پاورپوینت کامل استاد طاهایی و مدیریت اسلامی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل استاد طاهایی و مدیریت اسلامی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل استاد طاهایی و مدیریت اسلامی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل استاد طاهایی و مدیریت اسلامی ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

>

در امتداد ولایت

مدیریت محرّکی اجتماعی است که جامعه را پیوسته در مسیر پویایی و تحرّک قرار می دهد و تغییر و تحوّل از شؤون آن است. به عبارت دیگر مدیریت فرآیند به کارگیری مؤثّر و کارآمد منابع مادی و انسانی در برنامه ریزی، سازمان دهی، بسیج تمام امکانات، هدایت و کنترل است که برای دست یابی به اهداف سازمانی و بر اساس نظام ارزشی مورد قبول صورت می گیرد. (انصاری و دعائی، ص۴)

ریشه ی عربی کلمه ی مدیریت، دور و دوران است که به معنای گردیدن و گرداندن است. (افرام البستانی، ص۱۶۶) در فارسی، مدیریت به معنای مدیر بودن و مدیری کردن است و مدیر به اداره کننده ی کاری یا مؤسسه ای گفته می شود. (معین، ص۳۹۷۳)

واژه ی مدیریت در انگلیسی کلمه ی Management می باشد که دارای معانی مختلفی در اصطلاح است. (حییم، ص۸۵۷)

نظریه ی مدیریت مبتنی بر روابط انسانی که مری پارکرفاست و همکارانش ارائه داده اند متوجّه افراد و متغیرهای اجتماعی است که آن را متأثر از متغیرهای فیزیکی دانسته اند و به این نتایج رسیده اند: (حاجی ده آبادی، ص۲۹)

۱- تأثیر هنجارهای اجتماعی و انگیزه های روانی بر تولید به مراتب بیشتر از پاداش و تشویق اقتصادی است؛

۲- واکنش اعضا نسبت به مدیریت غالباً به صورت گروهی ظاهر می شود نه فردی؛

۳- تخصّص به خودی خود کارآیی را افزایش نمی دهد؛

۴- افراد انسان هایی فعّال هستند نه ماشین های منفعل.

مدیریت با پسوند اسلامی دارای مفاهیم پرباری است که این عبارت را از جایگاه والایی برخوردار می نماید. ترکیب مدیریت اسلامی، یک ترکیب اضافی است و جزء دوم به گونه ای در مضاف تخصیص ایجاد می کند.

از این زاویه مدیریت از مفاهیمی است که زیر مجموعه ای از حوزه ی روابط انسانی را دربر دارد که ارکان اصلی آن تعاملات انسانی است و ارتباط مستقیم با ارتباطات افراد دارد و از سوی دیگر می دانیم که اسلام و تعالیم حیات بخش آن پیرامون اصل ارتباط از مضامین و مفاهیم عالی برخوردار است که هدف اصلی آن تکامل یافتن انسان هاست؛

بنابراین بر مبنای مدیریت اسلامی کاری می شود تا افراد یک مجموعه یا سازمان در کنار دست یابی به اهداف سازمانی به نوعی رشد معنوی نیز برسند. (حاجی ده آبادی، ص۸)

اساس مدیریت اسلامی بر حرمت نهادن به کرامت انسانی است. در مدیریتی که منشاء آن «الله» است قوی ترین انگیزه ها، انگیزه ی معنوی است لذا این نوع مدیریت با دیگر مکاتب مدیریت تفاوت ماهوی دارد زیرا مدیریت در بعضی از این دیدگاه ها بر مبنای اصالت فایده و حدّاکثر بهره برداری استوار است. (حاجی آبادی، ص۲۶)

در حالی که در مدیریت اسلامی اصل تعالی انسان هدف اصلی است و بازدهی و تولید وجه دیگر آن است که به عنوان وسیله در خدمت تعالی و معنویت است. وجوه انسانی مدیریت غرب، حدّاکثر بر اساس اصالت انسان و اومانیسم قابل توجیه است.

ویل دورانت در کتاب لذات فلسفه می گوید: «امروز فرهنگ ما سطحی و خطرناک است، زیرا از لحاظ ماشینی توانگر و از نظر غایات و مقاصد فقیر هستیم. آن تعادل ذهنی که روزی از ایمان دینی بر می خاست از میان ما رفته است». (بخشایش اردستانی، ص۲۰)

با نگرشی بر سیر تاریخی اسلام و حکومت ها به دست می آوریم که پس از حکومت حضرت علی (علیه السّلام) که چهارده قرن قبل، سایه ی عدالت را بر سرزمین های اسلامی گسترد، هیچ خبری از حکومت اسلامی به معنای واقعی و مدیریت اسلامی نبود تا زمان پیروزی انقلاب در ایران و تشکیل حکومت تحت لوای پرچم اسلام و در سایه ی ولایت فقیه که به حق و حتم در مدّت ۳۰ سال گذشته از سابقه ی این انقلاب توانست نمونه های روشنی را از سیستم مدیریت اسلامی ارائه دهد،

با مدیرانی که در پیکره ی نظام قرار گرفتند و دل سوزانه تلاش کردند تا به وظیفه ی شرعی خود عمل کنند. امّا نباید به این بسنده کرد؛ بلکه مدیران مرتّباً باید در حیطه ی مدیریت اسلامی و بر اساس ملاک های تعریف شده در سیره ی اهل بیت (علیه السّلام) در رشد و ارتقای خود و سازمان تحت نظر خود تلاش نمایند، زیرا در نگرش اسلامی پیمودن مسیر توسعه و پیشرفت و دست یابی مطلوب و ارزشمند به غایت هستی جز با طی کردن فرآیند رهبری و مدیریت نخبگان جامعه صورت نمی گیرد.

بزرگ ترین هنر اسلام این مکتب الهی، معرّفی و تربیت انسان کامل و جامعه ی ایده آل است که این مهم جز در سایه ی هدایت مادّی و معنوی سازنده و کارآمد افراد پرورش یافته در این مکتب متعالی حاصل نخواهد شد و این مسأله همان نیاز دنیای مدرن و صنعتی امروز است.

امّا متأسّفانه در سایه ی مدیریت های خرد و با نگاه محدود زمینی، انسان گرچه تا حدودی به آسایش می رسد، لکن آرامش حقیقی به او اعطا نشده و نتوانسته است او را در مسیر تکامل واقعی سوق دهد.

بررسی شیوه ی مدیریتی افراد رشد یافته در بستر آموزه های ناب نبوی و علوی و ارائه ی رموز موفّقیت این بزرگواران، سیر رسیدن به مدینه ی فاضله را هموار ساخته و راه وصول به مقام بندگی و عبودیت را که آرمان جامعه ی دینی است تسهیل می نماید.

در این راستا در ذیل ضمن بیان اهمّ شاخصه های یک مدیریت بایسته به گوشه ای از مصادیق دوران با برکت مدیریت استاد فاضله ی مرحومه خانم طاهایی (ره) (در مدت قریب به ۵۰ سال) در عرصه های گوناگون هم اشاراتی می شود تا فراروی مشتاقان، فرازهایی از روش های کاربردی و راهبردی مدیریت موفّق و متعالی ترسیم گردد.

الف: مدیریت بر اندیشه و رفتار فردی

در مدیریت اسلامی، ارزش گزاری ها مبتنی بر ارائه ی تصویری الهی از انسان است؛ انسانی که می تواند با سیره ی نظری و عملی الهام گرفته از کتاب و سنّت پیامبر)صلّی الله علیه وآله) و ائمه ی اطهار(علیهم السّلام)، راه رشد و رستگاری را تا مرز خداگونه شدن بپیماید.

در این نظام به جای این که همه چیز در خدمت مدیریت باشد، مدیریت در خدمت خداوند است تا بتواند با بسیج همه ی امکانات و توانایی هایش خود را در مسیر عبودیت یگانه آفریدگار جهان و مقام رضوان الهی نزدیک گرداند.

انسان هدایت گر اوّلین برخورد و اوّلین ارتباطش با خودش است. بدیهی است کسی که می خواهد جامعه ای را هدایت کند و بسازد، قبل از هر چیز باید قادر به اداره و اصلاح وجود خویش باشد.

از جمله فاکتورهای مدیریت بر رفتار فردی عبارت است از:

۱ـ اخلاص

کسانی که اهداف نهایی آن ها در همین دنیا خلاصه می شود، پیوسته خود را در تزاحم و درگیری با دیگران می بینند، زیرا اگر موقعیت و مقامی در کار باشد با رسیدن یک نفر به آن مقام، دیگران از دستیابی به آن محرومند و همچنین موقعیت های مادّی و شهرت و… که هر انسان دنیاخواهی طالب حدّاکثر آن است، امّا هدف انسان خدامحور والاست و با هیچ فرد دیگری مزاحمت ندارد.

او در این مسیر نه تنها دیگران را مانع خویش نمی پندارد بلکه خیرخواهی برای هم نوعان خود را کمکی در جهت نیل سریع تر به آن هدف می داند. معمولاً در مکاتب اخلاقی، معیار قضاوت در مورد ارزش داشتن یا بی ارزش بودن یک رفتار، نفس عمل و نتایج آن است بدون این که انتساب آن به فاعل و انگیزه و نیت فاعل مطرح باشد.

به تعبیر دیگر، معیار قضاوت فقط حسن فعلی است و انگیزه و قصد فاعل در این مورد دخالتی ندارد؛ امّا از دیدگاه اسلام چه بسا افعالی حسن فعلی دارند امّا از ویژگی حسن فاعلی و نیت درست محرومند.

بنابراین در ادبیات قرآن مجید، لفظ «آمَنوا» به حسن فاعلی و «عملوُالصّالحاتِ» به حسن فعلی برمی گردد و ارزش رفتار را ناشی از هر دو می داند. البتّه موضوع نیت و انگیزه ی قلبی در بعضی مکاتب غربی هم تا حدودی مطرح است مانند نظرات کانت؛ امّا او حسن فاعلی را در پاسخ دادن به ندای وجدان و اطاعت از دستور عقل می داند در حالی که در اسلام ملاک ارزشمندی اعمال ارتباط قلبی فاعل با ذات لا یزال الهی است. (مصباح یزدی، ص۱۶۲؛ رشیدپور، ص۸۶)

یکی از ویژگی های بارز استاد طاهایی(ره) که از رموز موفّقیت ایشان نیز به شمار می رود داشتن روحیه ی اخلاص و خدامحوری در تمام امور زندگی به ویژه در عرصه ی فعّالیت های اجتماعی و فرهنگی ایشان بوده است. استاد مرتّباً این روایت رسول خدا (صلّی الله علیه وآله) را گوشزد می نمودند که:

قال رسول الله (صلّی الله علیه وآله): «مَن تَعلَّمَ لِلّه و علَّمَ لله و عَمِلَ لِله دُعی فی مَلکوتِ السَّموات عَظیماً…»

کسی که برای خدا بیاموزد، برای خدا به دیگران آموزش دهد و برای خدا عمل کند در ملکوت آسمان ها بزرگ خوانده می شود. (شمیم نرجس(علیهاالسلام)، ش۱۲)

ایشان تأکید داشتند باید معیارهای رفتاری خود را برای رضای خدا و مصالح واقعی قرار دهید نه جلب رضایت مردم، زیرا خشنودی مردم با دوام نیست. «تلک اَیام نُداوِلها بین النّاسِ؛ و روزها را میان مردم می گردانیم» (آل عمران/۱۳۸) و اگر محرّک شما این باشد دچار سستی خواهید شد. (استاد طاهایی (ره)، ۱/۷/۱۳۸۳)

از آثار اخلاص در حیطه ی مدیریتی ایشان بروز شرح صدر و تسلیم بودن در برابر حق بود و از چنان آرامش و اطمینان قلبی برخوردار بودند که حوادث تلخ و شیرین در طول دوران سخت فعّالیتشان ایشان را منفعل نکرد بلکه این آرامش را به کارمندان و اطرافیان خود نیز انتقال دادند. (رضیه کامل، مسئول دفتر استاد طاهائی) «اَلا اِنَّ اَولیاءَ الله لا خَوفٌ عَلیهِم وَ لا هُم یحزَنونَ؛ آگاه باشید که اولیای خدا هیچ ترس و اندوهی ندارند». (یونس/۶۲)

۲ـ تقوا

خودسازی و خویشتن داری و داشتن تقوا از معیارهای مدیر شایسته است. گاهی تقوا در عرف مسلمانان به حفظ و صیانت از گناه تعبیر می شود که به دو صورت در عرصه های عمل تبلور می یابد یا به صورت تقوای پرهیز و کناره گیری از محیط، خود را نشان می دهد که فرد سعی می کند از فضاهای اجتماعی کناره بگیرد تا دچار لغزش نشود در حالی که این نوع تقوا نشانه ی ضعف و سستی است و باید دانست که مفاهیم اسلامی هر یک هم چون دانه های تسبیح و جزیی از یک نظام فکری هستند که درک معنی و مفهوم واقعی آن ها جز در ارتباط با هم و نیز محور و مبنایی که آن ها را در زیر یک چتر جمع کرده ممکن نیست؛ یعنی باید با دید سیستمی و مجموعه وار مفاهیم آن را دریافت. لذا وقتی مفهوم تقوا در کنار سایر مفاهیم این نظام اعتقادی می آید به تقوای قوّت و ستیز تبدیل می شود که در آن فرد ضمن حضور منطقی در صحنه های مختلف اجتماع تلاش دارد که به جای تأثیرپذیری منفعلانه، اثرگذاری فعّال داشته باشد. (طیب، ص۴۲؛ اختری، ص۱۱۶) در این حالت فرد در روح خود آن چنان حالت قوی به وجود می آورد که به او مصونیت روحی و اخلاقی می دهد که اگر با افراد ناجور هم رو به رو شد هم رنگ جماعت نشود.

از مجموع آیات و روایات اسلامی به دست می آید که این نوع تقوا دارای درجات و مراتبی است که به فراخور قرار گرفتن فرد در هر مرتبه او را از آثار و برکاتی در حیطه ی عمل و رفتار و فعّالیت های اجتماعی برخوردار می نماید که بسیار تسهیل کننده ی راه وصول به کمالات است. از جمله ی آن آثار:

– یافتن قوّه ی تمیز حق از باطل: (استاد طاهائی، ۴/۷/۱۳۸۳) «اِن تَتَّقوا… یجعَل لَکم فُرقاناً…» (انفال/۲۹)

– یافتن بصیرت و علم که ابزار مهم در مدیریت و کار است. «وَتَّقوا الله وَ یعلّمکم الله. ..» (بقره/۲۸۲)

– عامل تسهیل کننده در کارها «وَ مَن یتَّق الله یجعَل لَه مَخرجاً» (طلاق/۲)

– ملاک برتری، «انَّ اَکرمکم عندَاللهِ اَتقکم…» (حجرات/۱۳) و. ..

پس به جهت ضرورت این مسأله حضرت علی (علیه السّلام) در طلیعه ی نامه ی خود به مالک اشتر می فرمایند: «اَمرَه بِتَقوی الله. ..» (نهج البلاغه، نامه۵۳)

تقید به تقوا از شاخصه های برجسته ی استاد طاهایی بود و همیشه کارکنان و طلّاب را به آن دعوت می کردند و می فرمودند: «عزیزان! اگر می خواهید با تقوا باشید ببینید خدا به چه امر کرده و از چه نهی کرده. بایدها و نبایدها را بشناس، بایدها را انجام بده و نبایدها را ترک کن». آیه الله مظاهری (دام برکاته) در توصیف عملکرد ایشان فرمودند: «ایشان به حق پیش از آن که در فکر اصلاح دیگران باشد قلب خود را به نور ایمان اصلاح کرده و با عمل خود، دیگران را به صلاح و سداد دعوت می نمود». یعنی ایشان اسوه ی عملی انسان خود ساخته در حیطه ی کاری خود بودند.

۳- نظم و انضباط در کار

انضباط به معنی انتظام، درستی، آراستگی و پیروی از دستورات نظام و مقرّرات است و به طور کلّی انضباط کاری عبارت است از: ویژگی رفتاری که باعث به وجود آمدن و استمرار نظم و انجام درست نقش و وظیفه ی سازمانی افراد، طبق معیارهای مشخّص گردد، به طوری که افراد به عادت های صحیح خو گرفته و رعایت قوانین و حدود الهی را وظیفه ی خود بدانند. (بخشی، ص۳۳)

در پاسخ به این که چه طور می شود این گونه در زندگی و محیط کار رفتار نمود. استاد طاهایی(ره) می فرمودند: «نظم باعث برکت در وقت و عمر شما می شود و توصیه ی حضرت علی(علیه السّلام) که فرمودند: «اوصیکم بالتقوی الله ونظم اَمرکم…» (نهج البلاغه، نامه ۴۷) حکایت از اهمیت نظم در کارها دارد که در کنار تقوی و عمل صالح تأکید شده است.

سعی کنید قبل از توصیه به دیگران خودتان عامل به این امر مهم باشید». (استاد طاهایی(ره)) جلوه ی نظم در زندگی ایشان سبب شده بود تا ایشان به خوش قولی معروف گردند و مورد اعتماد مردم و کارکنان باشند و در این زمینه الگو و اسوه ی عملی برای دانش آموختگان خود گردند. (رحمت آبادی، عضو هیأت علمی حوزه علمیه نرجس(س) و استاد دانشگاه)

از سیره ی مدیریتی ایشان به دست می آید که در کار جمعی حاکمیت نظم و قانون مندی، نیازمند جامع نگری در حیطه ی کار است. زیرا اگر مقرّرات با دقّت تنظیم شود و همه ی ابعاد ملاحظه گردد با دوام خواهد بود. امّا ایشان معتقد بودند: آن چه بیش از همه چیز در حاکم شدن نظم در یک جمع مؤثّر است شخص مدیر و عملکرد خود اوست. مدیر باید در تنظیم کارها سطحی نگر نبوده و دستورات صادره از او اتقان و ژرف نگری داشته باشد تا قابلیت اجرا داشته و خود و دیگران مقید به انجام آن بشوند.

۴ـ ایثار و از خود گذشتگی

یک مدیر برای داشتن مدیریت اثربخش باید مبتنی بر ایثار عمل کند و ایثار هم بدون زهد ممکن نیست. ایثار یعنی دیگران را بر خویش مقدّم داشتن و خود را برای آسایش دیگران به رنج افکندن. مدیرانی در این زمینه موفّق هستند که در زندگی خود در این مورد تمرین کافی کرده باشند؛ به گونه ای که در برابر تنعّمات و امکاناتی که در اختیار آن ها قرار گرفته بتوانند مقاومت کنند و شکیبا باشند. چنین شخصی خود را در تنگنا قرار می دهد تا دیگران را به آسایش برساند، زیرا قلب حسّاس و دل درد آشنای او آن گاه که به نعمت های دنیا دست یابد دیگران را در آن شریک می کند. مدیریت مبتنی بر ایثار از جمله اصول مهم مدیریت اسلامی است که رفتار معصومین(علیهم السّلام) و اولیای الهی ترجمان آن است. (امیری، ص۵۱)

مدیر ایثارگر چون کار را برای خدا قبول می کند حضور در مسئولیت ها را وظیفه و تکلیف خود تلقّی می کند. فرد ایثارگر سبکی از مدیریت را به منصه ی ظهور می رساند که در آن، قلب مملو از عشق و محبّت به دیگران است و این محبّت را با عشق الهی عجین می نماید.

زمانی که از استاد طاهایی سؤال می شد: «چرا هیچ زمان در شما آثار خستگی مشهود نیست با این که همیشه مشغول فعّالیت و تلاش هستید؟ می فرمودند: من به کار نگاه مادر به فرزند را دارم که باید دائماً دلسوزانه خودش را وقف او کند.

لذا هرگز احساس خستگی نمی کنم». (نشریه شمیم نرجس، شماره۱۲، ص۳۶) چنین مدیرانی همیشه در خدمت مردم هستند و دیگران را بر خود ترجیح می دهند و در این میان هیچ منّت و توقّعی ندارند و پاداش خود را نزد خداوند می دانند. حضرت علی(علیه السّلام) در نامه ای خطاب به یکی از فرماندهان لشکر در این زمینه می فرمایند: «وَابتَذل نَفسَک فیما افتَرضَ اللهُ عَلیک» (نهج البلاغه، نامه۵۹) جان خویش را در راه این مسئولیتی که خدا بر عهده ی تو نهاده است نثار کن.

در بستر این آموزه ها استاد طاهایی(ره) تأکید می کردند: «عزیزان بیاییم هستی مان را با خدا معامله کنیم تا از حیات طیبه که خدا عنایت کرده بهره مند شویم، فراز و نشیب ها تمام می شود، آن چه باقی می ماند نیت خالصانه و عمل صادقانه است». (استاد طاهایی(ره)، ۱۹/۳/۱۳۷۷) با چنین برداشتی از مدیریت است که شخص خود را وقف انجام وظیفه می نماید به طوری که همانند استاد طاهایی تا واپسین روز های عمر شریف خویش و در کهولت سن به خدمت مشغول است و هرگز خود را بازنشسته از کار نمی داند.

۵- شجاعت و روحیه ی استکبارستیزی

یکی از دیگر صفاتی که در موفّقیت و ایجاد قدرت شخصی مدیران دخالت دارد، شجاعت است. این مسأله باعث زدودن ترس و اضطراب در ارتکاب به فعّالیت ها و امور مختلف است و به دنبال آن زمینه ی عزّت مندی و سربلندی حاصل می شود.

حضرت علی(علیه السّلام): «الشُجاعَه زین» (غرر الحکم، ۱۵/۱) شجاعت زینت است. مدیران خط مشی سازمانی خود را باید چنان ترسیم کنند که با شجاعت کامل در مقابل هرگونه گرایش به سمت افکار و دیدگاه های منحرف بایستند و اموری که آن ها و مجموعه ی تحت اشراف آن ها را به سمت غیر خدا جذب می کند با دقت شناسایی و با قاطعیت طرد کنند.

البتّه ممکن است این قاطعیت برخورد در سطح سیاسی و اجتماعی بروز و ظهور کند و منجر به مبارزات وسیع گردد. نمونه ی این سبک مبارزات را در دوران پیروزی انقلاب اسلامی در سازمان ها و مجموعه های مختلف دیده ایم از جمله مدیر حوزه ی علمیه ی نرجس(علیها السّلام)که از سال های پیش از انقلاب با شجاعت و درایت با روحیه ی استکبارستیزی به روشنگری مخاطبین و کارکنان خود پرداختند و سابقه ی مبارزات سیاسی ایشان در اسنادِ پیگیری های ساواک در بستن این حوزه حکایت از شجاعت این مدیر موفّق دارد. (سند محرمانه سازمان اطلاعات و امنیت خراسان به شماره۲۱۸۲۷/۹µ۱، تاریخ ۹/۱۰/۱۳۵۷و نامه شماره ۷۴۴۸/µ۱، تاریخ ۲۶/۵/۱۳۵۷)

که می تواند نقطه ی عطفی در تاریخ معاصر برای عرصه های اجتماعی در جایگاه یک مدیر زن باشد. ایشان تأکید داشت که: افراد عزیز النّفس و آزاده هرگز زیر بار ذلّت دیگران نمی روند و سرمایه ی شرافت و آزادگی خودشان را با هیچ چیز گران قیمتی معامله نمی کنند. (طاهائی، ۶/۱۰/۱۳۸۲)

حضرت علی(علیه السّلام): «مَن حَسُنت سیاسَتُه دامَت ریاسَتُه» کسی که بینش سیاسی خوبی داشته باشد ریاستش تداوم می یابد. (میزان الحکمه، ح۹۰۰۱) مصداق بروز این روایت در خدمت قریب به ۵۰ سال فعّالیت ایشان مشهود است تا آن جا که رهبر معظّم انقلاب (دام ظله العالی) پس از رحلت ایشان فرمودند: «این بانوی بزرگوار در مدّت نزدیک به نیم قرن، خدمات ارزشمندی در تعلیم و تربیت بانوان و گسترش معارف اسلامی تقدیم داشته و با تأسیس مرکز علمی و فرهنگی مکتب نرجس کانون با ارزشی ایجاد نمود» (۱۴بهمن ۱۳۸۸)

۶- آگاهی و دانش افزایی:

علم هر جا که باشد محترم است به شرط آن که در کنار آن سایر ارزش ها پایمال نشود. تخصّص و اطّلاعات علمی مدیران به عنوان ابزار کار در مرحله ی فعّالیت در یک مجموعه و سازمان ضروری به نظر می رسد چرا که با اتّکاء به علم و پیشرفت علوم، مدیر می تواند بهره وری کامل در زمینه ی کاری خودش داشته باشد (نبوی، ص۱۵۹) و باید با توجه به تخصص خود مرتّب در جریان مطالعاتی و سیر پیشرفت علوم در جهان که یک سیر تکوینی است قرار گیرد.

چرا که این مسأله منجر به ابتکار و نوآوری در مسائل مورد نظر در سازمان هم می شود. پیشینه ی علمی مدیر موفّق استاد طاهایی از دوران نوجوانی که در محضر استادان برجسته ای چون آیت الله تهرانی، مقام معظّم رهبری(مدظله العالی)، شهید هاشمی نژاد، آیت الله شیخ غلام حسین تبریزی و. .. حکایت از اهمیت این موضوع از دیدگاه ایشان دارد.

به گفته ی شاگردان و کارمندان ایشان، عشق به آموزش و پژوهش در فعّالیت های علمی ایشان موج می زد به طوری که هر زمان که در محلّ کار یا منزل به خدمت ایشان می رسیدند، استاد مشغول مطالعه بودند و به لحاظ همین شدّت علاقه زیربنای هسته های علمی و پژوهشی را در مکتب نرجس بنا نهادند (رحمت آبادی، عضو هیأت علمی و استاد حوزه و دانشگاه) و حاصل عمر ایشان انتشار کتاب های زیادی از جمله سیری در خطبه ی فدک، سیری در زیارت عاشورا، ویژگی های عبادالرّحمن، معیار شناخت شیعه و. .. بوده است. (نشریه حیات طیبه، ش۱۲، ص۶۵)

نکته ی حائز اهمیت در این بود که این بانوی پر تلاش مرتباً به دنبال طرح ها و برنامه های جدید و راهبردی در مجموعه ی خود بودند تا علاوه بر به وجود آوردن روحیه و نشاط در حوزه، قدم های مؤثّری را در راه توسعه ی معارف اسلامی بردارند. ایشان معتقد بود: خواستن توانستن است. حضرت علی(علیه السّلام): «من طلب شیئاً ناله او بعضه؛ کسی که چیزی را دنبال کرد به آن چیز یا بعضی از آن خواهد ر