پاورپوینت کامل این کشته ی فتاده به هامون حسین توست ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل این کشته ی فتاده به هامون حسین توست ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل این کشته ی فتاده به هامون حسین توست ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل این کشته ی فتاده به هامون حسین توست ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

>

بازخوانی ترکیب بند محتشم کاشانی

شعر عاشورایی در پهنه ی ادبیات گسترده ی این سرزمین، جایگاهی ویژه را به خود اختصاص داده است. شعری که با دین و آیین این مردم آمیخته و جوشش دوباره ی خون سیدالشهداء(ع)در میدان کارزار لفظ و کلام است.

از میان اشعار حسینی، دوازده بندِ ترکیبی شمس الشعرا کمال الدین محتشم کاشانی، در قرن دهم (۹۹۶-۹۰۵هـ.ق) درخششی دیگر یافته و در سینه های مردم همه ی بلاد اسلامی، به ویژه فارسی زبانان نقش بسته است.

مرثیه ی محتشم، از چهار صد سال پیش تاکنون از چنان شهرتی برخوردار گردیده که در تمام حسینیه ها و تکایا بر پارچه های عزا نوشته شده و با آن در و دیوار شهرها را سیاه پوش می کنند. این اشعار بر کتیبه های حرم مطهر امام حسین(ع) نیز جلوه ای ویژه یافته است.

محتشم کاشانی، اگرچه در دوره ی خود شاعری مشهور بوده و در درگاه شاهان صفوی به ویژه شاه تهماسب شعر می سروده است، اما به جرأت می توان گفت، هیچ یک از ابیاتش به پای ترکیب بند خون چکان او نمی رسد. تفاوت مرثیه ی عاشورایی او با سایر ابیاتش تمایز خارهای بیابان است با دشت پر از گل و ریحان.

در این گفتار برآنیم تا خوانشی دوباره از این مرثیه ی شگرف داشته باشیم و تا اندازه ای عمق اندیشه ی شاعرانه ی محتشم را بکاویم. هدف از این نگارش، نقد ادبی یا زیبایی شناختی شعر محتشم نیست، بلکه قصه ما بازخوانی دوباره ی همه ی ابیات این ترکیب بند در رثای سالار شهیدان کربلا(ع) است.

باز این چه شورش است که در خلق عالم است

باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است

باز این چه رستخیر عظیم است کز زمین

بی نفخ صور خاسته تا عرش اعظم است

این صبح تیره باز دمید از کجا کزو

کار جهان و خلق جهان جمله درهم است

گویا طلوع می کند از مغرب آفتاب

کاشوب در تمامی ذرات عالم است

در بارگاه قدس که جای ملال نیست

سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

جن و ملک بر آدمیان نوحه می کنند

گویا عزای اشرف اولاد آدم است

خورشید آسمان و زمین نور مشرقین

پرورده ی کنار رسول خدا حسین

شاعر در اولین بند از مرثیه ی خود، تصویری شگفت از صحنه ی عزاداری عاشورا را به وصف می کشد و با حالتی از اعجاب از خود می پرسد: این چه شورشی است در خلق عالم و نوحه خوانی و عزاداری و ماتم سرایی برای چیست؟

سپس، مراسم مردمی عاشورا را به رستخیز عظیم تشبیه می کند و با تصاویر بعدی جلوه های قیامت را در روز عاشورا مجسّم می نماید، گویی صبح عاشورا آغاز قیامت است، اوضاع جهان و مردم آن به هم ریخته و آفتاب این روز از مغرب طلوع نموده است.

محتشم با گستردن دامنه ی عزاداری تا فلک و بارگاه قدس به این بند مرثیه اوجی دیگر می بخشد و تصویری بدیع از عزاداری فرشتگان و ساکنان بارگاه قدس الهی می آفریند. آهنگ کلام در بیت پنجم چنان است که گویی شاعر از اندوه فرشتگان، خود نیز غمگین است و سر بر زانو نهاده، عرق شرم بر چهره دارد.

بیت هشتم این بند، پاسخ سؤالات و تردیدهایی است که شاعر پیش از این بیان نموده بود؛ با مرکزیت بخشیدن به دو تصویر خورشید آسمان و نور مشرقین، تصویر رستاخیز که روزی است دراز، طولانی و سوزنده در ناخودآگاه ذهن خواننده تشکیل می گردد.

در مصراع آخر این بند، بین عباراتِ «پرورده ی کنارِ رسولِ خدا» و نام بلند مرتبه ی «حسین» مکثی اندک وجود دارد. درنگی که خواننده ی شعر فرصت آن را می یابد تا در میانه، کشیدن آهی را تجربه کند.

بند دوم

کشتی شکست خورده ی توفان کربلا

در خاک و خون تپیده ی میدان کربلا

گر چشم روزگار بر او زار می گریست

خون می گذشت از سر ایوان کربلا

نگرفت دست دهر گلابی به غیر اشک

ز آن گل که شد شکفته به بستان کربلا

از آب هم مضایقه کردند کوفیان

خوش داشتند حرمت مهمان کربلا

بودند دیو و دد همه سیراب و می مکید

خاتم ز قحط آب سلیمان کربلا

زان تشنگان هنوز به عیوق می رسد

فریاد العطش ز بیابان کربلا

آه از دمی که لشکر اعدا نکرد شرم

کردند رو به خیمه ی سلطان کربلا

آن دم فلک بر آتش غیرت سپند شد

کز خوف خصم در حرم افغان بلند شد

در بند دوم این مرثیه، بن مایه ی اصلی، تصویر «آب» است که با مصراع «کشتیِ شکست خورده» در «توفان کربلا» آغاز می شود و در ابیات پسین به تصاویری چون اشکِ چشم روزگار که به خون تبدیل شده و گلابی که از اشک گل های شکفته شده از خون شهدای کربلا گرفته شده، می رسد. در بیت چهارم، شاعر سخن اصلیِ جگر سوخته ی خود را بر زبان می آورد از سرِ تصاویر شاعرانه می گذرد و به واقعه ی تاریخی پیمان شکنی کوفیان، بستن آب بر خاندان عصمت و طهارت و بی حرمتی به میهمان اشاره می کند.

تصویر آب که در بیتِ اول پهن دشت کربلا را فرا می گیرد با تصویر کشتی توفان زده، دریایی را به تصویر می کشد، در ابیات پنجم به بعد، تبدیل به بیابانِ داغ و تفتیده ای می گردد که سلیمان کربلا، امام حسین(ع)در آن از تشنگی نگین انگشتر خود را می مکد و از تشنگان فریاد العطش به ستاره ی عیوق (آسمان) بلند است؛ تصویر آب، محو می شود و لشکر دشمنان به سوی خیمه ی سلطان تشنه ی شهید حمله می برند؛ گویی آسمان هم بر آتش این بیابانِ تفتیده هم چون سپندی بر آتش می سوزد و این بار به جای فریاد العطش از چادرهای آل نبی صدای «وامحمدا» به آسمان بلند می شود.

بند سوم

کاش آن زمان سرادق گردون نگون شدی

وین خرگه بلند ستون بی ستون شدی

کاش آن زمان درآمدی از کوه تا به کوه سیل

سیه که روی زمین قیرگون شدی

کاش آن زمان ز آه جهان سوز اهل بیت

یک شعله برق خرمن گردون دون شدی

کاش آن زمان که این حرکت کرد آسمان

سیماب وار گوی زمین بی سکون شدی

کاش آن زمان که پیکر او شد درون خاک

جان جهانیان همه از تن برون شدی

کاش آن زمان که کشتی آل نبی شکست

عالم تمام غرقه ی دریای خون شدی

آن انتقام گر نفتادی به روز حشر

با این عمل معامله ی دهر چون شدی

آل نبی چو دست تظلم برآورند

ارکان عرش را به تلاطم درآورند

شاعر که گویی خود را در صحنه ی کربلا حاضر می بیند، از شدت حزن بی خود شده و آرزو می کند که ای کاش پس از آن حادثه ی سوزناک، جهان و مردم آن نیز هلاک می شدند. ابیات این بند، از چنان استواری و قوتی برخوردار است که خواننده با هر بیت آن، به همراه شاعر شیون می کند و از صمیم دل ای کاش های او را تکرار می نماید.

در نهایت سراینده که گویی از شدت زاری، بی خود شده، با گفتن دو بیت آخر این بند می خواهد تسلّایی به دل خود بدهد، بی آرام و آهسته با خود می گوید:

آل نبی چو دست تظلم بر آورند

ارکان عرش را به تلاطم درآورند».

موسیقی کلام در این بند به گونه ای است که فریادهای محتشم را در هر بیت با تصویری جدید به رُخ می کشد؛ فریادی اعتراض آمیز و خشم آلود که گویی می خواهد انتقام شهدای کربلا را از دشمنانِ دوست نمای آنان بگیرد.

بند چهارم

برخوان غم چو عالمیان را صلا زدند

اول صلا به سلسله ی انبیا زدند

نوبت به اولیا چو رسید آسمان تپید

زان ضربتی که بر سر شیر خدا زدند

آن در که جبرییل امین بود خادمش

اهل ستم به پهلوی خیرالنسا زدند

بس آتشی ز اخگر الماس ریزه ها

افروختند و در حسن مجتبی زدند

و زتیشه ی ستیزه در آن دشت کوفیان

بس نخلها ز گلشن آل عبا زدند

پس ضربتی کزان جگر مصطفی درید

بر حلق تشنه ی خلف مرتضی زدند

اهل حرم دریده گریبان گشوده مو

فریاد بر در حرم کبریا زدند

روح الامین نهاده به زانو سر حجاب

تاریک شد ز دیدن آن چشم آفتاب

محتشم که گویی از شدت شیون و زاری از پا افتاده است، بازگویی تاریخی را آغاز می کند که از سلسله ی انبیا شروع شده و تا آخرین وصی قرار است ادامه یابد. اوج غمنامه ی هر یک از پنج تن آل عبا در نگاره ای بدیع به تصویر کشیده می شود و تاریخ بر پرده ای شگفت از پیش نظر بیننده می گذرد.

در این بند تصاویری آفریده می شود که به عنوان دستمایه ی بندهای بعدی این مرثیه به کار می رود. واژه های به کار رفته در محور هم نشینی هر بیت، هر یک منظومه ای از تصاویر را در ذهن تداعی می کنند که قدرت فوق العاده ی شاعر را خلق این ابیات نشان می دهند. «سرادقی که ملک محرمش نبود»، «تیشه ی ستیزه بر نخل های گلشن آل عبا»، «ضربتی که بر حلق خلف مرتضی زدند» و «اهل حرم، دریده گریبان، گشوده مو» تصاویری هستند که هسته ی مرکزی بندهای بعدی این مرثیه قرار می گیرند و عناصر پایه ای سایر ابیات را می پردازند.

بند پنجم

چون خون ز حلق تشنه او بر زمین رسید

جوش از زمین به ذروه ی عرش برین رسید

نزدیک شد که خانه ی ایمان شود خراب

از بس شکست ها که به ارکان دین رسید

نخل بند او چو خسان بر زمین زدند

توفان به آسمان ز غبار زمین رسید

باد آن غبار چون به مزار نبی رساند

گرد از مدینه بر فلک هفتمین رسید

یکباره جامه در خم گردون به نیل زد

چون این خبر به عیسی گردون نشین رسید

پر شد فل