پاورپوینت کامل سینما و رسانه در نگاه فرهیختگان ۶۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سینما و رسانه در نگاه فرهیختگان ۶۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سینما و رسانه در نگاه فرهیختگان ۶۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سینما و رسانه در نگاه فرهیختگان ۶۸ اسلاید در PowerPoint :

>

مصاحبه آقای علم الهدی امام جمعه ی محترم مردم مشهد

مصاحبه گر: اکرم نصیری

آیت الله سید احمد علم الهدی فرزند مرحوم آیت الله حاج سید علی علم الهدی (آل شهید) از نسل مرحوم سید مهدی شهید می باشند. تحصیلات حوزوی را در سال ۱۳۸۸ در حوزه مشهد در محضراساتیدی چون مرحوم ادیب نیشابوری آیات بزرگوار حاج سید احمد مدرس یزدی، مرحوم حاج شیخ مرتضی شاهرودی، مشکینی و مرحوم فیض گنابادی، مرحوم آیت الله العظمی میلانی (ره)، حضرت آیت الله العظمی حاج شیخ حسین وحیدی خراسانی و حضرت آیت الله العظمی حاج آقای فلسفی و استاد مرحوم علامه بلخی طی نمودند.

آیت الله علم الهدی در سال ۶۱ به همراهی آیت الله مهدوی کنی اقدام به تاسیس دانشگاه امام صادق (علیه السلام) نمودند و از شهریور ۱۳۶۱ تا سال ۱۳۸۴ به مدت ۲۲ سال به عنوان عضو هیات علمی این دانشگاه و در سمت معاون آموزشی و تحصیلات تکمیلی به تربیت دانشجو و فعالیت علمی و آکادمیک پرداختند.

ایشان از فروردین ماه سال ۱۳۸۴ طی حکم رهبر معظم انقلاب اسلامی به سمت امامت جمعه دومین کلان شهر مذهبی جهان، مشهد مقدس منصوب شدند و از زمان حضور در این شهر به تدریس در حوزه علمیه، انجام جلسات تفسیر و جلسات اندیشه سیاسی اسلام در دانشگاه فردوسی و مشهد با اساتید مشغول شده اند و جمع کثیری از طلاب و دانشجویان را در حلقه های دروس خود درآورند.

ایشان با کسب بیش از ۷۰ درصد آرای شرکت کنندگان در انتخابات ۱۳۸۵ مجلس خبرگان رهبری به عنوان نماینده استان خراسان در چهارمین دوره مجلس خبرگان رهبری انتخاب شدند

از سری نوشته های ایشان می توان به کتاب هایی چون: منتظر جهان و راز طول عمر، اشکهای فاطمه (سلام الله علیها) پشتوانه شمشیر علی (علیه السلام)، زهرا (سلام الله علیها) مولود وحی، اخلاق و روانکاوی از نظر اسلام، انقلاب مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) و پندارها ( ترجمه بحث حول المهدی شهید آیت الله صدر، وهابیت ایده استعمار (ترجمه خاطرات مستر همفری، فدک (ترجمه کتاب فدک آیت الله قزوینی، لیبرالیسم، اصالت تخصص سر فصل ارتجاع در انقلاب اسلامی، دین شناسی ابتدایی

مقالاتی از قبیل: مقارنه بین حجیه سنه الصحابه و حجیه سنه اهل البیت (عربی)، ارزشهای انسانی در ارتباطات از دیدگاه اسلام، التقاط جدید، انتخاب خبرگان در ارتباطات از دیدگاه اسلام، آزادی و پرسش، امت و جامعه مدنی

آثار خطی با عنوان، کتاب خمس (عربی)، تقریرات درس مرحوم آیت الله العظمی میلانی (ره)، برای آشنایی بیشتر با شخصیت این عالم فرهیخته می توانید از وب نشر آثار آیت الله علم الهدی و سایت khotbeh.com استفاده کنید

در فرصتی مغتنم نشریه شمیم نرجس (س) توانست گفتگویی داشته باشد با امام جمعه خوش ذوق و هنر آشنای شهر مقدس مشهد آیت الله علم الهدی.

شمیم- نشریه شمیم نرجس در کارگروه هنر واحد پژوهش این مدرسه به نقد و بررسی هنر هفتم و آثار سینمایی هالیوود و برخی آثار داخلی می پردازد. دغدغه خاطر شما نسبت به عرصه ی هنر، ما را برآن داشت تا از نگاه شما به بررسی مقوله هنر هفتم و آنچه در این روز ها در سینمای ایران اتفاق می افتد گذر و نظری داشته باشیم.

ـ شمیم: با توجه به مظاهر معارض با مبانی اعتقادی و فرهنگی جامعه ی اسلامی که متأسفانه در برخی از فیلم ها اشاعه یافته و نگاه نویسندگان و رویکرد کارگردانان و برخورد بازیگران در این آیا دین این نحوه عملکرد را بر می تابد یا نه و اگر بر نمی تابد راهکار چیست؟ تعطیل یا تغییر معیارها، نگرش ها و عملکردها و اگر تغییر روند با چه شیوه ای؟

در هنر هفتم یعنی سینما، دو حرکت شروع شده است که به خاطر نقصی که دارد، داریم نتیجه ای عکس آن چه انتظار می رفت می گیریم. حرکت اول ساخته شدن فیلم هایی است با پشتوانه ی معرفت شناسیِ دینی و دیگر بحث آموزه های اخلاقی و فرهنگی و به تصویر کشیدن این هاست.

در فیلم هایی که با پشتوانه ی معرفت شناسی دینی درست می شود؛ اوّلاً این که ما بیاییم آموزه های دینی را در قالب هنر در بیاوریم، خود این کار فوق العاده ارزشمندی است و این از دید ما ایراد و اشکالی ندارد و کار خوبی است؛ زیرا آموزش های دینی در قالب هنر، چند برابر قالب علم جواب می دهد؛ چون هنر با احساس، رابطه ی مستقیمی دارد و از راه احساس، آموزه ی دینی وارد فکر می شود و به خاطر این که با احساس همراه است، ضامن اجرا هم دارد.

پس از کانالِ هنر بهتر می توانیم بهره برداری کنیم تا از راه علم. این اصلِ قصه! امّا بر این اساس الآن آقایان آمده اند در جریانِ هنر، نیروهای متدیّن (حالا ما به افراد غیر متدین کاری نداریم) را وارد کرده اند؛ تا برنامه های هنری را با پشتوانه ی معرفت شناسی دینی پیاده کنند که سریال بسازند و فیلم بسازند و دیگر رویکرد دومی شروع شده که آموزه های اخلاقی و فرهنگی را در قالبِ جریان های تصویری در بیاورند تا مسایل فرهنگی و اخلاقی را بهتر جا بیندازند. این هم کار بسیار خوبیست؛ مخصوصاً اگر بتوانند طنز را هم در این قضیه دخالت بدهند با رعایت جهات اخلاقی که این بسیار ارزشمند و مؤثر است.

منتهی ما بر این دو رویکرد، دو اشکال داریم. اشکال اوّل این که فیلم ها و سریال هایی که با پشتوانه ی معرفت شناسیِ دینی درست می شود، آن مقداری که باید از نظر پشتوانه ی معرفت شناسی دینی سرمایه گذاری بشود، سرمایه گذاری نمی شود. تنها با این که یک خرده ذوق هنری هم دارد و او را با خودشان هماهنگ کنند، در خیلی از اجرای برنامه ها برایشان کفایت می کند.

روشن است که این طور نمی شود فیلمی با پشتوانه ی معرفت شناسی دینی درست کرد. گاهی اوقات، سریالی با پشتوانه ی معرفت شناسی، فلسفه لازم دارد، کلام لازم دارد، تفسیر می خواهد، علم حدیث می خواهد، فقه را به طور کامل می خواهد. خوب یا بد، چند تا کارشناس فقیه کلامیِ فیلسوف باید این سریال داشته باشد تا چیز درستی از کار در آید.

این درست نیست که به صرفِ داشتن عمامه یک نفر را بکنند کارشناسِ دینی و در تمام مسایل یک طور برخورد کند. هم چنین در این سریال هایی که به طور معرفت شناسی درست می شود، یک ناظر مذهبی می گذارند امّا فیلم را فیلنامه نویس و کارگردان تهیه می کند؛ در حالی که در این گونه فیلم ها کارشناس باید در همه ی ابعاد آن، از نوشتن فیلنامه تا ساخت و تدوین و… نظارت نداشته باشد، این فیلمِ با پشتوانه ی معرفت شناسی، نمی شود.

این اشکال ما به فیلم هایی بود که به صورت دینی و مذهبی ساخته شده اند. اما اشکال دیگر ما به فیلم هایی است که می خواهند آموزه های اخلاقی را در قالب هنر ارائه دهند. این ها روشِ اشتباهی دارند؛ یعنی، برای این که یک آموزه ی بداخلاقی را نشان بدهند و یک ناهنجاری و یک عبرت اخلاقی را در آن به تصویر بکشند، صدها فسق و فجور و فساد دیگر را هم می آورند نشان می دهند.

در این فیلم اخیری که خانم تهمینه میلانی ساخته «تسویه حساب» که اکرانش هم کردند و ما مخالف بودیم؛ مشهد آوردند، اکران نشد، بردند جایِ دیگر اکران کردند، هم چنین فیلم «دموکراسی در روز روشن»؛ ما مخالفِ اکران این دو فیلم بودیم و با آقای شمقدری در این باره مشکل پیدا کردیم.

تهمینه میلانی این فیلم را براساس شیطنت های خاصّ خودش ساخته، ببینید فیلم هایش با چه اوضاع و احوالی شروع می شود؟ این ها می خواهند یک مسأله ی ضد اخلاقی و یک ناهنجاری را به تصویر بکشند، امّا بعد مسیر این ناهنجاری را به جایی می رسانند که خود آن ناهنجاری به صورتِ یک جریانِ ضدِ ارزشیِ خیلی قوی در می آید.

یک مسأله ی ضد اخلاقی را چنان با شگردهای هنری به تصویر می کشند، که خود آن ناهنجاری می شود عاملِ تحریک و در ضمن آن انواع و اقسامِ منکراتِ شرعی، مسایل جنسی، شهوانی و بدآموزی ها را به نمایش در می آورند تا جایی که بالأخره به آخر فیلم برسد و آن عاقبت سوء را به تصویر بکشد؛ حالا افراد از آن عاقبت سوء عبرت بگیرند یا نه! این ها قبح گناه را می ریزند و گناه را به صورتِ ارزش در می آورند.

تهمینه میلانی، این خانمی که خودش، جزء توّابین بوده و توبه کرده یا نکرده، در فیلم هایش به قصد، روی برخی مسایل انگشت می گذارد. در فیلم «تسویه حساب» این خانم مسأله ی آمیزش دختر و پسر و آمیزش زن و مرد را در شکل های خیلی فجیع بیان می کند و شگردهای ربودن دختران را به تصویر می کشد؛ به طوری که چند تا دختر با هم یکی شدند و در دارالتربیه هم را پیدا کردند و آمدند خانه ی فساد درست کردند و نتیجه ی این عمل چه شد؟ گیر افتادند و شکست خوردند. این فیلم طوری ساخته شده که قبل از این که بیننده به فکر عبرت قضیه باشد، بدآموزی های اخلاقی اش روی او اثر می گذارد و خلاف را یاد می دهد.

مقام معظم رهبری فرمودند: فردی ترانه می خواند و آخرش می گفت: «یا حسین» که مردم فکر کنند دارد مرثیه می خواند. این نوع به تصویر کشیدن جریان ناهنجاری، مانند همین یا حسین گفتن است. کلّ فیلم در واقع در استخدام ناهنجاری قرار می گیرد. این دو رویکرد که اصلِ رویکرد ما را تأیید می کند، این اشکال را، هم در عرصه ی سینما و هم عرصه ی تلویزیون دارد.

در فیلم «دموکراسی در روز روشن» می خواهد به این مسأله بپردازد که در خانواده باید آزادی و دموکراسی حاکم باشد و با زور و جبر نمی شود بچه را تربیت کرد؛ اجبار و کمک و خشونت در درون خانواده و در تربیت، نقش منفی دارد.

این حقّی است که می خواهد در این فیلم مطرح شود. ماجرای فیلم، دختری را نشان می دهد که پدر و مادرش می خواهند به زورِ کتک چادر سرش کنند. نتیجه ی این تحمیل و فشار هم این شده که این دختر در نهایت بی حجاب می شود.

چرا این آموزه ی اخلاقی را روی حجاب پیاده کرده اند؟ چرا روی چیز دیگری پیاده نمی کنند؟ در این فیلم آن چه نمایش داده می شود این است که حجاب بد است! به زور چادر سرِ دختر کردن بد است! دختران را با چادر بیرون آوردن بد است؛ دختران را با لباس پوشیده بیرون آوردن بد است و همه ی این مسایل در فیلم سرکوب می شود که آخرش می خواهد بگوید در تربیت نباید خشونت به کار گرفت.

این فیلم ها را به ارشاد گفتم اکران نکنند، «تسویه حساب» را نیاوردند امّا این فیلم «دموکراسی در روز روشن» را مراقب بودیم که جلوی آن را بگیریم که متأسفانه متوجّه نشدیم. این اشکال بزرگ سینمای ماست.

متأسفانه کسانی که در رأس قصه اند با نظریه ما مخالفند و مخالف نظری هم نیستند، بلکه مخالف عملی هستند و در عمل خلاف می کنند، چنان که می بینید، این هر دو فیلم را [با این همه عیوب واضحی که دارد] اکران کردند.

من به آقایان مزاح می گفتم که شما موسیقی های آن طرف آب را می آورید در عزای امام حسین (ع