پاورپوینت کامل رایه الهدی (اوصاف اهل دنیا در نهج البلاغه) ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رایه الهدی (اوصاف اهل دنیا در نهج البلاغه) ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رایه الهدی (اوصاف اهل دنیا در نهج البلاغه) ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رایه الهدی (اوصاف اهل دنیا در نهج البلاغه) ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

>

از نشانه های رنج و مشقت دنیا همین بس که آدمی آن چه را نمی خورد جمع می کند و آن چه را که در آن ساکن نمی گردد بنا می کند و می سازد. پس به سوی پروردگار خود می رود در حالی که نه مالی برداشته و نه خانه ای به همراه برده است.

استاد نوقانی

مقدمه

در شماره ی قبل حقیقت و ماهیت دنیا از زبان حضرت علی (علیه السلام) در حکمت ۱۳۱ نهج البلاغه بیان گشت و عنوان شد که حقیقت دنیا خیر محض است و واکنش ماست که دنیا را مذموم یا ممدوح می کند و مدح و ذم نسبت به علم و واکنش ماست نه حقیقت دنیا.

در این شماره نیز به معرفی بیشتر دنیا در خطبه ی ۱۱۴ نهج البلاغه پرداخته شده و پس از آن، خصوصیات اهل دنیا ذکر گردیده تا علت مذمت دنیا و زشتی خصایص اهل آن مشخص گردد و آن گاه ارزیابی و مقایسه ای بین دنیا و آخرت در همین خطبه از زبان استاد نوغانی آمده است. امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) در فراز هشتم خطبه ی ۱۱۴ در معرفت دنیا می فرماید:

«ثُمَّ إِنَّ الدُّنْیا دَارُ فَنَاءٍ وَ عَنَاءٍ وَ غِیرٍ وَ عِبَرٍ فَمِنَ الْفَنَاءِ أَنَّ الدَّهْرَ مُوتِرٌ قَوْسَهُ لَا تُخْطِئُ سِهَامُهُ وَ لَا تُؤْسَی جِرَاحُهُ یرْمِی الْحَی بِالْمَوْتِ وَ الصَّحِیحَ بِالسَّقَمِ وَ النَّاجِی بِالْعَطَبِ آکلٌ لَا یشْبَعُ وَ شَارِبٌ لَا ینْقَعُ وَ مِنَ الْعَنَاءِ أَنَّ الْمَرْءَ یجْمَعُ مَا لَا یأْکلُ وَ یبْنِی مَا لَا یسْکنُ ثُمَّ یخْرُجُ إِلَی اللَّهِ تَعَالَی لَا مَالًا حَمَلَ وَ لَا بِنَاءً نَقَلَ وَ مِنْ غِیرِهَا أَنَّک تَرَی الْمَرْحُومَ مَغْبُوطاً وَ الْمَغْبُوطَ مَرْحُوماً؛

دنیا خانه ی فنا و نیستی و سرای مشقت و رنج بردن از دگرگونی ها و دار عبرت گرفتن است. از نشانه های نابودی دنیا آنست که روزگار و زمانه تیر در کمان نهاده و هر که را نشانه بگیرد خطا نمی رود و زخم و جراحتش بهبودی ندارد.

زندگان را هدف تیر مرگ قرار می دهد و افراد سالم و تندرست را با بیماری زمین گیر می کند و نجات یافتگان را به هلاکت می کشاند. دنیا خورنده ای است که هیچ وقت سیر نمی شود و نوشنده ای است (که با نوشیدن آب گوارای زندگی انسان ها عطشش فرو نمی نشیند و سیراب نمی گردد.

از نشانه های رنج و مشقت دنیا همین بس که آدمی آن چه را نمی خورد جمع می کند و آن چه را که در آن ساکن نمی گردد بنا می کند و می سازد. پس به سوی پروردگار خود می رود در حالی که نه مالی برداشته و نه خانه ای به همراه برده است.

از تغییر و تحول و دگرگونی دنیا همین بس که کسی که تا دیروز مورد ترحم بود، امروز مورد غبطه واقع می شود و آن کسی که مورد غبطه بود مورد ترحم قرار می گیرد و این نیست مگر برای نعمت هایی که به سرعت دگرگون می شود و بلاهایی که ناگهان نازل می گردد.

«وَ بُؤْساً نَزَلَ وَ مِنْ عِبَرِهَا أَنَّ الْمَرْءَ یشْرِفُ عَلَی أَمَلِهِ فَیقْتَطِعُهُ حُضُورُ أَجَلِهِ فَلَا أَمَلٌ یدْرَک وَ لَا مُؤَمَّلٌ یتْرَک فَسُبْحَانَ اللَّهِ مَا أَعَزَّ سُرُورَهَا وَ أَظْمَأَ رِیهَا وَ أَضْحَی فَیئَهَا لَا جَاءٍ یرَدُّ وَ لَا مَاضٍ یرْتَدُّ فَسُبْحَانَ اللَّهِ مَا أَقْرَبَ الْحَی مِنَ الْمَیتِ لِلَحَاقِهِ بِهِ وَ أَبْعَدَ الْمَیتَ مِنَ الْحَی لِانْقِطَاعِهِ عَنْه».

و از نکات عبرت انگیز دنیا که به دیده ی عبرت باید به آن نگریست اینست که انسان در حالی که نزدیک است به آمال و آرزوهایش برسد ناگهان اجلش فرا رسیده و امیدش قطع می شود، نه به آرزویش رسیده، نه آن چه را آرزو داشته باقی می ماند.

با تعجب می فرماید: پاک و منزه است خدا، سرور و نشاط دنیا چه فریب دهنده و سیرابی اش چه تشنگی زاست. (یعنی انسان هر چه از دنیا بنوشد که حرص و ولع و تشنگی اش تمام شود مثل آب شور می ماند که بر عطشش افزوده می گردد؛ یعنی به هر چه برسد بیشتر می خواهد و چه قدر سایه اش زودگذر است (یعنی چه قدر سایه ی آسایش و رفاه دنیا زودگذر است هنوز نیاسوده سایه اش تمام می شود)

نه آن چه می آید رد می شود و نه آن چه گذشته باز می گردد. (مثل بیماری که اگر بیاید نمی رود و عمری که گذشته دیگر باز نمی گردد. چه قدر زندگان به مردگان نزدیکند (یعنی به زودی به آن ها ملحق می شوند) و چه قدر مردگان از زندگان دورند (چون عوالم آن ها غیر از عوالم دنیای زندگان است)

در این فرازها مولا دو بار کلمه ی سبحان الله را که حاکی از تعجب است بیان فرمودند چون عرب وقتی از موردی شگفت زده می شود چنین می گوید. لذا مولا درباره ی دنیای فریبنده و انسان های فریب خورده با تعجب می فرمایند: سبحان الله! چرا؟ تا هم اهمیت موضوع را برسانند که فریب خوردن انسان است و هم برای این که مخاطبین بهتر توجه کنند، از دنیای فریبنده و فانی برحذر باشند و درس عبرت بیاموزند.

ولی با وجود چنین خصوصیاتی بسیاری از انسان ها فریب دنیا را خورده و به آن دل می بندند و آخرت را به دنیا می فروشند که در حدیث قدسی خداوند این عده را چنین وصف می نماید.

«یا أَحْمَدُ أَبْغِضِ الدُّنْیا وَ أَهْلَهَا وَ أَحِبَّ الْآخِرَهَ وَ أَهْلَهَا قَالَ یا رَبِّ وَ مَنْ أَهْلُ الدُّنْیا وَ مَنْ أَهْلُ الْآخِرَهِ قَالَ أَهْلُ الدُّنْیا مَنْ کثُرَ أَکلُهُ وَ ضِحْکهُ وَ نَوْمُهُ وَ غَضَبُهُ قَلِیلُ الرِّضَا لَا یعْتَذِرُ إِلَی مَنْ أَسَاءَ إِلَیهِ وَ لَا یقْبَلُ مَعْذِرَهَ مَنِ اعْتَذَرَ إِلَیهِ کسْلَانُ عِنْدَ الطَّاعَهِ شُجَاعٌ عِنْدَ الْمَعْصِیهِ أَمَلُهُ بَعِیدٌ وَ أَجَلُهُ قَرِیبٌ لَا یحَاسِبُ نَفْسَهُ قَلِیلُ الْمَنْفَعَهِ کثِیرُ الْکلَامِ قَلِیلُ الْخَوْفِ کثِیرُ الْفَرَحِ عِنْدَ الطَّعَامِ وَ إِنَّ أَهْلَ الدُّنْیا لَا یشْکرُونَ عِنْدَ الرَّخَاءِ وَ لَا یصْبِرُونَ عِنْدَ الْبَلَاءِ کثِیرُ النَّاسِ عِنْدَهُمْ قَلِیلٌ یحْمَدُونَ أَنْفُسَهُمْ بِمَا لَا یفْعَلُونَ وَ یدْعُونَ بِمَا لَیسَ لَهُمْ وَ یتَکلَّمُونَ بِمَا یتَمَنَّوْنَ وَ یذْکرُونَ مَسَاوِی النَّاسِ وَ یخْفُونَ حَسَنَاتِهِمْ…»

خداوند می فرماید: «ای احمد! دنیا و اهلش را مبغوض می دارم و آخرت و اهلش را دوست می دارم. حضرت پرسید: پروردگار من چه کسی اهل دنیا و چه کسی اهل آخرت است؟ خداوند فرمود: اهل دنیا، خوراکشان بسیار، خنده شان زیاد، پرخواب، غضبناک و عصبانی هستند.

همیشه ناراضی اند. اگر به کسی بدی کنند در مقام عذرخواهی بر نمی آیند و اگر هم کسی از ایشان معذرت بخواهد عذر او را نمی پذیرند. در هنگام انجام وظیفه کسل و بی حال هستند و موقع معصیت شجاع و نیرومندند. آرزوهای دور و دراز دارند حال این که اجلشان نزدیک است.

هیچ گاه نفس را محاسبه نمی کنند. نفعشان به هم نوعان کم، ولی حرفشان زیاد است. فاقد احساس مسئولیتند و خوفشان کم است. علاقمند به خورد و خوراکند. اهل دنیا نه در نعمت شکر خدا را به جا می آورند و نه در مصائب صبورند.

خدمات فراوان در نظر آن ها کم است (خدمات کم خودشان بسیار). خود را به انجام کاری که نکرده اند ستایش می کنند و چیزی را مطالبه می کنند که حق آن ها نیست. پیوسته از آرزوهای خود سخن می گویند و عیوب مردم را خاطر نشان می سازند و نیکی های آن ها را پنهان…».

«قَالَ یا رَبِّ هَلْ یکونُ سِوَی هَذَا الْعَیبِ فِی أَهْلِ الدُّنْیا قَالَ یا أَحْمَدُ إِنَّ عَیبَ أَهْلِ الدُّنْیا کثِیرٌ فِیهِمُ الْجَهْلُ وَ الْحُمْقُ لَا یتَوَاضَعُونَ لِمَنْ یتَعَلَّمُونَ مِنْهُ وَ هُمْ عِنْدَ أَنْفُسِهِمْ عُقَلَاءُ وَ عِنْدَ الْعَارِفِینَ حَمْقَاءُ» (مجلسی، ۲۴/۷۷)

پیامبر (صلی الله علیه و آله) عرض کرد: «پروردگارا! آیا دنیا پرستان غیر از این ها عیبی دارند؟ فرمود: ای احمد! عیب آن ها اینست که جهل و حماقت در آن ها فراوان است برای استادی که از او علم آموخته اند تواضع نمی کنند و خود را عاقل می دانند اما در نزد آگاهان نادان و احمقند».

ارزیابی دنیا و آخرت

مولای متقیان امیرمؤمنان (علیه السلام) در ادامه ی خطبه ی ۱۱۴ در مقایسه ای بین دنیا و آخرت می فرماید:

«إِنَّهُ لَیسَ شَی ءٌ بِشَرٍّ مِنَ الشَّرِّ إِلَّا عِقَابُهُ وَ لَیسَ شَی ءٌ بِخَیرٍ مِنَ الْخَیرِ إِلَّا ثَوَابُهُ وَ کلُّ شَی ءٍ مِنَ الدُّنْیا سَمَاعُهُ أَعْظَمُ مِنْ عِیانِهِ وَ کلُّ شَی ءٍ مِنَ الآْخِرَهِ عِیانُهُ أَعْظَمُ مِنْ سَمَاعِهِ فَلْیکفِکمْ مِنَ الْعِیانِ السَّمَاعُ وَ مِنَ الْغَیبِ الْخَبَرُ وَ اعْلَمُوا أَنَّ مَا نَقَصَ مِنَ الدُّنْیا وَ زَادَ فِی الآْخِرَهِ خَیرٌ مِمَّا نَقَصَ مِنَ الآْخِرَهِ وَ زَادَ فِی الدُّنْیا فَکمْ مِنْ مَنْقُوصٍ رَابِحٍ وَ مَزِیدٍ خَاسِرٍ».

«