پاورپوینت کامل سرابی در برهوت بی عدالتی ۸۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سرابی در برهوت بی عدالتی ۸۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سرابی در برهوت بی عدالتی ۸۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سرابی در برهوت بی عدالتی ۸۹ اسلاید در PowerPoint :

>

نقصان انسانیت در بیاینه ی حقوق بشر

«شِیعَهَ آلِ أَبِی سُفْیانَ إِنْ لَمْ یکنْ لَکمْ دِینٌ وَ کنْتُمْ لَا تَخَافُونَ الْمَعَادَ فَکونُوا أَحْرَاراً فِی دُنْیاکمْ؛ ای پیروان ابوسفیان، اگر دین ندارید و از رستاخیر نمی ترسید در دنیاتان آزاده باشید». (موسوی مقرم، ص۲۷۵)

این، سخن امام حسین(علیه السلام) خطاب به لشکریان یزید است که پس از کشته شدن کودک شیرخواره و تشنه کامش در تنهایی و بی یاوری بر زبان حضرت جاری شده است. با خواندن و شنیدن این نوع عبارات که هر انسانی را تنها با عنوان انسانیتش خطاب می کند چه می فهمید؟

آیا در نمی یابیم که نخستین محرّک ما بر رفتار انسانی، دین و ایمان است و در صورت ضعف یا فقدان دین نوبت به محرّک نهایی یعنی انسانیت می رسد؟ آیا نمی توان دریافت که تأثیر دین بر رشد و کمال انسان بسی ژرف تر و پرشتاب تر از علمکرد وجدان بشری یا التزامات قانونی چون کنوانسیون حقوق بشر است؟ البته اگر بپذیریم که بیانیه ی حقوق بشر یا هر مکتب غیر الهی از حداقل انسانیت برخوردار باشد. این فرضیه ای است که در این مقاله در پی بررسی آنیم.

توصیه به رعایت حقوق انسانی در متون اسلامی به ویژه قرآن کریم بسیار است و اصولاً دعوت اسلام ابتدا بر احیای صفات فردی و اجتماعی انسان آغاز و با نزول آیات هدایت بر آن صفات افزوده شد و انسان جاهل را از ژرفای چاه حیوانیت نه تنها به مرز انسانیت رساند، بلکه بر حرکت او تا صعود به ستاک کمال استمرار بخشید. در مقابل در بیانیه ی حقوق بشر سیر تکاملی انسان تا مرز جدایی از حیوانیت متوقف می گردد.

اینک شواهدی را از دیدگاه اسلام به نسبت به حقوق بشر برای حرکت در مسیر تکاملی در حوزه های اعتقادی، اخلاقی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، بهداشتی و… مورد بررسی قرار می دهیم و پس از آن نظرات بیانیه را با آن مقایسه می کنیم.

۱- حوزه ی اعتقادی

الف) توحید: اسلام در حوزه ی اعتقادی در عین این که انتخاب عقیده را اجباری نمی داند: «لا إِکراهَ فِی الدِّینِ قَدْ تَبَینَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَی» (بقره/۲۵۶) توصیه به آزاد اندیشی و خردورزی و ترک تقلید از گذشتگان نابخرد و تعصب نابه جای قومی می کند: «وَ کذلِک ما أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِک فی قَرْیهٍ مِنْ نَذیرٍ إِلاَّ قالَ مُتْرَفُوها إِنَّا وَجَدْنا آباءَنا عَلی أُمَّهٍ وَ إِنَّا عَلی آثارِهِمْ مُقْتَدُونَ* قالَ أَ وَ لَوْ جِئْتُکمْ بِأَهْدی مِمَّا وَجَدْتُمْ عَلَیهِ آباءَکمْ…»

و این گونه بود که پیش از تو در هر شهری که بیم دهنده ای می فرستادیم مترفان (و ثروتمندان آسایش طلب) می گفتند ما پدرانمان را بر دینی یافتیم و ما نیز از [فرهنگ] بازمانده شان پیروی می کنیم. بگو حتی اگر [اعتقادی] هدایت گرتر از آنچه پدرانتان داشتند، بیاورم؟!…» (زخرف/۲۴-۲۳)

اسلام پس از انتخاب توحید، مؤمنان را در جهت تقرب به ذات اقدس اله و عشق به او دعوت می کند و راهکارهای عبادی و اخلاقی بسیاری چون شب زنده داری «وَ مِنَ اللَّیلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نافِلَهً لَک عَسی أَنْ یبْعَثَک رَبُّک مَقاماً مَحْمُوداً: بخشی از شب را برای عبادت بیشتر بیدار باش امید که پروردگارت تو را به جایگاه ستوده ای برساند» (اسراء/۷۹) و اخلاص: «بَلی مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلَّهِ وَ هُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِنْدَ رَبِّه: آری، هر کس از سر نیکی روی خود را تسلیم خدا کند پاداش او نزد پروردگارش است…» (بقره/۱۱۲) را معرّفی می کند و روشن است که انسان از طریق عبادت به دانش و آگاهی ناب می رسد: «وَ اعْبُدْ رَبَّک حَتَّی یأْتِیک الْیقینُ: آن قدر پروردگارت را پرستش کن تا دانش قطعی به تو رسد». (حجر/۹۹)

بی توّجهی به توحید در بیانیه ی حقوق بشر

اما بیانیه ی حقوق بشر تنها بر آزادی اندیشه و عقیده تأکید دارد و راه روشنی برای انتخاب عقیده ی صحیح فرا روی انسان نمی گذارد. در مادّه ۱۸ آمده است: «هر شخصی حق دارد از آزادی اندیشه، وجدان و دین بهره مند شود» و لازمه ی این حق را «آزادی در تغییر دین یا اعتقاد و نیز آزادی اظهار دین یا اعتقاد می داند». (سایت حقوق برای همه، متن بیانیه حقوق بشر)

با این وصف، کنوانسیون نامبرده ارزشی برای فکر و عقیده ی برتر، قائل نشده و بشر را در مرز آزادی عقیده، از مسیر و حرکت رو به کمال در حوزه ی اعتقادی باز داشته است و در واقع نه تنها با این کار او را در وادی سردرگمی وانهاده، بلکه با الزامات بین المللی حقّ کمال را از او گرفته است.

زیرا در واقع همگان را ملزم به احترام به عقاید یکدیگر کرده و یکی از اهداف آموزش و پرورش را گسترش دوستی میان تمام گروه های دینی قرار داده است (رک: ماده۲۶) و دولت ها را موظّف به اجرای آن کرده است. ‍(رک: همان، مقدمه)

بدیهی است که دستاورد آزادی عقیده چیزی جز ظهور نحله ها و عرفان های کاذب و نظام ها و مکاتب سیاسی مبتنی بر انکار مبدأ هستی چون کمونیست، لائیک و… نبوده است. متأسّفانه اجرای این بیانیه در کشورهای اسلامی موجب تضعیف ایمان توحیدی و تعطیل احکام پاسداری از آن (کیفر مرتد، جهاد و…) شده است.

از نظر قرآن کریم، ایستایی در آزادی عقیده بدون انتخاب راه صحیح، از بت پرستی بدتر است. زیرا بت پرست یا از روی نادانی یا به علت تقلید از فرهنگ قومی، اعتقاد شرک را برگزیده. امّا کسی که خود را در انتخاب هر عقیده ای آزاد می انگارد، در واقع از روی علم و آگاهی از خواسته های نفسانی پیروی می کند و چنین کسی عالمانه گمراهی را انتخاب کرده است «وَ مَنْ أَضَلُّ مِمَّنِ اتَّبَعَ هَواهُ بِغَیرِ هُدی مِنَ اللَّه:

چه کسی گمراه تر از آن است که به جای هدایت خدا از خواهش نفس پیروی کند؟!» (قصص/۵۰) و «أَ فَرَأَیتَ مَنِ اتَّخَذَ إِلهَهُ هَواهُ وَ أَضَلَّهُ اللَّهُ عَلی عِلْمٍ وَ خَتَمَ عَلی سَمْعِهِ وَ قَلْبِهِ وَ جَعَلَ عَلی بَصَرِهِ غِشاوَهً فَمَنْ یهْدیهِ مِنْ بَعْدِ اللَّهِ أَ فَلا تَذَکرُونَ: آیا دیدی آن کس را که میل نفس خود را خدای خود قرار داد و خداوند او را با وجود آگاهی گمراه نمود و بر گوش و دلش مهر زده و بر دیدگانش پرده افکند پس بعد از خداوند چه کسی او را رهنمون خواهد شد، آیا نمی اندیشید؟!» (جاثیه/۲۳)

اگر کسی بر ما ایراد وارد کند که بیانیه ی حقوق بشر آزادی انجام مراسم دینی و تبلیغ اندیشه و اعتقادات را به رسمیت شناخته است، (رک: ماده۱۹) پس بر پیروان اسلام است که از این فرصت و یا حمایت بیانیه، به تبلیغ گسترده اسلام بپردازند.

در پاسخ می گوییم تبلیغ دین توحیدی، همراه با دشمنی با شرک است. مبلغ اسلام نمی تواند در عین حال که به کفر و شرک به دیده ی احترام می نگرد به تبلیغ اسلام بپردازد. زیرا لازمه ی تبلیغ، دعوت مشرکان به خردورزی و اثبات فساد اعتقادی آنان است.

۲- معاد

اعتقاد به معاد پاسخ به پرسشی نهفته در اعماق وجود انسان است که سرانجامش چه و به کجاست. انسان بدون آگاهی از سرنوشت و آینده اش، همواره در آشفتگی روحی به سر می برد، مگر خود را با اندیشه های سوفسطایی نهیلیسم و ماتریالیستی آرام سازد که «وَ قالُوا ما هِی إِلاَّ حَیاتُنَا الدُّنْیا نَمُوتُ وَ نَحْیا وَ ما یهْلِکنا إِلاَّ الدَّهْر:

گفتند: چیزی جز زندگی دنیامان نیست می میریم و زنده می شویم و چیزی جز روزگار ما را از بین نمی برد» (جاثیه/۲۴) و یا هدف زندگی را در این دنیا خلاصه کند. و به اهداف گذرا و خودساخته دل خوش کند.

به این دلیل دعوت به باور معاد از پیام های اوّلیه ی پیامبران بوده است تا انسان را از پوچی رهانده و به حیات معقول سوق دهند. قرآن کریم بارها با یادآوری معاد، به هدفدار بودن زندگی بشر اشاره کرده «أَ فَحَسِبْتُمْ أَنَّما خَلَقْناکمْ عَبَثاً وَ أَنَّکمْ إِلَینا لا تُرْجَعُون: آیا پنداشته اید که ما شما را بیهوده آفریده ایم و شما به سوی ما باز نخواهید گشت؟!» (مؤمنون/۱۱۵)

و اصولاً هدف از آفرینش جهان را معاد دانسته است: «ما خَلَقْناهُما إِلاَّ بِالْحَقِّ وَ لکنَّ أَکثَرَهُمْ لا یعْلَمُونَ* إِنَّ یوْمَ الْفَصْلِ میقاتُهُمْ أَجْمَعینَ؛ آن دو [آسمان و زمین] را جز به حق و راستی نیافریدیم ولی بیشترشان نمی دانند. بدون شک روز جداسازی، زمان گردهمایی همگان است». (دخان/ ۴۰-۳۸ و انبیا/۱۱۶)

باور به معاد علاوه بر نجات انسان از پوچی، رهاوردهای تربیتی نیز در پی دارد. رهاوردهایی چون صداقت و راستی (بقره/۸) عدالت خواهی و ظلم ستیزی، رسیدگی به نیازمندان، ایتام و درماندگان (ماعون/ ۴-۱)، عدالت اقتصادی (مطففین/۶-۴) درستکاری (همان/۱۲)، نوع دوستی و رشد فضایل اخلاقی (دهر/۱۰-۷) و….

و اصولاً سعادت و کمال انسان وابسته به اعتقاد به معاد است. چنان که فلاسفه ی متقدّم چون سقراط بر این باور بودند. (رک: مصباح یزدی، ص۱۰۸) فیلسوف برجسته ی معاصر علّامه محمّد تقی جعفری، حیات معقول را مبتنی بر پذیرش معاد می داند و خاطرنشان می سازد: «وقتی اثبات شد [که] این حقیقت است که هیچ عملی بدون عکس العمل نخواهد بود، [انسان] با جدی گرفتن این حقیقت، پایداری حیات معقول خود را تضمین می نماید». (جعفری، ص۴۱۰)

– پوچ گرایی در بیانیه

در هیچ بخشی از بیانیه اشاره به کمال و سعادت جاودان بشر و اهتمام بر تأمین آن نشده است. بیانیه تنها سعادت انسان ها را در آزادی، عدالت و صلح در جهان معرّفی کرده (رک: بیانیه حقوق بشر، مقدّمه) و هدف نهایی آموزش و پرورش را تأمین این سعادت دانسته است. (رک: همان، ماده۲۶)

اهمال کاری نسبت به اخلاق فردی در بیانیه

اخلاق وجه ممیّزه ی انسانیّت از حیوانیت است و به همین دلیل مورد توجّه همه ی ادیان الهی، مکاتب بشری و بلکه جوامع و افراد انسانی است. از دیرباز فلاسفه ی بزرگی چون سقراط، افلاطون، ارسطو و… به امور اخلاقی اهتمام ورزیده و مکتب و فلسفه ی اخلاقی ویژه ای بنیان گذاشته اند. (رک: مصباح یزدی، ص۱۳به بعد)

در این زمینه اخلاق در طول تاریخ ادیان الهی نیز روند رو به رشدی داشته تا بعثت نبیّ مکرّم اسلام که به حدّ تمام و کمال رسیده. چنان که حضرت(صلی الله علیه وآله) یکی از اهداف نبوّتش را به سرآمد رساندن برترین های اخلاقی معرّفی می کند: «إِنَّمَا بُعِثْتُ لِأُتَمِّمَ مَکارِمَ الْأَخْلَاقِ». (نهج الفصاحه، cd گنجینه روایات)

موضوع اخلاق، نفس انسان و هدف آن پاکسازی نفس است. قرآن کریم رسیدن به این هدف را مساوی با رستگاری می داند: «قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکاها» (شمس/۹) پاکی نفس با دور کردن صفات و خویهای پست و زشت محقّق می شود و در این حالت فرد به جایگاه انسانیّت می رسد. انسانیّت مراتب و درجاتی دارد که در سطح کلان نخستین درجه اش باور به خدا و فرمانبرداری از او، سپس پاکی از زشتی ها و مرتبه ی بعد و سرآمد آن اتّصاف به همه ی فضائل و صفات نیک اخلاقی است. (رک: شیخ الاسلام، ۱۳۳۴/۲)

و در سطح جزئی نسبت به شمار فضایل کسب شده و رذایل دور شده، درجات جزئی تر خواهد شد. با این وجود هر فضیلت اثر و جایگاه خاص خود را در تکوین انسانیّت دارد به طوری که بدون آن انسانیّت، ناقص است. در این زمینه سرور انسان ها امام علی(علیه السلام) اتّصاف به حتّی یک فضیلت و دوری از یک رذیلت را نیز بستگی به اهمّیّت، تمام مردانگی دانسته اند. (رک: همان، ص۱۳۴۱-۱۳۳۳)

برخی از صفات انسانی عبارتند از: راستی زبان، نیکوکاری، همت، شرم، بخشش و کمک به نیازمندان، دوری از ریا و منت نهادن، نیازردن دیگران، گذشتن از حق خود، حق شناسی و قدردانی، تحمل آزار و لغزش دیگران، دوری از حرام خواری، دوراندیشی، رعایت عفت، وفای به عهد، رضایت از تقدیر، عفت کلام، آبرومندی، دوستی پایدار، گشاده رویی، عشق به مردم و…. (همان)

نسبت عقل و انسانیت

برای رسیدن به انسانیّت، تعقّل و خردمندی لازم است و هر چه عقل نیرومندتر باشد به همان نسبت انسانیّت نیز ارتقا می یابد. امیرمؤمنان علی(علیه السلام) می فرماید: «مرو الرجل عَلَی قَدْرِ عَقْلِهِ؛ انسانیّت مرد به اندازه ی خرد اوست». (همان، ۱۳۳۹/۲)

نخستین مرحله ی انسانیّت تعقّل و خردورزی در یافتن اوّلین پرسش فطری و پی بردن به مبدأ جهان هستی است. بی توجّهی به این پرسش، انسان را از مرز انسانیّت فرو می آورد و به حیوانیّت می رساند. لذا قرآن کریم جاهلان متعصّب را به علّت بی فکر ی به حیوان و به علّت تعصب به پست تر از حیوان تشبیه می کند: «أُولئِک کالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ» (اعراف/۱۷۹)

مرحله ی دوم انسانیّت، درک مصالح و مفاسد است که از آن به رشد عقلی تعبیر می شود. اگر انسان همه جانبه نگر باشد و تعقّل را در این درک به نحو کامل انجام دهد، پی به ارتباط مصالح و مفاسد فردی و اجتماعی خواهد برد.

صفات اخلاقی فردی و اجتماعی مهم ترین مصالح و مفاسد انسانی هستند، بلکه وجه مشترک مفهوم انسانیّت از دیدگاه ادیان و مکاتب فکری می باشند.

تعامل ایمان و اخلاق

ایمان و اخلاق دو مرحله از انسانیّت و توأم و همراهند به این دلیل نخستین پیام انبیاء دعوت به هر دو بوده است. برای مثال از نخستین آیات نازل بر پیامبر اکرم (صلی الله علیه وآله) دعوت به توحید، معاد، اعتراض بر نابسامانی های اخلاقی و اجتماعی است: «فَلاَ اقْتَحَمَ الْعَقَبَهَ* وَ ما أَدْراک مَا الْعَقَبَهُ* فَک رَقَبَهٍ* أَوْ إِطْعامٌ فی یوْمٍ ذی مَسْغَبَهٍ* یتیماً ذا مَقْرَبَهٍ؛ عقبه را رعایت نکرد چه می دانی که عقبه چیست؟ آزاد کردن برده یا غذا دادن در خشکسالی به یتیم خاک نشین یا درمانده خویشاوند». (بلد/ ۱۵-۱۱)

ایمان و اخلاق بر هم تأثیر می گذارند، اعتقاد دفینه های اخلاقی را بیدار می سازد. زیرا امور ضدّ اخلاقی غالباً از بی دینان یا جاهلان به احکام و توصیه های دین سر می زند: «أَ رَأَیتَ الَّذی یکذِّبُ بِالدِّینِ* فَذلِک الَّذی یدُعُّ الْیتیمَ* وَ لا یحُضُّ عَلی طَعامِ الْمِسْکینِ؛ آیا منکر دین را دیدی؟! او کسی است که کودک بی پدر را وا می نهد و کسی را بر غذا دادن به درمانده ناتوان