پاورپوینت کامل آنکه «خدا» را بیشتر از «خود» دوست دارد ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آنکه «خدا» را بیشتر از «خود» دوست دارد ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آنکه «خدا» را بیشتر از «خود» دوست دارد ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آنکه «خدا» را بیشتر از «خود» دوست دارد ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

>

عزّت صادق، مانع از مغلوب شدن است و این عزّت از آنِ خدا و پیامبر و مؤمنان می باشد پس ای کسی که خواهان عزّت در دنیایی آن را از خدا طلب کن که عزّت یکسره از آنِ خداست.

هوای نفس پیرو فرمان خدا

تجلیّات فکری و معنوی امام رضا (علیه السّلام) در زمینه های گوناگون معرفتی می تواند مورد پژوهش قرار گیرد. آثاری که در ابواب مختلف علوم و معارف از امام رضا (علیه السّلام) به ما رسیده، نه تنها دلایل کافی بر مراتب علمی این امام بزرگوار است؛ بلکه تفوّق و برتری ایشان را کاملاً به اثبات می رساند.

قدرت فکری امام رضا (علیه السّلام) که از خاندان رسالت و ارتباط با وحی سرچشمه گرفته بود، در بیانات ایشان کاملاً مشهود است؛ از جمله سخن ایشان پیرامون انسان کامل و ویژگی های شخصیت برتر که اینک این سخنان را بررسی می نماییم.

روایتی است که امام رضا (علیه السّلام) از جد بزرگوارشان علی بن الحسین (علیه السّلام) نقل کرده اند، می فرمایند:

«وَ لَکنَّ الرَّجُلَ کلَّ الرَّجُلِ نِعْمَ الرَّجُلُ هُوَ الَّذِی جَعَلَ هَوَاهُ تَبَعاً لِأَمْرِ اللَّهِ وَ قُوَاهُ مَبْذُولَهً فِی رَضِی اللَّهِ یرَی الذُّلَّ مَعَ الْحَقِّ أَقْرَبَ إِلَی عِزِّ الْأَبَدِ مِنَ الْعِزِّ فِی الْبَاطِلِ وَ یعْلَمُ أَنَّ قَلِیلَ مَا یحْتَمِلُهُ مِنْ ضَرَّائِهَا یؤَدِّیهِ إِلَی دَوَامِ النَّعِیمِ فِی دَارٍ لَا تَبِیدُ وَ لَا تَنْفَدُ وَ أَنَّ کثِیرَ مَا یلْحَقُهُ مِنْ سَرَّائِهَا إِنِ اتَّبَعَ هَوَاهُ یؤَدِّیهِ إِلَی عَذَابٍ لَا انْقِطَاعَ لَهُ وَ لَا یزُولُ فَذَلِکمُ الرَّجُلُ نِعْمَ الرَّجُلُ فَبِهِ فَتَمَسَّکوا وَ بِسُنَّتِهِ فَاقْتَدُوا وَ إِلَی رَبِّکمْ بِهِ فَتَوَسَّلُوا فَإِنَّهُ لَا تُرَدُّ لَهُ دَعْوَهٌ وَ لَا تُخَیبُ لَهُ طَلِبَه» (بحار، ج۲، ص۸۵)

انسان کامل و بهترین انسان، آن است که هوای خویش را پیرو فرمان خدا قرار دهد و نیروهای خود را در راه خرسندی خدا به کار اندازد و بپذیرد که ذلّت در راه حق نزدیک تر است به عزّت جاودان، تا عزّت در راه باطل، و بداند که اندک ناراحتی که در دنیا تحمل می کند، او را به نعمت دایمی می رساند.

در سرایی که پایان ندارد و تمام نمی شود و خوشی های فراوان دنیا، اگر پیرو هوای خویش باشد، او را به عذابی می رساند که بریده شدن و نابودی ندارد. پس چنین فردی نیکوترین انسان است. به او تمسّک جویید و از روش و سنّت او پیروی کنید و به وسیله او به پروردگار خویش متوسّل شوید، چه دعای او به هدف اجابت می رسد و به آن چه بخواهید، دست پیدا می کنید.

بنابر فرمایش امام (علیه السّلام) کسی که پنج ویژگی داشته باشد، بهترین شخصیت است:

اوّل: «هُوَ الَّذِی جَعَلَ هَوَاهُ تَبَعاً لِأَمْرِ اللَّهِ»

این شخصیت تام و تمام برای کسی است که هوای خویش را پیرو فرمان خداوند قرار دهد. «هوی» با توجه به معانی مختلف آن یعنی: میل و گرایش به چیزی که نفس دوست دارد و در رسیدن به آن علاقه نشان می دهد و یا خود نفس است که به شهوت و خواسته اش گرایش دارد. پس یا صفت نفس است و یا نفس صفت آن است. (معناشناسی واژگان قرآن، صالح عضیمه، ص۶۲۱).

اگر واژه «هوی» را در روایت مترادف با نفس بگیریم. باید بگوییم که انسان در تمام مراحل زندگی با این هوای نفس در ستیز است. عقل او را به خداپرستی و رضای او دعوت می کند و نفس او را به سرکشی وادار می کند.

و اگر آن را ادب نکنیم خواهش های آن زیاد است. لذا امام (علیه السّلام) می فرمایند: شخصیت برتر کسی است که هوای نفس خود را تابع امر الهی قرار بدهد. وقتی در این مرحله قرار می گیرد توجّه پیدا می کند که خدا او را به چه چیزی امر نموده و دل چه خواهشی دارد پس نفس را رها کرده، و امر خدا را تبعیت می نماید و طعم شیرین لذّت فرمان خدا را در می یابد.

اگر لذّت ترک لذّت بدانی

دگر لذّت نفس لذّت نخوانی

تو این صورت خود چنان می پرستی

که تا زنده ای ره به معنا نداری

نصیحت همین است جان برادر

که اوقات ضایع مکن تا توانی

دوم: «وَ قُوَاهُ مَبْذُولَهً فِی رَضِی اللَّهِ»

«تمام نیروی خودش را در راه رضای خدا بذل کند»

رضا به معنای تمایل و موافقتی است که هنگام مواجهه با چیزی دست می دهد. تحصیل رضای الهی، میدان وسیعی دارد که همه انسان ها، حتّی معصومان در آن، امکان پیش روی دارند. به دست آوردن رضایت پروردگار با پیروی از حق، برپا داشتن امور دینی و انجام اعمال صالح ممکن می شود و هر عمل صالحی، سهمی در این راه دارد.

امام سجّاد (علیه السّلام) عرضه می داشت: «وَ اسْتَعْمِلْنِی فِی مَرْضَاتِک عَمَلًا لَا أَتْرُک مَعَهُ شَیئاً مِنْ دِینِک» «خدایا در راه رضای خود، مرا به عملی مشغول دار که با آن، هیچ امری از امور دینت را ترک نکنم». (صحیفه سجّادیه، دعای ۵۴).

توفیق دوام و استمرار بر هر یک از این امور، پلّه ای از نردبانی بلند است که به رضوان الهی ختم می شود.(رک: ادب فنای مقربان، ج۲، صص۳۰۹-۳۰۷).

رضوان الهی بالاترین نعمت است که قابل مقایسه با هیچ نعمتی نیست. قرآن می فرماید:

«وَ رِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ أَکبَرُ ذلِک هُوَ الْفَوْزُ الْعَظیمُ » (توب