پاورپوینت کامل اندازه ی جمله های شما (ایجاز، اطناب یا مساوات) ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اندازه ی جمله های شما (ایجاز، اطناب یا مساوات) ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اندازه ی جمله های شما (ایجاز، اطناب یا مساوات) ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اندازه ی جمله های شما (ایجاز، اطناب یا مساوات) ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

>

اطناب اگر در جای خود به کار رود، بسیار خوب است. امّا اگر نویسنده بدیهیات، یا اموری را که خواننده آن ها را به روشنی می داند تکرار کند یا مفصّل بیان نماید، موجب ملالت خاطر خواننده می شود.

نبشتن زگفتن مهم تر شناس

طولِ جمله های شما باید چه اندازه باشد؟ سه سانتی متر؟ پانزده سانتی متر؟ یا بیشتر! شاید کمی خنده دار به نظر برسد که طولِ جمله های خود را با خط کش اندازه گیری کنید؛ امّا واقعیّت این است که اندازه ی جمله های شما در درک خواننده و ایجاد شور و شوق در او اثر فراوان دارد.

برای این که این موضوع برای شما جا بیفتد، بهتر است چند کتاب از نویسنده های مختلف را برداشته، حدود هر جمله و اندازه ی آن ها را با خط کش تعیین کنید.

نویسندگانی که حافظه ی قوی دارند و برای مخاطبانِ علمی می نویسند، در بیانِ مطالب علمی و ادبی غالباً جمله هایشان طولانی می شود به گونه ای که فعل پس از چند سطر می آید و درک جمله برای مخاطبِ عادی دشوار می گردد.

طولانی نوشتن، که در اصطلاح ادبی به آن «اطناب» گفته می شود، برای زمانی خوب است که خواننده ی شما از موضوع مورد بحث چیزی نشنیده باشد و در اصطلاح «خالی الذهن» باشد.

اطناب اگر در جای خود به کار رود، بسیار خوب است. امّا اگر نویسنده بدیهیات، یا اموری را که خواننده آن ها را به روشنی می داند تکرار کند یا مفصّل بیان نماید، موجب ملالت خاطر خواننده می شود.

اگر نویسنده در صدد نوشتن مطالبی برای عامّه ی مردم باشد و مفاهیم خود را به آسان ترین شیوه و با کوتاه ترین شکل بیان کند، اندازه ی جمله ها کوتاه می شود و مفاهیم بلند، در عبارات کوتاه ارائه می گردد.

انواع حکایت ها، داستان های کوتاه، ضرب المثل ها و نوشته های علمی که حکم راه کار را دارند، از دسته ی آثار موجز هستند که در اصطلاح علم معانی، ایجازِ در بیان دارند. ایجاز همیشه خوب است امّا تا آن جا که خواننده را در فهم مطلب دچار مشکل نکند؛ یعنی، آن قدر کوتاه و فشرده سخن نگوییم که مخاطب حرف ما را در نیابد.

برای مثال، سعدی در مقدّمه ی گلستان، از جملات طولانی و دشوار به همراه ابیات فارسی و عربی بهره برده است؛ در حالی که حکایت های این کتاب در نهایت اختصار و ایجاز نوشته شده اند.

سایر کتاب های کهن، مثل مرزبان نامه و کلیله و دمنه نیز همین آیین را رعایت کرده اند چرا که قصد آن ها در مقدّمه، بیانِ مطالبِ راهبردی و هنرنمایی بوده است، در حالی که در حکایات و متن کتاب، هدف رساندن خواننده به معانیِ مطلوب است. بنابراین حکایات با زبانی ساده تر نقل شده اند.

امّا اگر لفظ و معنا با هم برابر باشند، یعنی نه معنای زیاد در ظرف کوچک ریخته شود و نه معنای کم در ظرفِ بزرگ آن جا اندازه ی جملات و معانی به نقطه ی توازن می رسند و «مساوات» بین لفظ و معنی برقرار می شود. نمونه ی مساوات را می توان در زبان خبر مشاهده کرد.

گذشتگان، طول سخن را بنابر حال و مقام مخاطب تجویز می کرده اند. یعنی شما باید به گونه ای سخن بگویید که خواننده یا شنونده ی شما خسته و دل زده نشود و یا از پیچیدگی و کوتاهی سخن دچار سردرگمی و بدفهمی نگردد. به اصطلاح، سخن باید «بر مقتضای حال و مقام مخاطب» ایراد گردد.

ـ گام های پس از نوشتن

پس از این که نوشتن را تمام کردید، وقتِ پیراستن کار است. آثار نویسندگان بزرگ، معمولاً در این مرحله خلق می شود؛ یعنی درست زمانی که یک تازه کار می اندیشد کارش به پایان رسیده، یک حرفه ای کار خود را آغاز می کند. در این مرحله، که شاید ماه ها و سال ها طول بکشد، نویسنده پس از این که شالوده ی اصلی کار خود را نگاشت، طیِ مراحل متعدّد، بارها و بارها به دست نوشته های خود بر می گردد و تغییرات لازم را اعمال می کند.

در ویراستن یک اثر، لازم است مراحل مختلفی را طی کنید. در یک نگاه، کلیّت اثر را بررسی کنید و پیوند همه ی اجزای آن را با هم بسنجید و در نگاه دیگر، اجزای آن را مورد بازنگری قرار دهید و در هر مورد از خود سؤال کنید: آیا آن چه اعمال شده است، به درستی و آن گونه که باید باشد، انجام شده است؟

ـ آیا اجزای طرح، همان طور که باید باشد چیده شده است؟

ـ آیا بهترین زاویه دید ممکن برای روایت انتخاب گردیده است؟