث از محدوده کارکردهای این دانش، بسیار رونق یافته است. برخی با این فرض که دانش اصول، تنها باید در خدمت فقه قرار داشته باشد، بخشی از مباحثی را که در این دانش طرح شده، زائد بر کارکردهای ویژه آن در فقه دانسته و به اصطلاح معتقدند علم اصول، دچار «تورّم» شده است.

برخی دیگر با فرض گرفتن استقلال نسبی مباحث اصول و یا الزام به طرح مسائلی مورد نیاز در این دانش و ضرورت توسعه آن، معتقد ند که نه تنها اصول، دچار هیچ گونه تورّمی نیست، بلکه برای قرار گرفتن این دانش در جایگاه واقعی خود، مرزهای آن باید بسیار بیش از آن چه که امروز در آن قرار دارد، گسترش یافته و باید پیوندهای آن را با دانشهای دیگر، استوار ساخت.

گرچه فقه به عنوان مهمترین و شاید در حال حاضر، به عنوان تنهاترین مقصد کاربرد دانش اصول شناخته می شود، اما بسیار مهم است بدین نکته توجه نماییم که در غیاب ایجاد یا به کارگیری ابزاری برای فهم متون دینی که یک سره بر سرشت جهانبینی و معرفت شناسی اسلامی بنا شده باشد، ابزاری غیربومی که عموماً به لحاظ جهانبینی و سنخ رویکردها و به لحاظ روشی و معرفت شناختی، تناسبی با جهانبینی و مبانی اسلامی ندارند، این وظیفه را بر عهده خواهند گرفت که طبعاً نتایج غیرمقبولی را نیز به همراه خواهد آورد.

به طور ضمنی در رابطه با قلمرو و کارکرد دانش اصول، با دو مسئله مهم مواجه هستیم: یکی آن که یا هویت و کارکردهای علم اصول را صرفاً محدود به فقه بدانیم، و دیگر آن که علم اصول را دانشی مستقل بدانیم که فقه در کنار دیگر دانشها، به حسب نیازهای خود، از فرآوردههای آن بهره میبرد؛ گرچه معتقد باشیم که در ابتدا و به لحاظ تاریخی، اصول از دامان فقه زاییده شده باشد.

بنا بر رویکرد نخست، چندان نمیتوان از عدم تحوّل در اصول فقه سخن گفت، بی آنکه سخنی از هرگونه تغییر و تحوّل در فقه و موضوعات و مسائل آن نگوییم؛ زیرا بنابر این رویکرد، هر تحوّل و تغییری در دانش اصول، منوط به نیازهای جدید فقهی خواهد بود. از این روی، ثبات مسائل اصولی به دلیل عدم وجود یا عدم بحث از مسائل جدید فقهی و یا به دلیل کاربرد مناسب اندوخته فعلی دانش اصول است.

در این نگرش، تا زمانی که مسائلی جدید مطرح نشود، نمیتوان بحث نگرش دوباره به اصول یا تغییر و تحوّل در آن را مطرح کرد. در عصر حاضر، به تبعِ گسترش و ایجاد نیازهای جدید و به خصوص نیاز به ایجاد سازمان واره ای برای اداره و سامان بخشیدن به مناسبات، روابط و احکام در ابعاد حکومتی و مسائل بین المللی، برای هر کدام از موضوعات فقه سیاست، فقه اداره، فقه پزشکی، فقه شیوه ها و ابزارهای دفاع و نبرد، فقه تکنولوژی، فقه هنر و دیگر موضوعات، میتوان حجم انبوهی از مسائل را در نظر گرفت که به احتمال زیاد میتوانند در آینده ای نزدیک، زمینه هرگونه تغییر یا تحوّلی را در دانش اصول فراهم آورند.

البته بر خلاف تصوّر ابتدایی ما که حاصل نوع ارتباط تنگاتنگی است که میان دو دانش اصول و فقه برقرار گشته، می توان به نحو پیشینی؛ یعنی بدون در نظر قرار دادن نیازهای جدید، درباره مبادی، مبانی، ساختار و ارتباطات دانش اصول با دیگر دانشها و تأثیر و تأثّر آن، به بحث و بررسی نشست.

ممکن است برخی مخالف هرگونه بازنگری در دانش اصول بوده و معتقد باشند که دانش اصول به بلوغ خود رسیده و دیگر نیازی به هرگونه بازنگری ندارد؛ اما به نظر میرسد این سخن، چندان موجّه نباشد؛ زیرا تا زمانی که مجموعه مسائل مذکور طرح نشده و به نتیجهای واضح منتهی نگردیده، نمیتوان گفت که دانش فعلی اصول، از بالاترین میزان کارآیی ممکن برخوردار است.

بنابراین باید دید که دانش اصول، پس از بازاندیشی منصفانه، تا چه میزان بر همین قواره باقی خواهد ماند. آن چه که اهمیت دارد، این است که تا جای ممکن و از طریق بازاندیشیهای مستمر، از مبادی گرفته تا مسائل و نحوه ارتباطات آن، تلاش کنیم مجموعه دانش اصول را قویم و کارآتر کنیم.

رویکرد دوم، این است که دانش اصول را دانشی مستقل از فقه در نظر آوریم و گستره کاربرد آن را نه فقط محدود به فقه مرسوم، بلکه به عنوان ابزاری برای فهم جنبههای مختلفی در دین، گسترده و از آن سود بریم. ما در این جا نیز با دو مسئله دیگر روبه رو هستیم: نخست آن که چه ضرورتی برای استقلال یافتن دانش اصول وجود دارد؟

دوم این که اگر ضرورت استقلال یافتن دانش اصول، تبیین و توجیه شد، برای آن که گستره این دانش را از آن چه اکنون تعریف شده، توسعه دهیم، این توسعه از چه راهی ممکن خواهد شد؟

در باب مسئله نخست که چه ضرورتی برای استقلال یافتن دانش اصول وجود دارد، میتوان بر ماهیت و گستره کارکردیِ این دانش تأکید نمود. کشف معانی موجّه از متن و همچنین توانایی حلّ مسائل، پیچیدگیها و مشکلات زبانی، یکی از مهمترین کارکردهای دانش اصول قلمداد میشود. مباحث الفاظ، از جمله ارکان این دانش است که گرچه در استنباط احکام شرعی کاربرد یافته، اما به طور عام، شامل قواعدی است که میتوان از کاربرد آن ها در غیر فقه نیز سخن به میان آورد.

فهم قرآن و حدیث و هر متن دیگری از جمله متون حقوقی، از جمله کاربردهای غیرفقهی قواعد اصولی به شمار میآید. ما برای فهم بهتر متون مقدّس به طور دائم نیازمندیم که در نوع ابزارها و روشها و نحوه کاربست آنها بازنگری داشته باشیم و آنها را مورد بررسی و نقد مستمر قرار دهیم.

می توان از اندوخته عظیم ابزارهایی که در دانش اصول ایجاد شده و طیّ چندین قرن به تکامل رسیده اند، کمک گرفت. از نظر برخی اندیشمندان که در هر دو فضای علوم اسلامی و دانشهای زبانی، تحلیلی و تفسیریِ نوپدید در غرب زیسته اند، دانش اصول از بعضی جهات از نو-دانش های تفسیری همچون هرمنوتیک، دربردارنده دقت ها و ابداعات علمیِ بسیار عمیق و افزون تری است.

آیت الله مهدی حائری یزدی معتقد بود که اگر اندیشمندان غرب از محتوای دانش اصول ما باخبر میشدند، گمشده خود را در آن می یافتند و در صورتی که از م